Dankzij kleine problemen: "Fantastic Beasts 3 is gewoonweg magisch
Eindelijk iets nieuws uit het "Harry Potter" universum, denken veel fans. En terecht: "The Secrets of Dumbledore" is een fantastische film met een geweldig casttrio dat de verknipte voorganger snel doet vergeten.
Eén ding vooraf: Er staan **geen spoilers in deze recensie.**Je leest alleen informatie die bekend is uit de reeds verschenen trailers.
De recensie is geen spoiler.
Je kunt van haar denken wat je wilt: J.K. Rowling is ongetwijfeld een uitzonderlijke kinderauteur. Hoe kun je anders uitleggen dat "Harry Potter" nog steeds de deur opent naar een magische wereld die zowel kinderen als volwassenen betovert? Hun wereld zit immers vol fascinerende contrasten. Prachtig en gevaarlijk tegelijk. Verborgen, maar toch recht onder onze neus.
De Tovenaarswereld.
De "Fantastic Beasts" films hebben dit megasucces nooit echt een vervolg kunnen geven. Misschien omdat Rowling voor hen geen roman leverde, maar alleen scenario's. En het kan inmiddels gezegd worden dat scripts niet haar sterkste kant zijn. Vooral deel twee, "The Crimes of Grindelwald", barstte van de narratieve en structurele problemen.
Warner Bros. haalde daarom een oude bekende terug: Steve Kloves. Hij heeft al zeven van de acht Harry Potter scenario's geschreven. En nu "De geheimen van Perkamentus", samen met Rowling. Naar verluidt. Misschien. Volgens de IMDb database deed hij dat wel. Niet volgens de aftiteling van de film. Als het aan de filmstudio lag, zouden ze Rowling na het transgenderschandaal het liefst helemaal uit alle marketing schrappen.
Hoe dan ook, Cloves doet de franchise goed. Want "The Secrets of Dumbledore" is niet alleen geweldig, maar verreweg het beste deel van de "Fantastic Beasts" serie. De film heeft structuur. Een concept. Een rode draad. Een begin, midden en einde. Plus goed geschreven personages, geweldige actie en een Mads Mikkelsen die invalt voor Johnny Depp die zo goed is dat hij - als ik heel eerlijk ben - vanaf het begin de duistere tovenaar Gellert Grindelwald had moeten spelen.
Daarover gaat "De geheimen van Perkamentus"
Het zijn de jaren dertig. De tovenaarswereld verandert. Want Gellert Grindelwald wil een nieuwe wereldorde opleggen. Een waarin het bestaan van heksen en tovenaars wordt onthuld. En een waarin Dreuzels - niet-magiërs - ondergeschikt zijn aan de tovenaarswereld. Met oorlog. Het waren tenslotte de Dreuzels die ooit in de donkere middeleeuwen op heksen en tovenaars jaagden.
Er is er maar één die de kracht van Grindelwald kan evenaren: Albus Perkamentus (Jude Law). Maar een magische bloedeed, bezegeld in hun jeugd toen ze nog bondgenoten waren, voorkomt het legendarische duel dat jaren later in "Harry Potter" voortdurend zal worden geciteerd. Daarom zijn het nog steeds haar handlangers, waaronder magizoologist Newt Scamander (Eddie Redmayne), die Grindelwald en Perkamentus ijverig bijeenbrengen om de strijd voor hen te voeren.
Totdat Grindelwald een krachtig nieuw wapen in handen krijgt: Het vermogen om, althans fragmentarisch, in de toekomst te kijken.
Weer een koerswijziging - deze keer ten goede
Nu Steve Kloves de scepter zwaait, heeft "De Geheimen van Perkamentus", althans narratief, vooral iets voor op zijn twee voorgangers: een plan. De film weet waar hij begint. Waar het eindigt. En hoe het de duidelijk aangegeven weg tussen begin en einde overbrugt zonder zichzelf te belasten met onnodig verwarrende ballast.
Dit is verfrissend, vooral als je het afzet tegen de ingewikkelde en ingewikkelde plot van The Crimes of Grindelwald. Het is veelzeggend hoe in Klove's script de nieuw geïntroduceerde professor Lally Hicks (Jessica Williams) de gebeurtenissen van de prequels samenvat in slechts twee of drie simpele zinnen. Dit laat zien hoeveel van de plot destijds werkelijk relevant was - en hoeveel slechts vertragende bijproducten waren.
Bron: Warner Bros. Ent.
Maar dan is het vooral de grote kunst van Klove's scenario om een broodnodige koerswijziging door te voeren zonder te ver af te dwalen van de eigenlijke premisse. We weten het nog: "Fantastic Beasts and Where to Find Them" begon als een soort "Monster Hunter" in de tovenaarswereld van Harry Potter. Toen kwam "The Crimes of Grindelwald". Het verhaal veranderde van focus en toon naar de dreigende en deprimerende escalatie tussen Grindelwald en Perkamentus; Newt Scamander, in het eerste deel nog de hoofdpersoon, verwerd tot een minder belangrijk personage in zijn eigen franchise.
Klove's "De geheimen van Perkamentus" script roeit de depressieve stemming merkbaar terug. Ten eerste geeft hij niet alleen Scamander weer aanzienlijk meer ruimte, maar ook de titulaire fantastische dierenwezens. Niet helemaal in dezelfde mate als "Fantastic Beasts and Where to Find Them", maar genoeg voor fans van de magische wezens om geluk te vinden. Aan de andere kant brengt het de kinderlijke fantasie terug in de magische wereld die in "Crimes" verloren ging. Cynisch zou je zelfs kunnen zeggen dat Kloves het falen van de voorganger langs de hele lijn toegeeft. Liesse.
Bron: Warner Bros. Ent.
Het feit is dat de nieuwe koerswijziging meer is dan een stap in de goede richting. Het is een enorme wegwijzer. Het is alsof Fantastic Beasts eindelijk zijn toon heeft gevonden. Zijn plaats in de Tovenaarswereld. En het is een goede.
De nieuwe Grindelwald versus de oude Perkamentus
Dat het goed kon komen met "De Geheimen van Perkamentus" was helemaal geen uitgemaakte zaak. De productie, opgeschrikt door voortdurende schandalen, was te doortastend om op haar succes te gokken.
Ergens in 2017 begon de rozenoorlog tussen Grindelwald-acteur Johnny Depp en zijn ex-vrouw Amber Heard, waarbij beide partijen elkaar beschuldigden van huiselijk geweld. Filmstudio Warner Bros. hield aanvankelijk vast aan de acteur. Drie jaar later gebeurde dat niet: in november 2020 verliet Depp het project nadat zijn rechtszaak van 50 miljoen dollar wegens smaad was afgewezen - slechts enkele maanden na het groteske transgenderschandaal waarbij "Harry Potter"-schepper J.K. Rowling betrokken was. Haar schandaal werd op zijn beurt voorafgegaan door een controversiële video van ondersteunend acteur Ezra Miller die in IJsland een vrouw zou hebben gewurgd nadat ze hem had geprovoceerd.
Er werden ook schandalen van transgenders gemeld.
Scandalen in overvloed.
Niets hiervan blijkt uit de film. Integendeel. De rol van Ezra Miller is aanzienlijk verkleind - waarschijnlijk geen toeval - en Mads Mikkelsen heeft de plaats van Johnny Depp ingenomen. Een geluk bij een ongeluk. Mikkelsen is niet alleen een door en door waardige Gellert-Grindelwald vervanger. Hij speelt hem met zo'n charisma dat je gemakkelijk valt voor zijn charme en zijn veel te radicale ideologieën. Een beetje zoals de jonge Albus Perkamentus dat ooit deed, opnieuw gespeeld door Jude Law, tot meesterlijke perfectie, met een mix van broedende melancholie en kinderlijke vreugde.
Bron: Warner Bros. Ent.
In feite werkt de filmchemie tussen Law en Mikkelsen werelden beter dan die tussen Law en Depp. Niet dat Depp's interpretatie van Grindelwald niet goed was. Depp belichaamde echter meer de waanzin in Grindelwald. De diepten van zijn ziel. Depp drukte dit ook uit in zijn uiterlijk, lichtgetint, met gebleekt haar, één wit oog en de steampunk-look. Een veel te groot contrast met de klassieke ouderwetse Perkamentus echter, vooral omdat er al sinds "Crimes" naar een tienerromance tussen de twee wordt gehint.
Mikkelsen daarentegen schommelt tussen charmant, aardig - en eng. Het is een evenwichtsoefening die perfect werkt en ook de genoemde romantiek geloofwaardiger doet lijken. Ondertussen kan ik geen betere acteur bedenken dan Grindelwald. Dat is het grootste van alle complimenten die ik Mikkelsen kan geven.
Bron: Warner Bros. Ent.
En hoe zit het met de titulaire geheimen van Perkamentus? Voor de fans gaat het eigenlijk diep in op zijn achtergrondverhaal. Heel diep. Maak je geen zorgen: ik zal niets bederven. Maar wees voorbereid op een verrassing of twee. En voor een paar scènes die, dankzij het acteerwerk van Jude Law, naar het hart gaan en geen droog oog in het huis achterlaten.
Kritiek? Ja, een beetje
Hoe graag ik ook zou willen doorrazen, "De geheimen van Perkamentus" is ook niet perfect. Inderdaad, afgezien van het ondersteunende trio van Scamander, Perkamentus en Grindelwald, maken de meeste personages in de film weinig ontwikkeling door. Yusuf Kama, een erfenis uit "Crimes of Grindelwald", gespeeld door William Nadylam, had helemaal weggelaten kunnen worden. Scamanders broer Theseus (Callum Turner) treft een soortgelijk lot. De twee zusjes Goldstein (Katherine Waterston en Alison Sudol) zijn er, maar nog net. En de Duitser Oliver Masucci - je kent hem misschien van "He's Back" of "Chess Novel" - is volledig verspild als Anton Vogel.
Dan is er Dan Fogler als Dreuzel Jacob Kowalski. Qua sympathiepunten wint hij hands down, gemakkelijk, zonder discussie, en dat verandert niet in de derde film. Maar juist daarom wenste ik uiteindelijk dat hij wat meer invloed had op de plot. Enerzijds is hij het kloppende hart van de film. Maar aan de andere kant... nou ja, een Dreuzel, en voor heksen en tovenaars ongeveer net zo nuttig als een koekenpan. Zelfs het script van Klove kan niet helemaal uitleggen waarom de tovenaarswereld steeds weer zijn toevlucht tot hem neemt. Ik ben in ieder geval blij. Zoals ik al zei, je kunt niet anders dan Kowalski met heel je hart leuk vinden.
Bron: Warner Bros. Ent.
Happy hiervoor is de eerder genoemde nieuwkomer Lally Hicks, een professor aan de Ilvermorny School of Witchcraft and Wizardry - de Amerikaanse versie van Zweinstein. Misschien omdat ze de meeste scènes samen krijgt met sympathiebom Kowalski, terwijl ze in Berlijn veel problemen veroorzaken. Daar wordt in de film een grote, aanstaande verkiezing aangekondigd. Een die de toekomstige leider of leiders van de wereldwijde magische gemeenschap zal bepalen.
Wacht, wat?
In elk land is er een Ministerie van Toverkunst. Elk ministerie staat onder leiding van een leider:in of leiders. Een aan hen superieur leiderschap is geheel nieuw voor mij en is - volgens mij - noch in de boeken noch in de films genoemd. Hoewel het script me wil doen geloven dat slechts één persoon met een zuiver hart tot deze leiderschapspositie verheven kan worden, is er iets dictatorachtigs aan het concept.
Conclusie: Eindelijk is de franchise echt leuk
Waar "Fantastic Beast and Where to Find them" nog te tam en te inconsequent leek in de grote "Harry Potter" kosmos, zocht "The Crimes of Grindelwald" zijn rechtvaardiging in een ongelooflijk overladen verhaal dat zijn oorspronkelijke premisse volledig overboord gooide zonder enige waarschuwing. Nu, met "De Geheimen van Perkamentus", slaagt er eindelijk een gulden middenweg.
Dankzij zijn goed presterende cast en het script van Steve Klove zet regisseur David Yates een overwegend luchtig avontuur in scène met veel actie en een fantasierijk gebruik van computereffecten. Het geheel wordt opnieuw begeleid door de onberispelijke score van James Newton Howard, die het iconische Harry Potter-thema slechts zo vaak citeert als nodig is om ons kijkers te laten zwelgen in gelukzalige nostalgie voordat we onze aandacht weer richten op de fantastische dierenwezens.
"Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore" draait vanaf 7 april in de bioscopen. Looptijd: 142 minuten. Beoordeeld op vrijgave vanaf twaalf jaar.
68 mensen vinden dit artikel leuk
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
