De racewagen op zonne-energie rijdt - maar nog steeds zonder zonne-energie

Drie wielen, accu, elektromotor, remmen, stuur, een hoop elektronica. Ook al ziet wat over het platform van het vliegveld in Dübendorf rolt er nog niet uit als een raceauto - het is er wel een. Studenten aan de ETH Zürich hebben maandenlang naar dit moment toegewerkt. Ze hebben sponsors geworven voor hun grote project, schetsen gemaakt, onderdelen laten frezen en CAD-modellen berekend. Allemaal voor het grote doel: op 22 oktober moet hun auto aan de start staan van de World Solar Challenge. En idealiter op 29 oktober als eerste over de finish komen.

Voor die tijd staat het 40-koppige team veel werk te wachten. In het Pinksterweekend vertrok het chassis van de eenzitter vanuit de werkplaats in Technopark naar Zürich West. In een busje reisde het bijna 15 kilometer oostwaarts naar het vliegveld in Dübendorf. Daar had het team een paar dagen om de auto voor te bereiden, zodat hij zijn eerste reis kon voltooien.

Als ik een van de hangars bezoek, probeert Alexandr Ebnöther de remmen aan de praat te krijgen. Een auto die niet kan remmen, mag niet mee op de testrit.

Het lijkt erop dat er niet genoeg olie zit in de slangen die de remmen hydraulisch aansturen. Dus moet het erin worden gepompt. Met de hand. Een klus die Frederike Brockmeyer op zich heeft genomen. Ze pompt en pompt en pompt. Tot Alexandr zegt dat het genoeg is. Weer een stap volbracht.

De toekomstige raceauto staat opgekrikt in de hangar. Een zwart chassis van carbon. Het onderste achterste gedeelte bevat het accupakket. De elektromotor is klaar om het enkele achterwiel aan te drijven. Het stuur, dat doet denken aan een Formule 1-racewagen, is in de cockpit gemonteerd.

Alles is met alles verbonden. Kabels verbinden kleine besturingsborden die op vier plaatsen op het chassis zijn geschroefd. De man die weet wat hier gebeurt is Pascal Burkhard. Hij kent de volgorde van de chips en printplaten, die er voor mij allemaal hetzelfde uitzien. Voor het testen zijn veel dingen nog geïmproviseerd en alleen bevestigd met duct tape.

"Eerst en vooral moet de elektronica werken," zegt Pascal. Voor de eerste rijtest komt de stroom uitsluitend van de accu. Aan de bekleding van de auto, waarop de zonnecellen worden bevestigd, wordt nog gewerkt. Het team heeft daarom de accu's al opgeladen in het Technopark. De accu heeft een maximale capaciteit van vijf kilowattuur en weegt in totaal 26 kilogram. De accucellen alleen al wegen 20 kilogram. Ter vergelijking: de Tesla Model Y, momenteel een van de best verkochte auto's in Zwitserland, heeft 79 kilowattuur, maar weegt al gauw een halve ton. Aan de andere kant rijdt de zonneauto van de ETH-studenten met zijn vijf kilowattuur net zo ver als de Model Y.

De prijs?

De prijs hiervoor? Minder luxe, veel minder. Nou ja, eigenlijk helemaal geen. De cockpit ziet er nog niet uit alsof een bestuurder in oktober urenlang over de Australische wegen zou kunnen rijden. "Comfort komt later," legt Aaron Griesser me uit. "In ieder geval een beetje," voegt hij er lachend aan toe. De raceauto van het ETH-team is ontworpen om zo licht mogelijk te zijn, zodat hij snel en ver kan rijden met behulp van zonne-energie. Daarom zijn de banden bijzonder dun en zit de coureur laag in de auto om de windweerstand tot een minimum te beperken.

World Solar Challenge

Het doel van de World Solar Challenge is om een afstand van 3000 kilometer door Australië af te leggen. De start is in Darwin in het noorden, de finish in Adelaide in het zuiden. De wedstrijd loopt al sinds 1987, met teams van universiteiten en de industrie die in verschillende klassen strijden. Het doel is om het onderzoek naar en de ontwikkeling van auto's op zonne-energie te promoten en om het publiek de stand van de techniek te laten zien. De tweede race in 1990 werd gewonnen door de Biel School of Engineering met haar auto «Spirit of Biel».

Het rijdt!

In de vroege avond zijn de twee remcircuits klaar voor gebruik. De auto kan eindelijk de baan op. Coureur Jonas Rudin neemt plaats en houdt het stuur stevig in beide handen. De auto wordt nog een keer aangesloten op de laptop en de elektronica wordt gecontroleerd - en dan rolt hij langzaam weg.

Het is een moment waarop het team trots is. De jonge mannen en vrouwen zijn erin geslaagd om de theorie om te zetten in iets dat in de praktijk werkt.

Ook al nadert de zonsondergang in Dübendorf, voor de bemanning is het meer een vertrek naar de volgende etappes. Meer artikelen over het project volgen hier in het magazine.