"Dragon Age: The Veilguard" getest: voor degenen die "Baldur's Gate 3" te ingewikkeld vinden

"Baldur's Gate 3" is een enorm succes, ook al past het niet in het klassieke beeld van een mainstream product. Het is ontoegankelijk, ingewikkeld en extreem lang. De verkoopcijfers spreken echter voor zich: van deze verrassingshit zijn meer dan 20 miljoen exemplaren verkocht. Alle toekomstige vertegenwoordigers van het genre zullen zich hiermee moeten meten - inclusief "Dragon Age: The Veilguard" van Bioware. De Canadese studio leverde met "Baldur's Gate" 1 en 2 het sjabloon voor Larian's kaskraker. Het is een omgekeerde wereld waarin Bioware zichzelf wil verlossen van eerdere mislukkingen met de vierde "Dragon Age".

Na de twee flops "Anthem" en "Mass Effect Andromeda" heeft de studio veel goed te maken. Dragon Age: The Veilguard heeft verrassend veel gemeen met die laatste, of beter gezegd met de trilogie rond Commander Shepard. En in positieve zin.

Het hoofdverhaal is een middel om een doel te bereiken

Als Dragon Age-fan van het eerste uur zou ik de spellen beschrijven als een gelijkzijdige driehoek bestaande uit verhaal, metgezellen en gevechten. "Dragon Age: The Veilguard" is meer een gelijkbenige driehoek, waarvan de korte zijde het hoofdverhaal is. Hoewel het ook hier het middelpunt van het spel vormt, ontwikkelt het weinig diepgang. Het begint met Solas, de dire wolf. Daarom heette het spel oorspronkelijk "Dreadwolf". De elf metgezel uit "Dragon Age Inquisition" wil een magische dolk gebruiken om de "sluier" te scheuren die het rijk van Thedas scheidt van de wereld van de demonen. Veil betekent "sluier" in het Engels, vandaar de uiteindelijke titel "Veilguard".

Het ritueel mislukt en twee machtige elfengoden komen vrij. Ze moeten in de loop van het spel worden getemd. Ook de demonische Darkspawns en de mysterieuze plaag "Blight" bedreigen de wereld opnieuw. Er is geen gebrek aan epische scènes of eindbaasgevechten tegen driekoppige draken, maar het hoofdverhaal biedt inhoudelijk weinig noemenswaardigs.

Dit komt ook door de demonische Darkspawns.

Dat komt ook door de dialogen. Ze zijn niet welbespraakt genoeg en missen vaak inhoud. Ze zijn ook vrij kort, wat me aan de ene kant blij maakt omdat ik dan niet op mijn oor hoef te worden gekauwd. Toch zou "Dragon Age" meer tekst hebben dan "Baldur's Gate 3". Toch kunnen ze de vergelijking met de dialoog niet doorstaan.

Ik mis vaak de juiste tekst op het antwoordwiel, vooral voor mijn eigen personage. Dit menu werd geïntroduceerd in "Mass Effect". Er was een moraliteitssysteem van "Paragon" en "Renegade", dat eendimensionaal was, maar toch de illusie van enige individualiteit gaf. Mijn personage geeft alle antwoorden in een opgewekte, vriendelijke neutraliteit. Ik kan er geen persoonlijk karakter mee vormen. Ik ben een algemene "people pleaser". Ik kan mezelf niet eens een vleugje persoonlijkheid geven met mijn naam. Ik heb mijn gehoorde Qunari "Horny" gedoopt, maar die naam verschijnt nooit in het spel.

In plaats daarvan heet ik Rook. Het is een vrij configureerbaar heldenpersonage dat, in klassieke Bioware-stijl, een team om zich heen verzamelt om de wereld te redden. Ik kan kiezen uit vier klassen: Elf, Qunari, Mens en Dwerg. Er zijn ook zes facties. Beide beïnvloeden Rooks verhaal en dialoogopties. Dit komt echter niet sterk tot uiting in "Veilguard".

Belangrijker is de klasse. Er zijn er drie: warrior, mage en rogue. Dat lijkt niet veel. De uitgebreide skill tree geeft me echter drie specialisaties om uit te kiezen. Ik heb gekozen voor de rogue, die gespecialiseerd is in melee en ranged combat.

Daar begint de intro, aan het einde waarvan ik me in mijn nieuwe basis, de vuurtoren, bevind. Het is een kleine drijvende eilandwereld die zich langzaam vult met mijn metgezellen. Een oude bekende is de dwerg Varric, die al sinds deel 2 bij me is. Hij is ook degene die de huidige gebeurtenissen samenvat in prachtig getekende cutscenes.

Vanaf de vuurtoren reis ik naar de verschillende regio's van Thedas' via "Kruispunten". De Crossroads is een magisch rijk dat bestaat uit gigantische spiegels waardoor ik naar mijn bestemmingen kan navigeren. Natuurlijk mag een mysterieuze veerman die een drijvend bootje bestuurt niet ontbreken.

weinig tactiek, maar behendig en krachtig

Zodra het spel me loslaat, stort ik me in het avontuur, dat veel gevechten met zich meebrengt. Ook hier doet het spel me denken aan "Mass Effect". Net als in het sciencefictionepos kan ik maximaal twee metgezellen meenemen. Ik bestuur ze alleen indirect. Ik kan de actie op elk moment pauzeren en ze een handvol commando's geven. Meestal beperk ik me tot het richten op een doelwit en het kiezen van een speciale aanval. Hiermee kan ik krachtige combo-aanvallen activeren.

Ik hoef niet na te denken over welke aanvallen samengaan. Aanvallen die klaar zijn voor een combo lichten op - inclusief de beschrijving "Combo-optie". Als ik er een selecteer, licht de bijpassende aanval meteen op onder de woorden "Combo met". "Veilguard" komt niet in de buurt van de tactische diepgang van de eerste "Dragon Age", maar het is ook meteen begrijpelijk voor nieuwkomers.

Door de verschillende synergieën passen sommige metgezellen beter bij anderen. Ik kan echter wel tot op zekere hoogte invloed uitoefenen op hun afstemming via hun vaardigheidsbomen. Net als ik kunnen ze maar drie vaardigheden uitrusten. Ik heb ook een ultieme aanval.

De gevechten zijn ongetwijfeld een van de hoogtepunten van "Veilguard". Ze zijn krachtig, snel en directer dan ooit tevoren in de serie. Als schurk sprint en spring ik heen en weer over het slagveld. Als ik op het perfecte moment blokkeer, kan ik een tegenaanval doen. Ik ontwijk onblokkeerbare aanvallen. Als de timing goed is, vertraagt de tijd even. Gevechten zijn nooit te moeilijk of te gemakkelijk. Ik hoef me geen zorgen te maken over mijn metgezellen, die kunnen natuurlijk niet gewond raken. Toegankelijkheid staat ook hier voorop.

Omdat vijanden zichzelf beschermen met magische barrières of pantsers, moet ik ze verzwakken met de juiste aanvallen. Pijlaanvallen helpen tegen barrières en krachtige stoten tegen pantsers, waarvoor ik de aanvalsknop langer moet indrukken. Ik heb met de controller gespeeld, wat waarschijnlijk de beste manier van besturen is. Ik heb ook vaardigheden zoals een giftige pijlenregen of een bliksemworp. Alles bij elkaar maakt de gevechten tot een explosief actieballet, zoals ik nog maar zelden in een rollenspel heb meegemaakt.

Het is jammer dat mijn metgezellen maar één ability tegelijk kunnen gebruiken. Daarna moet ik wachten op de cooldown. Ik gebruik dus praktisch alleen de abilities die een combo triggeren. Er zouden talloze spannende abilities zijn, zoals het vertragen van de tijd, ijsstorm of het afbuigen van aanvallen van mij.

Mijn laatste gereedschap is de dolk van Solas, die ik aan het begin van het spel heb "geërfd". Ik kan hem uitrusten met drie runen die me verschillende boosts geven. Net als bij de vaardigheden kan er maar één rune tegelijk worden geactiveerd. Zo kan ik mezelf voor korte tijd onkwetsbaar maken, vuurschade toebrengen of de cooldowns van mijn vaardigheden resetten. Heel praktisch, maar het is vaak moeilijk om in het heetst van de strijd de juiste rune te kiezen.

De metgezellen zijn het hart

De steunpilaar van elke "Dragon Age" zijn de metgezellen. Hier is een beetje geduld voor nodig. Pas na ongeveer 15 uur beginnen ze hun persoonlijkheid te ontwikkelen en groeien ze op mij. Daarvoor hebben ze veel nietszeggende gesprekken. Of worden potentieel grappige momenten verprutst. Ik struikel de kamer binnen van de sympathieke maar enigszins verwarde sluierspringer Bellara, om haar vervolgens te verrassen in een gesprek met een necromancer en een gemaskerde geest. Al na twee zinnen sta ik weer buiten de deur zonder iets te hebben geleerd of iets stoms te hebben gezegd.

Zelfs huurmoordenaar Lucanis Dellamorte is in eerste instantie een lege huls. Als ik hem zou moeten beschrijven, zou ik zeggen dat hij met een Spaans dialect spreekt en een demon in zich heeft. Een Magic the Gathering kaart heeft meer diepte. Niet voor het eerst vraag ik me af of Bioware de randjes niet te strak heeft afgeslepen. Het spel mist bite. Mijn metgezellen zijn een stel wasverzachters.

Met uitzondering van de magiër Neve Gallus, die gewoon te eentonig in het Engels wordt toegesproken, ontwikkelt iedereen gaandeweg spannende facetten. Zo is er de Grijze Wachter Davrin, die zich samen met zijn geadopteerde griffioen verhuurt als monsterjager. Het welzijn van de magische vliegende wezens ligt hem bijzonder na aan het hart en hij gaat op zoek naar zijn eigen bestemming.

Emmrich, een aardige necromancer die meestal lesgeeft aan studenten en een kinderlijk skelet genaamd Manfred als helper meeneemt op zijn missies, is mijn held. En Taash, de vuurspuwende Qunari drakenjager, die overhoop ligt met haar strenge moeder en van binnen tegen de grootste demonen moet vechten, moet je gewoon aardig vinden - of een romance met haar beginnen. Natuurlijk is dit ook weer mogelijk in "Dragon Age: The Veilguard". Helaas maar met één persoon tegelijk, wat alle polyamoristen bitter zal teleurstellen.

Bellara maakt haar aanvankelijke terughoudendheid ook goed met gesprekken als:

• Lucanis: "Ben je niet bang voor een huurmoordenaar zoals ik?"
• Bellara: "Niet echt. Niemand zou iets betalen om mij te vermoorden."
• Lucanis: "Dat klopt."

Kynisch, maar grappig. Het is altijd spannend wat voor gesprekken er ontstaan tussen de verschillende duo's. Totdat deze karakterontwikkelingen zich hebben ontvouwd, motiveert het spel me vooral door het motiverende gevechtssysteem en de perfect afgemeten hoeveelheid schatten en puzzels.

Er is veel te doen

Het questlogboek in "Dragon Age: The Veilguard" vult zich sneller dan Varric's pul in de plaatselijke pub. Ondanks het dreigende einde van de wereld door toedoen van wraakzuchtige goden, kan ik talloze zijmissies uitvoeren in plaats van het hoofdverhaal. De missies van mijn metgezellen zijn op zijn minst enigszins verweven met de hoofdverhaallijn, dus het is heel logisch om je door hen te laten afleiden. Zoals in de meeste spellen van Bioware behoren ze tot de hoogtepunten.

Met de zeven metgezellen kan ik aan meerdelige questreeksen beginnen. In tegenstelling tot het hoofdverhaal zijn deze bijna altijd spannend en motiveren ze me om ze allemaal uit te spelen. Als bonus ontvang ik unieke uitrustingsstukken. Tegelijkertijd versterkt het mijn band, zowel in het spel als met mezelf als speler. Als ik Taash kan vergezellen op een avontuurlijke drakenjacht of ontvoerde roofvogels kan bevrijden met Davrin, raakt hun lot me omdat ik hun personages beter leer kennen.

Naast de hoofd- en gezelschapsquests zijn er veel regionale quests. Soms moet ik vermiste verkenners opsporen, soms demonen verslaan en herhaaldelijk de wereld zuiveren van Blight plagen. Tijdens actieve quests laat een padmarker me altijd zien waar ik heen moet. Net als veel van de interface zou ik dit kunnen uitschakelen, maar ik ben blij met dit soort toegankelijkheid. Het past bij de hapklare activiteiten die het spel me biedt.

De regio's zijn minder uitgebreid dan in "Inquisition", maar extreem dichtbevolkt met activiteiten, buit, puzzels en vijanden die wachten om verslagen te worden.

Ik vind regelmatig glimmende gouden schatkisten. Vaak duidelijk zichtbaar aan de zijkant van het pad. Er zijn ook wolvenstandbeelden die in een bepaalde richting wijzen als ze geactiveerd worden, waar ik een ministandbeeld vind dat me vaardigheidspunten geeft. Een ander standbeeld projecteert zwevende doelen in de directe omgeving. Als ik ze allemaal heb neergeschoten, nemen mijn gezondheidspunten permanent toe. Voor veel schatten, deuren of platforms moet ik kleine puzzels oplossen. In de eerste 15 uur of zo verdienen ze deze beschrijving echter nauwelijks.

Ze bestaan meestal uit het verplaatsen van energiekristallen of geestenbollen van A naar B om een deur te openen of een magische brug te laten verschijnen. B is vaak maar een paar meter van A verwijderd. Ik blijf me afvragen of dat allemaal wel echt nodig is. Alsof dat nog niet makkelijk genoeg is, vertellen mijn metgezellen me de oplossing meestal meteen. Het is duidelijk dat Bioware nieuwkomers probeert op te pikken.

Elk metgezel heeft een unieke vaardigheid. De dwergenverkenner Borte Harding kan bepaalde rotsen verplaatsen, Davrin's griffioen kan versterkingen ongedaan maken en Emmrich kan met geesten spreken. Zodra deze vaardigheden zijn geïntroduceerd, kan ik ze zelf gebruiken met Sola's magische dolk. Dat heb ik liever dan dat ik altijd eerst de juiste metgezel moet inwisselen. Er zijn echter geen echte puzzels, zelfs niet met de compagnonsvaardigheden. Ze verlevendigen in ieder geval de actie.

In het begin stoorde het gebrek aan uitdaging me. Nu vind ik het heerlijk dat ik zelden meer dan een paar minuten aan een puzzel hoef te besteden. Het zijn kleine hapjes die mijn beloningscentrum activeren op weg naar de volgende zoektocht.

Loot bestaat uit wapens, pantsers, ringen of grondstoffen om je uitrusting te verbeteren. Als ik een nieuw zwaard vind, wordt het direct weergegeven en vergeleken met het zwaard dat ik heb uitgerust. Met één klik kan ik het uitrusten. Handiger kan niet. Als ik hetzelfde voorwerp meerdere keren vind, verbetert het zeldzaamheidsniveau. Dus grijs wordt groen, groen wordt blauw enzovoort. Dit maakt me dubbel zo blij als ik aan het plunderen ben.

In de werkplaats van de opzichter in de vuurtoren kan ik mijn uitrusting verbeteren in ruil voor grondstoffen. Ik kan er ook betoveringen aan toevoegen. Dat kost niet eens iets. Elke betovering kan echter maar op één voorwerp worden gebruikt. Voor hogere upgradeniveaus en betoveringen moet ik de werkplaats verbeteren. Daarvoor heb ik memento's nodig, die over de hele wereld verspreid liggen.

Veel voor ogen en oren

Visueel is "Dragon Age: The Veilguard" een knaller. Het zit vol expressieve en iconische ontwerpen. Bellara en Taash zijn bijzonder geslaagd. Maar ook de vele bijpersonages zijn heerlijk excentriek. Het monsterontwerp is ook een lust voor het oog. De zombie-achtige darkspawn met hun vuurrode ogen zijn er in alle soorten en maten. De gigantische draken zijn bijzonder episch en bezorgen je altijd kippenvel.

De wereld is nog indrukwekkender. Rivain Coast biedt schilderachtige kusten met turkooisblauw water en gestrande schepen. In de catacomben van Necropolis bewonder ik gigantische standbeelden die griezelig glinsteren in groen licht. En de vlezige, pulserende overwoekering in het moerasland is heerlijk walgelijk.

Er is een orkestrale soundtrack die soms verrassend passende electrobeats levert die me zo aan "Mass Effect" doen denken dat het geen toeval is.

Technisch is er niets op aan te merken. Ik heb de pc-versie getest en die draaide vlekkeloos op twee systemen. De hardwarehonger lijkt ook binnen de perken te blijven.

"Dragon Age: The Veilguard" is verkrijgbaar voor pc, PS5, Xbox Series X/S en werd mij ter beschikking gesteld door EA.