En dan komt de ontspanning: "Europa" is als een droom

Hoe is het om door een aquarelschilderij te vliegen, of door een droom? Dat heb ik ontdekt in "Europa": Het is rustgevend en op de een of andere manier bevrijdend. De indiegame is een aangename ontsnapping aan het dagelijks leven en is helaas veel te snel voorbij. Drie tot vier uur is genoeg voor één keer spelen - iets meer als ik op zoek ben naar alle collectibles. In mijn getest, wil ik de stroom niet onderbreken en alleen oppakken wat ik tegenkom.

Optisch doet "Europa" denken aan het baanbrekende "The Legend of Zelda: Breath of the Wild". Daarom wekt "Europa" ook mijn interesse. Inhoudelijk heeft het echter niets te maken met de "Zelda"-game. In plaats van een enorme, open wereld biedt "Europa" een aaneengeregen parcours van mini-omgevingen.

Waar gaat "Europa" over?

Ik speel het androïde jongetje Zee en bevind me op de paradijselijke Jupitermaan Europa. Als ik voor het eerst mijn ogen open in een afgelegen ravijn, hoor ik de stem van een oude man in mijn hoofd die me zijn zoon noemt. Hij is een mens die op Aarde is geboren en dient als mijn gids door de wereld van "Europa".

Ik stap uit het ravijn de open vlakte in. Een idylle strekt zich voor me uit die zelfs "Breath of the Wild" in de schaduw stelt. De grafische stijl is vergelijkbaar, maar in "Europa" is de kleurrijkheid en levendigheid van de omgeving nog betoverender. Grassen en bloemen wiegen in de wind, wolkenschaduwen razen over de glooiende heuvels, het hemelsblauwe water weerspiegelt de slanke, deels vervallen gebouwen die verwijzen naar een vroegere beschaving.

Overal beweegt iets, het gezoem van mechanische libellen vult de lucht, bloemen vliegen rond, herten drinken bij vijvers. De schermafbeeldingen van het spel zien er in vergelijking saai en statisch uit. Ze weerspiegelen niet het sprankelende leven dat in het spel voelbaar is.

De stem vertelt me dat ik naar het drijvende eiland op de achtergrond moet rennen om "aan hem te denken". Ik heb geen andere bestemming, dus ik spring eraf en volg het pad over de volgende heuvel. Voor een mooi, verlaten huis vind ik een dagboekpagina van mijn "vader". Via dergelijke pagina's die over de wereld verspreid liggen, ontdek ik langzaam het achtergrondverhaal van het spel, dat ik niet wil verklappen.

De reis is de beloning

Eerst weet ik niet wat ik in "Europa" kan verwachten. Moet ik vechten? Uitrusting verzamelen? Praten met NPC's? Ik raak gewend aan de besturing - rennen, springen, hoger springen en door de lucht zweven - en kijk uit naar de eigenlijke spelinhoud. Maar die komt niet. Ik beklim gebouwen en verzamel groene kristallen. Ik kan ook mijn jetpack op mijn rug upgraden, zodat ik langer kan vliegen.

Ik word ongeduldig. Is dit gewoon een technische demo? Wat heeft het voor zin om urenlang door het schilderachtige landschap te stuiteren? Naarmate de tijd verstrijkt, merk ik hoe ik kalmeer en begin te genieten van de reis. Er is geen minimap, geen kompas en geen andere interface. Er is ook geen quest journal en er zijn geen survivalelementen. Niemand leidt me af, ik hoef niet te schieten of spreuken uit te spreken. Het spel vereist niet dat ik beslissingen neem.

Ik kan de tijd nemen om te bedenken hoe ik aan de groene kristallen kom die ik verzamel. Het spel legt pas veel later en sporadisch uit waar ze goed voor zijn. De dagboekpagina's die relevant zijn voor het verhaal zijn duidelijk zichtbaar van veraf dankzij een gouden straal, dus ik kan ze niet missen. Ik voel hoe leuk het is om gewoon met het landschap te spelen. De soundtrack op de achtergrond draagt ook bij aan de betoverende sfeer.

Er zijn toch een paar activiteiten

De relatief kleine gebieden op de kaart zijn met elkaar verbonden door portalen of grote poorten. Om ze te openen moet ik eenvoudige puzzels oplossen. Bijvoorbeeld lantaarns activeren of "spoken" in het landschap vinden. Soms moet je over desintegrerende blokken springen of vliegende blokken over een afgrond navigeren. Het is nooit moeilijk: als het me bij de eerste poging niet lukt, probeer ik het opnieuw. Er is geen straf. En er is ook geen frustratie bij het zoeken: Meestal vind ik de voorwerpen die ik zoek snel.

Onderweg zie ik andere robotwezens naast wilde dieren en mechanische libellen. In eerste instantie kan ik niet met ze communiceren. Ik noteer de vele wezens in mijn schetsboek als een ander soort verzamelobject.

Nadat ik een aantal vredige omgevingen heb meegemaakt, wordt de wereld om me heen vijandiger. Ik word bijvoorbeeld het doelwit van laserstralen - een overduidelijk voorbeeld van Breath of the Wild. Ik schakel de laserkoepels eenvoudig uit met een knop die wordt gemarkeerd door een kabel.

Mechanische bommenwerpers die me aanvallen zijn wat vervelender. Maar ik vind een efficiënte manier om met ze af te rekenen. Zelfs als ik word geraakt door een laser of een bom, ziet mijn kleine Zee even sterretjes en staat dan weer op. Ik kan natuurlijk niet doodgaan.

Kan het nog beter?

Ik heb weinig aan te merken op "Europa". De wereld is zo mooi dat ik er meer tijd in wil doorbrengen. Het spel is (te) kort. Ik vind het ook jammer dat veel van de robots geen functie hebben. Ik kan ze vereeuwigen in mijn schetsboek, maar zelfs daar hebben ze geen naam en geen beschrijving van waar ze voor dienen of dienden. Maar natuurlijk - mijn kleine Zee tekent alleen wat hij ziet, dus dat is logisch.

Soms heb ik problemen met de camera-instellingen. Ik bestuur de camera zoals gewoonlijk met de muis, maar op sommige momenten neemt het spel de camera van me over en zoomt uit om een panorama te laten zien. Dit maakt het moeilijk om mijn personage te besturen. Sommige dagboekpagina's bevatten alleen maar vage krabbels in plaats van leesbaar schrift. Misschien wordt dit nog rechtgezet. Maar dat is allemaal klagen op hoog niveau.

"Europa" verschijnt op 11 oktober 2024 op Steam en Nintendo Switch. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Future Friends Games voor testdoeleinden.