"Getest: Alleen Nintendo biedt zoveel creativiteit en magie

"The Plucky Squire" is letterlijk de verhalenboekversie van een actie-avonturenspel voor PC en console. Gedurende het grootste deel van het spel dwaal ik over de tweedimensionale pagina's van mijn eigen verhaal als de titulaire dappere schildknaap Jot. Totdat de schurk Grummweil me eruit gooit, woedend dat hij gedoemd is te verliezen.

Buiten het boek bevind ik me in een driedimensionale kinderkamer. Het is de tweede grote setting van het spel. Ik spring heen en weer tussen de twee werelden om Grummweil een halt toe te roepen en het verhaal weer op de rails te krijgen. Tijdens dit proces beleef ik een van de meest magische en creatieve avonturen sinds lange tijd.

Puzzels op verschillende niveaus

Jot kan niet lang uit zijn boek worden verbannen. De magie die Grummweil ervoor heeft gebruikt, werkt op de schildknaap. Vanaf nu kan hij overal waar een groene draaikolk is in en uit het boek springen. Enerzijds om met het boek te communiceren. Anderzijds om bepaalde voorwerpen te vinden in de aangrenzende kinderkamer. De kamer is van de jonge kunstenaar van het boek. Als "The Plucky Squire" niet wordt teruggebracht naar zijn oorspronkelijke vorm, dreigen hij en een hele generatie kinderen hun inspiratie te verliezen. Jot en zijn vrienden Krass, de bergtrol, en Viola, de leerlingheks, kunnen dat niet laten gebeuren.

Het spel is een mix van actie-avontuur en puzzels. De boekenwereld bestaat uit verschillende landen die samen het land Mojo vormen. Eén voor één doorkruis ik ze op zoek naar Grummweil. Meestal ruim ik monsters uit de weg met mijn zwaard en overwin ik obstakels. Dit is waar de truc van het spel om de hoek komt kijken. Het begint met eenvoudige puzzels. Jot kan een muur niet beklimmen omdat die te hoog is. Dus spring ik uit het boek, zoek een spelblokje in de buurt en ga ermee terug naar het boek. Daar duw ik hem voor de muur en klim eroverheen.

Later kan ik met magische handschoenen door het boek heen en weer bladeren. De puzzels beslaan vaak meerdere pagina's. Maanbaard, de zonnebrildragende tovenaarsvriend van Jot, is zijn drankje thuis vergeten. Dus ik blader terug naar zijn huis, spring in beeld en pak het drankje van zijn nachtkastje.

Op andere plaatsen manipuleer ik geschreven zinnen. De zinnen beschrijven scènes in het plaatje, zoals gebruikelijk is in een prentenboek. Op één plek staat iets als: "een trap leidt naar boven". De groene gloed rond het woord "trap" laat zien dat ik die met een zwaardslag kan verwijderen. Op een ander punt blokkeert een steen mijn weg naar een hoger niveau. Dit is ook opgenomen in een zin. Dus ik vervang het woord "blok" uit "een blok steen" door "trap" en maak er "een trap van steen" van, die me naar de bovenste verdieping leidt.

Naarmate het spel vordert, kan ik de boekhelften opvouwen, wat interessante fysicaspelletjes oplevert. De puzzels zijn verfrissend gevarieerd. In de loop van ongeveer tien uur spelen worden ze steeds lastiger, maar nooit echt moeilijk. Als het nodig is, is er meestal wel ergens een mini-baardje te vinden. De tuinkabouterversie van Moonbeard geeft me zo nodig tips om de puzzels op te lossen.

Regelmatige minigames, die voor een complete afwisseling zorgen, onderbreken de actie. Ik zal je niet vertellen wat ze zijn, want de verrassing is soms het leukste deel.

Spring in de kinderkamer

Een geschatte tweederde van het spel speelt zich af in het boek - inclusief de korte hop eruit en hop er weer in. Het resterende derde deel speelt zich af in de kinderkamer. Op een gegeven moment heb ik een stempel nodig om dingen vast te leggen. Helaas staat die bovenaan een boekenplank. Onderweg verstop ik me eerst voor de reusachtige insecten die de kinderkamer bevolken. Later gebruikt Grummweil zijn macht om zijn volgelingen ook buiten het boek aan mijn hielen te bevestigen.

Ik moet ook puzzelen in de kinderkamer. Meestal bestaat de weg naar het doel uit kleine platformintermezzo's met boeken, kleurpotloden en speelgoed. Er zijn ook 2D-passages in deze wereld. Af en toe spring ik in een boekomslag of abseil ik langs een ketting van vaantjes om op plekken te komen die voorheen onbereikbaar waren. Het werkt allemaal heerlijk soepel. De uitstapjes naar de 3D-wereld, waarin speelgoed en andere voorwerpen er echt uitzien, vormen het perfecte contrast met de handgetekende 2D-wereld.

Actie schittert vooral tegen eindbazen

Het gevechtssysteem is niet zo creatief als de rest van het spel. Het bestaat uit slaan en ontwijken. Geen van de confrontaties is uitdagend en het spel laat hartjes achter voor het geval ik mijn gezondheid moet aanvullen. Er is ook een makkelijkere moeilijkheidsgraad en verschillende toegankelijkheidsinstellingen.

De gevechten dienen vooral om de puzzelpassages op te breken. Dat wil niet zeggen dat het niet leuk is om knuffelkevers met mohawks of gehoornde theekopmonsters in elkaar te slaan. Het feit dat ik mijn zwaard kan gooien en het de vijanden ook pijn doet op de terugweg, verveelt nooit. Het zou leuk zijn geweest als ik de gevechten waarin Krass en Viola een handje helpen met de hulp van vrienden of mijn kinderen had kunnen uitvechten.

Met idee-lampjes die ik vind tijdens het grasmaaien en het doden van vijanden, kan ik mijn zwaard upgraden en twee extra aanvallen leren. Dat is allemaal best leuk, maar de hoogtepunten zijn de eindbaasgevechten. Daar verandert het perspectief meestal en wordt de aaibare kleine Jot een enorme gespierde man die een hele pagina van het boek vult. Een van de eerste gevechten is een bokswedstrijd à la "Punch Out!" tegen een stelende honingdas. Een andere keer moet ik vliegende insecten neerschieten met een boog. In een latere heavy metal wereld is er een ritmespelletje tegen een gigantische adelaar - die natuurlijk een zonnebril draagt en een nose ring snavelring.

Over heavy metal gesproken. De soundtrack is fantastisch. In de eerder genoemde metalwereld zijn passende elektrische gitaarklanken te horen, waarvan de herkomst nog een grote verrassing is. In de middeleeuwse fantasiewerelden zijn speelse harpen en luiten de dominante instrumenten. Wanneer Moonbeard in beeld is, laat het spel vette hiphopbeats horen. Het geluid is de perfecte begeleiding voor een spel dat net zo betoverend is vormgegeven.

De schattige kleine helden zijn een lust voor het oog.

De schattige kleine helden doen me denken aan Link uit de 2D-versies van "The Legend of Zelda". Ondanks hun kleine formaat zijn de figuurtjes erg expressief. Tenminste als het gaat om de paginavullende illustraties, die worden begeleid door een Britse vertelstem. Het spel zit ook vol kleine details. De gezichten van stenen poorten kijken verbaasd als ze opengaan. De door de strijd geharde muizen dragen kleine hoedjes en de bomen in Heavy Metal Land lijken op het bord "Devil Horns" 🤘. Ik heb de pc-versie getest, maar het spel zou ook op consoles moeten schitteren.

"The Plucky Squire" is verkrijgbaar voor pc, PS5, Xbox Series X/S en Switch. Het spel komt uit op 17 september en is mij ter beschikking gesteld door Devolver.