"Indiana Jones and the Great Circle" overtreft al mijn verwachtingen

Het duurt minder dan vijf minuten voordat mijn hart voor het eerst warm wordt. Als je, zoals ik, bent opgegroeid met filmcomponist John Williams, gebeurt dit al snel als je zijn orkestrale soundtrack hoort. Maar "Indiana Jones and the Great Circle" leent niet alleen akoestisch van het filmtemplate van Steven Spielberg en George Lucas, maar kopieert ook bijna het hele begin van het eerste deel - als een tutorial.

Dit klinkt onhandig, maar in werkelijkheid is het de perfecte, nostalgische introductie die me oppakt als fan.

Zodra ik zelf een van de beroemdste scènes uit de filmgeschiedenis heb nagespeeld, zit ik weer helemaal in de Indy-koorts, wat ik na de laatste twee films niet voor mogelijk had gehouden. Maar iedereen die nu denkt dat de Zweedse "Wolfenstein"-studio Machine Games alleen goed is in kopiëren, zal de komende 15 tot 20 uur onomstotelijk bewijzen dat het veel meer te bieden heeft.

De drang om te ontdekken

Voor mij bestaat de aantrekkingskracht van de films uit drie dingen: avontuurlijke speurtochten met een vleugje bovennatuurlijk. Wonderlijke locaties in het begin van de 20e eeuw, toen de wereld nog mysterieuzer was. En een charismatische held die, ondanks het incidentele ongeluk, altijd een snelle kwinkslag op zijn lippen heeft. Dit is precies wat "Indiana Jones and the Great Circle" biedt.

Nadat een zeldzaam artefact is gestolen uit het Marshall College, waar Dr. Jones lesgeeft, gaat Indy op wereldreis om de diefstal tot op de bodem uit te zoeken. De eerste halte is het Vaticaan. Het is een van de grotere gebieden waar Indy veel tijd doorbrengt. Hoe lang hangt af van hoeveel ik verdwaal in zijmissies.

In zijn dagboek noteert Indy alle belangrijke informatie over actieve missies, zijmissies en geruchten over mogelijke schatten. Die zijn er in overvloed. Soms zijn het artefacten verborgen achter een geheime deur. Soms zijn het uitgestrekte ruïnes met complexe mechanismen waar zelfs Leonardo da Vinci versteld van zou hebben gestaan. Dankzij de vele cutscenes voelen zelfs zijmissies alsof ze deel uitmaken van het hoofdverhaal. In het Vaticaan kan ik bijvoorbeeld een non helpen om het verloren dagboek van een langgestorven priester uit de catacomben te halen. Een andere louche priester, die later een belangrijke rol zal spelen, vindt dit helemaal niet leuk.

Het ontging me bijna dat deze missie optioneel is, zo goed is hij verweven in het hoofdverhaal. Avontuurfans komen aan hun trekken. Ik ben volledig vrij om te beslissen of ik me wil wijden aan de verzameltaken, de inwoners wil helpen of me wil richten op de hoofdzoektocht.

In de typische Indiana Jones-mode is het verhaal heerlijk hoogdravend en vol betekenis. In de kern gaat het over de nazi's die op zoek zijn naar een bovennatuurlijk artefact dat grote kracht belooft voor hun oorlogsinspanningen - de grote cirkel. Het is Indy's taak om ze voor te zijn. Tijdens dat proces ontmoet hij de waaghalzige verslaggeefster Gina Lombardi. Met haar snelle humor doet ze me sterk denken aan Karen Allen's personage Marion Ravenwood, met wie Indy de langste relatie in de films heeft.

Gina is op zoek naar haar vermiste zus, die toevallig de beste wetenschapper in dode talen is. Is er misschien een verband tussen haar en het streven van de nazi's?

Slaan in plaats van schieten

De langere tussenstops zoals het Vaticaan of Gizeh doen me denken aan de huurmoordenaarsimulator "Hitman". Niet alleen omdat ik de levels vrij kan verkennen en me moet verstoppen voor Italiaanse fascisten en nazi's - het spel speelt zich af in 1937, tussen "Raiders of the Lost Ark" en "Indiana Jones and the Last Crusade". Er wordt ook veel sluipen van me gevraagd. Zodra confrontaties ontaarden in schietgevechten, is de lol er voor Indy meestal snel af.

Beter om de rijkelijk verspreide knuppelvoorwerpen zoals kandelaars, gitaren of gereedschapstangen te pakken en mijn vijanden vanuit een hinderlaag te raken. Er is een pittige zin in gegooid voor niets.

Dankzij het eerstepersoonsperspectief wordt er zelden geschoten. Dat is maar goed ook. Want dit weerspiegelt ook perfect het origineel. Het cameraperspectief, dat veel discussie veroorzaakte, stoorde me op geen enkele manier. Integendeel: anders dan in 3rd-person adventure games zoals "Tomb Raider" of "Uncharted", ben ik veel meer betrokken bij de actie. Want: niets voelt zo authentiek als het verkennen van oude ruïnes als Indy vanuit een eerste-persoonsperspectief, mos van de muren vegen en tandwielen gebruiken om complexe mechanismen in werking te stellen - om daarbij zelf bijna in een dodelijke val te lopen.

Als ik denk aan de hordes hersenloze vijanden in "Uncharted", waar ik me doorheen moet worstelen vanuit een afstandelijk derde-persoonsperspectief, kan ik me niet meer voorstellen dat iets anders dan het eerste-persoonsperspectief zin heeft.

Ook omdat Indy liever zijn vuisten laat spreken dan de hele buurt te alarmeren met zijn revolver - ook al knallen de klappen bijna net zo hard als geweerschoten. Prachtig. Klassieke, cartooneske geluidseffecten uit de jaren zeventig en tachtig, net als in de Indy-films.

Gelukkig zijn de gevechten veel sneller en dynamischer dan de trailers doen vermoeden. Links-rechts combinaties, ontwijken, pareren - het gaat allemaal heerlijk snel, zolang je maar genoeg uithoudingsvermogen hebt. Indy kan zijn uithoudingsvermogen verbeteren door het juiste boek of magazine te vinden op zijn verkenningstochten en deze vrij te spelen met avonturenpunten. Die krijg je dan weer voor opgeloste puzzels, zijmissies of als ik met mijn camera foto's maak van belangrijke voorwerpen. Dit geeft me een betere kijk op de omgeving en motiveert me om elk nazikamp en elke grot uitgebreid te verkennen.

Indy's iconische zweep wordt natuurlijk ook gebruikt. Om vijanden op afstand te houden, om over afgronden te slingeren of om hendels op afstand te activeren.

Wat ook speels doet denken aan "Hitman" en ook deel uitmaakt van de films is de vermomming. Als ik niet de hele tijd wil rondsluipen, kan ik een geschikte outfit aanschaffen om minder op te vallen. Maar pas op: Agenten zullen de vermomming nog steeds doorzien en alarm slaan. Gelukkig eindigen mijn avonturen soms in chaos: Zelfs als het halve garnizoen me op de hielen zit, betekent dat niet per se "game over". Ik kan de berg bewusteloze of dode vijanden echter niet langer verbergen.

Archeologisch

Het belangrijkste element voor de geweldige sfeer in "Indiana Jones and the Great Circle" is, naast de historische locaties, vooral één ding: de puzzels. Soms moet ik de juiste vloertegels activeren om vallen onschadelijk te maken, dan weer spiegels gebruiken om het licht om te leiden om een poort te openen, of gigantische houten tandwielen in beweging zetten om een loodrechte lift te activeren. De puzzels hebben precies de juiste hoeveelheid complexiteit, en bij één optionele nazikist kostte het me een dag om de geheime cloudgebaseerde code te ontcijferen.

Veel interacties vereisen extra handelingen, waardoor het spel tastbaarder wordt. Deuren gaan niet open met één druk op de knop. Ik moet eerst de sleutel eruit halen, erin stoppen en dan draaien. Dit geldt ook voor de puzzels, waarbij Indy soms het vergrootglas uitpakt en voorwerpen onderzoekt. Bij het openen van vergrendelde kisten pakt hij het grover aan met een motor. Een ferme klap met een hamer of wat er maar rondslingert en nog niet gebroken is op het hoofd van een nazi is genoeg.

Ook onderdeel van elke goede "Indiana Jones"-film zijn zogenaamd hopeloze situaties met instortende ruïnes waaruit Indy zich op het allerlaatste moment kan redden. Door het medium kan de pacing de films niet helemaal bijhouden. Wilde achtervolgingen en humoristische cutscènes verlevendigen het spel echter regelmatig.

In een scène maken Indy's tegenstanders, de gladde Emmerich Voss en de agressieve Viktor Gantz, ruzie over de juiste handelwijze. Aan het einde zegt Voss tegen Gantz: "Denk je dat de oplossing ineens op je hoofd zal vallen?", om op hetzelfde moment gedood te worden door Indy, Gina en een vallend plafond omdat de twee stiekem aan het afluisteren waren. Wat volgt is een slapstickachtig handgemeen en een snoeksprong door het raam, terwijl geschrokken nazi's Indy en Gina achtervolgen met kogels.

Troy Baker draagt bij aan het authentieke Indiana Jones-gevoel in het Engels. Hij imiteert Harrison Ford uiterst nauwkeurig. Hoewel in het begin een beetje stijfjes, merkte ik na een tijdje niet eens meer dat ik niet naar de echte Ford luisterde. Overigens doet de Duitse nasynchronisatie met Florian Clyde het ook goed met de jonge Wolfgang Pampel, de originele nasynchronisatiestem van Ford.

En het digitale beeld van Ford? Dat is ook goed vastgelegd. Visueel had er echter zeker meer bereikt kunnen worden in het hele spel. "Indiana Jones and the Great Circle" komt nooit in de buurt van het visuele spektakel dat "Uncharted 4" leverde op de Playstation 4. Desondanks zijn de locaties sfeervol gerealiseerd en weten ze indruk te maken. En met de vele cutscenes vond ik het ook leuk om achterover te leunen en een paar minuten te kijken van wat naar verluidt de beste "Indiana Jones"-film is sinds "The Last Crusade".

We bespreken het spel in detail in de laatste aflevering van de Tech-telmechtel podcast.

Update: ik heb het spel nu uitgespeeld en mijn mening over de beoordeling is niet veranderd.

"Indiana Jones and the Great Circle" is vanaf 9 december verkrijgbaar voor PC en Xbox Series X/S. Met de Premium Edition kun je al op 6 december spelen. Het spel is beschikbaar gesteld door Bethesda voor de PC