"Kan het niet sneller?" - Hoe een Japanse theeceremonie ons vertraagde

"Waar moet ik in godsnaam heen?" haast ik me als een gedreven hert door de bomen van het Rieterpark, wanhopig op zoek naar het Rietberg Museum. Daar begint bijna de Japanse theeceremonie, die ik bijwoon met mijn collega Steffi. Ik ben al laat en navenant gestrest. Zal de thee koud zijn tegen de tijd dat ik aankom? Gelukkig niet: eindelijk zie ik de ingang.

Vooraan staat een man in een kimono: hoofd ceremonies Christoph Meier. Zijn kalme houding doet alles om me heen even vervagen. "Mag ik je kaartje zien?" vraagt hij na een tijdje beleefd. "Oh, tuurlijk," mompel ik dromerig, houd het hem voor en realiseer me met een schok: "De schoenen ..." "Geen haast. Je kunt ze boven uitdoen. Ontspan je gewoon. Adem," zegt hij. Ik voel me overvallen en moet lachen. Ik heb tot nu toe mijn adem ingehouden.

In de cocon van stilte

Snel na mij arriveert Steffi - half zo gestrest maar twee keer zo moe als ik. We worden met zes andere mensen naar de zolder geleid. Hier trekken we onze schoenen uit en stappen we de theesalon (Isshin-an) binnen, die ongeveer vier bij vier meter meet. Het is ingericht met aangepaste meubels en houten muren en sierlijke rollen uit Japan. De geur van cederhout hangt in de lucht.

Dim licht valt door het verduisterde raam. Ervoor staan een theeketel, een kan en een klein blikje. Christoph Meier knielt ernaast neer. Wij gaan ook op kussens om hem heen zitten. De meesten van ons maken het zich gemakkelijk in kleermakerszit. De stoersten knielen - voorlopig.

Een zoete groet

Het wordt zo stil dat ik alleen mijn eigen hartslag kan horen. Christoph Meier presenteert een doos en legt uit dat elke theeceremonie begint met een zoete begroeting

Hij loopt rond met theesnoepjes en laat zien hoe je ze ontvangt:

1. Buig naar de persoon voor je
2. Buig nogmaals als de traktatie je in de sale wordt aangeboden
3. Haal het dienblad op en buig nogmaals voordat je het aanneemt
4. Leg het koekje voor je neer en geef het dienblad door.

Steffi: \"Onthoud de volgorde. Buig met Darina, ontvang het snoepje en buig met Christoph Meier. Buig, snoepje, buig.\"

Niemand beweegt. Iedereen staart gebiologeerd naar het delicate en fijn geschilderde snoepje dat verleidelijk voor hen ligt. Als wij honden waren, zou ons speeksel op de vloer druipen

Darina: \"Mijn God, wat ziet dit koekje er heerlijk uit. Ik bedoel... dat knapperige glazuur! Als ik het nu gewoon in mijn mond stop ... Nee, niet aan denken. Ademen! Adem!\"

We ademen, we wachten, we houden vol. Tot Christoph Meier zegt dat we het aankunnen - één voor één. We laten allemaal de koekjes smelten in onze mond. Een paar krakende kauwgeluiden weerklinken in de stille kamer. Een tiener giechelt schaapachtig.

Het ongeduld neemt toe

Christoph Meier reageert niet, zijn aandacht is volledig gericht op de ceremonie. Met een glimlach knielt hij voor ons neer en laat ons weten dat hij binnenkort de zaal zal verlaten. Hij staat op in zijn strak ingepakte kimono en rolt over zijn tenen naar achteren. Ik sta versteld. Hij verdwijnt achter een schuifdeur.

Tussen neus en lippen door wordt het lawaai in de theekamer steeds luider. Eerst denk ik aan regenpijpen, tot ik me realiseer wat voor de hand ligt: Het is de ijzeren ketel (kama). Christoph Meier komt terug met kleine kopjes op een dienblad. Ze zijn versierd met kastanjes - het symbool van de herfst. Hij legt uit dat de ketel in deze tijd van het jaar traditioneel dichter bij de gasten wordt geplaatst dan in de zomer, zodat de warmte ervan op hen afstraalt.

Acuut maar voorzichtig schroeft hij een klein, zwart blikje open. Hij legt het deksel er vlak naast en pakt dan een houten lepel. Hij doopt hem recht in het blikje en giet een groen poeder in het kopje: matchapoeder. Dan schroeft hij het blikje dicht en legt de lepel precies haaks op het blikje.

Darina: \"Kunnen we het proces niet inkorten? Hoe lang duurt het?\"

Sommige mensen schuiven onrustig op hun kussens. Degenen die geknield hebben gaan in kleermakerszit zitten. Af en toe kraakt er een roestige rug. Christoph Meier opent de ketel. Met een houten pollepel schept hij heet water in het theekopje. Hij laat de pollepel over de rand van de ketel lopen, van links naar rechts, en tikt er precies vier keer op. Daarna haalt hij koel water uit de kan met vers water (mizusashi) en droogt de randen van het kopje af met een theedoek (fukusa).

Tijdens het leren wordt elke beweging geoefend en volgt deze een strikte volgorde. Elke beker volgt hetzelfde ritueel. Christoph Meier pakt een bamboe garde. Hij gebruikt hem om het matchapoeder in het theekopje op te schuimen. Hij schraapt, ritselt en het porselein tinkelt zachtjes als een klankschaal. De wervelende bezem vervaagt langzaam voor mijn ogen.

Darina: \"Op de een of andere manier is dit ... ontspannend. Los ik straks op als matchapoeder? Hallo, blijf hier!\"

Routine is dodelijk...troostend

De eerste drie theekommen zijn klaar. Christoph Meier deelt ze achter elkaar uit en laat ons zien hoe we ze moeten vasthouden: linkerhand onderaan, rechterhand op de rand. Neem dan kleine slokjes. De eersten van de groep buigen hun hoofd, nemen een slok, buigen weer en drinken. De ceremonieleider haalt de volgende kopjes uit de kamer ernaast. We kennen de procedure al.

Darina: \"Oh, het is op de een of andere manier geruststellend als al duidelijk is wat er gaat komen.\"

Steffi: \"Ik hoop alleen dat ik aan het begin van de avond nog kan slapen ondanks de groene thee.\"

Niemand schuift meer op zijn kussen. Iedereen zit daar maar en kijkt gefascineerd toe hoe Christoph Meier de kopjes uitdeelt. Je hoort stille slokgeluiden, verder niets. Zelfs de tiener giechelt niet meer.

Stap voor stap maakt Christoph Meier de laatste drie kopjes klaar. Als er eindelijk een voor mijn neus staat, buig ik mijn hoofd, pak het vast, buig mijn hoofd nogmaals en breng de kom naar mijn neus. De typische geur van groene thee bereikt mijn zintuigen. Als ik het eerder als een koekje naar binnen had willen werken, pauzeer ik nu even. Zoals het gezegde luidt: "Er is een ruimte tussen stimulus en respons. In deze ruimte ligt onze kracht." Dan neem ik de eerste slok.

Darina: \"Oh, dat had ik niet verwacht. Wat is het schuimig en luchtig. En de bittere noten zijn heel zacht. Het smaakt zo heerlijk. Mhhh!\"

Nu is Steffi ook aan de beurt.

Steffi: \"Meer wrang en bitter dan ik had verwacht - maar nog steeds heerlijk.\"\"

In Zen-modus aangekomen

Christoph Meier knielt nog een laatste keer voor ons neer. Hij legt uit hoe we de servetten waarop de theesnoepjes aan het begin lagen opvouwen en in onze mouwen stoppen. Normaal gesproken neemt elke gast zijn eigen servet mee. Wij vouwen ze op. Het maakt niemand wat uit of ze het perfect doen. Iedereen heeft vrede met zichzelf.

Na 60 minuten die aanvoelen als een oogwenk en tegelijkertijd oneindig, stapt de ceremonieleider naar het raam. Pas langzamerhand realiseren we ons dat de theeceremonie voorbij is - ons besef van tijd is opgelost. Christoph Meier duwt het verduisteringsgordijn opzij. Helder licht stroomt naar binnen en opent een uitzicht op een prachtige boomtop. "Wauw," ademt iemand. Het is tijd om ons weer open te stellen voor de buitenwereld. We zijn er klaar voor.

Wat dacht je van een theeceremonie in je eigen huis? Je vindt de juiste producten met een ontspannen klik in onze winkel.