"Madame Web": Vijftig tinten afval

Luca Fontana

13/2/2024

Vertaling: machinaal vertaald

The Sony Spider-Verse balanceert tussen verveling en slechte smaak. Maar voordat je denkt dat het een flauwe grap is, wacht maar tot je "Madame Web" ziet. Zelfs Dakota Johnson uit "Fifty Shades of Grey" kan deze ramp niet redden.

Eén ding voorop: er staan geen spoilers in deze recensie. Je leest alleen informatie die bekend is uit de trailers die al zijn uitgebracht.

"Dus hiervoor moest ik de legendarische 'Beef el Loco' hamburger uit de kantine overslaan?", mompel ik tegen mezelf terwijl de aftiteling nog rolt. De persvoorstelling stond gepland voor twaalf uur. Nu zit ik daar. Zonder hamburger. Maar met vragen. Vragen over de zin en onzin van een film die nog nooit een kans heeft gemist om me mentale pijn te bezorgen.

Herken je bijvoorbeeld het iconische "Met grote macht komt grote verantwoordelijkheid" uit wat wel elke "Spider-Man" film lijkt?

Ja, het komt terug. Maar op een andere manier. Hou je vast:

"Als je verantwoordelijkheid accepteert, komt er grote macht."

De hemel, in hemelsnaam.

Waar komen hun krachten vandaan? En waarom ziet ze de toekomst van de man en de meisjes? Het is onduidelijk. Maar er begint zich langzaam een patroon af te tekenen in het web van oneindige mogelijkheden: De man was bij Cassandra's moeder toen zij stierf in het Amazonewoud tijdens haar zoektocht naar een mysterieus spinnenvolk dat superkrachten geeft - Las Arañas. Cassandra realiseert zich al snel dat ze een veel belangrijkere rol speelt in de levens van alle betrokkenen dan ze zich aanvankelijk realiseerde.

Zin? Helemaal niet. Gewoon onzin.

Zo spannend als de premisse klinkt: krijg niet te veel hoop, "Madame Web" is een totale ramp. Faalt volledig. Heeft geen logica. Geen begrijpelijk verhaal. Of karakterisering. Ik realiseer me dit hoe meer ik over de film nadenk. Te beginnen met de schurk.

Zijn motieven? Nou, hij wil gewoon de superkrachten van de spinnen uit de Amazone. Hij loopt graag over lijken om ze te krijgen. Als lijfwacht van Cassandra's moeder is dat wat hij doet. Dat zou ik prima vinden als hij later in de film niet plotseling stinkend rijk zou zijn en vrouwen zou verleiden in zijn loftsuite boven de daken van Manhattan. Dat is wat slechteriken doen. Maar bodyguards? Hoe is hij plotseling rijk geworden? Geen idee. Maar één ding is zeker: het heeft niets te maken met de krachten van spinnen.

Hij heeft nu echter genoeg geld en invloed (waarvandaan of waarvoor is volstrekt onduidelijk) om dezelfde surveillanceapparatuur te kopen als de NSA. En hij huurt zelfs een vrouw in om het te bedienen. "Ik betaal je een fortuin", zegt hij, nadat ze twijfels heeft over het gebruik van de apparatuur om jonge tieners op te jagen en te vermoorden. Overal rode vlaggen. Ze knikt gewillig. Ik rol met mijn ogen.

Dit heeft allemaal het intellectuele niveau van mijn essays op de basisschool. Maar het wordt nog erger. Cassandra's krachten bijvoorbeeld. Waarom en van wie ze die heeft wordt uitgelegd op een manier die even zinloos als lachwekkend is. Het feit dat ze naar de diepten van Peru reist en weer terug in wat aanvoelt als een middag is nog het minste. Oh, ik zou eindeloos door kunnen gaan. Maar dan zou ik de hele film voor je verpesten - ook al is dat misschien maar beter ook.

En dan sta ik aan de kant van de slechterik

Nog ironischer is dat ik, ondanks alle onzin, aan de kant van de slechterik sta. Geef de schuld maar aan de drie jonge snotapen die Cassandra Webb tweederde van de film moet beschermen.

Ze worden gespeeld door Cassandra Webb.

Ze worden gespeeld door Sydney Sweeney, Celeste O'Connor en Isabela Merced. Waarbij "gespeeld" overdreven is; hun personages zijn zelden meer dan Gen-Z clichés. Je hebt Mattie, de rebel. Anya, de slimme. En Julia, de sociaal onhandige. Hun belangrijkste taak is om het Cassandra zo moeilijk mogelijk te maken, haar te beschermen - en op mijn zenuwen te werken.

Met succes. Want - jeetje! - Ik heb me zelden zo geërgerd aan onuitstaanbare tienerknagers als in deze film. Elke keer als een van deze onaangename krengen haar bijdehante mond opendeed om een stomme grap, ongevraagde opmerking of idioot idee te maken, wilde ik hardop schreeuwen. "Laat de slechterik het alsjeblieft eindelijk krijgen," was een gedachte die vaak door mijn hoofd spookte. En elke keer als ze toch van het schavot sprongen, was ik stilletjes teleurgesteld.

Het feit dat Cassandra's toekomstziende krachten even mysterieus als willekeurig zijn, is de kers op de taart. Vooral wanneer de gebruikelijke zinnen als "Hoe werkt dat?" - "Ik weet het niet, het gebeurt gewoon" of "Dat is niet hoe het werkt!" worden gebruikt in de zielige poging tot uitleg. Moet dat chemie tussen de acteurs voorstellen?

Argh!!!

Zoveel potentieel - pure verspilling

Om het nog erger te maken heeft "Madame Web" bijna niets te maken met de originele strip. Daarin is Cassandra Webb een oude, mystieke zieneres. Een waarzegster met buitengewone gaven. Ze is verlamd en blind door een ernstige vorm van spierdystrofie en zit vastgebonden aan haar "webstoel". Dit houdt haar in een zwevende, levensonderhoudende toestand en het voelt bijna dystopisch aan. Maar dankzij haar gave om de toekomst te zien, treedt ze vaak op als raadgever en mentor voor superhelden, vooral Spider-Man - ook al zijn haar ware motieven vaak schimmig en zelden transparant.

Dakota Johnsons Madame Web heeft hier in de verste verte niets mee te maken. In plaats daarvan is ze een roekeloze paramedicus die graag regels overtreedt, sociaal onhandig is en over het algemeen een hekel aan mensen heeft. Allemaal vanwege een onopgelost moeder-dochter trauma. En toch bemoeit ze zich met het lot van de drie jonge vrouwen en riskeert ze haar eigen leven. Waarom? Omdat er anders geen film zou zijn. Daarom. Of ja... Hun lot is op de een of andere manier "verbonden". Zoals in een spinnenweb.

Ba-Dum-Tss!

Maar maak je geen zorgen, de meisjes worden later natuurlijk dol op haar. Waarom is mij een raadsel. Maar hey! Als je vragen stelt, verlies je. Dat heb ik me inmiddels wel gerealiseerd. En aan het eind zegt Dakota's Cassandra met een wetende grijns: "Het beste aan de toekomst is dat hij nog moet gebeuren."

Oh, alsjeblieft niet.

Conclusie: "Madame Web" is de meest pure ramp

Zelden ben ik zo duidelijk geweest in een filmrecensie. Uit respect voor alle betrokkenen. Niemand wordt 's ochtends wakker en denkt: "Ik wil vandaag een slechte film maken." Honderden mensen hebben hun hart en ziel in "Madame Web" gestopt. Overuren gemaakt. Misschien zelfs onderbetaald voor een project waar ze in geloofden. Dat respecteer ik.

Dus het is zeker niet makkelijk voor mij om hun werk zo uit elkaar te halen als ik hier heb gedaan. Ook al vraag ik me serieus af hoe het script, de montage en de voltooide film langs zoveel filialen in de studio konden worden gezwaaid zonder dat iemand stopte en zich afvroeg: "Jongens, zijn we serieus? Gaan we hier echt mee door?"

Daarom de conclusie, kort, krachtig en pijnlijk: "Morbius" was beter.

"Madame Web" opent op 14 februari 2024 in de bioscoop. Speelduur: 117 minuten. Uitgebracht vanaf 12 jaar.

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Avonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot." meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren