Met de e-bike naar kantoor, deel 2: Ik word echt nat tijdens de eerste rit
Ik wil uitvinden hoe het is om per e-bike naar kantoor te pendelen. De eerste rit op de fiets genaamd Tarzan legt mijn beginnersfouten onverbiddelijk bloot.
Wekenlang was het in maart zonnig en droog. Maar net als ik eind maart mijn test e-bike ontvang, regent het sneeuw. En toch ben ik meer een fair-weather fietser. Bij slecht weer rijd ik hooguit korte stukjes naar het station, waar ik overstap om op kantoor te komen.
Maar ik heb besloten de komende twee maanden het e-bike woon-werkverkeer uit te proberen. Ik liet Daniel Meyer, CEO en eigenaar van Ego Movement, me de grondbeginselen van e-bikes leren. Ik zocht een fiets uit, die werd in elkaar gezet.
En nu is het eigenlijk klaar. Gelukkig in de warme showroom in Zürich. Buiten haasten mensen zich met paraplu's door het grijs.
Tarzan vindt de nattigheid en de kou niet erg, verzekeren Daniel en productmanager Josh Arn me terwijl ze me uitleg geven over mijn voertuig voordat ik mag wegrijden. Hij staat daar in matzwart, met zadel en stuurgrepen in lederlook, maar gemaakt van kunststof dat langer meegaat en "veganistisch" is. Hij heeft ook een derailleur met tien versnellingen, hydraulische schijfremmen voor en achter en verlichting met schemersensoren. Maar die zijn in Zwitserland eigenlijk al sinds 1 april 2022 overbodig, omdat voor e-bikes sindsdien verplichte dagrijverlichting geldt.
.
Het hart van Tarzan is echter de middenmotor, die tot 95 Newtonmeter levert en me ondersteunt bij het trappen. Hij wordt niet gemaakt door Bosch, zoals bij veel andere e-bikes, maar door Bafang, een bedrijf uit Suzhou bij Shanghai. China, wel te verstaan. Daniel legt me uit dat ze bewust voor Bafang hebben gekozen, de nummer 2 van de wereld, omdat hun motoren krachtiger zijn, ook aangenaam stil en "comfortabel qua vermogensontwikkeling". En omdat fabrikanten van e-bikes flexibel componenten kunnen integreren met Bafang op het gebied van accu's, displays en vooral IoT-integratie, in plaats van als het ware gevangen te zitten in het Bosch-systeem.
Op mijn e-bike meten twee sensoren de weerstand in de trapas, een andere op het achterwiel geeft gegevens over de snelheid. Hieruit berekent het besturingssysteem de motorische ondersteuning en toont die op een display op het stuur. Ik begrijp nu de theorie.
Dan krijg ik twee sleutels overhandigd. Eén voor het frameslot en voor het extra spiraalkabelslot. Een andere voor het ontgrendelen van de batterij. Dit is nodig als ik hem op kantoor of 's nachts in huis wil opladen. Ik kan de e-bike echter ook opladen aan het stopcontact in de garage. Dan hoef ik de batterij niet uit het frame te halen.
Ik stop de voedingseenheid en de oplaadkabel in mijn rugzak en ben klaar om te gaan. Mijn oude fietshelm bungelt eraan, een model met veel ventilatieopeningen. In het weer buiten zijn dit waarschijnlijk meer regen-inlaatkanalen. Gelukkig mag ik in de Ego Movement winkel een andere helm uit het assortiment lenen, wat dit voorkomt. Door het zilveren ding lijk ik op een ruimtevaarder uit een sciencefictionfilm uit de jaren zestig.
Mijn andere uitrusting is een regenjack, een paar van mijn handschoenen die ik aantrek om in de winter te racen. Dat is het. Veel te weinig, zoals ik op het punt sta te ontdekken.
Niet eerder zit ik op de e-bike, na nog een rondje te hebben gedaan voor fotograaf Tom en me in het stadsverkeer van Zürich te hebben gewaagd, dan begint het echt te regenen. Het eerste wat nat wordt is de spijkerbroek op mijn dijen. Ik heb een korte regenbroek die ik met een riem om mijn buik en met elastiek om mijn dijen bind. Maar ze liggen nu thuis in de kast. Ik heb Oerlikon nog niet eens bereikt, mijn voeten zijn al nat. Denk eraan: sneakers met luchtige stof aan de bovenkant zijn geen geschikt schoeisel voor langere fietstochten met nattigheid van boven, van voren en van onderen in de vorm van water uit plassen. Ik kies ervoor om dit op mijn eigen voeten te spatten terwijl ik doorrijd, of auto's en vrachtwagens die langs me heen suizen me water geven. En hoewel mijn hoofd droog blijft onder mijn helm, maakt de wind mijn oren nog steeds koud.
Ze zeggen dat slecht weer niet bestaat, alleen slechte kleren. Ja, dat klopt. Ik voeg de volgende producten toe aan mijn kijklijst in de winkel.
Ik ben nat, maar afgeleid. Ik heb de route naar huis vooraf goed bekeken op Google Maps en ook geprobeerd hem uit mijn hoofd te leren. Toch moet ik een paar keer mijn iPhone uit mijn zak halen omdat ik niet zeker weet hoe ik verder moet. Voor automobilisten is alles heel duidelijk aangegeven, maar fietsers moeten hun eigen weg vinden. Of ik moet eerst mijn ogen trainen. Binnenkort krijg ik een houder voor mijn iPhone van Ego Movement. Dat zou de navigatie moeten vergemakkelijken.
Aaneengesloten fietspaden lijken in Zürich ook niet het ding te zijn, merk ik. Het potentieel voor verbetering is nog steeds groot.
.
Soms mag ik op een brede voetgangersstrook rijden, soms is een smalle strook op de rijbaan voor mij gemarkeerd. Het is een voortdurend zoeken naar de volgende kruising, onderbroken door te veel stops bij te veel stoplichten. En nee, de route via Zurich-Unterstrass, Wallisellen, Oerlikon en Dübendorf richting Greifensee is zeker geen "mooie route". Ik zal zeker naar alternatieven moeten zoeken.
Alleen mijn broek is geschikte kleding
Onderweg kom ik weinig andere e-bike woon-werk collega's tegen. Wat waarschijnlijk komt door het weer en de route. Slechts één lijkt op een soortgelijke missie als ik. Bij een stoplicht kan ik zijn model 45 inhalen, herkenbaar aan het gele kenteken. Hij is duidelijk beter uitgerust voor het vuile weer. De man draagt een soort waterdicht pak over zijn hele lichaam, zoals de jongens die de banden verwisselen in de pits bij Formule 1-races. Het enige kledingstuk dat ik nu geschikt vind voor mijn uitdaging zijn mijn onderbroeken, van de "performance" soort.
Na 14 kilometer en 48 minuten rijden heb ik mijn première met de e-bike volbracht. Ik kreeg een eerste gevoel voor de motor, die passages met stukken bergop bijzonder aangenaam maakt. Als ik bergafwaarts ga, ben ik behoorlijk snel dankzij het vrij hoge eigen gewicht van de e-bike. Op vlakke stukken daarentegen is het gewicht van de fiets merkbaar. Als ik met een snelheid van meer dan 25 kilometer per uur wil rijden, voelt het soms alsof ik moet vechten tegen de weerstand van de motor. Maar Daniel heeft me verzekerd dat dit niet het geval is.
In deel 3 doe ik verslag van het kiezen van de mooiere route en het navigeren op de e-bike. Ook, hopelijk, over betere ervaringen met aan het weer aangepaste kleding. Als je specifieke vragen hebt die je wilt laten beantwoorden of tips voor de gemeenschap over woon-werkverkeer per e-bike - post ze dan in het commentaar. Als je niets wilt missen van mijn e-bike ervaringen en tips, kun je me volgen als auteur.
42 mensen vinden dit artikel leuk
Martin Jungfer
Head of Content
Martin.Jungfer@digitecgalaxus.chIk ben journalist sinds 1997. Gestationeerd in Franken, aan het Bodenmeer, in Obwalden, Nidwalden en Zürich. Familieman sinds 2014. Expert in redactionele organisatie en motivatie. Behandelde onderwerpen? Duurzaamheid, hulpmiddelen voor telewerken, mooie dingen voor in huis, creatief speelgoed en sportartikelen.
