Modder op de fiets, helderheid in het hoofd of hoe sport me helpt met mijn mentale hygiëne
Sport is gezond: niet alleen voor het lichaam, maar ook voor de geest. Het helpt me erg met mijn geestelijke hygiëne. Een voorbeeld.
Voordat ik bij het sportieve aspect van dit verhaal kom, moet ik even een stapje terug doen. Ik hoop dat dat goed is. En heel belangrijk: er worden hier geen producten geprezen of bekritiseerd. Als je velohelmen of loopschoenen wilt kopen, klik dan door. Bedankt
Nu we onder elkaar zijn, zijn we er klaar voor. We leven in moeilijke tijden. Waarschijnlijk is elke keer op zijn eigen manier moeilijk. Ik denk bijvoorbeeld aan mijn grootouders, die twee wereldoorlogen hebben meegemaakt, niet in het neutrale Zwitserland, maar in de oorlogvoerende landen Oostenrijk en Frankrijk.
Een paar dagen geleden, op de ouderavond van de middelbare school van mijn dochter, deden vertalers rustig hun werk op de achtergrond, terwijl ze Oekraïense ouders uitlegden wat er vooraan werd gezegd. Oorlog toen, oorlog nu.
Recentelijk stuurde mijn baas me een artikel uit het ZEIT magazine en zei dat ik het zeker een keer moest lezen. Wat ik deed.
Wie wil je zijn?
De auteur besloot vijf jaar geleden veganistisch te gaan leven. In het artikel beschrijft hij hoe het is om in tijden van crisis de normaliteit van karbonades grillen, vliegen en autorijden niet meer te accepteren. Spoiler: Het was een van de beste beslissingen van zijn leven, schrijft hij. Want uiteindelijk, zegt hij, gaat het erom wie je wilt zijn. Ongeacht wat de mensen links en rechts van je deden.
Kort nadat ik het artikel had gelezen, was ik bij een barbecue met oud-collega's. Daar werd onder andere vlees gegeten. Ik ook, want ik eet geen veganistisch of vegetarisch voedsel. En natuurlijk spraken ze ook over de klimaatcrisis. En even vanzelfsprekend het argument dat in dit verband altijd opduikt, namelijk dat alle maatregelen van onze kant voor niets zijn zolang "de Chinezen" doen wat ze zogenaamd doen op het gebied van klimaatbescherming: namelijk niets. Wat is overigens aantoonbaar onjuist.
Het tweede killer argument dat met grote regelmaat wordt gebruikt in het debat over klimaatbescherming en de vraag hoeveel het gaat kosten en wie het allemaal gaat betalen werd ook naar voren gebracht: banen. Veel daarvan zou verloren gaan als klimaatbeschermingsmaatregelen ons in een nadelige concurrentiepositie ten opzichte van China brengen. Dat was de algemene teneur bij de barbecue.
Diezelfde nacht trok een hevig onweer over, met zware regen en hagel afgewisseld met windvlagen. Zo moet iemand zich ooit de apocalyps hebben voorgesteld, ging het door mijn hoofd terwijl ik met open mond voor mijn slaapkamerraam stond en het schouwspel volgde.
Fietsen en nadenken
Wie wil ik zijn? In de crisis. In de crises. Deze vraag gaf me geen rust. Ik deed wat ik op zulke momenten vaak doe: Ik stapte op mijn grindfiets (ja, die komt uit Taiwan) en reed weg. Het was de ochtend na het veronderstelde einde van de wereld. Ik heb mijn huislus gefietst, wat ik nu al anderhalf jaar regelmatig doe. Een paar dagen eerder was ik al zo gaan denken:
In de tussentijd ken ik mijn huisrondje vrij goed, weet waar gevaarlijke plekken zijn, waar ik rechts of links moet, waar ik kan versnellen of op de rem kan gaan staan. Met andere woorden, er is tijd om na te denken.
En toen drong het tot me door, als een van de bliksemschichten van de avond ervoor. Wat kan mij de Chinezen schelen? Als ze allemaal in de Yangtze rivier springen - zolang die niet opdroogt - spring ik ze dan achterna? Nee. Wat kan mij mijn buurman schelen die regelmatig zijn afval in de open haard verbrandt? Moet ik daarom mijn afval in de tuin verbranden?
Ben ik geïrriteerd over de buurman en over de Chinezen? Natuurlijk ben ik dat. Maar is het niet hypocriet van ons in het Westen om de afgelopen 20 of 30 jaar de productie naar China te hebben uitbesteed, en daarmee onze CO₂-uitstoot? Er is nogal wat arrogantie voor nodig om dan op te staan en met de vinger naar het Oosten te wijzen. Eerlijk gezegd erger ik me meer aan mijn buurman.
En de banen? Ze kunnen onder druk komen te staan als er extra milieukosten zijn die producten en diensten duurder maken. Ja, ik werk voor een online retailer die vaak maar één antwoord heeft op alle vragen: meer. Wat kan hij nog meer zeggen? Behalve meer omzet, meer winst, meer producten. Zo werkt ons systeem nu eenmaal. Meer consumptie. Het doodt ons, maar houdt banen in leven. Misschien is het echt zo dat je eerst een baan nodig hebt en dan pas een functionerende planeet. Maar ik vermoed dat het andersom is.
Het Pippi Langkous effect
Twee keer drie maakt vier widdewiddewitt en drie maakt negen! Wij maken de wereld widdewidde zoals wij dat willen .... Wij mensen hebben het vermogen om de werkelijkheid mentaal om te buigen zodat die past bij ons gedrag. Omgekeerd lijken wij meer moeite te hebben. Ik ben geen uitzondering. Ik rijd geen auto, ik heb geen rijbewijs. In de afgelopen 20 jaar ben ik precies drie keer in een vliegtuig geweest. Het is voor mij dus niet moeilijk om met de vinger te wijzen naar automobilisten en frequent flyers en hen te vragen het zonder te doen. Net zoals het voor de barbecueronde gemakkelijk is om met de vinger naar China te wijzen en nog een biefstuk op de barbecue te slaan.
Aan de andere kant eet ook ik regelmatig vlees, heb ik een flair voor dure parfums, baseballpetjes en sneakers. En ik koop graag velours overhemden die ik eigenlijk niet nodig heb. Ik rechtvaardig dit voor mezelf door te zeggen dat ik geen auto rijd of voor 2 frank 50 met Easyjet van A naar B vlieg. Ook ik maak de wereld zoals ik hem wil. We zijn allemaal voor de bescherming van ons milieu, zolang we er niets voor hoeven te doen. In de tussentijd geloof ik echter dat alleen verzaking ons van onszelf zal redden.
Dit brengt de cirkel rond naar het artikel in ZEIT Magazin. Daar schrijft Bernd Ulrich onder andere:
Aber ist diese ewige Verzichtlosigkeitspredigt nicht ohnehin total merkwürdig? In unserem normalen Leben als Erwachsene wissen wir alle, dass nichts von Belang ohne Verzicht möglich ist, keine Liebe, kein Kinderkriegen, kein gesunder Körper und kein beruflicher Erfolg. Nur die Selbstrettung der Menschheit vor ihrer eigenen Zerstörung, die soll ohne Verzicht möglich sein? Wie albern.
Tijdens mijn fietstocht worstel ik me vooruit in de modder. De regen van de nacht heeft de grond zachter gemaakt en de klei kleeft als lijm aan mijn fiets. Ik kan me bijna niet bewegen. Maar het diffuse gevoel dat me 's ochtends nog in zijn greep had, heeft plaatsgemaakt voor helderheid in mijn hoofd.
Wie wil ik zijn? Iedereen kan deze vraag voor zichzelf beantwoorden. Ongeacht wat er in China of bij de buren gebeurt. En het doet er helemaal niet toe dat mijn gedrag objectief gezien niets verandert in de wereld. Omdat het me verandert. Dit besef is een goed begin.
55 mensen vinden dit artikel leuk
Patrick Bardelli
Senior Editor
Patrick.Bardelli@digitecgalaxus.chVan radiojournalist tot producttester en verhalenverteller. Van joggers tot beginners op de gravelbike en fitnessliefhebbers met halters en halters. Ik ben opgewonden om te zien waar de reis ons vervolgens naartoe zal brengen.
