Niemand houdt van de laatste kerstman

Michael Restin

2/4/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Michael Restin

Hij is de laatste van zijn soort. Vergeten, geminacht en niet opgegeten. En nu komen de paashazen. Voor de oude kerstman in ons huis is dit bitter als de pest.

Hij kwam trots, vol hoop en niet alleen. Maar als een speciale eenheid in een roedel van vijf. Samen met zijn broers moest hij kinderogen laten sprankelen tijdens de koude kerstdagen. De rode vacht van zijn holle lijf scheuren en zijn kop eraf laten bijten. In plaats daarvan belandde hij onbemind en eenzaam op de grond.

Weken geleden merkte ik hem op, in een hoekje van de kamer van mijn zoon. Daar lag hij, stoïcijns kijkend, een nog optimistische glimlach op zijn gezicht, zijn tas te sjouwen. Berustend wachtte hij zijn lot af. Hij wachtte terwijl ik regelmatig lege wikkels van andere snoepjes onder het bed vandaan viste.

Als was hij van broccoli gemaakt

Gum, Head Bangers, Tiki. Niets daarvan werd zo oud als de Kerstman eruitzag. Ik had hem zo neergezet dat hij niet over het hoofd gezien kon worden. De kamer inkijkend. Hij bleef wachten. De snoepjes kwamen en gingen. De chocolademan bleef onaangeroerd, alsof hij van broccoli was gemaakt.

Ik beschermde hem tegen de eerste felle zonnestralen van het jaar en liet hem verder aan zijn lot over om niet eens tweede keus te zijn. Zelfs de gouden Lindt-letters op zijn jas hielpen niet. Hij zou bij ons niet oud zijn geworden als Lindor bal. Maar hij wilde in de kerstbusiness zitten.

Geen exclusieve beroepskeuze, maar wel een veilige gok, kan hij gedacht hebben. Dus werd hij een van 164 miljoen kerstmannen gemaakt in Duitsland voordat hij van Aken naar Zwitserland verhuisde en zich omschoolde tot Samichlaus. Nu, begin april, staat hij er nog steeds. Als een oude witte man met een baard die de wereld niet meer begrijpt. En niet wil beseffen dat zijn tijd voorbij is.

Ongeliefd en niet opgegeten

Ik wist aan het eind van de zomer, toen ik de eerste rode jas brigade in de winkel zag liggen, al dat het niet veel zou worden met mijn kinderen. Toch glimlachten de Samische luizen zelfverzekerd, alsof ze wisten dat ik op een gegeven moment, vlak voor de feestdagen, onder hun indringende blik zou bezwijken en ze zou grijpen. Wat ik ook deed. Maar mijn vijf gênante aankopen hadden geen idee wat er daarna zou komen.

Genegeerd worden is één ding. Maar de kinderen stelden ook ongemakkelijke vragen. Zit er palmolie in? En is de cacao fair trade? Nou, wat denkt u ervan, meneer de kerstman? De tijden zijn veranderd. Ik kan het begrijpen als een chocolademan van eergisteren, die langzaam wit vet rijp wordt in zijn kinderkamer, zijn weg niet meer kan vinden in het hier en nu.

Het begon in de winkel. Wie en wat stond er naast hem en zijn broers in de schappen. Gebruinde hipsters met goed verzorgde cacaoboterbaarden uit de fabriek. De ecologen met hun biologische en fairtrade certificaten. Jonge kerels in freaky kleding die kleurrijke pillen slikten. Totaal ongepast voor de waardigheid van het kantoor. Toch werden ze gekocht en opgegeten.

Dit zou vroeger niet gebeurd zijn. De jeugd van tegenwoordig heeft geen respect meer voor tradities. Maar in één ding hebben ze gelijk: een goed figuur maakt nog geen goede chocolade. Je vindt het links en rechts, 365 dagen per jaar.

Daarom bleven hij en zijn broers op hun cacaoboterpoten staan en moesten ze zich zorgen maken dat ze werden omgesmolten tot paashazen. Hoe hardnekkig alle brancheverenigingen dit gerucht ook ontkennen, er moet toch iets van waar zijn.

De konijnen zijn er

Ik realiseerde me ineens dat het zo niet verder kon toen ik laatst een jongen in Migros het grootst mogelijke chocolade konijntje aan zijn oren uit het schap zag trekken. "Nee, toch niet!" riep zijn vader. Natuurlijk wel. Hij zal kopen. Ik zal kopen. Omdat de konijntjes er zijn. Van klassiek tot freaky.

En er zijn er heel veel. Heel veel. Dit zal zeker het hart van de oude witte man van het hippe goud breken. Zo'n 240 miljoen zien alleen al in zijn geboorteland Duitsland het daglicht. In Zwitserland zijn het er ongeveer 20 miljoen.

Onze Samichlaus ging bitter in de verkoop. En als hij inmiddels verbitterd is, laat hij dat tenminste niet merken. Maar ik heb er genoeg van. In maart heb ik zijn vier broers opgegeten. Voordat ik de konijnen in handen krijg, moet ik hem opeten. Dus uiteindelijk komt samen wat samen hoort.

Middeleeuwse witte man, heb medelijden met me en leid de oude witte chocolademan naar zijn lot.

Michael Restin

Senior Editor

Michael.Restin@digitecgalaxus.ch

Eenvoudige schrijver, vader van twee kinderen. Is graag in beweging, beweegt zich door het dagelijkse gezinsleven, jongleert met verschillende ballen en laat af en toe iets vallen. Een bal. Of een opmerking. Of allebei.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren