Nieuwe spin-off, oude problemen: "WWE 2K25" in de test

Kim Muntinga

14/3/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Kim Muntinga

Elk jaar een nieuwe "WWE 2K". En elk jaar dezelfde vraag: is het meer dan een dure update? Ik heb me in de virtuele ring gewaagd, bewegingen geperfectioneerd, om titels gestreden - en ik realiseerde me: "WWE 2K25" is een spel vol tegenstrijdigheden.

WWE 2K25, het nieuwste deel van de worstelsimulatie, staat in de startblokken. Na het rampzalige "WWE 2K20" heeft 2K de afgelopen jaren een renaissance doorgemaakt. De vraag is nu: zal "2K25" deze positieve trend voortzetten? Als jarenlange worstelkijker heb ik het spel uitgebreid getest en ben tot een gemengde conclusie gekomen.

Gameplay - 2K vertrouwt op een beproefd systeem

Voor mij is de belangrijkste factor in een worstelsimulatie de vechtactie en het plezier in de ring. Dit moet goed zijn, wil het spel me minstens een paar uur blijven boeien.

De gameplay van "WWE 2K25" blijft grotendeels trouw aan de stijl van zijn voorgangers. Het beproefde besturingssysteem met lichte en zware aanvallen en counters is nog steeds makkelijk te leren, maar moeilijk onder de knie te krijgen. Het kan uitdagend zijn, vooral op het hoogste niveau.

Onder andere keren de minigames terug in het spel en ze spelen een rol in verschillende wedstrijdsituaties. Deze kleine uitdagingen verschijnen bij belangrijke keerpunten in de wedstrijd - bijvoorbeeld tijdens tegenaanvallen, pinpogingen en submissions of tijdens bepaalde greepwisselingen. Ze vereisen snelle reacties en precieze timing om de actie in de ring te beïnvloeden.

Sommige minigames zijn eenvoudige button mash-sequenties waarbij ik zo snel mogelijk op een knop moet drukken. Andere zijn reactietests waarbij ik op het juiste moment op een knop moet drukken of een cursor naar een doelzone moet leiden. De nieuwe minigame kettingworstelen, die optreedt tijdens een greepwissel, maakt een comeback: hier moet ik op het juiste moment reageren om een dominante positie te krijgen of mezelf uit een greep te bevrijden.

Op sommige plaatsen zijn deze minigames zinvol voor mij: bijvoorbeeld tijdens een submission of als ik gepind word. Op andere momenten verstoort het de flow van het spel. Over het algemeen voelt de actie in de ring iets vloeiender aan dan in de vorige games. Er zijn nieuwe animaties waardoor ik me meer betrokken voel bij de wedstrijd. Ik heb ook het gevoel dat ik wedstrijden anders kan opbouwen.

De herziene AI-verbeteringen, die zorgen voor realistischere wedstrijden, zijn een positief hoogtepunt. Tegenstanders reageren intelligenter op acties en de wedstrijden voelen daardoor minder gescript aan. Helaas zijn er echter nog steeds momenten waarop de AI onverwacht stopt. Ze reageren niet op de pin van een tegenstander in een fatal four-way of negeren iemand die de ladder beklimt in een laddermatch om de overwinning te claimen.

De glitches en knipperfouten die er nog steeds zijn, zijn een echte ergernis. Soms kwam ik of een AI-tegenstander vast te zitten tussen de touwen of dwarrelden de stoelen die als inzetbare wapens werden gebruikt wild in het rond. Tijdens mijn test hebben de ontwikkelaars van Visual Concepts echter al een paar patches geleverd. Het is ook niet te vergelijken met het bugfest dat "WWE 2K20" bood.

Graphics & Presentation - Realisme met licht en schaduw

Optisch is "WWE 2K25" een lust voor het oog - althans op het eerste gezicht. De gezichtsmodellen van de supersterren zijn gedetailleerder dan ooit, vooral van de hoofdrolspelers zoals Roman Reigns, Cody Rhodes en Seth Rollins. De lichteffecten in de arena's zorgen ook voor een pakkende sfeer. Helaas zijn er nog steeds enkele supersterren met weinig aandacht voor detail, wat vooral opvalt bij sommige vrouwelijke worstelaars. Met name de modellen van Elektra Lopez, Carmella en Becky Lynch schieten hier duidelijk tekort.

De animaties zijn een tweesnijdend zwaard: sommige van de nieuwe bewegingssequenties zien er vloeiend uit, maar bij bepaalde bewegingen (vooral grapples) kun je zien dat ze zijn overgenomen van de voorgangers en zien er soms hakkerig uit. De herwerkte move-in animaties zijn indrukwekkend, maar sommige zijn gerecycled en passen niet altijd bij het huidige uiterlijk van de worstelaars.

Soundtrack - een mix van energie en afwisseling

Een centraal onderdeel van de sfeer in "WWE 2K25" is de soundtrack, die opnieuw een gevarieerde selectie artiesten en genres bevat. Met nummers als "Fuel" van Eminem feat. JID, "Suffocate" van Knocked Loose feat. Poppy en "Curse" van Architects is er een mix van hiphop, metal en alternatieve rock. Vooral de opname van internationale geluiden is opvallend, zoals "Arabi" van Mohamed Ramadan, Future & Massari of "Doblexxó" van J Balvin & Feid.

Sommige nummers zijn strategisch gebruikt als thema voor WWE-evenementen, waardoor hun band met de worstelwereld wordt versterkt. Zo diende "Ratatata" van Babymetal en de Duitse band Electric Callboy als het officiële nummer voor Bash in Berlin, terwijl "Arabi" werd gebruikt voor Crown Jewel 2024. Deze integratie geeft de soundtrack extra authenticiteit en maakt het herkenbaar voor fans.

Al met al past de achtergrondmuziek bij de snelle, actievolle gameplay en draagt het bij aan de algehele sfeer van het spel. De selectie is vet en gevarieerd, al mis ik misschien een sterkere aanwezigheid van classic rock of worstelanthems. Desondanks is de "WWE 2K25" soundtrack een geslaagde mix.

Rooster - veel keuze, nieuwe sterren alleen als DLC

Het rooster van "WWE 2K25" is opnieuw indrukwekkend groot. Ik heb de keuze uit meer dan 300 personages. Het omvat een breed scala aan huidige supersterren, NXT-talenten en legendes uit verschillende decennia. Naast gevestigde sterren als Roman Reigns, Seth Rollins en Becky Lynch zijn er ook een heleboel debutanten zoals Jacob Fatu, huidig NXT-kampioen Oba Femi, Kelani Jordan en Lola Vice. Er zijn ook talloze legendes: van Peter Maivia tot Andre The Giant, Diesel, Batista en Bray Wyatt, die twee jaar geleden veel te jong stierf. Sommige personages zijn ook beschikbaar in verschillende gimmicks en uit verschillende jaren.

Sommige worstelaars zijn helaas alleen beschikbaar via betaalde DLC. Het vrijspelen van sommige personages die in eerste instantie zijn vergrendeld is ook vervelend. In het speltype MyRise bijvoorbeeld, moet ik de verhaallijn vier keer doorlopen met steeds andere beslissingen om alles vrij te spelen.

Wat betreft de DLC, er komen weer vijf verschillende pakketten met maximaal 25 extra worstelaars, die in de loop van het jaar (mei tot november) worden uitgebracht. Deze omvatten Giulia, Stephanie Vaquer, de Motor City Machine Guns, Abyss, Penta, drie nog naamloze NBA-spelers en andere legendes zoals de New Age Outlaws en Merk Henry.

Modes - kleine lichtpuntjes en veel teleurstellingen

"WWE 2K25" biedt een grote keuze aan speltypen: van het speltype Carrière tot het speltype Universum en online wedstrijden, er zijn talloze manieren om stoom af te blazen. Er zijn echter maar weinig speltypen die me echt overtuigen. De meeste leiden een saai bestaan ondanks de nieuwe functies.

Tentoonstellingsmodus: voor de wedstrijd tussendoor

De standaardmodus voor snelle wedstrijden is de modus Tentoonstelling. Hier kan ik kiezen uit verschillende soorten wedstrijden - van klassieke één-op-één ontmoetingen en tag team duels tot wilde Hell in a Cell, Extreme Rules of Elimination Chamber gevechten. Wedstrijden op meerdere podia zoals de Gauntlet of de legendarische Royal Rumble zijn ook terug. Bijzonder spannend zijn de nieuw toegevoegde speciale varianten die een nieuwe dynamiek aan het spel geven: de Bloodline Rules wedstrijd en de Underground wedstrijd.

Ik kan de wedstrijden ook naar eigen wens aanpassen.

Ik kan ook talloze parameters aanpassen in het aangepaste wedstrijdmenu - of het nu gaat om het in- of uitschakelen van DQ-regels, het toevoegen van nieuwe overwinningsvoorwaarden of het manipuleren van de wedstrijdduur.

De showcase modus: Bloodline regels

Mijn grote hoogtepunt blijft de showcase modus, die dit jaar een speciale focus legt op de Samoan Wrestling Dynasty. De Bloodline is niet alleen waarschijnlijk de belangrijkste stal in het worstelen van de afgelopen jaren, maar ook de belangrijkste verhaallijn - al een aantal jaren.

In deze showcase mode herbeleef ik de belangrijkste wedstrijden van de Samoan Dynasty, van de eerste successen van Peter Maivia (de vader van The Rock) en de Wild Samoans tot de huidige triomfen van Roman Reigns en de Usos. Ik moet verschillende taken en doelen vervullen om de wedstrijd uit te spelen en beloningen vrij te spelen, zoals worstelaars, outfits etc.

Deze epische reis wordt verteld door niemand minder dan Wiseman Paul Heyman, wiens opzwepende intro's en analyses de modus een bijzondere diepte geven. De sfeer wordt versterkt door naadloze overgangen tussen echte videosequenties en gameplay.

De Universum-modus

Ik ben verscheurd over het speltype Universe. Uit ervaring weet ik dat deze modus de grootste motivatie op de lange termijn biedt. De eerste verbeteringen vielen me al snel op. De rivaliteiten voelen logischer gestructureerd. Ik heb het gevoel dat ik meer controle heb over de verhaallijnen en de AI-gegenereerde vetes lopen ook soepeler.

De modus heeft helaas nog steeds duidelijke zwakke punten. De verhaallijn blijft rudimentair en de AI blijft problemen houden als ik handmatig ingrijp in hun vetes en iets verander. In de Superstar modus worden de wedstrijden en het verloop snel repetitief.

De terugkeer van de promofunctie is het vermelden waard. Ik zal nooit begrijpen hoe ontwikkelaars beproefde functies uit spelseries kunnen verwijderen en zich vervolgens laten bejubelen. Maar hier hebben ze tenminste hun fout erkend. Hoewel het geen tekst of voice acting bevat, geven de keuzes binnen de promo's me meer controle over de voortgang van de verhalen. Dat is een stap in de goede richting.

Op het laatst wil ik echter veel meer vrijheid in het creëren van verhaallijnen en vetes. Dat is het hart van worstelen. Daar draait het allemaal om. Ik kan dit echter maar heel beperkt doen in de Universe-modus.

De MyRise carrièremodus

De MyRise carrièremodus biedt me dit jaar een verhaallijn met nieuwe cutscènes en beslissingsopties. Helaas moet ik dit speltype meerdere keren spelen en alle beslissingsopties gebruiken om alle gadgets vrij te spelen. Dat vind ik een beetje vervelend.

In dit speltype maak ik in eerste instantie mijn eigen worstelaar. Ik kan sjablonen uit 2K gebruiken of een persoon helemaal opnieuw ontwikkelen. Ik vind de editor al jaren erg leuk. De mogelijkheden zijn erg uitgebreid. Ik wil niet te veel verklappen over het verhaal in MyRise, maar ik kan je wel vertellen dat ik de verhaallijn van Mutiny erg goed vond. Het is solide in scène gezet, biedt een aantal wendingen en betrekt op creatieve wijze alle drie de grote WWE-merken.

Bovendien spelen de nieuw toegevoegde intergenderwedstrijden een grote rol. Deze verschillen echter alleen van normale wedstrijden doordat vrouwen het nu tegen mannen kunnen opnemen en vice versa.

Ik word boeker in de MyGM-modus

Laten we overgaan naar een van de grootste teleurstellingen in het spel: de MyGM-modus. Ik word gewoon niet warm van deze versie. Ik herinner me vooral dat deze modus in "Smackdown vs. Raw 2008" nog erg leuk was. De uitvoering is nu echter rampzalig. Maar wat is de modus eigenlijk?

In MyGM kruip ik in de huid van een general manager of boeker en leid ik mijn eigen worstelshow. Ik ben verantwoordelijk voor het rooster, het budget, het boeken van wedstrijden en vetes, het toekennen van titels en het plannen van premium live-evenementen. Ik ga de strijd aan met maximaal drie concurrenten en streef naar de best gewaardeerde show met de meeste fans. De structuur is in mijn ogen echter volkomen onlogisch. Ik word beloond voor wedstrijden die ik talloze keren herhaal. Een andere belangrijke factor is dat de verschillende werkers bij elkaar passen. In mijn ogen vormen geen van deze factoren een verhaallijn, rivaliteit of vete.

Ik kan deze modus alleen maar afraden. Als ik meer diepgaande boekingen wil ervaren, ga ik voor de "Total Extreme Wrestling"-serie.

Pay-to-Win of MyFaction & The Island

Een echt dieptepunt is MyFaction, dat blijft vertrouwen op een pay-to-win-systeem. Loot boxes en microtransacties domineren de modus. Ik kan niets met dat soort modi. Ik vind het Ultimate Team in de spellen van Electronic Arts al waardeloos. Het is hier niet anders.

De nieuwe modus "The Island" lijkt me ook een andere manier om microtransacties te pushen en geld uit de zak van de speler te halen. Het doet denken aan "The City" uit "NBA 2k25".

In deze modus heeft Roman Reigns een soort worstelthemapark gemaakt. Ik kan me erin bewegen en deze wereld vrij verkennen. Ik erger me echter al vroeg mateloos. Eerst klik ik me door talloze uitleg heen. Dan creëer ik mijn personage. Maar als ik vaardigheden aan mezelf wil toekennen, kost dat natuurlijk geld. Nah, laat het rusten. Als dit de toekomst van de gamereeks moet worden, zie ik het niet zitten.

Community content - sterke functies met frustrerende laadtijden

Een groot pluspunt van "WWE 2K25" is opnieuw de mogelijkheid om aangepaste content te downloaden en je eigen worstelaars, arena's, titels en verhaallijnen te maken. De community content biedt bijna eindeloze mogelijkheden om het spel uit te breiden met nieuwe personages of klassieke legendes.

Deze functie wordt helaas vertraagd door extreem lange laadtijden. Het downloaden en laden van gemaakte worstelaars of arena's kan soms enkele minuten duren, wat het plezier van het verkennen van nieuwe content aanzienlijk vermindert. Optimalisatie van dit gebied is dringend nodig om het potentieel van community creaties volledig te benutten. Ook de zoekfilters zijn nog voor verbetering vatbaar.

"WWE 2k25" is sinds 14 maart verkrijgbaar voor PS5, Xbox Series X/S en pc. Ik heb het spel van 2K gekregen voor PS5 om te testen.

Kim Muntinga

Editor

Kim.Muntinga@galaxus.de

Mijn interesses zijn gevarieerd, ik geniet gewoon graag van het leven. Altijd op zoek naar nieuws over darten, gamen, films en series.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren