"Pokémon: De schat van Zone Zero: Tussen frustratie en verveling
De Pokémon-uitbreiding "The Treasure of Zone Zero" biedt een saaie en soms frustrerende ervaring. Het spel is alleen voor die-hard fans.
Een paar maanden na de rampzalige lancering van "Pokémon Crimson & Purple" heeft ontwikkelstudio Game Freak een tweedelige uitbreiding voor het open-wereldspel aangekondigd: "The Treasure of Zone Zero". Het eerste hoofdstuk van het uitbreidingspakket, "The Turquoise Green Mask", werd in september uitgebracht. Het tweede deel, "The Indigo Blue Disc", volgt nu in december.
Ik maak nog een uitstapje in de wereld van pocketmonsters om te zien of de DLC de enorme problemen van het hoofdspel een jaar later kan oplossen.
Het verhaal is vervelend
De DLC neemt me mee naar twee nieuwe regio's. In het eerste deel ga ik op schoolreis naar de Kitakami regio - een compleet nieuwe spelwereld geïnspireerd op de bergachtige gebieden in het noorden van Japan. In het tweede deel bezoek ik als uitwisselingsstudent de Blueberry Academy, een eliteschool die voor onderzoeksdoeleinden een enorm onderwaterterrarium vol wilde Pokémon heeft gebouwd.
In de loop van de game ga ik naar de Kitakami regio.
In de loop van het verhaal kom ik meer te weten over de legendarische "Zone Zero" en over het mysterieuze fenomeen "terakristallisatie", dat Pokémon verandert in levende edelstenen. Ook maak ik kennis met vijf nieuwe legendarische Pokémon. Als je hebt genoten van het achtergrondverhaal van het hoofdspel en van de sprookjesachtige verhalen over legendarische Pokémon, zul je het verhaal in de DLC ook leuk vinden. Mits je kunt wennen aan de stoere vertelstijl.
Bron: Nintendo
Met name het verhaal "The Turquoise Green Mask" heeft te lijden onder enkele van de meest irritante personages die ik ooit in een videogame ben tegengekomen. Het verhaal draait om broer en zus Hana en Jo. Tijdens mijn schoolreisje naar Kitakana moet ik samen met hen de legende onderzoeken van een kwaadaardige Pokémon die de dorpelingen in het gebied jaren geleden heeft geterroriseerd. Dit blijkt echter erg moeilijk te zijn omdat de twee constant ruzie maken met elkaar of met mij. De dialogen zijn hilarisch en de motivaties en acties van de personages slaan nergens op. Ik wil niets te maken hebben met deze irritante tieners. Dat is jammer, want het achtergrondverhaal van de legendarische, schijnbaar kwaadaardige Terror Pokémon is best interessant.
Bron: Nintendo
Tijdens mijn uitwisselingssemester op de Blueberry Academy hoef ik gelukkig niet zo vaak met die twee irritante schreeuwers om te gaan. Voor het grootste deel kan ik me concentreren op een klassiek "Ik wil de allerbeste zijn"-verhaal. Pas aan het einde word ik gedwongen om weer meer met de twee schoften om te gaan. De talloze uren aan het einde van de tweede uitbreiding worden in ieder geval beloond met een paar coole momenten en onverwachte wendingen.
Bron: Domagoj Belancic
Het ontwerp van de open wereld is nog steeds triest en leeg
Eén van de grootste punten van kritiek op "Pokémon Crimson & Purple" was voor mij de zielloze open wereld. Aan de ene kant genoot ik van de grote vrijheid die de enorme spelwereld me gaf. Aan de andere kant was het erg... leeg. Het diende alleen als een levenloze achtergrond voor de gameplay, die ik zonder enige uitdaging kon doorkruisen met mijn vliegende Pokémon. Helaas is dit ook niet veranderd met de twee nieuwe regio's.
De Kitakami regio uit "Turquoise Mask" is bijzonder teleurstellend. Het is eigenlijk gewoon een miniatuurversie van Paldea. De kaart onderscheidt zich visueel noch qua gameplay van het hoofdspel en verveelde me na het eerste uur spelen. Vooral het feit dat er maar één dorp is in heel Kitakami, bestaande uit een paar huizen, is bagger.
Bron: Domagoj Belancic
Het concept van het onderwaterterrarium uit de "Indigo Blue Disc" is iets spannender. Het kunstmatige landschap van de Blueberry Academy is verdeeld in vier biomen, die worden gescheiden door witte muren. De kunstmatige scheiding van de klimaatzones heeft geen speelse effecten - maar het ziet er in ieder geval spannender uit dan het troosteloze berggebied in Kitakami.
Bron: Domagoj Belancic
Net als de enorme kaart van het hoofdspel motiveren de nieuwe, kleinere regio's mij niet om de spelwereld te verkennen. Afgezien van wilde Pokémon, trainers en talloze items valt er niets te ontdekken. Kitakami en het onderwaterterrarium zijn de tegenpool van het uitstekende open-wereldontwerp van een spel als "Tears of the Kingdom". Terwijl ik in dat laatste spel wordt beloond voor mijn nieuwsgierigheid en verkenningstocht, word ik er in "Pokémon" bijna voor gestraft. Elke keer als ik afdwaal van mijn missie om een spannend uitziende grot te verkennen, word ik teleurgesteld. Meestal dumpt het spel me gewoon met een paar onbeduidende items (yay, een superdrankje) of willekeurige Pokémon. Saai.
Bron: Domagoj Belancic
vermoeiende takenlijst
Als het onspectaculaire open-wereldontwerp nog niet genoeg was, frustreert "The Indigo Blue Disc" me ook nog eens met een vervelend taaksysteem. Dit dwingt me om repetitieve taken te herhalen in de lege spelwereld. Voor elke voltooide taak ontvang ik BP - de centrale valuta waarmee ik voorwerpen kan vrijspelen. "Verzamel tien items", "vang een Pokémon van het grondtype" of "maak een foto van een zwemmende Pokémon" zijn de taken. Zodra ik er een heb voltooid, volgt meteen de volgende. Een oneindige lus.
Bron: Domagoj Belancic
De saaie opdrachten illustreren hoe weinig spannende activiteiten er zijn om te voltooien in de spelwereld. Uiterlijk bij de vijfde herhaling van "maak een TM" ben ik niet meer geïnteresseerd in het systeem. Dat is jammer, want BP-punten kunnen worden gebruikt om essentiële upgrades vrij te spelen.
Ik kan bijvoorbeeld geleidelijk de biodiversiteit in de vier biomen vergroten. Met de upgrades kan ik alle (!) starter-Pokémon van vorige generaties vangen in het terrarium. Legendarische Pokémon uit de oude spellen kunnen op deze manier ook worden vrijgespeeld. Heel cool, eigenlijk. Maar totdat ik hiervoor genoeg punten heb verzameld, gaan er talloze saaie en frustrerende speeluren voorbij. Het is ook bijzonder vervelend dat ik sommige zakmonsters alleen kan vrijspelen als ik online speel met andere trainers.
Afbeelding en prestaties zijn nog steeds onacceptabel
Grafisch is er niet veel veranderd in de hoofdregio van Paldea. Kitakami en het onderwaterterrarium zijn ook van hetzelfde niveau als het hoofdspel. Dus ergens tussen PS2 en PS3 graphics. Ik overdrijf niet.
De spelomgeving wordt gekenmerkt door modderige en duidelijk betegelde texturen.
Bron: Domagoj Belancic
Het absurde is dat het spel me soms dwingt om naar deze grauwe texturen te kijken. De camera kan vaak niet optimaal worden gepositioneerd tijdens de veelvuldige 2vs2-gevechten. Dus moet ik naar de verlaten grond en het lelijke gras kijken in plaats van naar de Pokémon-gevechten.
Bron: Domagoj Belancic
Overal zijn er hoeken en randen. Kliffen en bergen zien er niet uit als echte voorwerpen.
Bron: Domagoj Belancic
Ook qua prestaties is er niets positiefs te melden. De twee nieuwe kaarten lopen soms nog slechter dan het hoofdspel. Vooral in het onderwaterterrarium heb ik te kampen met enorme framerate drops. Soms beweeg ik meerdere seconden in slow motion door de map. Het spel heeft ook nog steeds problemen met objecten in de verte. Veel Pokémon duiken maar een paar centimeter voor mijn virtuele neus op. En personages en bewegende objecten worden zelfs op korte afstand met een zichtbaar lagere framerate geanimeerd.
Zelfs de populaire online raids zijn technisch nog steeds onacceptabel. Als ik wil deelnemen aan een raid, moet ik voorbereid zijn op talloze foutmeldingen en verbroken verbindingen. Als ik eenmaal in een raid zit, word ik geconfronteerd met een schokkerig gevecht en merkbare bij ons op voorraad. Dat is geen pretje.
Bron: Domagoj Belancic
Is alles zo slecht en vervelend?
Natuurlijk niet. De kern van het uitbreidingspakket bestaat, net als het hoofdspel, uit de bekende "Pokémon"-gameplaylus. Het verzamelen, vechten en levelen van de schattige zakmonsters is nog steeds leuk. Het feit dat met name "The Indigo Blue Disc" behoorlijk moeilijk is, is ook prijzenswaardig. De meeste Pokémon-duels in het onderwaterterrarium worden uitgevochten in 2vs2-gevechten. Dit dwingt me om mijn team te reorganiseren en nieuwe strategieën te bedenken. Anders maak ik geen schijn van kans tegen de soms verdomd slimme arenameesters.
Bron: Domagoj Belancic
Ik wil ook in het bijzonder de muziek van het spel prijzen. Tijdens eindbaasgevechten zorgt de soundtrack voor epische kippenvelmomenten en tijdens het verkennen van de spelwereld past de achtergrondmuziek zich dynamisch aan de huidige omgeving aan.
Het spel komt ook met een aantal verrassende momenten die variatie brengen in het dagelijks leven van de trainer. Ik kan bijvoorbeeld een nieuw item gebruiken om de controle over mijn Pokémon te krijgen en met ze door de open spelwereld te rennen, vliegen of zwemmen. Een leuke en schattige, zij het volstrekt zinloze bonus.
Bron: Domagoj Belancic
Conclusie: Alleen interessant voor hardcore fans
"The Treasure of Zone Zero" stelt teleur met een irritant verteld verhaal, lege spelwerelden, repetitieve gameplaymechanieken en technische problemen. Er is niet veel veranderd ten opzichte van het hoofdspel. Dat is jammer, want onder alle problemen schuilt de nog steeds leuke "Pokémon" gameplay loop, die perfect zou passen in een open spelwereld.
Als je ondanks de problemen genoten hebt van je tijd in "Pokémon Crimson & Purple" en op zoek bent naar meer van hetzelfde, zul je veel plezier beleven aan de uitbreiding. Alle anderen kunnen de DLC beter links laten liggen en hopen op de op handen zijnde release van een nieuwe en hopelijk kwalitatief betere generatie "Pokémon".
"The Treasure of Zone Zero" is verkrijgbaar voor de Nintendo Switch. De uitbreiding is mij door Nintendo ter beschikking gesteld voor testdoeleinden.
17 mensen vinden dit artikel leuk
Domagoj Belancic
Senior Editor
Domagoj.Belancic@digitecgalaxus.chMijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.
