Seriebeoordeling: Is Moon Knight beter dan Loki?

Luca Fontana

29/3/2022

Vertaling: machinaal vertaald

"Moon Knight" is een onmogelijke genremix op papier, maar fantastisch op het scherm. Het wordt gedragen door de briljante hoofdrolspeler Oscar Isaac - ergens tussen somberheid en mentale afgronden.

Eén ding vooraf: Er staan **geen spoilers in deze recensie.**Je leest alleen informatie die bekend is uit de reeds verschenen trailers.

De recensie is geen spoiler.

Vier afleveringen. Zoveel heeft Disney me vooraf gegeven voor deze seriebespreking. Genoeg om onomwonden te kunnen zeggen: "Moon Knight" is nu al een van de meest aangrijpende, verrassende en vernieuwende series in het Marvel Cinematic Universe (MCU) ooit. Dat maakt het wachten op de laatste twee afleveringen des te ondraaglijker.

Dit is waar "Moon Knight"

over gaat.
Londen. Het leven van Steven Grant (Oscar Isaac) is geen benijdenswaardig leven. Slapeloosheid teistert hem elke nacht. Op zijn werk - een museum voor Egyptische geschiedenis - wordt hij dagelijks gepest. Niemand neemt hem serieus. En hij krijgt voortdurend vragen van volslagen vreemden over dingen waar hij geen idee meer van heeft. Alsof iemand anders ze heeft meegemaakt...

Maar Grant komt tot inkeer. Op de een of andere manier. Misschien slaapwandelt hij. Daarom plakt hij, voordat hij naar bed gaat, de voordeur af, bindt zich vast aan zijn eigen bed en legt er zand omheen, zodat hij de volgende ochtend aan de hand van sporen kan controleren of hij onbewust heeft geprobeerd de deur te verlaten - tot hij op een dag inderdaad wakker wordt met een ontwrichte kaak en bebloede handen. In een veld. In een land dat hem volkomen vreemd is.

Snel genoeg leert Steven dat hij Steven niet is. Niet alleen, in ieder geval. Soms is hij ook Marc Spector. En 's nachts, als de maan het felst schijnt, is hij Moon Knight, avatar en handhaver in dienst van de Egyptische maangod Khonshu. Dit maakt hem de bewaker, gids, verdediger en wachter van de nachtwandelaars - als hij het zich niet allemaal verbeeldt.

Een heerlijk verwarrende reis

De laatste keer dat ik enthousiast - echt enthousiast - werd over een Marvel-serie is lang geleden. Het moet "Loki" zijn geweest. Zelfs niet vanwege de inmiddels iconische hoofdrolspeler Tom Hiddleston. Maar vanwege de trailer, die alles en niets tegelijk zei.

Ik wou dat Marvel het lef had om zoiets vaker te doen. Dat ik voor de verandering geen flauw idee had waar ik aan begon, maakte de serie zo aantrekkelijk. "Moon Knight is vergelijkbaar. Maar op een andere manier. Niet alleen de trailer is prettig warrig, maar de hele eerste aflevering.

Het wordt verteld aan de hand van een ingenieuze dramaturgische truc: stel je voor dat je een volkomen normaal persoon bent, met een volkomen normaal leven, totdat je op een dag wakker wordt en ontdekt dat je een tweede persoonlijkheid hebt, die volledig onbekend is voor jezelf.

En het is een superheld.

Het uitgangspunt is niet helemaal nieuw - maar het is radicaler gerealiseerd dan ooit tevoren. Voorlopig maakt het vertellen van het verhaal vanuit het gezichtspunt van de hoofdpersoon Steven Grant - en alleen Steven Grant - zijn informatiehiaten tot de onze. Zijn verwarring wordt tastbaar. Zijn overweldiging wordt voelbaar. Het ene moment wordt hij gegrepen door slechte mannen, het volgende liggen ze dood om hem heen, overal bloed. Dan zit hij plotseling gehurkt in een auto, schreeuwend terwijl hij over een slingerende weg scheurt - en plotseling ligt hij weer in zijn eigen bed.

Vrij onverwacht wordt "What the heck...!" een waanzinnig fascinerende gedachte die me, breed grijnzend, geen seconde losliet. Dat is te danken aan regisseur Mohamed Diab, die vier van de zes afleveringen regisseerde en de creatieve leiding had over de hele show. Diab zelf is nog geen grote naam in mainstream Hollywood. Ook omdat de in Egypte geboren regisseur zich tot nu toe heeft geconcentreerd op Egyptisch onafhankelijk filmmaken. Dit lijkt geen enkele invloed te hebben op zijn vermogen om drama te verzoenen met big-budget actie.

In feite heeft Diab vooral de actie goed in de hand. Blijft interessante opnamen kiezen. Speelt er zelfs mee in de rustige scènes. Niet alleen narratief lijkt "Moon Knight" daarom verrassend volwassen voor een Marvel-product, maar ook qua vakmanschap. En stoer. Niet in dezelfde mate als het sjabloon van het stripboek, dat zeker gericht is op een volwassener publiek. Maar toch beduidend zwaarder dan ik had verwacht van een serie die op Disney+ verschijnt.

Diab bevestigt dit ook in het interview dat ik met hem mocht houden ter gelegenheid van de première van "Moon Knight":

Oscar Isaac in topvorm - en Ethan Hawke

Het feit dat "Moon Knight" waarschijnlijk een succes wordt voor Marvel is ook te danken aan de uitstekende cast. Allereerst Golden Globe winnaar Oscar Isaac, die zijn hoofdpersoon Steven Grant speelt, geplaagd door een dissociatieve identiteitsstoornis. Dit is een geestesziekte waarbij meerdere identiteiten elkaar afwisselen binnen dezelfde persoon, zonder herinnering aan wat de andere persoonlijkheden doen of zeggen.

Al in de aanloop kondigde Isaac aan dat hij en het creatieve team de kwestie en de juiste behandeling van geestelijke gezondheid zeer serieus hadden genomen. Dat merk je aan de serie. Het was niet ongewoon dat ik een lach in mijn keel kreeg terwijl ik ernaar keek. Een grondig opzettelijke reactie. Hoe cool het ook klinkt om als superheld een verborgen persoonlijkheid te hebben - Steven Grant verknoeit het, en "Moon Knight" sleept het geheel niet in het belachelijke.

Isaacs acteertalent komt het duidelijkst naar voren als hij heen en weer schakelt tussen zijn persoonlijkheden. Ineens verandert zijn hele lichaamstaal. Zijn houding. Zijn accent. Zelfs de toonhoogte van zijn stem. Zijn verschillende persoonlijkheden zijn net zo goed van elkaar te onderscheiden alsof ze door meerdere acteurs zijn gespeeld - een bijna-acterende hullabaloo waarbij het de kunst is om nooit in één te ontaarden.

Ik zou eindeloos door kunnen gaan.

Ik zou eindeloos door kunnen ratelen. Maar tegenover Isaac speelt iemand de antagonist Arthur Harrow met evenveel charisma: Ethan Hawke. Zijn taak is geen gemakkelijke. Terwijl het meestal de slechteriken zijn wier waanzin hen uiteindelijk op kwade paden leidt, is het hier de hoofdpersoon die de waanzin helemaal voor zichzelf heeft. Met andere woorden: Hawke moet slecht zijn, maar niet krankzinnig.

Hoe werkt "gezonde" waanzin? Hawke sprak vooraf over een aanpak die voor hem niet ongewoon complex is. In feite zou zijn Arthur Harrow een mix zijn van de Russische schrijver Leo Tolstoj, de voormalige Cubaanse dictator Fidel Castro, de Dalai Lama en nazi-arts Josef Mengele. Aha.

Vier afleveringen later begin ik het te begrijpen. Harrow geeft mensen die alles in het leven hebben verloren, voedsel, onderdak, hoop en - vooral - een toekomst om in te geloven. Zijn campagne begint in een vervallen wijk van Londen, waar eerder moord en geweld aan de orde van de dag waren. Inmiddels zou het gebied genezen zijn, omdat het - volgens Harrow - gezuiverd is van lijden, zonde en misdaad.

Gezuiverd.

Harrows methoden lijken op de waanzin van een eindoplossing, zoals die ooit door Mengele werd beleefd. Dit, op zijn beurt, ontsteekt in Harrow de ernst en morele zelfhaat van een Tolstoj. En dat alles vanuit een eigenlijk vreedzame ideologie als die van de Dalai Lama - gewoon met Harrow als overvader, zoals Castro dat was voor een hele misleide natie. Deze complexe karakterisering is niet uniek voor Harrow, maar is een specialiteit van Ethan Hawkes, die jaren geleden de Hollywood mainstream de rug toekeerde om zijn acteervaardigheden aan te scherpen.

De genremix die helemaal niet zou moeten werken

Moon Knight" reduceren tot zijn twee fantastische hoofdrolspelers zou de serie echter onrecht aandoen. Regisseur Diab en zijn creatieve team hebben weer een meesterwerk bereikt: de perfecte samensmelting van fundamenteel verschillende genres.

Er zit bijvoorbeeld veel "Fight Club" in de serie, met al zijn stoerheid en somberheid, gedragen door de geesteszieke hoofdpersoon. Daarnaast is er een licht fantasy-tintje, geïnspireerd op veel Egyptische mythologie, met humor die er tussendoor komt, maar niet op de nogal kinderachtige Marvel-manier, maar veel subtieler. En als je denkt dat je "Moon Knight" eindelijk doorhebt, krijg je er een dikke dosis actie-avontuur en horror à la "The Mummy" uit 1999 bovenop. Wat op papier als een nachtmerrie klinkt qua strenge tonaliteit werkt tegen alle logica in op het scherm.

Misschien omdat wij kijkers vanaf de eerste seconde gewoon de kant van de zielige Steven Grant kiezen. Een Marvel personage heeft zelden zoveel sympathie bij mij opgewekt. Hij wordt letterlijk door het verhaal gegeseld door de Egyptische maangod Khonshu, in het origineel griezelig nagesynchroniseerd door F. Murray Abraham.

Khonshu is nog zo'n ambivalent personage dat "Moon Knight" zo aantrekkelijk maakt: hij is de god die Grant weliswaar zijn vermogens ten goede geeft, maar ook buitengewoon wraakzuchtig is, en schijnbaar zijn eigen egoïstische doelen nastreeft - zonder schroom voor twijfelachtige methoden.

Een beetje kritiek tot besluit

Als er iets aan te merken is op "Moon Knight", dan zijn het deze twee dingen. Ten eerste dat de titulaire superheld verrassend weinig voorkomt. Althans in de eerste vier afleveringen, die vooraf aan de pers beschikbaar zijn gesteld. Dat is jammer. De actie van Moon Knight heeft potentieel dat nog benut moet worden. Die misschien nog uitgeput raakt. Plus de kostuums, die qua ontwerp tot de meest unieke behoren die de MCU ooit heeft voortgebracht.

Bijvoorbeeld het rituele pak omhuld met verband en aangevuld met de halvemaanvormige cape die we al in de trailers hebben gezien. Of het sneeuwwitte pak dat Mr Knight draagt, een geheime fanfavoriet. In 2011 gecreëerd door schrijver Warren Ellis, kwam hij pas echt op de voorgrond in de Moon Knight comics uit 2014 en 2015. En waar Moon Knight de brute, wraakzuchtige burgerwacht is die het liefst gewoon criminelen tot moes slaat, is stripboek Mr. - Knight in ieder geval veel subtieler en geeft hij advies en raad.Knight is veel subtieler, overlegt met de politie over plaatsen delict, praat met mensen die bescherming nodig hebben - en slaat vervolgens de criminelen à la John Wick in elkaar.

Dit brengt me bij het tweede punt van kritiek: de heer Knight. Wat betreft de richting die het personage, zoals hij in de strip staat, in de serie is ingeslagen - die voldoet (tot nu toe) niet aan het origineel. Het is echter onmogelijk hierover uit te weiden zonder te bederven. Laat ik dus dit zeggen: als je de strips niet kent, zullen de veranderingen je nauwelijks storen. Integendeel. Voor de anderen echter... laten we eens kijken. Ik ben benieuwd naar je mening.

Conclusie: Een van de beste MCU-series tot nu toe

Ondanks de kleine kritiekpunten: "Moon Knight is geweldig. Gevarieerd. Een wilde mix van genres die eigenlijk helemaal niet zou moeten werken, maar me toch in elke aflevering op een positieve manier wist te verrassen. Bijblijven en uitkijken naar de volgende aflevering was geen uitdaging. Vooral omdat het verhaal tussen de regels door voortdurend schreeuwde "oh, er komt nog zoveel meer".

Het totaalpakket is vooral samengesteld door regisseur en creatief directeur Mohamed Diab samen met zijn twee briljante hoofdrolspelers Oscar Isaac en Ethan Hawke. Het is lang geleden dat een Marvel-serie me verblijdde met zulke complexe karakterschetsen. Wat je uiteindelijk overhoudt - of beter gezegd - wat je overhoudt is een serie die naar mijn mening gemakkelijk kan wedijveren met "Loki" of "WandaVision."

"Moon Knight" bestaat uit zes afleveringen van elk ongeveer 50 minuten en zal vanaf 30 maart op Disney+ te zien zijn. Per week wordt één nieuwe aflevering uitgezonden.

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Avonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot." meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren