"Visions of Mana" is het mooiste spel in de serie tot nu toe

Nooit heeft een "Mana"-game er zo goed uitgezien. De wereld van "Visions of Mana" is een knaller. In combinatie met een geweldige soundtrack, leuke gameplay en een ongebruikelijk maar goed gepresenteerd verhaal, is het spel een feest voor fans van klassieke Japanse rollenspellen in het bijzonder.

Uitdagend verhaal met zwakke punten

Je gaat op pelgrimstocht naar de gelijknamige manaboom met de personages Val en Hina. Hina is een zogenaamde ingewijde. Elke vier jaar kiest een fee gewijde mensen uit acht plaatsen die verbonden zijn met elementen. De ingewijde maakt de reis naar de manaboom, waar hij zichzelf moet opofferen. Zonder dit offer zou de betreffende regio in puin worden gestort.

Er wordt ook een zielenbeschermer gekozen. Hij of zij beschermt de ingewijden. Val valt deze eer te beurt. Hij en Hina kennen elkaar al sinds hun kindertijd, omdat ze in hetzelfde dorp zijn opgegroeid. Hoewel het nooit expliciet wordt gezegd, hebben de twee meer gemeen dan alleen vriendschap. Ze willen eigenlijk samen oud worden. Op hun reis naar de Mana-boom ontmoeten ze de andere ingewijden.

Tot zover het uitgangspunt. Er zijn een of twee wendingen in de loop van het verhaal, maar die zijn voorspelbaar. Als zodanig is het verhaal niets bijzonders - het doet denken aan "Final Fantasy X".

De manier waarop het verhaal wordt verteld is niettemin goed. Ik word langzaam geïntroduceerd in de wereld van "Visions of Mana" door de relatie tussen Val en Hina. Hina heeft zich een leven lang voorbereid op de pelgrimstocht en kent de wereld vanuit haar lessen. Val heeft zich ook voorbereid op zijn rol als zielenhoeder, maar die is meer fysiek. Hina moet hem daarom veel uitleggen. Soortgelijke situaties doen zich voor naarmate het spel vordert en dit werkt goed.

In de eerste paar uur van het spel vond ik het helaas moeilijk om me met de personages te identificeren. De jongeren moeten immers hun leven opofferen voor het algemeen belang. Een jongere die zijn hele leven nog voor zich heeft, zou in opstand moeten komen over dit individuele onrecht. Maar ze doen hun werk niet alleen plichtmatig, ze doen het gewillig. Dat maakt me in eerste instantie echt boos. De dichotomie tussen het individuele lot en het opofferen voor het algemeen belang wordt in het begin voor mij niet genoeg benadrukt. Deze confrontatie vindt pas laat in het spel plaats. Dan heb ik tenminste vrede met de personages.

Het feit dat dit conflict pas laat wordt ontwikkeld, is een van de redenen waarom het verhaal lijdt onder een traag tempo, vooral in het begin. De eerste paar uur van het spel duren te lang. Het duurt even voordat het verhaal op gang komt - en als dat eenmaal gebeurt, gaat alles te snel. Dit geldt ook voor de gameplay.

De gameplay neemt de tijd

In tegenstelling tot de ouderserie "Final Fantasy" is het gevechtssysteem van de "Mana"-serie altijd real-time geweest en niet turn-based. Ik raak tegenstanders met zwakke of sterke aanvallen, speciale aanvallen of magie. Zoals typerend is voor het genre, heb ik in de strijd ook verschillende buffs of voorwerpen tot mijn beschikking. Later kan ik de klassen van de personages aanpassen. Zo kan ik mijn groep aanpassen aan mijn speelstijl. De elementen die aan elke klasse zijn toegewezen, spelen hierbij een grote rol.

Het systeem zelf is geweldig en stimuleert me om te experimenteren. Het duurt echter meer dan tien uur spelen voordat ik zinvolle combinaties kan gebruiken. De eerste paar uur van het spel moet ik talloze tutorials doorlopen. Ik lees ze echter later, omdat veel van de opties pas echt bruikbaar zijn naarmate het spel vordert.

Het tempo van de levelontwikkeling en de uitrusting is onevenwichtig. In het begin voelt het alsof het een eeuwigheid duurt om een level omhoog te gaan of nieuwe uitrusting te kopen. Tegen het einde gaat het heel snel. In de laatste drie uur van het spel ging ik van level 30 naar meer dan 50.

De menunavigatie is allesbehalve gebruiksvriendelijk. Ik kan bijvoorbeeld voorwerpen die ik in gevechten gebruik op een menuwiel plaatsen. Ik kan ze echter alleen selecteren via een submenu. Ik heb dit over het hoofd gezien in de stortvloed aan tutorials en kwam terecht met voorwerpen die bedoeld waren voor het begin in het midden van het spel.

De gevechten zelf zijn leuk en voorzien van prachtige animaties - zelfs in luchtgevechten. In tegenstelling tot andere vertegenwoordigers van het genre zijn de bewegingen echter nogal traag, waardoor het even wennen is.

Ik had graag meer variatie gezien in de standaard vijanden. Zelfs voor het midden van het spel verschijnen dezelfde vijanden met een nieuw laagje verf. De eindbazen zijn des te gevarieerder en ik heb een paar epische gevechten gehad. Ze waren precies goed voor mij op de standaard moeilijkheidsgraad. Als je meer of minder uitdaging nodig hebt, kun je de moeilijkheidsgraad op elk moment aanpassen.

Mooie wereld

De wereld van "Visions of Mana" is halfopen. Er is een wereldkaart, maar ik kan alleen echt de halfopen gebieden verkennen die ik vanaf de kaart betreed. De kaart dient alleen om de afzonderlijke gebieden met elkaar te verbinden. Het spel biedt altijd geweldige nieuwe gebieden. Deze variëren van de steppe en bergen tot het binnenste van een vulkaan. De wereld heeft er nog nooit zo mooi uitgezien in een "Mana"-spel.

Ik heb het spel gespeeld op het Steam Deck. Het liep meestal min of meer soepel op medium instellingen. Vreemd genoeg had ik de grootste problemen tijdens de tussenfilmpjes. Daar haperde het af en toe met minder dan 20 frames per seconde. Dit zou echter verholpen moeten zijn met een patch voor de release.

Met alle lof voor de presentatie is er één probleem: de animaties van de personages. Een boomstam heeft meer zeggingskracht dan Val, Hina en co. Dit komt totaal niet overeen met de overdramatiseerde voice acting. Het lijkt belachelijk als ik emoties hoor maar ze niet zie. Ik moest meerdere keren hardop lachen. De Engelse voice-over is best goed, het enige waar ik niet aan kan wennen is de stem van Careena.

Er valt overal altijd wel iets te ontdekken. Bijvoorbeeld kratten of stroop die ik kan ruilen voor voorwerpen. Om daar te komen, moet ik de wereld verkennen met platformer-elementen. Ik heb bijvoorbeeld een dubbele sprong en dash tot mijn beschikking. Deze passages zijn op zich geen uitdaging. Soms zijn de besturing en duidelijkheid echter niet onberispelijk. Dit leidde voor mij tot een of twee frustrerende situaties.

Hiroki Kikuta, die al aan de vorige spellen werkte, is opnieuw verantwoordelijk voor de soundtrack. De soundtrack past perfect bij de chique visuals en steelt af en toe zelfs de show.

Eenvoudige zijmissies

Zoals het een rollenspel betaamt, zijn er naast het hoofdverhaal ook een aantal zijmissies om te voltooien. Dit zijn voornamelijk eenvoudige fetch quests. Ik moet bijvoorbeeld bepaalde voorwerpen pakken of vijanden verslaan. De beloningen zijn geld of voorwerpen.

Ik heb maar een paar side quests gedaan. Na de zoveelste fetch quest werd het me gewoon te gek. Ik had geen tekort aan geld of items. Vanuit mijn oogpunt is slechts één side quest de moeite waard: in elk gebied zit een kleine cactus verstopt. Afhankelijk van hoe vaak ik hem vind, krijg ik bonussen zoals extra ervaringspunten of kortingen in de winkels.

"Visions of Mana" is geleverd door Square Enix. Ik heb de pc-versie getest. Het spel is vanaf 29 augustus ook verkrijgbaar voor PS5, PS4 en Xbox Series S/X.