Xenoblade Chronicles 3 in recensie - Het beste van twee werelden

Dit is een artikel van onze inhoudspartner "PC Games". Hier vind je het originele artikel van Annika Menzel en Sascha Lohmüller.

Terwijl veel spellen in de afgelopen jaren zijn uitgesteld of direct uitgesteld moesten worden met een langere periode, heeft Xenoblade Chronicles 3 de aandacht getrokken in de geheel andere richting. Het spel werd in februari van dit jaar aangekondigd en het zou zelfs in september uitkomen, wat na de aankondiging al een vrij snelle release zou zijn geweest. Toen kwam twee maanden later het verrassende nieuws: We hoeven niet eens zo lang te wachten!

Game

EUR46,90

Nintendo Xenoblade Chronicles 3

Switch, Meertalig

49

Game

EUR46,90

Nintendo Xenoblade Chronicles 3

Switch, Meertalig

49

De releasedatum is vervroegd, zodat je het nieuwe avontuur van ontwikkelaar Monolith Soft en Nintendo op 29 juli 2022 kunt gaan spelen. Het spel verbindt de gebeurtenissen uit de vorige delen met elkaar, maar het hoeft je als nieuwkomer niet af te schrikken, want het vertelt een onafhankelijk verhaal en je hebt niet per se voorkennis nodig. Lees onze recensie om erachter te komen waarom Xenoblade Chronicles 3, ondanks zijn kleine gebreken, een zeer succesvolle JRPG is geworden die je zeker niet mag missen.

Alleen de sterksten overleven lang genoeg

De plot speelt zich af in de wereld van Aionios, waarin de twee landen Keves en Agnus liggen. Dit klinkt echter idyllischer dan het in werkelijkheid is, want de twee naties staan herhaaldelijk tegenover elkaar in felle gevechten
.
Beide partijen zijn niet geïnteresseerd in het uitbreiden van hun grondgebied of het afdwingen van hun wereldbeeld, maar in het stelen van zoveel mogelijk levensenergie. Ze hebben het dringend nodig om te kunnen blijven bestaan.

De reden hiervoor is dat de twee partijen proberen hun grondgebied uit te breiden of hun wereldbeeld af te dwingen.

De reden hiervoor zijn de zogenaamde vlamklokken die het dagelijks leven in de respectievelijke kolonies dicteren. Als de klokken niet van voldoende levensenergie worden voorzien, gaan de soldaten spoedig over naar het hiernamaals. Hierdoor raken de naties verstrikt in een schijnbaar eindeloze oorlog waarin beide partijen vechten om te overleven.

De bewoners van de wereld weten niet anders, want ze zijn puur voor dit doel opgeleid. Ze krijgen tien intervallen, die elk een jaar duren, om hun plicht te doen op het slagveld. Degenen die het overleven keren in een ceremonie terug naar de koningin van het betreffende land. Deze thuiskomst geldt als een grote eer, maar toch lukt het niet velen om zo lang in leven te blijven.

Tijdens een van de talloze gevechten botst een kleine troep van Keves en Agnus. Ze bestrijden elkaar en pas met de opkomst van een dreigende vijand komen de twee groepen bij elkaar.

Noah en Mio zijn de enigen die weten te overleven.

Noah en Mio, de respectievelijke leiders, smelten samen in een eenheid genaamd Ouroboros en zijn zo in staat de vijand op de vlucht te jagen - althans voorlopig.

Ouroboros heeft nog een troef achter de hand en gebruikt een soort spreuk om ervoor te zorgen dat de hele wereld nu op hen uit is. Vanaf dat moment neemt het verhaal een koers die we niet willen voorzien. Hoewel geen van de keerpunten ons echt van onze voeten veegde, heeft Xenoblade Chronicles 3 enkele verrassende momenten en schuwt het serieuze onderwerpen niet.

Al met al hebben we genoten van het spel.

Over het geheel genomen overtuigde het verhaal ons ondanks enkele lengtes en is het zelf ook tot nadenken stemmend. Noah en Mio zijn, als gidsen van hun respectieve kolonies, verantwoordelijk voor het uitzwaaien van hun gevallen kameraden na de strijd en het doorsturen ervan. Omdat mensen een beperkte tijd hebben, zelfs als ze het overleven, is de kwestie van de dood aan de orde van de dag. Met nauwelijks nog drie maanden voor Mio zelf voordat haar intervallen opgebruikt zijn, is het vooral aanwezig in de kleine groep.

In de loop der tijd zijn we erg gesteld geraakt op de personages die we begeleiden op hun avontuur. Terwijl ze in het begin hun verschillen moeten overwinnen en gekibbel aan de orde van de dag is, last de plot hen steeds dichter bij elkaar. Ook al lijken de personages in het begin wat stereotiep, later tonen ze hun gelaagde karakter en hun verschillende motivaties. Vooral de relaties die ze onderling ontwikkelen zorgen voor een prettige dynamiek.

Grote reikwijdte, trage start

In het begin duurt het even voordat het spel vaart krijgt. Eerst wordt ervoor gezorgd dat alle belangrijke personages op het juiste moment op de juiste plaats zijn, de spelwereld en zijn achtergrond worden uitgelegd en het gevechtssysteem wordt opgezet - maar er staan je in de loop van het spel toch altijd weer nieuwe tutorials te wachten. Dus, net als bij de voorgangers, zul je een beetje geduld moeten hebben totdat Xenoblade Chronicles 3 zijn ware sterke punten onthult.

Als je per ongeluk een cutscène overslaat of niet oplet, kun je die op elk moment opnieuw bekijken via het hoofdmenu. Daar kun je ook verschillende opties instellen, zoals de tijd van de dag en het weer. Gezien de enorme hoeveelheid en lengte van de scènes is het geen wonder dat je je toevlucht neemt tot deze functie om de verhaallijn beter te kunnen volgen.

Je hoeft de andere delen niet gespeeld te hebben om ze te begrijpen. Je mist echter veel details die het derde deel verbinden met de vorige titels en deel uitmaken van de charme ervan.

Dus we raden je aan het derde deel te spelen.

Dus we raden je nog steeds aan de JRPG's in chronologische volgorde door te spelen. Als ze te lang voor je zijn of je bent vooral geïnteresseerd in de setting van het nieuwe spel, is het nog steeds mogelijk om daarmee in de franchise te stappen. Een kort avontuur staat je echter niet te wachten.

Zelfs als je je richt op de hoofdverhaallijn en alleen een paar nevenactiviteiten doet, ben je tussen de 50 en 60 uur bezig. Als je de hele wereld wilt ontdekken en alle opdrachten wilt voltooien, zul je er een aanzienlijke hoeveelheid speeltijd bij moeten optellen.

Zelfs als je je richt op het hoofdverhaal en alleen een paar nevenactiviteiten doet, ben je tussen de 50 en 60 uur bezig.

Het is sowieso niet mogelijk om zomaar door te marcheren, want je hebt de nodige levels nodig om je staande te houden tegen de vijanden. De bonus ervaringspunten, die naar believen verdeeld kunnen worden op rustpunten, bieden een eerste remedie.

Niettemin blijft het spel een uitdaging.

Desondanks moet je niet weglopen voor vijanden en ook één of twee neventaken afvinken om te voorkomen dat je later moet grinden. Als je alles verkent en de tijd neemt, zou je geen problemen moeten hebben met de moeilijkheidsgraad.

Complex gevechtssysteem: ketens en combo's

Dit is aangenaam uitdagend op "Normaal" en vereist tactische vaardigheid. Bij twijfel kan zelfs één ongunstige beslissing ervoor zorgen dat je het gevecht verliest. Naast de automatische aanvallen van de personages heb je verschillende technieken tot je beschikking. Als je ze op het juiste moment of in de juiste positie gebruikt, staan je extra effecten te wachten.

Net als in de voorgangers kun je ook combo's aaneenrijgen die bijzonder effectief zijn en je een voordeel geven. Bijvoorbeeld een vijand laten wankelen, omverwerpen, flauw laten vallen en dan een explosie toevoegen om veel schade toe te brengen. Nieuw in Xenoblade Chronicles 3 zijn de Ouroboros vaardigheden van de drie paren. Gedurende een bepaalde tijd kun je in deze gecombineerde, sterkere vorm vechten en de bijbehorende vaardigheden gebruiken. Sommige worden opgewaardeerd als je eerder het derde synchronisatieniveau hebt bereikt door het gebruik van gesmolten aanvallen.
.
Dit geeft het gevechtssysteem een tactische component, die vooral belangrijk is bij sterke vijanden. Tenzij je enorm overleverd bent, zullen de gevechten nooit snel voorbij zijn. In plaats daarvan slijt je de grote vijanden mettertijd uit, terwijl je probeert zelf geen slachtoffer te worden. Het is ook essentieel om je vooraf uit te rusten met de sterkste klassen en uitrusting, anders is je nederlaag in sommige gevallen al voorgeprogrammeerd.
.
Het is geen garantie dat je zegevierend wegloopt, alleen omdat je een paar levels meer onder je riem hebt. De uit de voorgangers bekende aanvalsketens zijn ook aanwezig, maar ze zijn getweakt.

Je hebt altijd dezelfde aanvalsketens.

Je hebt steeds de keuze uit drie verschillende commando's, elk met verschillende effecten. Dan selecteer je aanvallen van afzonderlijke personages totdat de tactiekbalk de 100 punten overschrijdt, waardoor het commando wordt uitgevoerd.

Zo doe je het.

Dit doe je totdat er geen tekens meer over zijn of je een Ouroboros commando met succes hebt uitgevoerd, waarvoor je eerst het juiste paar vooruit moet hebben gestuurd. Welke personages je laat aanvallen speelt een belangrijke rol. Aanvallers geven bonuspunten als ze als eerste toeslaan.

Heelers zullen de tactische punten nooit boven de 99 brengen en als een verdediger als laatste aanvalt, wordt een reeds uitgegeven karakter weer in de strijd gebracht. Dit resulteert in een grote verscheidenheid aan combinaties om de tegenstander te verzwakken en zoveel mogelijk schade toe te brengen.

We redden ons ook graag in een aanvalsketen als de levensbalken van de partijleden verdwijnend laag waren en we ze dus ontspannen konden genezen. Door de vele functies kost het gevechtssysteem enige tijd om zich te ontvouwen.

Wat eerst een beetje onspectaculair lijkt en vervolgens wat verwarrend door de mogelijkheden, verandert al snel in een zeer onderhoudend concept en een van de grootste sterke punten van het spel. Dit voorkomt echter niet dat het in de latere speeluren een beetje eentonig aanvoelt, als er eenmaal een zekere routine is ontstaan.

Opkomen voor een held: verschillende helden, klassen en koloniën

Om dit tegen te gaan is het een goed idee om regelmatig de klassen van de afzonderlijke karakters te veranderen. Er zijn verschillende soorten van de drie bovenliggende categorieën aanvaller, verdediger en genezer, die ook door de respectievelijke andere partijleden kunnen worden geleerd.

Je hebt dus niet alleen de mogelijkheid om je favoriete personage uit te rusten met de voor jou leukste klasse, maar ook om het aantal van de drie vertegenwoordigde categorieën te veranderen. Tegen sommige vijanden heb je misschien een extra healer nodig, tegen andere moet je meer aanvalskracht meenemen.

Daarom komt het principe van helden die zich als zevende lid bij je partij voegen bijzonder goed van pas. In de loop van het spel ontmoet je verschillende van deze personages en moet je een bijbehorende missie voltooien om ze in je team op te nemen. De queesten zijn al de moeite waard vanwege de verhalen die ze vertellen, die liefdevol zijn gedaan in tegenstelling tot de nogal generieke zijmissies. Daarna ondersteunt de betreffende held je niet alleen in de gevechten, maar laat hij ook zijn klasse aan je na.

Of je kiest voor een vast zevende lid of wisselt tussen de verschillende opties afhankelijk van de situatie is geheel aan jou. Je moet echter niet zonder ze, want de extra gevechtskracht is zeer welkom, vooral in de moeilijkere baasgevechten. Je leert enkele van de helden kennen zodra je in contact komt met de kolonie. Als je de mensen die er wonen helpt en je relatie met de inwoners verbetert door middel van queesten en gesprekken, levert dat je verschillende permanente bonussen op. Deze plaatsen zijn ook belangrijk omdat ze je nieuwe zijmissies geven.

Sommige krijg je direct van de kolonie.

Sommige worden je rechtstreeks toegewezen, andere worden verkregen door informatie te bespreken. Als je in een kolonie een gesprek opvangt, kun je er op het rustpunt met je metgezellen over praten en beslissen over de volgende stappen. Daarnaast zijn er de Kollektikon kaarten, waarmee je het gezochte materiaal kunt aanleveren. Dit bespaart je wat fetch quests, die meestal in overvloed voorkomen in dit soort spellen. Hoewel er nog genoeg taken zijn die je op pad sturen om alleen maar monsters te verzamelen of te doden, voelt het goed om deze opdrachten aan de zijkant gewoon af te vinken via het menu.

Bestemming in plaats van een eindeloze odyssee

Een zeer welkome vernieuwing is de navigatie. In Xenoblade Chronicles 2 werden we nog gekweld door ondoorzichtige omwegen die eeuwenlang doorgingen en eerst gevonden moesten worden.

Het kompas noch de kaart waren van veel nut, wat intussen veel frustratie opleverde. Gelukkig zijn die tijden voorbij - ontwikkelaar Monolith Soft heeft een goede manier bedacht om je door het nieuwe avontuur te loodsen.

Je kunt een rode lijn je op elk moment de snelste weg naar je huidige bestemming laten tonen. Het spel waarschuwt je echter meteen aan het begin dat dit niet noodzakelijkerwijs de beste optie is. Daar wachten je zeer sterke tegenstanders of andere hindernissen, en daarom is het meestal de moeite waard om een optimale route te zoeken.
.

Maar als we gewoon snel naar het volgende questpoint wilden of geen plan hadden door welke hoeken van de spelwereld we deze keer moesten gaan, waren we erg dankbaar voor de oriëntatie. In de beste Xenoblade-stijl zijn de wandelpaden soms behoorlijk lang, maar het fast travel systeem bespaarde ons een paar stappen.

Het is zelfs mogelijk om snel het volgende questpoint te vinden.

Je kunt zelfs instellen dat je personage automatisch rechtdoor loopt als je echt geen zin hebt om te dwalen, maar toch een behoorlijke afstand te gaan hebt.

Je kunt zowel naar bepaalde plaatsen reizen als naar reeds ontdekte rustpunten. Daar heb je de mogelijkheid om nuttige juwelen te smeden, eten te koken of je kleren schoon te maken. Je kleren kunnen immers gemakkelijk beschadigd raken in het heetst van de strijd.

Dit manifesteert zich als een leuk detail in de cutscenes, waar de personages er dan uitzien alsof ze teen-tegen-teen met de grond zijn gegaan.

Je komt in de vroege gebieden ook weer monsters tegen die in vergelijking met jou goddelijk van niveau zijn en je in enkele seconden uit de wereldgeschiedenis kunnen vegen.

Het overkwam ons hier immers veel minder vaak dan in de voorganger dat we per ongeluk de aandacht van zo'n vijand trokken en daar onmiddellijk spijt van kregen. Over het algemeen vallen de vijandelijke monsters je niet meer aan zodra ze een paar niveaus onder je zitten, waardoor gebieden die al verkend zijn later een ontspannen wandelingetje worden.

Met één oog lachen en één oog dicht

Gameplay-gewijs doet Xenoblade Chronicles 3 veel dingen heel goed, maar er zijn ook wat punten van kritiek: De titel heeft namelijk een paar zwakke punten op technisch en grafisch gebied. Alles ziet er wat wazig uit, de textures moeten opnieuw laden en zijn soms modderig. De kleinere bomen in de verte, bijvoorbeeld, zien er gewoon uit als groene vlekken. Op het grote scherm maakt het spel over het geheel genomen een betere indruk dan in de handheld-modus.

Er zijn bovendien problemen met de framerate, omdat vijanden die verder weg staan veel langzamer bewegen dan jij. Ook de videosequenties, die niet alleen talrijk maar verder goed gerealiseerd zijn, lijden onder de kwaliteit. De personages lijken soms stijfjes en een beetje emotieloos. Later in het spel kregen we af en toe te maken met eikels in hectische gevechten en zelfs in een sequentie. Hier valt dus nog wat in te halen. In tegenstelling tot het tweede deel leunt Xenoblade Chronicles 3 niet meer op de anime-stijl, maar komt het weer dichter bij de visuals van het eerste deel.

Er ligt ook veel minder nadruk op fanservice, wat vooral fans moet plezieren die het avontuur rond Rex en Pyra te clichématig vonden. Over het algemeen is het art design echter weer uitstekend, en kun je een stilistisch indrukwekkende spelwereld verwachten, evenals een grote verscheidenheid aan personages en wezens. Of je deze meer nuchtere stijl verkiest of de visuals uit het tweede deel mist, is uiteindelijk een kwestie van smaak.
.
We voelden ons bij beide op ons gemak, hoewel de minder over-the-top personages beter passen bij de serieuze toon van het verhaal. Toch mogen een paar personages met kattenoren of overdreven lichaamskenmerken natuurlijk niet ontbreken, het blijft een JRPG.

Voor het stemacteren kun je kiezen tussen Engels en Japans. De Engelse synchro is weer goed gedaan, alleen in combinatie met de Duitse ondertiteling zorgt het voor verwarring, omdat ze qua betekenis niet altijd overeenkomen. Dit komt waarschijnlijk doordat dergelijke vertalingen vaak los van het Japans worden gedaan.

Daarnaast worden vaak spreekwoorden en idiomen gebruikt, die soms misplaatst lijken. Er wordt veel gevloekt, maar altijd met kindvriendelijke uitdrukkingen als "Verfunkt!". Onze mening: Alles of niets.

De namen van de vijanden zijn ook weer even komisch als anders. Degenen die de vorige spellen hebben gespeeld, zullen echter zeker geen last hebben van een Illumi Butterfly of Piros Crab. Uiteindelijk maakt het niet uit wat de namen zijn van de wezens die we in elkaar slaan - maar de namen deden ons wel het hoofd schudden en een beetje glimlachen.

Net als zijn voorgangers schittert het spel met zijn zeer geslaagde soundtrack, vooral de wegwijzermelodieën die lang in je hoofd blijven hangen. Wat onze oren daarentegen verdriet deed, was het bekende gevechtsgeklets.

De personages schreeuwen wild - alle aanvallen, commando's en wederzijdse aanmoedigingen moeten onmiddellijk gedeeld worden. Tegen het einde van het spel merkten we dat we het geluid soms uitschakelden tijdens gevechten tegen standaard tegenstanders.

Ja, het spel heeft zijn zwakheden. Dit zijn echter kleine kritiekpunten als het gaat om de algehele spelervaring, waardoor we de graphics en andere tekortkomingen door de vingers kunnen zien. Xenoblade Chronicles 3 is een zeer succesvolle JRPG geworden die de twee voorgangers combineert zonder nieuwkomers uit te sluiten.

Als je zin hebt in een uitgebreid avontuur met een emotioneel verhaal en een gelaagd gevechtssysteem, mag je het nieuwe deel niet missen.

Het beste van twee werelden, met vergeeflijke zwakheden

Het spel combineert niet alleen de werelden en gebeurtenissen uit de twee voorgangers (Xenoblade Chronicles X daargelaten), maar combineert ook de positieve eigenschappen van beide spellen. De enorme omvang gekoppeld aan een spannend en serieus verhaal is opnieuw overtuigend. Op de beste Xenoblade-manier is het begin nogal traag en vooral in de latere stadia moet je geduld hebben, want sommige gevechten voelen onnodig uitgerekt aan. Dit heeft me soms frustratie opgeleverd, vooral wanneer een tweede poging nodig was. De middelmatige graphics en technische inconsistenties zijn een echte schande, maar het art design schittert opnieuw. Voor het overige is Xenoblade Chronicles 3 een van de beste JRPG's van de afgelopen jaren geworden, die je niet mag missen als je de kleine zwakheden over het hoofd kunt zien.

Pro:

• Grote gameplay: 50-60 uur puur voor de hoofdmissies

• Emotief en spannend verhaal en een geweldige soundtrack

• Meervoudig gelaagd gevechtssysteem dat tactiek en voorbereiding vereist

• Individuele speelstijl door de verschillende karakterklassen

• Sympathieke personages die aan je groeien

• Op "Normaal" een aangenaam uitdagende moeilijkheidsgraad

Contra:

• Geen grafische kwaliteit en lichte technische problemen

• Soms voelt het kunstmatig langdradig

• Na verloop van tijd worden de normale gevechten alledaags