Airconditioning verruilen voor koebellen - thuiskantoor op 2.160 meter

"Hier noemen we het een tropische nacht als het boven de 10 graden wordt!" vertelt de verhuurster van Pension Edelweiss in Juf (website in het Duits). Juf ligt op 2.126 meter boven zeeniveau en is het hoogst gelegen dorp met permanente bewoners in Europa. Het ligt achterin het Aversdal in het kanton Graubünden. Hier, waar de rivier de Rijn begint voordat hij naar Rotterdam meandert, stijgt de temperatuur zelden boven de 20 graden. Als ik zondag in Zürich in de middagtrein stap, geeft de thermometer 32 graden aan. Een treinrit, twee Postbus-ritten en iets meer dan drie uur later zit ik in de schaduw op het terras, de zachte wind die vanaf de berg naar binnen waait maakt me een beetje koud. Het is 22 graden en het dringt tot me door dat ik geen trui of windjack bij me heb.

Zondag, 12 uur, 32°C in Zürich: de zomer werkt op mijn zenuwen

Ik heb een hekel aan de hitte die zich 's zomers opbouwt op het Centrale Plateau. Ik word gek van al dat zweten en dan steeds maar weer proberen af te koelen om vervolgens nog meer te zweten. Op zulke dagen kan het in mijn kantoor thuis wel 30 graden worden - net als op onze redactie. Me terugtrekken op grotere hoogte lijkt voor mij de enige effectieve manier om deze vicieuze zweetcyclus te doorbreken. Ik ben dan net Icarus die naar de zon zweeft - alleen wordt het kouder naarmate ik hoger klim. Een hoogte van 2160 meter is prima. Uiteindelijk smolt Icarus toch een beetje.

Maandag, 8.10 uur, 12°C in Juf, 20°C in Zürich

Dag één in mijn gedroomde zomerlocatie. Juf heeft 30 permanente bewoners, die hun brood verdienen met landbouw en toerisme. Er zijn hier geen bomen, wat volgens mijn Aver Valley reisgids de reden is dat de boeren van vroeger schapenmest gebruikten als brandhout. "Zürich ruikt naar stront vanochtend," lees ik in een bericht van mijn vrouw. Ik vermoed dat dit de nasleep is van Zürifäscht, het stadsfeest van Zürich. Ik adem wat ijle berglucht in en maak me klaar voor mijn eerste vergadering van de dag. Mijn werkplek is een ergonomisch avontuurlijke combinatie van dressoir en gestoffeerde stoel, mijn laptop op een gehaakt matje. Buiten hoor ik koeienbellen.

Maandag, 9.48 uur, 16°C in Juf, 23°C in Zürich

Ik ben te laat voor mijn eerste afspraak, maar niet omdat mijn internetverbinding slecht is. Ik ben gewoon de tijd uit het oog verloren. Er is draadloos, dat 15 Mbit/s haalt als ik de snelheid test. De lijnen naar Hamburg en Zürich lijken te werken - ik kan iedereen duidelijk horen. Helaas kan ik, dankzij de centimeter brede opening tussen mijn deur en de vloer, ook de gemeenschappelijke douche aan de andere kant van de gang horen. Afgezien van het minder ideale achtergrondgeluid en de geïmproviseerde werkplek, kan ik me concentreren. Er loopt geen enkele zweetdruppel onaangenaam langs mijn oksels naar beneden en mijn shirt zit niet aan mijn rug vastgeplakt. Na de vergadering begin ik te schrijven ...

Maandag, 12.30 uur, 21°C in Juf, 26°C in Zürich

Ik neem mijn lunchpauze in de biertuin van Pension Edelweiss, waar ik een kamer heb gehuurd. De zon drijft de temperatuur van het Averdal op tot boven de 20 graden. Ik vraag me af of andere mensen hetzelfde idee hebben als ik? Naast me zit een groep leerlingen met hun leraar te blokken voor een examen. Het zijn waarschijnlijk timmerlieden - er wordt gesproken over houtsoorten en de samenstelling van beton. Water, grind, cement. Ze bestellen allemaal de "Wochenhit" van het menu: braadworst en friet. Aan hun accenten te horen, komen ze waarschijnlijk uit de buurt. Ik kies voor de "gegarneerde worstsalade met kaas", de dagspecialiteit. Ik heb mijn keuze nog niet gemaakt of een groep mannen voegt zich bij me aan tafel.

Kijkend naar de laptop en camera die naast me liggen, denkt een van de mannen dat ik een journalist uit Südostschweiz ben. "Nee, ik werk voor Galaxus," leg ik beleefd uit. Allemaal verbaasde gezichten. Ik wil graag weten of ze hier uit de buurt komen. "Nah, we komen uit Appenzell." Een paar minuten later krijg ik een vervolgvraag: "Galaxus, de online winkel? Ik heb daar al vaker spullen besteld. Werken jullie in het magazijn?" Ik antwoord ontkennend en leg uit dat we eigenlijk een soort Migros magazine zijn, alleen dan online. Iedereen is een beetje verbijsterd, knikt en richt zijn aandacht op het eten. Ook zij zijn gegaan voor de "pick of the week": braadworst en patat.

Maandag, 16.10 uur, 23°C in Juf, 32°C in Zürich

Met de zon die op mijn scherm en armen schijnt, is het tijd voor een schrijfpauze. Ik besluit het dorp te gaan verkennen. Voor onderzoek ... of zoiets. Drie minuten later ben ik aan de andere kant van het dorp. Ik maak een foto van het dorpsbord. Een motorrijder stopt achter me en vraagt of ik nog meer foto's wil maken. Ik antwoord nee. "Dat wil ik wel," antwoordt hij. Ik vraag of ik er een voor hem moet maken. "Nee," zegt hij. We nemen beleefd afscheid.

Wandelend terug het dorp in, stop ik bij de plaatselijke winkel. Tussen alle souvenirs met Zwitserse kruizen hangt een bordje met de tekst: "ALLE DIEVEN WORDEN GECONTROLEERD!" en verder staat er 350 Zwitserse frank als schadevergoeding in geval van diefstal. Hoe dit bedrag precies is berekend, is mij een raadsel.

Ik moet zelf ook flink betalen, want ik heb een fles zonnebrandcrème factor 50+ gekocht voor 14,50 Zwitserse frank. Ik had het goedkoper kunnen krijgen bij Galaxus, maar ik was vergeten een fles te kopen toen ik in Zürich was. "Helaas accepteren we alleen contant geld," zegt de oudere verkoopster als ik vraag of ze kaartbetalingen accepteren. "De dichtstbijzijnde geldautomaat is in Andeer," voegt ze eraan toe. Met andere woorden, een reis van een half uur met de Postbus, die maar om de twee uur in Juf stopt. Ik denk dat ik maar geen zonnebrandcrème ga kopen - dan moet ik maar in de schaduw blijven. Maar terwijl ik de tube terugzet, zegt de verkoopster dat TWINT prima is en haalt een papiertje tevoorschijn met een mobiel telefoonnummer erop.

Zonnebrandcrème aangebracht, ga ik weer in de biertuin zitten. Dit keer zijn de meeste klanten dagjesmensen. Ze drinken Rivella, bier en Suure Moscht appelwijn, vergezeld van notengebak verpakt in ritselend cellofaan. Op de asbakken staat Coca Cola Light, wat bijna net zo bizar is als het logo van Diet Coke op Crocs maat 48 drukken.

Pantoffels

Crocs Klassieke Coca-Cola Light X Klomp 207220-030 Maat 48

48

Pantoffels

Crocs Klassieke Coca-Cola Light X Klomp 207220-030 Maat 48

48

De enige reden dat Coca Cola Light nog bestaat is omdat er mensen zijn die nog nooit Coke Zero hebben gedronken.

Maandag, 19.20 uur, 20°C in Juf, 31°C in Zürich

Het diner wordt om 18.30 uur precies geserveerd. Aan een van de tafels zit een groepje wijn te drinken, één man houdt het hof. Omdat ze niet allemaal dezelfde taal beheersen, wisselen ze onhandig tussen Duits, Engels en Frans. Iemand beweert dat Instagram eerder is uitgevonden dan Facebook, wat iedereen aan tafel als feit aanneemt zonder het te controleren. "Dus zo begint nepnieuws," denk ik bij mezelf voordat ik mijn sundae met warme bessen (inbegrepen in het halfpensionmenu) opeet en terugga naar de kamer.

Een vrouw komt aanlopen en zegt: "Ik heb geen idee wat er aan de hand is".

Een vrouw komt naast me uit de kamer, met een fiets op sleeptouw. In Zürich zou ik dit soort antidiefstalmaatregelen volkomen begrijpelijk vinden. Maar wie jat er nou een fiets in Juf? Wie is daar zo bang voor dat hij zijn fiets meeneemt naar zijn kamer? Voor mij komt de scène zo absurd over dat hij zo uit een filmscript voor een Zwitserse komedie had kunnen komen:

Een misdaad van de gelegenheid - een komedie

In het stadje Juf in het Aversdal neemt een toeriste elke dag haar fiets mee naar haar hotelkamer om te voorkomen dat deze wordt gestolen. Op een dag, als ze naar de plaatselijke winkel gaat om iets te kopen, zet ze haar fiets voor de deur op slot. De oude dame die in de winkel werkt, begint met haar te praten over hoeveel ze de winkeldieven in rekening zou moeten brengen als schadevergoeding. De toeriste vindt 350 Zwitserse frank veel te weinig, zeker met de huidige inflatie. Wanneer ze de winkel verlaat, is haar fiets weg. De norse lokale politie-inspecteur, hoewel oorspronkelijk uit Juf, is van plan om zijn laatste maanden tot zijn pensioen uit te dienen op het politiebureau in Andeer. Wanneer hij de zaak onderzoekt, legt hij een duister geheim bloot!

De tweede aflevering van mijn reportage uit Juf (mits mij nog iets overkomt) verschijnt de komende dagen.