We moeten nog eens praten, Thermomix
We waren klaar. Dacht ik. Maar toen kwam de uitnodiging: Ik moest de nieuwe TM7 testen. Mijn ex, in een nieuw jasje, met grote beloftes. Wordt dit een nieuwe start - of een terugval met een aankondiging?
Ik ga de kamer binnen. Daar staat hij dan. De "gloednieuwe" TM7, het nieuwste model in het Thermomix-assortiment. Slanker, glanzender en klaar om alles voor me te doen. Maar ik aarzel. Dan dwalen mijn ogen over het nieuwe, herziene ontwerp. Mijn hart bonst. Is er ... nog iets tussen ons?
De herinneringen flitsen terug. De eerste paar weken vol euforie, het legendarische fruitijs - en dan de koude realiteit: de breuk. Plotseling lacht een medewerker naar me.
"Wil je het testen?"
Twee weken eerder
Ik weet wat je denkt. "Waarom doe je jezelf dit weer aan, Luca?" Goede vraag. Ik vraag mezelf hetzelfde.
Voor degenen onder jullie die er nu niets van begrijpen: Ik heb onlangs publiekelijk afscheid genomen van mijn Thermomix TM6. Van Therma. Geen gemakkelijke beslissing - maar wel een noodzakelijke. We waren uit elkaar gegroeid. Ik was overweldigd, zij was onder de indruk. Ik wilde eenvoudige oplossingen, zij had 27 functies. Zo konden we niet doorgaan.
Ja, ik maakte mijn scheiding openbaar. En dat deed ik formeel. Met een brief, pathos en een gebroken hart - het hare of het mijne, dat is tot op de dag van vandaag onduidelijk. En ze antwoordde. Ook openbaar. Met trots, woede en roestvrij staal. Ik wist het zeker: dat was het. Geen Thermomix meer voor mij. Nooit meer. Nada. Niente.
Denk er nog eens over na.
En nu ben ik hier, in Dierikon bij Luzern, waar Vorwerk een van zijn acht vestigingen in Zwitserland heeft. Waarom? Omdat sommige dingen je gewoon niet loslaten. Of ze laten je niet los. Thermomix, bijvoorbeeld. Het begon allemaal met een kort mailtje. Er stond in dat Vorwerk mijn twee teksten leuk vond. "Gaaf," dacht ik, "de mensen bij Vorwerk hebben gevoel voor humor!"
Maar dat was nog niet alles. Vorwerk had me uitgenodigd voor het allereerste persevenement in Zwitserland. Op de agenda stond immers de exclusieve presentatie van de "nieuwe" Therma: de TM7. Het nieuwe vlaggenschip. Het beste dat ze ooit hebben gebouwd. Dus nog voordat het apparaat beschikbaar is, krijg ik het te zien. Voelen. Getest.
Na dat alles ...
Review en rooksignalen
De filmzaal is helder, modern en bijna klinisch opgeruimd. Ongeveer een dozijn uitgenodigde journalisten nippen opgewonden aan de geserveerde koffie; ze hebben zelf nauwelijks ervaring met het geadverteerde wonder. Vandaag zou hun "eerste keer" zijn, leer ik. En wat voor één.
Er staan verschillende TM7-modellen naast elkaar op de zwarte toonbank. Ze staan in een rij als sportauto's op een autoshow. Ik verwacht bijna dat er iemand met een microfoon komt aanlopen en zegt: "En deze kleine speedster hier haalt 10.700 toeren per minuut - bij stilstand!"
De man met de microfoon zegt: "En deze kleine speedster hier haalt 10.700 toeren per minuut - bij stilstand!
De man met de microfoon komt inderdaad later. Alleen het motorgeluid ontbreekt. En de leren stoelen. Maar ach - wie heeft er stoelen nodig als je ijs kunt maken?
Eerst begint echter een presentatie met een terugblik op Thermomix-modellen uit de afgelopen decennia. In 1971 werd de TM1 geboren. 1982 de TM2. Later, veel later, in 2014, kwam de TM5 uit, de eerste Thermomix met touch display en geïntegreerd kookboek. Een medewerker van Vorwerk zegt terloops: "In die tijd zeiden de mensen: een Italiaan kookt niet vanaf een laptop!"
Lach in de kamer. Ik lach mee.
Dan het volgende programmapunt: vloeibare stikstof. Een dessert wordt bereid door Dominik Altorfer, chef-kok van Roof Garden in Zürich, lid van het Zwitserse nationale kookteam en tweevoudig gouden winnaar van de Culinaire Olympische Spelen. Dankzij hem golft er nu witte stoom door de keuken. Het sist, stoomt, borrelt - alsof ik in Snape's toverdrankles op Zweinstein zit.
Het zwarte plastic oppervlak van de nieuwe TM7 glinstert in de mist, verlicht in Vorwerk groen door LED's aan de bovenkant van het display. Bijna esoterisch. Later voel ik naar de lepel. Het dessert is heerlijk.
Natuurlijk is het dat.
Het moment van de waarheid
Als de mist eindelijk optrekt, valt het nieuwe ontwerp van de Thermomix op: zwart, geribbeld en bijna sensueel. Later wordt me verteld dat er groeven tussen de fluiten zitten die je niet kunt zien, maar wel voelen. Ze verzekeren me dat een Thermomix nog nooit zo goed heeft gevoeld.
Dan is er nog het scherm ter grootte van een iPad, dat eruitziet alsof het rechtstreeks uit de toekomst komt. Of alsof Apple even vals heeft gespeeld met Vorwerk. En de nieuwe interface maakt optimaal gebruik van de schijnbaar alledaagse afmetingen van het scherm als het me door een recept leidt op een duidelijke en nette manier als nooit tevoren.
Een paar minuten later ruikt het naar gesauteerde uien, vers gehakte koriander en iets dat verdacht veel naar gekarameliseerde room ruikt. Misschien een mengeling van kookstudio en aromatherapie. Of onze lunch.
Ik loop door de kamer en kijk naar de anderen terwijl ze voor het eerst een Thermomix in hun handen hebben. Sommigen kijken hun ogen uit, knikken gretig en noteren aantekeningen in hun blocnotes alsof ze in een spiritueel ontwaken zijn. Ik hoor steeds zinnen als: "Dat wil ik thuis hebben. Meteen."
De anderen zwijgen, slaan hun armen over elkaar en trekken een sceptische wenkbrauw op. Hun blikken zeggen: "Zo makkelijk krijg je me niet rond, stelletje charlatans!" Ik zit gevangen tussen twee werelden. Ergens tussen me opwarmen en me afschudden. Therma, is er nog steeds een vonk tussen ons?
Het deksel dat alles verandert
Ik heb gehoord dat Duitse ingenieurs zes en een half jaar aan dit wonderapparaat hebben gewerkt. De ontwikkeling kostte 173 miljoen euro. Een investering die zich zal uitbetalen, daar zijn ze zeker van. Hoe precies? Nou, het resultaat van jaren sleutelen en experimenteren wordt binnenkort onthuld, belooft een man. Dus leun ik voorover, wachtend op het grote moment. De revolutionaire functie.
En dan komt het.
De deksel.
Het deksel!
Ik kijk geïrriteerd naar de nieuwe Therma. Dan naar de mensen van Vorwerk. Dan weer naar Therma. Ik probeer mijn teleurstelling niet te tonen.
"Het deksel... Dus dat is het nieuwe grote hoogtepunt?" vraag ik voorzichtig aan de enthousiaste jongen naast me.
Hij knikt gretig. "Het verandert gewoon alles!"
Het zit zo: Bij de voorganger hielden twee veiligheidsarmen het deksel ijzersterk op zijn plaats - met een goede reden. Niemand mocht er per ongeluk in grijpen tijdens het koken, pureren of hakken. Wie toch naar binnen wilde kijken, moest het proces stoppen, wachten tot het mechanisme losliet en hopen dat er niets overkookte.
Nu? Nu kan het ook tijdens het kookproces worden verwijderd. Net als een pan. Je hoeft niet meer te wachten. Geen aftellen van de veiligheid. Open het deksel, kijk erin, zet opnieuw op smaak. De TM7 stopt en start automatisch. "Zo eenvoudig", zeggen ze.
Sommigen knikken enthousiast. Iemand ademt zelfs "eindelijk". Ondertussen denk ik aan Apple keynotes, aan staande ovaties voor USB-C. En aan mensen die huilen als ze een nieuwe iPhone uitpakken. Misschien is het hier niet zo anders.
Maar wat weet ik ervan? Ik ben tenslotte maar de ex.
De evangelist en het geluid van verlossing
Later spreekt een andere man. Op zijn naamplaatje staat: Dr. Stefan Hilgers - Senior Product Manager. De mensen bij Vorwerk noemen hem ook wel "de innovatiemanager". Hij omschrijft zichzelf liever als een Thermomix evangelist.
Dr. Hilgers draagt een blauw overhemd. Van tevoren moest hij zijn jas uittrekken. "Ik weet dat het niet gepast is voor een media-evenement," zegt hij, "maar ik ben een beetje nerveus en het is hier zo warm." Ik mag de man meteen, ook al kijkt de evangelist iets te vaak naar TM7-Therma, alsof ze net de perfecte soufflé heeft gebaard.
Opeens, midden in de presentatie, terwijl enkele journalisten aan het woord zijn, vraagt hij ons allemaal even te pauzeren en te luisteren. Dan sluit hij zijn ogen. Peinzend. Als een priester die bidt tijdens de zondagsmis. Behalve dat in deze kerk de hosties dampende rijstkorrels zijn en de Heilige Geest naar verse koriander ruikt in plaats van wierook.
"Hoor je dat? Dat zachte geborrel?"
Ik luister. Dat hoor ik inderdaad. Geen gepiep. Geen gebrom. Alleen het zachtjes pruttelen van de bouillon die is ontstaan na het stomen van de rijst en verse groenten.
"Alle TM6-eigenaren zijn hier jaloers op," zegt hij.
Ik knik. Met respect. Bijna eerbiedig. Dan wil ik weten hoe de AI-functies zijn. In Berlijn, bij de eerste grote presentatie, die me eigenlijk deed denken aan een Apple key note, hadden ze het er wel over. Maar ik begrijp nog steeds niet wat de AI straks precies kan en in hoeverre het daadwerkelijk intelligent zal zijn.
Dr. Hilgers glimlacht alsof hij de vraag had verwacht. "Maar kijk eens naar het apparaat! Het is net Brad Pitt. Het is sensationeel. En nu kom jij langs - en wil dat onze Brad Pitt hier ook ballet danst!"
Ik staar hem aan. Hij meent het.
Dan komt hij met een Matterhorn metafoor. AI is als de top van de berg die je wilt beklimmen. Je kunt hem, de top, duidelijk zien vanuit het dal. Maar dat betekent niet dat je al op de top bent als de wandeling begint. Ik heb allang geen idee meer waar het over gaat.
En werkt het nog?
De nieuwe Therma - de "gloednieuwe" TM7 - is zonder twijfel een krachtig keukenapparaat. Beter ontworpen, stiller, moderner. Hij schittert waar zijn voorganger stilletjes piept. Het display is groter, de bediening soepeler, het zelfvertrouwen onwrikbaar. Kortom: hij is echt goed geworden. Misschien wel beter dan ooit tevoren. En toch is hij niet meer aangeslagen.
Omdat mensen die uit elkaar gaan dat zelden doen vanwege één moment. Het is meestal een geleidelijk proces. Kleine teleurstellingen. Misverstanden. Behoeften die niet bij elkaar passen. En ook al wil het geheugen na verloop van tijd de hoogtepunten benadrukken en de dieptepunten verzachten - het was er, de realiteit. Ik was overweldigd, zij werd te weinig uitgedaagd. Ik was op zoek naar troost, zij wilde betrokkenheid.
Daar is niets aan veranderd.
Het was leuk je weer te zien, Therma. Eerlijk waar. Ik misgun je je nieuwe zelfvertrouwen, je groeven tussen de groeven, je stille motor en je revolutionaire deksel niet. Ik zal voor je juichen als je de Matterhorn beklimt. Misschien zelfs als je ballet danst met Brad Pitt. En bovenal hoop ik dat je in een keuken terechtkomt waar je niet alleen gewild bent voor een toetje van stikstof, maar voor het dagelijks leven. Voor alles.
Troost je, Therma. Ik wens je niets dan het beste.
Jouw Luca.
Omslagfoto: Luca Fontana
150 mensen vinden dit artikel leuk
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
40 opmerkingen
later