Alan Wake 2 is een psychologische thriller van de hoogste orde

13 jaar zijn verstreken sinds het eerste spel. Zo lang zit Alan Wake al vast in de Dark Place. Het is een soort manifestatie van wat de horrorschrijver in zijn boeken schreef. Zijn laatste gevecht eindigde met een gedeeltelijke overwinning en gevangenschap in de eeuwige duisternis. Nu krijgt hij hulp van FBI-agent Saga Anderson.

Moorden stapelen zich opnieuw op in het slaperige vissersdorpje Bright Falls. Saga begint haar onderzoek met haar partner Alex Casey. Wacht, Alex Casey? Is dat niet de fictieve detective uit de romans van Alan Wake? Jazeker. Hij heeft duidelijke parallellen met Max Payne, een ander spel van de Finse studio Remedy. Dat komt omdat hij wordt gespeeld door Sam Lake, echte naam Sami Antero Järvi. Hij was het gezicht van Max Payne in het allereerste spel en is sindsdien creatief directeur en schrijver van de studio. Lake keert terug in Alan Wake 2 en leent zijn verschijning aan Alex Casey, die wordt ingesproken door James McCaffrey. McCaffrey gaf Max Payne ook zijn onmiskenbare drawl. Als je dat verwarrend vindt, dan weet je wat je kunt verwachten in Alan Wake 2. Het duurt niet lang voordat Saga wordt meegesleurd in een moeras van samenzweringen, een moorddadige sekte en de herontwaakte duisternis.

De eerste Alan Wake is een spannende horrorthriller die lijdt onder repetitieve gameplay. Desondanks vond ik het een geweldig spel - zoals elke titel van Remedy. Van Max Payne tot Control, ze inspireren niet alleen met een geconcentreerd salvo aan actie, maar ook met unieke verhalen dankzij Sam Lake. En Alan Wake 2 is zijn beste werk tot nu toe.

Twee personages, één verhaal

In Alan Wake 2 speel ik zowel als Saga als Alan. Je begint in de rol van een FBI-agent die een rituele moord onderzoekt. Ik zoek naar aanwijzingen op een betoverde open plek in het bos en breng ze samen in mijn Mind Place. Dit wordt in het spel weergegeven als een aparte kamer waar ik met een druk op de knop naartoe kan reizen. In deze gezellige boshut kan ik aanwijzingen met elkaar verbinden met behulp van een klassieke rode draad totdat er een beeld ontstaat. Het proces is er vooral om me te helpen, want ik kan de aanwijzingen maar op één manier ordenen.

Ik kan mensen ook profileren in mijn Mind Place. Saga gebruikt haar intuïtie om er bijvoorbeeld achter te komen dat getuigen van de rituele moord bewijsmateriaal hebben neergelegd. In het begin vraag ik me af of Saga haar intuïtie echt alleen maar gebruikt om schijnbaar onmogelijke verbanden te ontdekken.

De brute rituele moord, waarbij het hart van het slachtoffer werd uitgesneden, markeert het begin van een duister en aangrijpend verhaal dat zich blijft ontvouwen in het zogenaamd slaperige stadje. Het duurt niet lang voordat de eerste schimmige figuren verschijnen, bezeten inwoners van Bright Falls, gehuld in duisternis en dreigementen mompelend met vervormde stemmen. Ze zijn gekoppeld aan de verhalen van Wake, die, zoals we weten uit het eerste spel, steeds meer samensmelten met de werkelijkheid.

Ik bestrijd schaduwwezens door ze eerst te verzwakken met een zaklamp en ze daarna onschadelijk te maken met mijn pistool. De besturing is veel preciezer dan in het eerste spel en de verscheidenheid aan vijanden is toegenomen. Nog beter: er zijn veel minder gevechten. Alan Wake 1 is erg actiezwaar - te actiezwaar. In het vervolg verdwijnt die actie naar de achtergrond, ten goede. Het geeft me meer tijd om de prachtige gebieden in meer detail te verkennen.

Een lust voor het oog

Het gevoel en het ontwerp van het spel grepen me vanaf minuut één. Alan Wake 2 ziet er prachtig uit. Vanaf Bright Falls, dat je uitnodigt om te vertoeven in de vroege ochtendzon en lichte mist, tot aan donkere bossen waar alleen het licht van mijn zaklamp doorheen kan snijden, duik ik halsoverkop de wereld in. Remedy beheerst het samenspel van licht en kleur perfect. Ze hebben dit al onomstotelijk bewezen in Control. Alan Wake 2 bevat nu alle lessen die zijn geleerd van de vorige games. Van gedetailleerde faciliteiten, alleen geëvenaard door de crunch games van Naughty Dog, tot gevarieerde gebieden, er is enorm veel aanbod. Het feit dat het verhaal fictie en werkelijkheid mixt, betekent dat er vrijwel geen grenzen zijn aan de verbeelding.

Het verhaal is aangrijpend in scène gezet met een ongebruikelijke mix van cutscènes en full-motion videosequenties. Remedy durfde hier al mee te experimenteren in Quantum Break. Daar zijn gameplay en live-actiescènes gescheiden, waardoor het moeilijk is om op te gaan in de actie. In Alan Wake 2 zijn de twee elementen met elkaar verweven. Of je nu een profiel aan het maken bent of jumpscares tegenkomt, de spelpersonages en hun echte tegenhangers lopen door elkaar heen.

Game ontmoet live actie

En dan zijn er momenten waarop het spel volledig in een film verandert. Bijvoorbeeld wanneer ik Alan voor het eerst mag besturen. Hij bevindt zich in een kleedkamer van een studio. Op de televisie speelt een talkshow met een bekende schrijver: Alan Wake, natuurlijk. Maar Alan kan het zich helemaal niet herinneren. Met een klik bevind ik me plotseling in de talkshow. Bam, ik word een toeschouwer voor een paar minuten. Een perfecte mix, naar mijn mening. De acteurs brengen meer emotie en geloofwaardigheid over dan hun geanimeerde tegenhangers. En die zijn al indrukwekkend. Dit wordt ook geholpen door fantastisch schrijfwerk.

Zoals kenmerkend is voor Remedy, zijn er veel vreemde personages. De eerste is Ahti, de conciërge. Hij verscheen voor het eerst in Control, waarmee hij de laatste twijfels wegneemt dat de twee spellen zich niet in hetzelfde universum afspelen. Ahti duikt regelmatig op, met een emmer aan zijn zijde en cryptische wijsheden in de aanslag, die hij in een mengeling van Fins en Engels uitspreekt. Thematisch afgestemd op de mysterieuze schoonmaker, kan ik heen en weer springen tussen de hoofdpersonen via een plas naast zijn emmer. Vraag het niet, het is nog steeds een van de normalere dingen in dit spel.

Sloten openbreken met wiskunde

Het lijkt niet uit te maken of ik eerst alle afleveringen van Saga speel of eerst die van Alan. Het spreekt voor de kwaliteit van het spel dat ik ze altijd allebei wil spelen. De hoofdstukken bevinden zich meestal in grotere, halfopen gebieden die je uitnodigen om te verkennen, waarbij sommige delen zijn afgescheiden. Of het nu gaat om sloten waarvoor je eerst een betonschaar nodig hebt of deuren die je alleen met de juiste sleutel kunt openen. Hier lijkt het spel op de Resident Evil-serie. Ondanks de alomtegenwoordige bovennatuurlijke fenomenen zijn de puzzels redelijk aannemelijk. Munitie en medkits zijn verstopt in kratten - de sekte heeft ze daar opgeslagen voor later gebruik.

Het lijkt er echter op dat de codes voor de hangsloten niet kunnen worden uitgewisseld via een groepschat, ondanks het groeiende aantal sekteleden. Meestal vind ik instructies voor de codes in de buurt. Soms hoef ik alleen maar een papiertje met de code te vinden, soms moet ik verschillende aanwijzingen combineren. De vergelijkingen die resulteren in een driecijferige code laten me het meest zweten. Vijfdeklassers zouden ze waarschijnlijk binnen een paar minuten kunnen oplossen. Ik zou er vandaag nog steeds mee bezig zijn als mijn vrouw niet had geholpen - 11 uur 's avonds is toch niet de ideale tijd voor hersentraining?

Mijn eigen verhaal schrijven

Saga en Alan ontdekken beetje bij beetje steeds meer geheimen over de sekte en de duisternis. Alan wordt geholpen door zijn bovennatuurlijke schrijfvaardigheden. Net als Saga heeft hij ook een soort Mind Place waarin hij foto's en notities verzamelt. Dit inspireert hem weer om scènes in het spel te herschrijven. Een muur wordt ineens een doorgang of een ondergelopen kelder wordt drooggelegd. Ook al is de Mind Place strikt genomen niet meer dan een veredeld menu, het past goed in het spel. Slechts één keer werkte het mechanisme op mijn zenuwen toen ik een bepaald voorwerp moest halen. Ik wist al wat ik moest doen, maar ik kon geen interactie aangaan met het voorwerp. Eerst dacht ik dat het een bug was, maar zelfs opnieuw opstarten hielp niet. Pas toen ik de laatste aanwijzingen in de Mind Place combineerde en Saga zich realiseerde wat ik moest doen, kon ik het voorwerp pakken. Gelukkig gebeurde dit maar één keer.

Al een meesterwerk

De mix van speurwerk, het verkennen van gedetailleerde omgevingen, gevechten met bezeten wezens en een complex verhaal maken Alan Wake 2 tot iets heel bijzonders. De productie behoort tot de beste die ik ooit in een game heb gezien. Zelfs Cyberpunk 2077 moet in dit opzicht zijn nederlaag toegeven. Ik speel op de PC met alle details op maximaal, maar het spel weet nog steeds indruk te maken op consoles.

Dit heeft ook te maken met de productie.

Dit heeft ook te maken met de verschillende presentatiestijlen. Door elkaar lopende videosequenties maken de gameplay losser en personages toegankelijker. Dit geldt ook voor de typische Remedy-filmpjes die af en toe over tv-schermen flikkeren. Alan Wake 2 bevat absurde commercials waarin een lokaal ondernemersduo hun verschillende zakelijke ideeën presenteert.

Ik moet ook het fantastische geluidsontwerp noemen. Het begint met de fantastische stemmen, vooral James McCaffrey met zijn heerlijk schorre timbre. Net als de griezelige soundscape krijg ik er regelmatig kippenvel van. De soundtrack begeleidt alles, soms luid en weelderig, soms zacht en teder. En past altijd perfect.

Ik heb Alan Wake 2 nog steeds niet uitgespeeld. Met iets minder dan 15 uur zou ik net over de helft moeten zijn. Ik kan niet wachten om de rest te ervaren. Het is moeilijk om je een absoluut rampzalig einde voor te stellen. Voor mij is dit daarom nu al Remedy's beste werk. Alan Wake 2 is een aangrijpende psychologische thriller die je niet mag missen.

Alan Wake 2 is verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series en werd mij ter beschikking gesteld door Remedy.