Als je geen hersenloze blikopener wilt worden, lees dan verder

Het is nacht. De ramen staan wijd open, mijn ogen zoet gesloten in een diepe slaap. Klank! Ik schrik wakker. Mijn telefoon geeft 3:24 uur aan. Ik knijp mijn ogen dicht bij het raam. Wat was dat? De wind? Een wild dier? Een inbreker?!

Een pootje komt tevoorschijn tussen de luxaflex, worstelt zich door het open raam. Dan een puntig oor, een gloeiend oog en uiteindelijk een hele kop. Mijn katachtige manoeuvreert zijn slanke lichaam door wat ik dacht dat inbraakwerende rolgordijnen waren - en neemt plaats voor me met een verwijtende blik en een beschuldigende miauw.

Oeps.

Oh, goed. Het is tijd voor mijn kattenhapje van 3 uur (dat is 3 uur 's nachts, let wel!) Ik heb een poes en een kater - de laatste zit nog steeds aan de andere kant van de luxaflex te koekeloeren, miauwend alsof er op hem geschoten is.

Katten zijn komische wezentjes, gekleed als schattige pluizenbolletjes met hun eigen excentriciteiten. Mijn twee huiskatten maken me regelmatig gek en er zijn momenten dat ik wou dat ik nooit katten had gehad. Moge dit artikel dienen als waarschuwing om te voorkomen dat je een vermoeid personeelslid van je katachtige wordt.

Het leven met katten - de mooie kant

Ik ben nu meer dan een jaar kattenmoeder. "Moeder" is niet overdreven; studies tonen aan dat katten zich op dezelfde manier aan hun mensen hechten als kinderen aan hun ouders.

Ik denk dat het andersom ook zo is. Maar voordat ik een opsomming geef van goede redenen om geen viervoeter te adopteren, wil ik eerst een paar woorden van waardering uitspreken voor mijn molly Hilde en mijn gib Jeppe. Al met al verrijken ze mijn leven enorm.

Katten zijn schoon, knuffelig, grappig en - ik kan het niet genoeg benadrukken - absoluut schattig. Zelfs als ze volwassen zijn. Maar ze zijn ook koppig, bestand tegen opvoeding, onwrikbaar overtuigd van zichzelf en hun plaats in de wereld en heel expressief met hun emoties. Hoewel ik ze stiekem bewonder om deze levenshouding, maken ze me op zijn zachtst gezegd gek.

Waarom geen kat - de proloog

Laten we terugspoelen naar de openingsscène. Die onthult op prachtige wijze de aard van de kat. Mijn nu vernielde jaloezieën zijn slechts één van de vele slachtoffers, gedwongen om te buigen voor de wil van mijn buitenkatten in het afgelopen jaar. Is het gerechtvaardigd om je een weg naar binnen te klauwen alleen maar om een late maaltijd voorgeschoteld te krijgen? Nou, dat is het zeker, volgens mijn o zo verwaarloosde katten die voortdurend naar me miauwen om hun etensbakjes bij te vullen.

Dacht je dat de nachtelijke actie na het voeren zou plaatsvinden? Denk het nog eens. Eerst wacht ik om te zien of de smaak die ik heb uitgekozen bij de eetlust van mijn katachtigen past. Als dat zo is, willen meneer en mevrouw Kat na hun maaltijd natuurlijk meteen weer naar buiten. Of ze krabben aan de toch al zeer mishandelde balkondeur of klimmen tegen de gordijnen in de slaapkamer op.

Natuurlijk heb je als nieuwbakken persoonlijke blikopener stalen zenuwen en even stevige kattenmeubels nodig. Maar terug naar het begin.

1. Je voedt je katten niet op; je katten voeden jou op.

Het is goed mogelijk dat je je hoofd schudt terwijl je dit leest en denkt: "Waarom houdt ze zich überhaupt bezig met de snack van haar katten om 3 uur 's nachts?"

Wel, katten laten stoppen met ongewenst gedrag is ongeveer net zo eenvoudig als het verwijderen van alle kattenharen uit je huis. Maar daarover later meer. Een Japans onderzoeksteam kwam tot de conclusie dat katten begrijpen wanneer ze worden aangesproken en zelfs hun naam kennen. Volgens het team is de reden dat katten niet voldoen aan onze wensen, terwijl ze met hun staart kwispelen en hunkeren naar erkenning, dat het ze eerlijk gezegd niets kan schelen. Katten geven niet toe en eisen onvoorwaardelijke liefde - gesloopt meubilair of niet.

Besides, waarom zouden katten hun eigen tolerantie trainen als ze in plaats daarvan hun mensen kunnen trainen om onderdanig te zijn? Dus oordeel pas als je zelf de Sisypheïsche taak van het opvoeden van een kat hebt uitgeprobeerd.

P.S.: TikTok video's van katten die trucjes doen zoals zitten en omrollen kunnen gewoon niet echt zijn. Echt niet.

2. Lijken onder het tapijt en overal kattenhaar

Ook al doen mijn katten hun behoefte in de kattenbak en likken ze de hele dag aan hun vacht, ze maken mijn huis niet schoner. Ze dragen vaak kattenbakvulling door de hele badkamer en hun haren blijven overal aan plakken. Mijn katten hebben er zelfs voor gezorgd dat ik elke maand mijn gordijnen was om het kwijt te raken. Het is zinloos. Op mijn sterfbed zal er nog steeds kattenhaar liggen.

Katten halen alles wat je maar kunt bedenken van buiten naar binnen - aarde uit de tuin, kleine insecten of nog erger. Ze scheuren alles netjes in losse delen en vegen de resten letterlijk onder het tapijt - samen met mijn haarbanden trouwens, die ze 's nachts zijn gaan stelen. Ik ben niet alleen een regelmatige gordijnwasser geworden, maar over het algemeen ook heel nauwgezet als het gaat om het schoonmaken van mijn huis, waarbij ik elke week de tapijten uitklop en de vloer dweil. Een mokerspelletje B.C. (Before Cat) is onmisbaar geworden. Stofzuigen, dat hoort bij mijn dagelijkse schema. Mijn tip als je erover denkt om een kat te nemen? Doe het alleen als je een hoge tolerantie hebt voor viezigheid en een snoerloze stofzuiger die je kunt pakken en wegwezen.

3. De vervloekte kattenbak

Ik droom van de zorgeloze dagen voordat ik de kattenbak moest schoonmaken. De scherpe geur van ammoniak, kattenbakvulling overal in de badkamer (ja, ondanks de kattenbakmat!) en de lelijke plastic behuizing die de weinige ruimte die ik heb in beslag neemt.

Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat de kattenbak op den duur overbodig zou worden met buitenkatten. Niet zo met mijn Hilde en Jeppe. Ze maken er een echt ritueel van om naar het toilet te gaan. Het begint ermee dat ze van buiten naar binnen galopperen en naar de wc gaan. Na nummer twee volgt 90 seconden graven in de kattenbak en op de plastic wanden terwijl ze gespannen geluiden maken. Ze voeren dit ritueel het liefst uit in mijn bijzijn. De beste timing lijkt zelfs te zijn als ik in bad zit. De impuls om mezelf te verdrinken om aan de stank te ontsnappen is overweldigend.

Maar, zoals het gezegde luidt: pas op met wat je wenst. De laatste tijd hoef ik de kattenbak minder vaak schoon te maken. Tegelijkertijd circuleren er waarschuwingen in onze buurtpraatjes over kattenpoep in de zandbak van de kinderen. Helaas heb ik een donker vermoeden van de boosdoener.

4. De inconsequentie van de kat

De absolute onvoorspelbaarheid van katten: sommigen houden ervan, maar ik word er meestal gek van. Het maakt het dagelijks leven met ze bijna onmogelijk. Voorkeuren veranderen bijna wekelijks. Waar je ze kunt aaien, welk merk voer je moet kopen en welke doos je van de vloer kunt halen is absoluut willekeurig. Katten zijn één grote tegenstrijdigheid - en ze nemen het je kwalijk als je ze niet snel genoeg volgt.

In mijn huishouden ligt de voedselkwestie het gevoeligst. Nadat mijn katten de hele week een bepaald soort voer met smaak hadden verslonden, maakte ik de fout om er veel blikken van in te slaan. En zie, een paar dagen later was het eten spontaan niet meer naar hun zin. Sindsdien zit ik op een voorraad "sappig, gegrild vlees in fijne gelei", die de twee zelfs bij een dreigende hongerdood weigeren aan te raken.

5. Je vrijheid krimpt met katten

Het typische argument voor katten in plaats van honden - dat je niet met ze hoeft te wandelen - is eigenlijk onzin. Zelfs buitenkatten binden je vast en maken je huiselijker dan je misschien zou willen. Zelfs als ze zelf altijd buiten zijn, vinden ze het fijn om te weten dat je hun huis voor ze klaarhoudt. Op die manier kun je spontaan hun eten klaarmaken en ze welkom thuis heten. Klinkt een beetje als een traditioneel huwelijk uit de jaren 1950, hè?

Vakanties, spontane overnachtingen en zelfs lange werkdagen vereisen meer planning en een netwerk van buren en vrienden om te helpen. Het ergste? Mijn katten gaan waarschijnlijk beter om met mijn afwezigheid dan ik met die van hen. Ze hebben me goed getraind om aan hun behoeften te voldoen. Eerlijk gezegd breekt het mijn hart om ze langere tijd alleen te laten.

6. Een achtbaan van emoties

Als je een kat wilt, moet je een sterk zelfgevoel hebben. Katten zijn tegelijkertijd behoeftig en afwijzend, wat een schizofrene omgeving creëert. Genegenheid en afwijzing wisselen elkaar soms naadloos af, grenzeloos in beide uitersten.

's Ochtends willen ze per se op mijn schoot zitten terwijl ik op het toilet zit. s Middags negeren ze me als we elkaar buiten tegenkomen of draaien ze zich met een afkeurende blik van me af zodra ik ze probeer te aaien. Deze metaforische klappen in het gezicht kunnen heel pijnlijk zijn. En op deze momenten kan ik zelfs met de gedachte spelen om ze te herplaatsen uit pure frustratie.

7. Je wordt een kattenpersoon

Een laatste waarschuwing: als je een kat neemt, onderga je onvermijdelijk een angstaanjagende metamorfose in een kattenpersoon. Hier is een voorproefje van wat je te wachten staat.

Op feestjes kijkt de kattenpersoon stiekem naar kattenfoto's op zijn telefoon, maakt vaak ongepaste vergelijkingen tussen kinderen en katten en is zich er niet van bewust wanneer "kat" het gespreksonderwerp is geworden. Als ze op vakantie gaan, schrijven ze pagina's met instructies voor hun kattenoppas met nauwgezet gedetailleerde do's en don'ts en informeren ze uitputtend vaak naar het welzijn van hun katachtige.

Laten we eerlijk zijn, niemand wil die persoon zijn. Toch ben ik hier. Een ongeneeslijk kattenvrouwtje.