5 eigenzinnige overeenkomsten tussen Büsis en Nymphies
Katten eten vogels. Dat is alles, toch? Denk nog eens na. De twee diersoorten lijken soms meer op elkaar dan je zou denken. Een korte excursie in de wereld van het eigenzinnige gedrag van harige en gevederde wezens.
"Nou, hoe gaat het met je büsis?" "Goed. Maar gisteren waren Jasper en Joy weer gek. Ze deden dit en dat en maakten er de hele tijd een puinhoop van. Helemaal gek en op de een of andere manier ook heel schattig. En de nimfen zo?" "Mijn vogeltjes doen precies hetzelfde! Het is grappig ..." - Zo gaan de gesprekken tussen mijn collega Darina en mij al weken. Darina is een kattenmoeder en ik heb drie valkparkieten.
Echt waar, in het begin dachten we ook dat de twee soorten niets met elkaar gemeen hadden. Katten en parkieten zijn immers roofdieren in het wild. Maar we kregen al snel ongelijk - en zo ontstond het idee voor dit artikel. Welkom bij wat waarschijnlijk de eigenaardigste overeenkomsten zijn tussen parkieten en nimfen.
Laten we beginnen met de vreemdste: Zoomies. Of zoals Darina en ik het noemen: de "Heb je ze allemaal nog?" momenten.
1. ze hebben zoompies
Het gebeurt één of twee keer per dag met de katten. Als uit het niets verwijden Joy's pupillen zich, haar blik dwaalt verwoed in het rond en blijft dan hangen op haar doelwit: Jasper. Hij weet precies wat er gaat gebeuren. Hij trommelt uitdagend met zijn staart op de grond, sneller en sneller. Zij rent weg, hij rent weg, ze knallen tegen stoelpoten en deuren, draaien zich om, rollen om. Dan wordt de jageres de opgejaagde. Met opgestoken stinkdierstaart rent Jasper achter Joy aan over tafels, banken, mensen en alles wat maar in de weg staat.
Na twee tot twee uur is de jacht voorbij.
Na twee tot vijf minuten is het spook voorbij. Als het al nacht is, sluit ik de ramen en maak de kattenbak schoon. Want de betoverende lentelucht en stinkende kattenpoep zijn DE triggers als het op zoemen aankomt. En als ze weer op gang komen, kan ik alleen maar dromen van slapen.
En vinden de nimfen dit leuk?
Iedere ochtend volgen de valkparkieten dezelfde choreografie: Cookie laat een luide, uitnodigende "Tschieeep" horen, Pebbles en Rio doen mee, dan strekken ze alledrie hun vleugels in de lucht - en weg zijn ze! Ongeveer een uur lang maken de kleine kaketoes hun rondjes door de woonkamer, landen tussendoor op de gordijnrail en vliegen dan ondersteboven weer weg. Soms vliegen ze maar een paar centimeter langs mijn gezicht. Vooral Cookie lijkt het grappig te vinden om af en toe met zijn vleugel op mijn neus te slaan.
Waarom doen parkieten dit? Om soortgelijke redenen als katten: Ze willen overtollige energie kwijt en spelen. Dan kan ik daarna de stofzuiger pakken - terwijl de parkieten al weer wegdommelen en bijkomen van hun "inspanningen".
Naast de stofzuiger zijn er nog andere levensreddende producten voor parkietenouders. Neem hier een kijkje:
2. ze houden van hun speeltuinen
Sinds het lente is, hangen Rio, Cookie en Pebbles na het zoemen vaak in hun "nimfenboom" voor het raam. Ze kijken naar buiten, kijken naar eekhoorns en vangen een paar zonnestralen op. Dit alles gaat gepaard met vrolijke kreten in de trant van: "Hallo wereld, we zijn wakker!". Kortom: het trio is dol op hun speeltuin.
Het boompje wordt echter niet alleen gebruikt als uitkijkpost, maar ook voor het verzorgen van snavels en klauwen. Omdat zowel de snavel als de klauwen van valkparkieten voortdurend groeien, moeten de dieren hun gereedschap regelmatig slijpen. Dit gaat het beste op hard hout. En dus wrijven de vogeltjes hun voederluik ijverig tegen de takken. Rio, Cookie en Pebbles moeten later immers weer hard bijten als ze hun gierstkorrels lossen - of naar mijn vinger knappen.
En vinden de katten dit leuk?
Het is een controletoren, fitnessapparatuur, slaapplaats en nagelstudio in één: de krabpaal. Voor Jasper en Joy is er geen feodalere plek om hun koninklijke aanwezigheid te tonen. Eerst keken ze er sceptisch naar. "Wat doet dit lelijke objet d'art in ons huis?", Jasper's blik sprak boekdelen toen we de sisalstructuur installeerden. Totdat we ons eindelijk realiseerden wat het probleem was.
De kussens.
De kussens. De kussens op de krabpaal waren veel te zacht. Wie zou zichzelf dat aandoen? Sinds we ze verwijderd hebben en ze nu zo hard zijn als een rots, is de krabpaal sterk gestegen op de populariteitsschaal. En Jasper ook: hij vindt het heerlijk om vanaf het bovenste platform op ons neer te kijken. Vanaf deze hoogte is hij ook perfect uitgerust als Joy een aanval inzet (zie punt 1).
3. je zit vast achter meubels
Laten we overgaan op een onaangenaam thema: bronnen van gevaar. Omdat papegaaien over het algemeen de gewoonte hebben om nieuwsgierig rond te neuzen op de meest onwaarschijnlijke plaatsen, moet het huis dierveilig zijn. Nissen achter kasten zijn bijzonder gevaarlijk omdat nimfen daar graag met hun hoofd in vallen als ze zich met te veel vaart voortbewegen. Daarom zet ik boeken op mijn planken om de ruimte tussen het meubilair en de muur te bedekken. Dit heeft tot nu toe goed gewerkt voor Cookie, Pebbles en Rio en heeft ongelukken voorkomen.
De valkparkiet uit mijn kindertijd, Iko, was een ander verhaal. De arme vogel was een keer achter het keukenkastje geglipt en kon er niet meer uit. Dus moest mijn vader het hele kastje van de muur schuiven om de parkiet te bevrijden. Gelukkig had Iko niets gebroken. Toch zag hij er erg toegetakeld uit en leek hij een paar dagen behoorlijk overstuur. Tot op de dag van vandaag heb ik medelijden met hem, ook al is de kleine kapotte piloot allang naar de vogelhemel. (Nee, hij had geen ongeluk, hij was gewoon heel erg oud.)
En vinden de katten dit leuk?
"O-ooh, dat klinkt helemaal niet goed." Toen ik onlangs een nieuw gejammer hoorde van Jasper de kat - er zijn er ongeveer 387 - kon ik mijn ogen niet geloven. De tabby kater zat achter onze pas in elkaar gezette kledingkast, waarvan Möbel Pfister had gezegd dat we die nooit meer mochten verplaatsen. De situatie werd snel duidelijk: hij was er aan de ene kant ingegleden en kon er aan de andere kant niet meer uit. De auto in zijn achteruit zetten? Dat had zijn rijinstructeur hem nooit geleerd.
Dus de sleepdienst moest komen. Terwijl mijn man een kartonnen doos achter Jasper aansleepte en duwde, draaide ik de kop van de kat opzij en trok. Millimeter voor millimeter kregen we de kleine rakker naar buiten. Waar Joy hem voor straf prompt een pootveeg gaf. Sindsdien zit er een waspaard vast in de opening van de kledingkast - en krassen sieren onze muur als herinnering.
4. ze negeren hun speelgoed
Ik kan iedereen die op het punt staat uit te huilen geruststellen dat ik mijn katten bezig moet houden, zodat ze niet uit verveling achter kasten kruipen: Ik heb al een heel arsenaal aan speeltjes uitgeprobeerd.
Lasers waar elke kat gek van wordt? Jasper kijkt gewoon niet onder de indruk naar het apparaat in mijn hand en gaat dan weg. Ballen die naar believen draaien en keren? Joy verstopt zich bang in de kattengrot. Veren die door de lucht dwarrelen? Jasper tilt één keer zijn poot op en richt dan zijn aandacht op mijn schoenveter. Tien seconden lang. Knisperend, ritselend, pluizig, slim, gemotoriseerd of op afstand bestuurd - Jasper en Joy hebben maar één woord voor het meeste speelgoed: "Meh."
En vinden de nimfen dit leuk?
Normaal gaat het zo: valkparkieten zijn dol op bellen. Alles wat rinkelt en rinkelt is geweldig. Mijn vogeltjes zien het echter een beetje ... anders. Cookie is namelijk doodsbang voor bellen. Zodra hij een "rinkel" hoort, doet hij verwoed zijn muts omhoog, slijmt en wordt heel stijf. Duidelijke tekenen dat de valkparkiet bang is. Hij negeert zijn belspeeltje dan ook consequent.
En dit besmet natuurlijk ook zijn soortgenoten: Rio en Pebbles laten de houten belconstructie ook links liggen. Ik heb het op verschillende plaatsen in en rond de kooi opgehangen - nee, geen interesse. Nimfen zijn erg sociale wezens. Het is dus alleen maar begrijpelijk dat ze rekening met elkaar houden.
5. ze vechten om eten
Toen nymphie Pebbles een paar maanden geleden verhuisde naar de parkietenflat van Rio en Cookie, heb ik speciaal voor haar een nieuwe etensbak geïnstalleerd. Mijn idee was: drie nimfen, drie voerbakken, geen problemen. Ha, pofkoek! Rio stormde op het nieuwe voerbakje af en pikte het in. En dat is vandaag de dag nog steeds het geval. Zodra Pebbles of Cookie ook maar in de buurt van zijn voerbak komen, sist Rio boos naar ze. Hij lijkt zelfs te denken dat al het eten van hem is. Gierst, groenten - de jonge haan wil niet delen. Om ervoor te zorgen dat Cookie en Pebbles geen honger krijgen, hang ik nu lekkers in veelvoud in de kooi.
En de dieren hebben ook hun eigen manieren gevonden om Rio's gulzige trek te omzeilen. Cookie houdt bijvoorbeeld altijd een veilige afstand tot zijn maatje als hij aan groente knabbelt. En Pebbles wacht vaak tot Rio zijn lunch op heeft. Stress tijdens het eten is ook ongezond.
En vinden de katten dit leuk?
Hij speelt met haar, hij streelt haar, hij maakt haar schoon. Jasper houdt van Joy. Maar hij houdt nog meer van iets: eten. Wat dat betreft is de passie van de kat ongebreideld. Zelfs als Joy naast haar uit een ander bakje zit te eten, is de boef niet te stoppen. Bij de dubbele kom van de voederautomaat ziet het er niet beter uit. Hij strekt zich diagonaal uit over de hele kom om Joy te verdringen en duwt zijn mond zover mogelijk in het eten.
Het enige wat uiteindelijk hielp om de snelheid van de kattenrooier af te remmen, was een anti-slangenbak met ingebouwde obstakels. Tenminste een beetje.
Omslagfoto: Stephan Lütolf
9 mensen vinden dit artikel leuk
Anika Schulz
Teamleader Editorial
Anika.Schulz@galaxus.deAls kind werd ik gesocialiseerd met Mario Kart op de SNES, voordat ik na de middelbare school in de journalistiek belandde. Als teamleider bij Galaxus ben ik verantwoordelijk voor het nieuws. Trekkie en ingenieur.
