"Call of Duty: Black Ops 6" is een bombastisch actiespektakel van superlatieven

De volgende recensie en beoordeling hebben uitsluitend betrekking op de singleplayer-campagne van "Call of Duty: Black Ops 6".

Ik ben geen grote Call of Duty-fan. Ik kijk altijd wel even naar de nieuwe uitlopers die elk jaar uitkomen, maar vergeet ze snel. Toch kan ik me "Modern Warfare 3" van vorig jaar nog goed herinneren - vooral vanwege de schandalig slechte singleplayercampagne. Het bestond voornamelijk uit gerecyclede, halflege multiplayer maps en fantasieloze missies. Gaap!

Ik ben des te meer verbaasd over het bombastische actievuurwerk dat Activision loslaat in "Black Ops 6". De missies barsten van de slimme gameplay-ideeën, bieden ongelooflijk veel variatie en verrassen me non-stop. Zelfs als je niets anders kunt met "Call of Duty", moet je "Black Ops 6" zeker een kans geven.

Magnificant hersenloze popcornbioscoop

Voor het spelen ben ik slechts oppervlakkig op de hoogte van de huidige stand van het verhaal in het "Black Ops"-universum. Ik kan me de twee CIA-waaghalzen Russell Adler en Frank Woods nauwelijks herinneren uit de vorige titels. Maar ik kan me niet herinneren wat ze deden in het laatste deel ("Black Ops: Cold War", 2020).

Dat hoeft ook niet, want het spel serveert alle relevante informatie over de vorige verhaallijn in licht verteerbare tussenfilmpjes. Zelfs zonder enige voorkennis zou je geen problemen moeten hebben om het verhaal te volgen. Een ander voordeel is dat het spionageverhaal spannend verteld wordt, maar niet bijzonder complex is.

Het verhaal draait om een mysterieuze organisatie die is geïnfiltreerd in de CIA en in het bezit is van een massavernietigingswapen. In de rol van een schurkachtige agent onderzoek ik deze schimmige organisatie samen met andere voormalige CIA-leden.

De spionagethriller van Activision maakt gebruik van talloze clichés en wendingen die bekend zijn uit films in dit genre. Er zijn dubbelagenten, Russische schurken en uiteindelijk staat het lot van de mensheid op het spel. Als je kunt wennen aan de Amerikaanse pathos die typisch is voor "Call of Duty", kun je een heerlijk hersenloze en fantastisch geënsceneerde popcorncinema verwachten.

Een ongelooflijke hoeveelheid variatie

Eerlijk gezegd is dat alles wat het verhaal hoeft te zijn. Het voldoet perfect aan zijn doel door me met de snelheid van het licht van de ene missie naar de andere te brengen. Ik vind het verbazingwekkend hoeveel variatie "Black Ops 6" biedt met zijn grafisch prachtig geënsceneerde locaties

Van verzengend hete woestijngebieden tot besneeuwde Russische landschappen en prachtige casino-interieurs, het is er allemaal. Ja, zelfs bovennatuurlijke scenario's die doen denken aan de zombie-multiplayermodus en Remedy's "Control" hebben het spel gehaald. De achtergrondmuziek is bijzonder geslaagd - soms wordt de actie begeleid door epische orkestklanken en soms door hardrockgeluiden à la "Doom".

Nog gevarieerder dan de locaties is het missieontwerp, dat dankzij het brede scala aan doelstellingen en gameplaymechanismen voor een bijna perfect tempo zorgt.

Op sommige plaatsen neemt het spel me bij de hand en sleept me door lineaire buislevels. Deze spectaculaire actiescènes hebben meestal een simpel doel dat ik maar op één manier kan bereiken - net zoals ik gewend ben van "Call of Duty".

Op andere plaatsen laat "Black Ops 6" me los en gooit me in het diepe van open spelomgevingen zonder duidelijke richtlijnen om het doel te bereiken. Wil je een voorbeeld? In een van mijn favoriete missies verken ik met verschillende voertuigen een verrassend groot woestijngebied in Irak. De volgorde waarin ik de missies op de kaart voltooi en de strategie die ik gebruik, bepaal ik zelf.

In de mini-open wereld ontdek ik geheime vijandelijke buitenposten, vernietig ik belangrijke verdedigingsbases en help ik geallieerde militaire eenheden uit de problemen. Al doende speel ik voortdurend nieuwe wapens en gadgets vrij die me helpen bij het verkennen en vechten. De missie voelt als een spel in een spel. Gewoonweg geweldig.

De spionage-levels zijn het hoogtepunt van de campagne

Het schieten in "Black Ops 6" voelt, zoals altijd, uitstekend aan. De wapens zijn krachtig en headshots zijn net zo bevredigend als altijd - of het nu van een afstand is met een sluipschuttersgeweer of van dichtbij met een shotgun.

Hoewel ik echt geniet van het schieten, zijn de rustigere spionage-levels voor mij het hoogtepunt van de campagne. Deze zijn ook open en bieden me veel vrijheid. Het spel brengt me herhaaldelijk in situaties waarin ik undercover moet gaan om informatie te krijgen. Ik steel biometrische toegangsgegevens tot een geheime CIA-faciliteit, speel poker in het casino en infiltreer vermomd in uniform op een vijandelijke militaire basis. Ik voel me net James Bond zelf.

Het spel biedt me meestal verschillende opties om deze missies te benaderen. Dit doet me denken aan spellen als "Hitman". Soms besluip ik het doelwit en soms praat ik met personages om ze te manipuleren en voor mijn eigen doeleinden te gebruiken. Als ik eenmaal heb besloten wat ik ga doen, wil ik de missie meteen herhalen om te zien hoe ik hem anders had kunnen voltooien.

Zet je hersens aan op de basis

De meer open missies in "Black Ops 6" vereisen dat ik niet alleen gedachteloos schiet, maar ook nadenk. Steeds weer moet ik de overzichtskaart raadplegen om een route door de open levels te plannen. Van tijd tot tijd ontdek ik gesloten deuren en kluizen waar ik puzzels moet oplossen om verder te komen.

Het oplossen van deze puzzels is de moeite waard, want achter de gesloten deuren ligt vaak geld op me te wachten. Dit kan ik uitgeven aan wapen- en vaardigheidsupgrades voor mijn personage tussen de missies door op de geheime basis van de ex-CIA-agenten.

Naast upgradeopties en verbazingwekkend goed geschreven dialogen met mijn teamleden, wachten er nog meer puzzels op me op de basis. De vervallen villa waarin de agenten hun intrek hebben genomen, was vroeger een geheime KGB-basis. En het zit vol geheime deuren en cryptische aanwijzingen.

Als ik een pauze nodig heb van de actie van de hoofdmissies, maak ik een ontspannen wandelingetje over het landgoed om uit te vinden wat het griezelige huis allemaal inhoudt. Soms heb ik het gevoel dat ik in een Resident Evil-spel zit. De puzzels zijn leuk - ze zijn slim maar niet frustrerend. Een welkome afwisseling van de rumoerige en vaak overweldigende rest van het spel - ik had er nog wel meer gewild.

Ik had meer gewild, en niet alleen van de puzzels. Ik heb de singleplayer mode in één keer uitgespeeld en daar heb ik negen uur over gedaan. Daarmee is de campagne een van de langste uit de hele gameserie. Desondanks had ik na de aftiteling trek in meer.

In dit opzicht heeft het spel voor mij alles goed gedaan. Ik ging de campagne in zonder verwachtingen, werd aangenaam verrast en ben nu verslaafd. Mijn resterende honger zal ik stillen in de multiplayer en de zombiemodus. Het enige wat overblijft is hopen dat de gameserie volgend jaar het hoge campagneniveau kan vasthouden en niet terugglijdt naar saaie middelmatigheid.

"Call of Duty: Black Ops 6" is verkrijgbaar voor PS5, PS4, Xbox Series X/S, Xbox One en PC. Het spel is ook beschikbaar in Game Pass. De Xbox Series X-versie kreeg ik van Activision voor testdoeleinden.