De terugkeer van de tijd: grotere kinderen, meer vrijheid
Als de kinderen zelfstandiger worden, keert een gevoel terug dat ik nauwelijks kende. Ik heb tijd voor mezelf. En plotseling wordt de verlangde rust bijna een beetje beangstigend.
De klok tikt door. Dat is me al heel lang niet meer opgevallen. Ik zit op de bank, het is een zonnige middag, en er is: niets. Behalve stilte. Wat meteen een zekere onrust in me opwekt. Kennelijk heeft niemand me nu nodig. En de tijd, kostbare vrije tijd overdag, is helemaal van mij.
Ik hoef hem niet meteen te gebruiken om boodschappen te doen, de was te vouwen of op een andere manier de dagelijkse routine op gang te houden. Dat kan ik nog steeds in twee uur doen - en gewoon eerst zelf gaan hardlopen. Maar eerst kijk ik even naar de schaduwen op de muur.
Waarom voelt de stilte zo vreemd? Ik moet een paar jaar terugspoelen om daar achter te komen. Want zo radicaal en ingrijpend als de geboorte van een kind het dagelijks leven op zijn kop zet, zo langzaam sluipen sommige taken weer uit het leven.
Geen tijd - en de tijd van je leven
Vanaf nu is alles anders: wat eerst vrije tijd was, is nu gezinstijd. In de eerste jaren als ouder vult het bijna elke wakkere seconde voor en na het werk. Je leert te functioneren, zelfs als je lichaam om een pauze schreeuwt. Het kantoor uit, het kinderdagverblijf in. Je onderdompelen in de wereld van je kind voelt al snel net zo normaal als ademen.
Dikwijls gehaast en met een schuldig geweten dat je het niet eerder hebt gehaald en dit en dat op je werk hebt laten liggen. Je wordt wakker als je baby huilt, je valt op de grond in slaap met één hand in de wieg die door vijf kleine vingertjes wordt geklauwd.
De band is er en wordt de rode draad in je dagelijks leven. Je bedenkt hoe je vijf minuten kunt douchen of rustig naar de wc kunt gaan. Je draagt een joggingbroek en toch ben je de controle over je leven niet kwijt, je hebt gewoon de logische keuze gemaakt.
Nooit heb je zoveel controle gehad over je eigen leven en dat van één, twee of drie anderen. Deze zijn nauw verweven met dat van jou en ontrafelen zich zo langzaam dat je het in eerste instantie niet eens doorhebt. Tijd voor jezelf? Die heb je niet. En tegelijkertijd de tijd van je leven.
Jij en je kind - en andere kinderen
De magie van het begin wordt al snel uitgebreid met een andere dimensie: je kind begint belangstelling te krijgen voor andere kinderen. Vreemden uit de buurt worden kennissen en vrienden omdat ze kinderen van dezelfde leeftijd hebben. Soms ontmoet je elkaar hier, soms daar en je glijdt in een nieuwe rol. Je vrije tijd is nu de tijd op speelplaatsen waar je geen zandtaartjes hoeft te proeven, de schommels niet hoeft te bedienen of conflicten niet hoeft te matigen.
Bron: Michael Restin
Sommige kinderen harmoniëren prachtig, sommige ouders harmoniseren prachtig. Andere spelopstellingen doen je voorhoofd bij voorbaat al zweten. Je weet dat je geen vijf minuten rust zult hebben. En je hebt geen flauw idee waarom de kinderen altijd samen willen spelen, ook al zijn ruzies onvermijdelijk.
"Bij ons of bij jou?" wordt een cruciale vraag voor je zenuwen en elk conflict wordt een uithoudingstest: lukt het je om neutraal te blijven als je kind of hun logé weer voor je staat te huilen? Hoe meer het de kleintjes aan zelfregulatie ontbreekt, hoe meer je jezelf bij elkaar moet rapen.
De tijd rekt als kauwgom, je koopt jezelf vijf minuten rust met een ijsje, houdt constant de klok in de gaten en antwoordt toch "geen probleem 🙂 " als via WhatsApp de vraag komt of een uur later ophalen ook goed is. Maar ook deze tijd gaat voorbij zoals hij komt. Geleidelijk.
Uit het bos - en in het schoolsysteem
Planbare tijd aan de ene kant kost vrijheid aan de andere kant. Het komt beetje bij beetje terug, naarmate de kinderen zelf meer verstrikt raken in een getimede dagelijkse routine.
Bron: Michael Restin
Als het kinderdagverblijf elke dag een paar uur chindsgi wordt en het wijd open raam van breng- en haaltijden vaste afspraken worden. Op een leeftijd waarop je kind zich totaal niet bekommert om het feit of de lange wijzer van de klok omhoog of omlaag wijst en de korte wijzer naar acht of negen wijst, moet je hem of haar motiveren.
En je voelt je vaak niet op je gemak.
En je voelt je vaak overweldigd omdat dit kleine mensje een eigen mening heeft en in principe gelijk heeft. Er zijn betere dingen te doen dan je door het dagelijks leven te haasten. Je kind neemt alle tijd van de wereld om naar de mier aan de kant van de weg te kijken en is niet geïnteresseerd in het feit dat het stoplicht al drie keer op groen is gesprongen.
Alleen jij hebt geen tijd om je te haasten.
Alleen jij hebt geen tijd. En geen tijd hebben betekent vaak met oogkleppen op door de wereld lopen. Het is grappig dat we vaak geen tijd hebben, maar het voor onszelf moeten maken.
Terwijl je kind geleidelijk in een compleet nieuw dagelijks leven terechtkomt, vervagen andere plekken. Op een gegeven moment zijn de speeltuinen waar je zoveel uren hebt doorgebracht voor jou verloren plekken. Je merkt ze niet eens meer op. En je kunt niet eens zeggen wanneer ze precies uit je leven zijn verdwenen. Op een dag hoefde je niet meer met uitgestrekte armen naast het klimrek te staan - en uiteindelijk hoefde je er niet eens meer heen.
Bron: Michael Restin
Vrijheid uitoefenen - en zelf vormgeven
Met school komen er nieuwe ervaringen, nieuwe vrienden, nieuwe hobby's en ook een nieuwe rol voor jou. Je bent in toenemende mate afhankelijk van je kinderen om hun verhalen te vertellen en hun ervaringen en gevoelens onder woorden te brengen. Je kunt niet meer direct ingrijpen als er conflicten ontstaan. Je bent een raadgever, een sparringpartner en een leuke rem wanneer schermtijd een nieuwe dimensie toevoegt aan de gezinsvrede. Je moet je erbij neerleggen dat je niet langer voortdurend nodig bent en dat je vaker wordt vervloekt.
Het besef dat de intense, harde, magische tijd van de vroege kindertijd snel voorbij zal zijn, raakt je op een gegeven moment als de slaapkamerdeur steeds vaker op slot blijft. Wanneer niemand meer thuis komt om te spelen, maar de kinderen naar buiten verdwijnen of in groepjes het huis binnenvallen. In plaats van constante drukte heb je nu óf rust óf storm.
En je kijkt steeds vaker op de klok als die zegt: "Ik ben om 18.00 uur terug". Vooral als de klok voorbij de afgesproken tijd tikt. Je moet leren de vrijheid van de kinderen te verdragen - en je eigen vrijheid te organiseren. Dan zit je daar zoals ik. Je bent alleen, luistert naar jezelf en reageert aanvankelijk licht geïrriteerd. Hoe komt dat? Het antwoord heb ik voor mezelf gevonden: Omdat loslaten meer moed vergt dan vasthouden.
31 mensen vinden dit artikel leuk
Michael Restin
Senior Editor
Michael.Restin@digitecgalaxus.chEenvoudige schrijver, vader van twee kinderen. Is graag in beweging, beweegt zich door het dagelijkse gezinsleven, jongleert met verschillende ballen en laat af en toe iets vallen. Een bal. Of een opmerking. Of allebei.
