Dominik Bärlocher - een overlijdensbericht

Stephanie Tresch

25/4/2022

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Thomas Kunz

Dominik Bärlocher, journalist, auteur en hacker, hield van katten, boeken, strips en alles wat hem zo snel mogelijk van A naar B bracht. Hij is niet langer bij ons.

Dominik was als een wind, soms onstuimig stormachtig en dan weer spinnend. Hij stond altijd voor iedereen in onze redactie klaar. Als er iets gedaan moest worden, was hij altijd de eerste die zich daarvoor meldde.

Hij was meer dan een collega op kantoor. Zij die hem nodig hadden vonden in hem iemand met wie ze altijd konden praten, een rots in het vuur voor iedereen die hem nodig had. Zelf mocht ik met hem door dik en dun gaan. De weg was soms hobbelig, maar met Dominik was alles wat beter.

Dominik was een van de eerste journalisten die we in dienst namen. Hij had zijn eerste dag bij ons in september 2016 en heeft sindsdien een grote invloed gehad op Digitec Galaxus. Het bedrijf was een deel van hem. Vanaf het begin was het duidelijk dat hij Digitec in zijn hart droeg. En dat veranderde pas op de laatste dag. Dominik was een pionier en heeft de manier waarop we verhalen vertellen helpen ontwikkelen en vormgeven vanaf nul.

Voor Dominik was de technologie die we in ons dagelijks leven gebruiken zielloos. Zijn doel was altijd om in zijn teksten en video's een menselijke verbinding tot stand te brengen, zodat zelfs zijn grootmoeder het zou begrijpen. Hij vond het leuk om het marketinggedoe van techbedrijven te ontmaskeren voor wat het was. Dominiks verhalen moeten altijd begrijpelijk en onderhoudend zijn voor iedereen.

Dominik schreef en sprak met een zeggingskracht als geen ander. Zijn aandacht voor details gekoppeld aan zijn enthousiasme maakte hem tot een gepassioneerd, soms onstuimig, persoon met veel hart. Hij ging vaak "diep in het konijnenhol" - nog zo'n uitdrukking van Domi die ons zal bijblijven. Hij ontdekte perspectieven op onderwerpen die alleen mogelijk zijn omdat het journalistieke vuur in hem niet alleen brandde, maar permanent oplaaide.

In de zes jaar dat Dominik zijn hart, bloed en ziel in het tijdschrift Digitec Galaxus stak, ontstonden ontelbare verhalen waar onze gemeenschap dol op was en hevig over discussieerde. Bijvoorbeeld het portret van een dominatrix, een gids voor naakte selfies, een printertest op de rand van de waanzin, ironische Apple-video's zoals deze over de iTüechli. Daarnaast waren er talloze rants, recensies en verklarende stukken. Of Dominik was een rode lap of de messias voor de gemeenschap. Er zat weinig tussen.

De journalistieke deugden en basisregels golden absoluut voor Dominik, ze waren onherroepelijk en niet onderhandelbaar. Hij was niet zomaar een journalist, hij was een overtuigd journalist. Journalist zijn was nooit zomaar een baan voor hem, het was de roeping van zijn leven.

Dominik was een zorgzaam persoon die hartstochtelijk kon discussiëren en bekritiseren over de materie en ook nooit zuinig was met lof. Hij had altijd een open oor voor zijn medemensen, was altijd beschikbaar voor een advies, een grap, een flauwe uitspraak.

Minstens één keer per maand vertelde hij me hoeveel hij van zijn vriendin hield en dat ze de mooiste was, zo simpel was het.

Een echte vriendschap

Soms kun je me echt op de zenuwen werken, Dominik, mijn gezicht! Je kon nooit je mond houden. Maar ik zou alles geven om je stem nog één keer te horen. Om je nog één keer te horen zeggen: "Ik haat jou ook."

Maar ik weet heel goed dat er geen haat is tussen ons, en ook nooit zal zijn.

Ik zou er alles voor over hebben om je dat nog eens te horen zeggen.

Ik kan niet geloven dat ik hier een van je favoriete films kan citeren, Dominik.

En dat heb je gedaan. De enige kleine troost die ik heb, en die wij hebben, is dat je stierf terwijl je iets deed waar je van hield.

Ik heb vaak gezegd: "Alles is verschrikkelijk," dan als het moeilijk was en soms voor de lol. Deze keer is het eigenlijk zo waar als ik me nooit had gewenst. Omdat je ons verlaten hebt. Je hebt me verlaten. Er zijn geen video-opnamen meer voor ons. Niet in de studio in de kelder, niet onderweg. Nergens meer. Mijn hart is gebroken. Al onze harten zijn gebroken. Het was, om de woorden van Andreas Niedermann te gebruiken, "fucking beautiful" om je mijn beste vriend, mijn mentor en mijn partner in crime te kunnen noemen. Het was een eer.

Vaarwel, mijn vriend.

Altijd.
De jouwe, Stephie

Stephanie Tresch

Video Producer

stephanie.tresch@digitecgalaxus.ch

Mijn wereld beweegt zich in 25 beelden per seconde. Als journalist doe ik verslag - niet omdat ik het kan, maar omdat ik niet anders kan. De wereld zit immers vol verhalen die wachten om verteld te worden. Avonturen wachten niet. Van nationaal tot internationaal nieuws, geef me een camera en een microfoon en ik heb het onder controle. meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren