Een korte geschiedenis van (mijn) telecommunicatie

Hallo! Ik ben Thomas en ik loop al een hele tijd mee. Toen ik een kind was, hadden Lego-figuren nog geen gezicht en auto's geen katalysator. Elvis Presley leefde nog en als er iemand naar het huis belde, vroegen we ons af wie het was. Ik heb alles gehad, van een handset uit de jaren zestig tot een pieper tot een iPhone 13 mini. Ga mee op een korte reis door mijn persoonlijke telecommunicatiegeschiedenis!

1985

Toen ik 11 was, waren er drie manieren om met iemand in contact te komen: een brief schrijven, een telegram sturen of thuis bellen. Als je deze drie communicatiemethoden wilde gebruiken, was er een bedrijf dat PTT heette. Het logo was landelijk bekend. Niet in de laatste plaats omdat er vier keer zoveel postkantoren waren als nu.

Als je een vriend van school belde, wist je nooit wie er zou opnemen. Of dat er wel iemand zou opnemen. Misschien betrapte iemand hem. Misschien was het hun moeder, die elke vrijetijdsbesteding verbood die ze gevaarlijk of onnodig vond, nog voordat we er een hadden gekozen. Soms was het een norse vader die de telefoon opnam. Als hij in een goede bui was, grapte hij terwijl zijn zoon de kamer uit schuifelde: "Ik wil je over een paar uur terug!"

Omgekeerd was het altijd spannend om naar de ratelende, rinkelende telefoon te rennen en te denken: "wie kan dat zijn?" Meestal was het natuurlijk iemand die mijn ouders wilde spreken, maar een paar keer per week waren de stemmen die ik hoorde van mijn grootouders en ik vond het heerlijk om een eeuwigheid met ze te praten. Ze belden ons met hun fantastische staande telefoon uit de jaren zestig met een draaischijf in het voetstuk.

1995

In 1994 verliet ik mijn huis en verhuisde van het slaperige Wädenswil naar de felle lichten van Zürich. Nu had ik mijn eigen telefoonverbinding - en een semafoon. Het was een klein apparaatje met een eigen nummer. Als iemand contact opnam, kon ik op het display zien wie er belde. Het enige wat ik dan hoefde te doen was naar een van de vreemd stinkende openbare telefooncellen gaan en terugbellen. Briljant! Helaas waren mijn vrienden lang niet zo enthousiast over technologie als ik en gebruikten ze deze functie bijna nooit. Tragisch genoeg belde ik eigenlijk mijn eigen pieper.

1995 zag de lancering van Natel D-toestellen. In tegenstelling tot de gigantische Natel C hoesjes die meestal alleen in auto's werden ingebouwd, waren deze slank en mooi. Ik was de eerste die er een had en was bereid 79 cent per minuut te betalen. Het stoorde me helemaal niet. Integendeel, ik beschouwde de afschuwelijke kosten als een noodzakelijke uitgave om lid te zijn van de Futuristenclub.

Toen werd je als extreem irritant beschouwd als je een telefoon als de Natel D gebruikte. Je werd aangestaard, vaak met afschuw. Als iemand me belde terwijl ik in de tram zat, zei ik of heel zachtjes: "Ik zit in de tram, ik bel je terug!", of ik stapte uit en trok de antenne pas uit mijn Nokia 2110 als ik buiten was. De ervaring heeft zijn sporen nagelaten. Tot op de dag van vandaag gebruik ik mijn telefoon niet graag in het openbaar, dus alle gesprekken die ik voer of aanneem zijn stil en kort. Mijn partner noemt het "de tramstem van Thomi".

Ik heb mijn vaste lijn thuis gehouden. Toen er eenmaal mobiele telefoons bestonden, heette dat het vaste netwerk. En het was veel goedkoper. Er waren nog steeds telefooncellen. We gebruikten ze vooral als het slecht weer was om joints beschut tegen de wind te laten rollen. Tot mijn verontwaardiging werd het netnummer van het kanton Zürich veranderd van 01 in 044.

Als iemand een productreview schrijft op Galaxus waarin het woord "Natel" wordt gebruikt, weet ik dat hij even oud is als ik.

2005

Vroeger hadden veel mensen een mobiele telefoon, maar we schaamden ons nog steeds een beetje om op een normaal volume en lengte met anderen te praten. In die tijd hingen er bordjes op de tafels bij Confiserie Sprüngli die klanten vriendelijk verboden om ze te gebruiken.

Maar praten op mobiele telefoons was toch al niet meer zo aantrekkelijk, want je kon er ook mee schrijven. Hoewel het erg omslachtig was: je moest twee keer op 3 drukken voor een "e" en vier keer op 4 voor een "i". Maar we werden er allemaal snel erg bedreven in, net als in het inkorten van onze berichten. We hadden maar 160 tekens om mee te werken.

Net als e-mail was SMS in het begin geweldig. Er gingen hele werelden open voor humor en romantiek. Niets was opwindender dan "1 nieuw bericht" ontvangen van een nieuwe kennis. En niets was verwoestender dan er zelf een te sturen en dan nooit meer iets van ze te horen.

Na verloop van tijd werd een vreselijke zwakte van deze technologie duidelijk: problemen die zich voordeden in vriendschappen en relaties werden niet langer persoonlijk besproken, maar alleen schriftelijk. Het loste dingen niet op, maar maakte ze veel erger.

De les die ik toen snel leerde, maar jarenlang dom weigerde in praktijk te brengen, was dat Messenger en e-mail geweldig zijn om dingen te organiseren, grappen en grollen te maken. Maar ze zijn absoluut nutteloos voor het oplossen van conflicten. Schriftelijke communicatie schept te veel afstand. Beide partijen nemen hun toevlucht tot onaangename koppigheid en uiteindelijk tot verbale vergelding. Na drie berichten klink je al als een woordvoerder van het Kremlin.

Ik zal er geen doekjes om winden: als je een conflict met iemand hebt, ga dan niet sms'en, berichten sturen of e-mailen. Blijf met je handen van je telefoon af, letterlijk. Het werkt niet. Het maakt het alleen maar veel, veel erger.

2015

In het midden van de jaren 2010 was de technologie op een niveau waarvan ik 30 jaar eerder nooit had durven dromen. Ik kon mijn familie foto's sturen van mijn jonge zoon - hij had ons sowieso al veel dichter bij elkaar gebracht, maar onze iPhones maakten het nog makkelijker. Ik kon altijd een deel van mijn aanzienlijke muziekcollectie bij me hebben, net als mijn belangrijkste zakelijke documenten. Ik kon - oh, waarom ratel ik, jullie weten allemaal wat je allemaal met een smartphone kunt doen.

Tien jaar geleden was er echter nog een zekere mate van etiquette. Niemand legde zijn telefoon op tafel tijdens een maaltijd. Bijna niemand besprak privézaken over de telefoon in het openbaar. Niemand nam zomaar een telefoontje aan of beantwoordde een bericht tijdens een gesprek. Er was een kloof tussen tijd doorbrengen met mensen en met smartphones, wat expliciet werd geïllustreerd door anderen af te schelden omdat ze hun telefoon gebruikten in plaats van aandacht te besteden aan de persoon met wie ze waren.

Nu

Deze scheidslijn bestaat niet meer. Iedereen in een tram of trein wordt schaamteloos blootgesteld aan lawaai van alle kanten. Vooral jongeren kijken video's op vol volume en denken er blijkbaar niet over na of iemand in hun omgeving er last van heeft. Als je met een vriend of vriendin op stap bent en zijn of haar telefoon - die altijd bij de hand is - gaat over, moet je dankbaar zijn als hij of zij je een snelle "Sorry" geeft voordat hij of zij opneemt. Als je je daaraan stoort, word je gezien als onhandig - of zoals dat tegenwoordig heet: een boomer.

(Op dit punt wil ik erop wijzen dat zogenaamde babyboomers 20 jaar na het einde van een oorlog zijn geboren. Ik ben tien jaar later geboren, dus duidelijk te jong om zo genoemd te worden, maar toen ik mijn zoon er onlangs op wees, merkte hij alleen droogjes op dat het een "boomer ding om te zeggen" was.

In ieder geval hebben de machines gewonnen. Ze hebben zich diep in ons leven en bewustzijn genesteld. Ik ben natuurlijk geen uitzondering. Als ik een boek wil lezen, kies ik niet voor het boek. Ik kies tegen mijn iPhone.

Nadelig genoeg zijn veel vriendschappen tegenwoordig beperkt tot af en toe een sms. Misschien probeer je wel een ontmoeting te organiseren, een paar dagen vol te houden voordat je het uiteindelijk opgeeft. Tot de volgende keer dat er iemand jarig is. Gewoon bellen en chatten is heel zeldzaam. En zelfs als het je lukt, moet je er een afspraak voor maken. Als iemand me in 1995 had verteld dat ik vrienden zou sms'en en zou proberen een afspraak te maken om ze te bellen, vaak zonder succes, dan had ik hem of haar een dystopische weirdo genoemd.

Maar ik probeer het nog steeds en blijf mensen bellen. Jongere mensen nemen echter uit principe hun telefoon niet op en lachen je uit als je zelfs maar de belfunctie gebruikt (de "boomer-functie"). Zelfs Apple heeft het op zijn website uitsluitend over al zijn andere functies, video's, foto's en spelletjes.

Ik snap bepaalde dingen al niet meer, in ieder geval niet meer zo snel als anderen. Mijn partner, die 12 jaar jonger is dan ik, laat me steeds nieuwe apps zien. Canva bijvoorbeeld. Het zou eigenlijk geweldig zijn voor mijn Instagram posts, maar het lukt me niet om het te gebruiken. Ik heb eerlijk gezegd ook moeite met Instagram. Het duurde dagen voordat ik eindelijk het verschil begreep tussen een "story", een "post" en een "reel", wat mijn partner hilarisch vond.

Je kunt me trouwens herkennen aan het feit dat ik een WIRED in-ear koptelefoon gebruik. Ik weiger over te stappen op Bluetooth omdat het 2,4 miljard elektrische pulsen per seconde uitzendt. Dat wil ik niet in mijn oren. Ik wil het zelfs niet in mijn auto. Ik gebruik ook een kabel om mijn iPhone in de auto aan te sluiten. Ik luister graag naar acid als ik rijd. Het is een techno flashback uit de tijd dat de vaste telefoon nog "telefoon" heette en je nog echt met je vrienden praatte. Zelfs als je ruzie met ze had. Vergeef me als ik het gevoel heb dat het een betere tijd was. Niet in de laatste plaats vanwege de terminologie.

Smartphone

EUR1259,–

Apple iPhone 14 Pro

256 GB, Goud, 6.10", SIM + eSIM, 48 Mpx, 5G

1108

Smartphone

EUR1259,–

Apple iPhone 14 Pro

256 GB, Goud, 6.10", SIM + eSIM, 48 Mpx, 5G

1108