"Emio' getest: hoe Nintendo's eerste 18+ titel voor de Switch speelt

"Emio - The Smiling Man: Famicom Detective Club" is om twee redenen een historische uitgave. Het misdaadavontuur is het eerste spel dat mede door Nintendo is ontwikkeld en een leeftijdsclassificatie voor 18+ heeft gekregen.

Het is ook het eerste nieuwe spel in de "Famicom Detective Club"-spelserie in meer dan 30 jaar. De twee originele spellen werden in 1988 en 1989 uitgebracht op de NES - ze werden in 2021 opnieuw uitgebracht als Switch-remakes.

Het prachtig vormgegeven avontuur vertelt een spannend verhaal over een seriemoordenaar en stadslegendes. De spelervaring is meer vergelijkbaar met een interactief boek dan met een "traditioneel" spel. Met andere woorden: je leest veel en speelt weinig actief.

Als je meegaat in deze bijzondere spelervaring en een beetje geduld hebt, krijg je een spannende en soms verontrustende misdaadthriller voorgeschoteld die je niet van Nintendo had verwacht.

Seriemoorden en stadslegendes

Het detectivebureau Utsugi wordt door de politie ingehuurd om een mysterieuze moord op te lossen. Ik neem de rol aan van een naamloze aspirant junior detective en stort me op het onderzoek.

Een schooljongen is dood aangetroffen op een afgelegen plek in het bos. De jongen was gewurgd met een onbekend voorwerp. Bijzonder verontrustend: er is een oude papieren zak met een lachend gezicht erop geschilderd gevonden op het hoofd van de scholier.

De plaats delict doet denken aan een reeks moorden die de regio 18 jaar eerder de stuipen op het lijf joeg. Toen werden binnen een paar maanden drie schoolmeisjes dood aangetroffen met dezelfde lachende papieren zak over hun hoofd. Ze waren ook gewurgd. De dader is nooit gepakt. Is er een verband tussen de oude moordzaken en de huidige dood van de scholier?

In mijn zoektocht naar antwoorden stuit ik al snel op een stadslegende die door plaatselijke bewoners wordt verteld. De legende van Emio, de lachende man. Er wordt verteld dat een man met een papieren zak over zijn hoofd 's nachts ronddwaalt als een geest. Hij gaat op zoek naar huilende meisjes om ze te "troosten" en hun gekwelde zielen een "eeuwige glimlach" te geven - met andere woorden, hij vermoordt ze en doet de lachende zak over hun hoofd.

Heeft de legende zijn oorsprong in de seriemoorden? Of was de moordenaar geïnspireerd door de legende? Het verhaal rond de lachende man vermengt feiten met bovennatuurlijke fictie en maakt mijn leven als onderzoeker lastig.

Niet voor bangeriken

Tijdens mijn onderzoek bekijk ik de drie zaken parallel - ik zoek de moordenaar van de gewurgde studente, probeer de reeks moorden van 18 jaar geleden op te lossen en scheid bruikbare feiten van occulte fictie in de legende van Emio.

Het verhaal, dat ongeveer twaalf uur duurt, heeft even nodig om op gang te komen. Het ongelijke tempo van het verhaal kan sommige fans van misdaadthrillers in het eerste derde deel van het spel afschrikken. Ik heb vaak het gevoel dat het spel iets te veel tijd besteedt aan banale details, nevenpersonages en subplots in het verhaal. In plaats daarvan worden de spannendere passages en informatie soms te snel afgeraffeld.

Als je je door een aantal moeilijke passages weet te vechten en geduld toont, word je steeds meer beloond naarmate het spel vordert. Het is ongelooflijk bevredigend om te zien hoe alle kleine details uit de drie onderzoeken ineens samenkomen en zinvol zijn. Vooral de briljante, verrassende en verontrustende finale heeft het allemaal.

Een waarschuwing op dit punt voor de zwakzinnigen: Het verhaal van de lachende man is niet voor lafaards, vooral tegen het einde van het spel.

"Emio" behandelt zware thema's - waaronder huiselijk geweld, kindermishandeling, zelfmoordgedachten en zelfbeschadiging - en schrikt er niet voor terug om deze inhoud visueel expliciet in beeld te brengen. Vergeleken met de vorige spellen gaat dit nieuwste deel een aantal stappen verder - "Emio" heeft zijn 18+ classificatie echt verdiend.

Vragen stellen, onderzoeken en reflecteren

Als ik "Emio" in een genre zou moeten indelen, zou ik het spel ergens tussen een interactieve "visuele roman" en een "point-and-click adventure" plaatsen.

In mijn onderzoeken breng ik de meeste tijd door in dialoog met andere personages. De interactiviteit in deze gesprekken is beperkt. Ik kan de personages vragen stellen over vooraf gedefinieerde inhoudelijke punten, nadenken over wat ze hebben gezegd met een innerlijke monoloog of de personages inspecteren en zoeken naar aanwijzingen. Af en toe kan ik ook een voorwerp voor mijn gesprekspartners houden - bijvoorbeeld een schets van een vermist persoon.

In het spel moet ik de acties die ik in de dialoog kan uitvoeren meestal in een heel specifieke volgorde uitvoeren. Nadat ik bijvoorbeeld een hint heb gekregen in de dialoog, moet ik vaak een ronde lang "nadenken" voordat er weer andere dialoogopties worden ontgrendeld. Ook moet ik sommige vragen meerdere keren selecteren zodat de personages uiteindelijk met nieuwe informatie komen.

Ik weet niet altijd welke volgorde van acties ik moet uitvoeren. Ik speel volgens het trial-and-error-principe en doorloop herhaaldelijk alle opties die ik tot mijn beschikking heb in de hoop dat één ervan het verhaal vooruit helpt. Dit spelprincipe voelt een beetje ouderwets.

Nieuwkomers in de serie kunnen verwachten dat ze een paar keer vast komen te zitten, omdat het spel niet duidelijk communiceert wat het van je verwacht. Ik heb al vriendschap gesloten met deze vreemde logica in de twee remakes en heb gelukkig geen grote frustratiemomenten meer gehad tijdens het spelen van "Emio".

Naast de dialogen kan ik ook af en toe omgevingen doorzoeken op aanwijzingen of de huidige stand van het onderzoek bekijken terwijl ik "combineer". Op deze momenten test het spel mijn kennis met meerkeuzevragen en andere vormen van quizzen. Deze kenniscontroles hebben geen invloed op het verdere verloop van het spel - evenmin als mijn gedrag in de dialogen. "Emio" vertelt een lineair verhaal zonder vertakkingen en alternatieve eindes.

Een griezelig mooie realisatie

Visueel is "Emio" een knaller. Net als de twee remakes schittert ook het nieuwe verhaal met prachtige karakters in anime-stijl. De personages zijn afgebeeld in een fascinerend pseudo-3D uiterlijk. Op het eerste gezicht lijken het 2D-figuren, maar als ze bewegen, lijken ze driedimensionaal. Samen met de sfeervolle achtergronden, die meestal schitteren door subtiele animaties, resulteert dit in een zeer harmonieus en uniek totaalbeeld.

Het geluidsontwerp is ook goed gedaan. De achtergrondliedjes hebben pakkende melodieën en zorgen voor een goede sfeer in de luchtige passages van het spel. In de donkere gedeelten creëren ze een beklemmende sfeer. De stemuitvoer is alleen beschikbaar in het Japans. De hele cast levert overtuigende prestaties en de dialogen zijn zonder uitzondering uitstekend geschreven.

"Emio - The Smiling Man: Famicom Detective Club" is vanaf 29 augustus verkrijgbaar voor de Switch. Er is een demo beschikbaar in de Nintendo eShop. Het spel is mij door Nintendo ter beschikking gesteld voor testdoeleinden.