Filmrecensie: "Uncharted" is helemaal niet slecht
Het is een project dat "slechts" 14 jaar in de maak was: de film gebaseerd op de gelijknamige videospelreeks "Uncharted" wil overtuigen met Tom Holland en Mark Wahlberg in de hoofdrollen. En dat doet het - tot mijn eigen verbazing.
Niemand durfde daar echt meer op te hopen. Niet na verschillende keren uitstel en vijf regisseurs die waren afgehaakt. Maar wat eeuwig duurt zal uiteindelijk goed zijn. Al in 2008, een jaar na het uitkomen van het eerste spel over de schatzoekende boef, waren spelontwikkelaar Naughty Dog en Sony van plan een verfilming te maken. 14 jaar later is het project, dat toen als onverfilmbaar werd beschouwd, werkelijkheid geworden:
Uncharted ziet het levenslicht op het grote scherm - en het pakte niet eens zo slecht uit als ik had gevreesd. Integendeel:
Dit is waar Uncharted om draait
Nathan aka Nate en Sam Drake zijn niet zomaar wezen. Ze zouden afstammen van de beruchte piraat Sir Francis Drakes. Geen wonder dat de twee jongeren niet alleen een passie voor geschiedenis hebben ontwikkeld, maar ook een zekere flair voor... ongehoorzaamheid aan regels. Zoals wanneer ze inbreken in een museum, maar betrapt worden. Sam, de oudere broer, moet de gevolgen onder ogen zien en het huis verlaten waar de twee kinderen wonen. Zonder Nate.
Jaren later is Nate (Tom Holland) een barman in New York - en nog een uitzonderlijk getalenteerde dief ook. Tenminste, totdat hij een nog getalenteerdere dief ontmoet: Victor "Sully" Sullivan (Mark Wahlberg). Niet alleen wil hij hem inhuren voor zijn volgende grote score, maar hij schijnt ook verbazingwekkend veel te weten over Nate's verleden. En broer. Hoe? Een mysterie. Maar wel een die Nate niet kan weerstaan.
Het avontuur begint.
De emancipatie van een film
Het is ongetwijfeld een van de meest fascinerende spelbewerkingen van de afgelopen jaren. Immers, Uncharted is vanaf het begin ontworpen om minder als een spel en meer als een interactieve bioscoopkaskraker aan te voelen. Telkens weer manoeuvreert Nathan Drake zich in krankzinnige stunts die zelfs Indiana Jones evenaren. Er veilig uitkomen is minder een kwestie van spelvaardigheid en meer een kwestie van bombastische enscenering - spelers hoeven slechts sporadisch op knoppen te drukken tijdens cutscenes.
Een succesvol concept dat drie vervolgen en nogal wat remasters en spin-offs voortbracht.
Dat juist dit concept - van het scherm naar de spelcomputer - wordt terugvertaald naar het scherm heeft iets van de "ironie van het lot" over zich. En zoals altijd is de eerste vraag die bij me opkomt de bestaansvraag: als het spel al zo filmisch is, waarom hebben we dan een film nodig?
Uncharted, de film, probeert de vraag te omzeilen door zich bewust van het spel te emanciperen. Tenminste in zoverre dat het het verhaal uit de spellen niet gewoon één op één navertelt, maar slechts kleine, iconische elementen leent en opnieuw interpreteert. Bijvoorbeeld de scène waarnaar in bovenstaande video wordt gelinkt, waarin Nate en zijn lading uit een vliegtuig storten. Het enige verschil is dat Nate in de film nog jong is, zijn eerste grote avontuur beleeft en daarom niet zomaar "see ya!" maar "sorry!" roept als hij een vijand dood laat vallen.
Bron: Sony Pictures Releasing Switzerland GmbH
Hoe zoiets je als kijker beïnvloedt hangt erg af van je kijkhoek. Of je verwachtingen. Wat voor sommigen een frisse nieuwe interpretatie is, is voor anderen slechts goedkope imitatie. Ik reken mezelf tot het eerste kamp. Ook omdat de filmmakers veel respect en liefde hebben voor het bronmateriaal. Dat zie je steeds weer terug in de talloze verborgen Easter Eggs die in het oog springen van wie goed kijkt.
Een avontuurlijke actiefilm in wording
In feite is Uncharted op zijn best wanneer Nate en Sully zich een weg banen door grotten, crypten en oude kerken, net als in de spellen, terwijl
In feite is Uncharted op zijn best wanneer Nate en Sully zich een weg banen door grotten, crypten en oude kerken, en dezelfde kleine puzzels oplossen die in de spellen deur na deur, tombe na tombe en poort na poort openden.
Het enige nieuwe aan deze scènes is de dynamiek tussen de personages: Nate en Sully vertrouwen elkaar nog helemaal niet. Daarvoor zijn we ver verwijderd van de veel te zelfverzekerde klasseclown Nathan Drake zoals we hem kennen uit de spellen. Tom Holland's Nate is te jong, te klein, te slungelig en heeft een veel hogere stem dan voice-acting legende Nolan North, die Nate speelt in de spellen. Tegelijkertijd is Mark Wahlbergs Sully minder de norse schurk met een gouden hart dan een egocentrische Thomas Crown knock-off die altijd naast zichzelf staat.
Bron: Sony Pictures Releasing Switzerland GmbH
Erkend: Het klinkt alsof puur niets aan het Uncharted sjabloon gewaardeerd is. Maar dat is precies wat ik hierboven bedoel met "herinterpretatie". De Uncharted film begint wat voelt als jaren voor het eerste spel. Nate is nog niet degene die we kennen en liefhebben. En zeker niet zijn relatie met Sully, die in de spelen iets van een vaderfiguur is. Dat moet allemaal nog komen. Dat is althans waar de film naar hint. Denk ik. Sommige karaktertransformaties gebeuren zo snel dat ik zelf niet goed weet wat ze betekenen.
Er is ook iets positiefs aan. Doordat de karakterisering wat verder van het origineel afstaat, voelt de film onafhankelijker aan. Alleen: minder als een imitatie van de spellen. Een risico, en een dat zeker niet genomen is ten behoeve van alle Uncharted-fans. Maar op het laatst als Nate in penibele situaties zijn beroemde "Oh, crap!" tussen zijn lippen drukt, komt het goede oude Uncharted-gevoel toch weer naar boven.
De makers rond "Venom"-regisseur Ruben Fleischer slaan de spijker op de kop, vooral als het gaat om de enscenering van de actie. Vooral in het laatste derde deel zijn er steeds die heerlijk gekke Nathan Drake-momenten die de spellen zo iconisch maakten. Dan zijn er pittige uitspraken, schoon camerawerk, een goed maar niet overdreven gebruik van speciale effecten en - althans tegen het einde - het muzikale thema van Nathan Drake uit de spellen. Voltooid is het actiespektakel.
Het zijn juist deze momenten die de film voor mij dragen. Ze doen me vergeten dat Uncharted geen nieuwe filmfranchise is, maar een spelbewerking. Het feit dat het wiel van de avonturenfilm niet opnieuw is uitgevonden stoort me niet. Ook al is Uncharted slechts oppervlakkig vermaak dat snel weer vergeten wordt - het is toch vermaak.
Conclusie: je kunt het beste vergeten dat het spel bestaat
Of je de herinterpretatie van de personages nu leuk vindt of niet, vervelen met Uncharted is moeilijk. Vooral in de huidige cinematografische superheldenovervloed voelt een film die opnieuw het actie-avonturengenre dient als een verademing. Misschien nog een reden waarom ik zo sympathiek tegenover Uncharted sta.
Bron: Sony Pictures Releasing Switzerland GmbH
Ik bedoel, er is alles wat het genre doet werken. Te beginnen met een MacGuffin - in dit geval een legendarische verloren schat. Het vinden ervan brengt onze helden halverwege de wereldkaart. Op hun hielen zit een kwaadaardige organisatie die over lijken zou lopen om als eerste bij de schat te komen. Exotische locaties en geschiedenislessen geleverd door Nate tijdens het oplossen van de puzzels maken evenzeer deel uit van het programma als vuurgevechten, humor en allerlei krankzinnige stunts.
Niets eraan is vernieuwend. Maar alles eraan is leuk. Hoe eerder het je lukt om tijdens het kijken de vergelijkingen met het spelmodel uit te schakelen, hoe eerder je beseft dat Uncharted in de kern een misschien wat oppervlakkige, vergeetbare, maar des te leuker avonturenfilm is. "Keep 'em coming," zegt Sully op een gegeven moment in de film.
Ik sluit me daarbij aan. Zeker met zo'n after-credit scene.
Je kunt "Uncharted" vanaf 17 februari in de bioscopen zien. Looptijd: 116 minuten.
44 mensen vinden dit artikel leuk
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
