Gamen met Zoë: de eerste keer van mijn dochter op de Nintendo Switch
Mijn liefde voor videogames heeft een dikke laag stof verzameld. Sinds ik kinderen heb, heb ik geen tijd meer gemaakt om te gamen. Nu blaas ik de spinnenwebben weg door de controller aan mijn dochter te geven.
In plaats van een getalenteerde of zelfs ambitieuze gamer te zijn, heb ik altijd videospelletjes gespeeld uit pure liefde. Het is me wel gelukt om Tetris op maximale moeilijkheidsgraad op topsnelheid te spelen op de Game Boy. Als ik succes had (en dat had ik vaak), dan dansten er Kozakken rond het kleine groene scherm op de melodie van 8-bit muziek en steeg er een raket op. Om wat voor reden dan ook was ik altijd blij met deze beloning.
Hoe succesvol of duurzaam ik ook was, ik had in ieder geval veel plezier in het spelen van spellen. En dat is precies wat ik wil doorgeven aan mijn dochter van vierenhalf. Als ik dat wil doen, moet ik eerst uitzoeken of ze echt van videospelletjes houdt.
De spinnenwebben van mijn Switch blazen
Op een regenachtige zondagmiddag vertelt mijn dochter me dat ze echt op de tv wil spelen. Tijd om mijn met stof bedekte Switch tevoorschijn te halen. Ik wilde de console al heel lang hebben voordat ik uiteindelijk een paar jaar geleden een tweedehands kocht.
Sindsdien heb ik hem twee keer als handheld gebruikt om Super Mario Odyssey te spelen. Of was het maar één keer? Hoe dan ook, mijn dochter heeft de console zijn bestaansrecht teruggegeven. Wie weet? Misschien ga ik zelf wel weer gamen... Maar laten we het daar maar niet over hebben.
Een echte publiekstrekker: Paw Patrol
Mario blijft weggestopt in een la voor Zoë's eerste gebruik van de Switch. Ik bewaar iedereens favoriete loodgieter met rode kap en snor voor als ze oud genoeg - en vaardig genoeg - is voor het spel. Als het eenmaal zover is, zal ik me zeker wenden tot mijn collega Philipp Rüegg's kindvriendelijke game-aanbevelingen.
Voorlopig hebben we Paw Patrol in de aanslag. De zingende en dansende tekenfilmhonden van Adventure Bay lijken alomtegenwoordig te zijn onder kinderen van de leeftijd van mijn dochter - ook al zijn ze eigenlijk alleen maar uit op de portemonnee van de ouders. Hoe het ook zij, zodra het logo op de tv verschijnt, is mijn dochter er helemaal klaar voor.
"Marshall doet wat ik wil!"
Paw Patrol - On a Roll is een eenvoudige 2D-platformgame zonder gevaar of vijanden. Met andere woorden, het is perfect voor een jong kind.
In het eerste level beweegt Zoe haar viervoetige favorieten - politiehond Chase en brandweerman-dalmatiërpup Marshall - van links naar rechts door een boerderij met behulp van de joystick van de Switch-controller.
Bron: Sofia Vogt
Ze drukt op B om over obstakels zoals houten kratten en hooibalen te springen, of om op schuurdaken te springen om botvormige pup-traktaties en gouden medaillons te verzamelen.
Zoe heeft de A-, X- en Y-knoppen zelden nodig; ze gebruikt ze alleen voor speciale acties zoals het openen van schuurdeuren of het helpen van een mede-Paw Patrol-lid. Het spel vertelt haar welke knop ze wanneer moet indrukken.
Een kwartier later heeft ze de eenden gered uit hun opgedroogde vijver met een beetje hulp van Chase en Marshall. Daarbij verplettert ze het eerste level.
Bron: Sofia Vogt
Minimale hulp van papa nodig
Mijn dochter concentreert zich heel hard op het spel en volgt de instructies tot op de letter. Haar moeder en ik zouden willen dat ze in het echte leven net zo gehoorzaam was.
Zoe begrijpt meteen wat ze moet doen om de personages te laten rennen en springen. Als er echter een ren-springcombo nodig is, heeft ze wat coördinatieproblemen. Op die momenten laat ze zich door mij helpen. De rest van de tijd lukt het haar prima.
Bron: Sofia Vogt
Een (over)actieve pony
Zoe mag ook snel even het tweede spel spelen dat ik voor haar heb uitgezocht. Aangezien ze dol is op paarden, was My Little Pony een voor de hand liggende keuze.
Dit spel tilt alles naar een nieuw niveau. Waarom? Omdat Sunny de Pony niet alleen naar links en rechts kan worden bewogen, maar ook omhoog en omlaag. Ik realiseerde me al snel dat Zoë hierdoor overdonderd was en heb haar eerste poging om met de Switch te spelen de kop ingedrukt.
Bron: Sofia Vogt
Verdict: geen stoffige dagen meer voor de Switch
Mijn dochter deed het geweldig en genoot van haar eerste stap in de wereld van videogames. Het is ook vermeldenswaard dat ze er geen moeite mee had om de controller na 20 minuten neer te leggen en iets anders te gaan doen.
Wat haar moeder en ik betreft, is er geen reden om Zoë niet nog een keer met de Switch te laten spelen. In kleine doses en altijd onder toezicht, natuurlijk. Voorlopig houden we het bij heel eenvoudige spelletjes zoals Paw Patrol. We willen niet dat het plezier van gamen omslaat in frustratie.
Een ander ding waar we heel duidelijk over zijn, is dat bordspellen en educatieve spellen nog steeds prioriteit hebben. "Entdecke die Welt" (Ontdek de wereld), bijvoorbeeld. Dat is trouwens precies wat we op die regenachtige zondagmiddag aan het spelen waren - en langer dan 20 minuten ook.
Laat jij je kinderen videogames spelen? Hoe was het om samen de wereld van videogames te verkennen? Heb je aanbevelingen voor games? Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Afbeelding voorkop: Patrick Vogt
Ik ben een volbloed vader en echtgenoot, deeltijds nerd en kippenboer, kattentemmer en dierenvriend. Ik zou alles willen weten en toch weet ik niets. Ik weet nog minder, maar ik leer elke dag iets nieuws. Waar ik goed in ben is omgaan met woorden, gesproken en geschreven. En dat mag ik hier bewijzen.
