Gemakkelijk aan de slag: Zo haak je je eigen hondje

Amigurumi. Dit is de naam van de Japanse haakkunst, waarbij mensen, voedsel of voorwerpen worden gehaakt tot kleine, schattige poppetjes. Vooral dieren zijn een populair motief. En omdat Kira, de hond van mijn grootouders, het beste huisdier ter wereld is, begin ik mijn terugkeer in de grote wereld van het haken met haar.

Ik heb gekozen voor de mini haakset van Folia met een vos als patroon. Zijn lichaamsvorm lijkt erg op die van de border collie en in de beschrijving staat dat de set wordt aanbevolen voor kinderen vanaf acht jaar. Toen ik klein was, kon ik goed haken. "Dit wordt een makkie", denk ik eerst bij mezelf. Pff. Helemaal niet. Ik realiseer me al snel dat het poppetje veel meer vaardigheid en concentratie vereist dan de sjaal die ik op handwerkles heb gehaakt.

De set bevat standaard garen, haaknaald, een paar veiligheidsogen, haakinstructies en watten. Het enige wat ik nog moet kopen is een stuffing needle. En, naar later blijkt, steekmarkeerders. Voor Kira's jas vervang ik het meegeleverde oranje garen door beige garen.

Makkelijk als taart? Het gaat als volgt

Ik sla het breigaren om mijn wijsvinger en begin vol enthousiasme aan de eerste ronde. Hoewel ik stap voor stap de instructies volg, lijkt het resultaat meer op een bol garen dan op een amigurumi. Ik maak de knoop los en begin aan een nieuwe lus.

Zo gaat het de komende uren. Ik haak, ontwar, haak weer, ontwar weer... Het is ergerlijk! "Je zult zien, het is niet zo makkelijk als het lijkt", waarschuwde mijn redactielid en moeder van twee Katja me. Ze had gelijk. Ik begin me te realiseren dat alleen hoogbegaafde achtjarigen deze instructies kunnen begrijpen. Alles is piepklein en ik moet vaak meerdere rijen haken voordat het ergens op lijkt. En als het fout is, begint het verhaal weer opnieuw.

Dit project stelt niet alleen mijn fijne motoriek op de proef, maar ook mijn geduld. Aan het eind van de dag beginnen mijn vingers pijn te doen. Maar opgeven is geen optie. Mijn laatste redmiddel: hulp van internet. Daar kom ik later op terug.

Gemakkelijk voor volwassenen? Waarschijnlijker

Na een aantal pogingen en wat hulp kan ik eindelijk beginnen met het vullen van de schelpen met watten en krijgt de puppy vorm. Ik doe de ogen erin en smelt weg. Het beeldje ziet er zo schattig uit dat ik al mijn zorgen vergeet en zelfs plezier heb in het haken. Ik begrijp de instructies en weet nu hoe ik aanpassingen aan het figuurtje kan improviseren. Over het algemeen zou de vos op sommige plekken wat meer steken kunnen gebruiken, omdat de instructies de neiging hebben om hem kleiner te maken dan op de foto.

De laatste stap is het naaien. Ik rijg de losse draden door een stopnaald en naai de afzonderlijke stukken aan elkaar. De instructies beschrijven hier niet veel over, maar het werkt vrij intuïtief. Het enige wat ik niet kan volgen is de instructie om de armen en benen zo vast te maken dat ze kunnen bewegen. Hoe dit zou moeten werken wordt niet beschreven.

Voor beginners: tips en trucs voor je eerste amigurumi-dier

De "basiscursus haken" zoals beschreven in de instructies zou voor mij zeker niet genoeg zijn geweest om de basic te begrijpen. Daarom heb ik wat onderzoek gedaan en het internet afgestruind naar de eenvoudigste uitlegvideo's. Je vindt mijn bevindingen hieronder.

De haakinstructies geven je de richting

De instructies zijn een beetje cryptisch en de afkortingen en stappen kunnen per taal iets verschillen. Maar in principe moet je gewoon stap voor stap de instructies volgen. Net als in een recept. De haakinstructies beschrijven welke steken je in welke ronde maakt. In het begin vergt dit je volledige concentratie.

Een voorbeeld van een instructie in dit haakpatroon:
Ronde 8: (1 dc, 2 dc in een steek)(6x), 9 dc = 27 st

En hier is de vertaling: In de achtste ronde (ronde 8) haak je eerst een enkele haak (1 dc) en daarna een steekverhoging (2 dc in een steek). Je hebt dan drie steken. Herhaal dit zes keer (6x). Je zou nu 18 steken moeten hebben. Maak dan nog eens negen enkele haaksteken (9 dc). Dit geeft je een totaal van 27 steken (27 st) in de achtste ronde. 18 plus 9 is 27. Voormalige achtjarigen weten het nog: een eenvoudige vermenigvuldigingsoefening.

Je kunt het rustig aan doen

In de instructies wordt aangeraden om niet te losjes te haken, zodat het vulmateriaal niet doorschijnt. Ik volg de instructies plichtsgetrouw op. Op een gegeven moment realiseer ik me dat de steken zo strak zijn dat ik de haaknaald er in de tweede ronde nauwelijks doorheen krijg, waardoor alles moeilijker wordt. Dus ga ik iets losser te werk - en opeens gaat het als een zonnetje höhö.

Iedere ronde telt

Het belangrijkste is dat je het bijhoudt. Om dit te doen, moet je elke keer dat je haakt de steken tellen. Hierbij geldt: Als het voorwerp smaller wordt, maak dan een afname. Als het breder wordt, maak dan een toename. Als je na een ronde op ongeveer dezelfde plek aankomt als de vorige, heb je waarschijnlijk alles goed gedaan. Je kunt de rondes het beste markeren met steekmarkeerders. Als je in de war raakt, kun je gewoon de steken tellen vanaf de markeerder.

De steken minderen

In de instructies staat "haak 2 steken samen". Dit verwijst naar een steek minderen. Als je in de ene naald nog zeven steken had, zou je er in de volgende naald na het minderen nog maar zes moeten hebben.

De steken minderen

De instructies zeggen "haak 2 dc in één steek". Als je rij zeven steken heeft, verleng je die met één steek met een verhoging en krijg je er acht in de volgende rij.

Alle begin ligt in de magische ring

Ik heb het grootste aha-moment als ik me realiseer dat elk element van mijn poppetje begint met een magische ring en zes kettingsteken. De ring is de basis voor figuren die rond of driedimensionaal worden. Het kan worden aangepast totdat je het strakker maakt. Daarom is het magisch.

Kleurverandering

Om een zo vloeiend mogelijk kleurverloop te krijgen, kun je een "onzichtbare kleurverandering" maken.

Natuurlijk houdt de lijst met haaktips hier niet op, maar hiermee kom je al een heel eind. Als het niet meteen lukt met de vos, kun je eerst oefenen met een grotere haaknaald en dikker garen. Zoals altijd geldt ook hier: Oefening baart kunst. Dat heb ik weer eens moeten leren. Maar het was de moeite waard en gelukkig had ik Kira aan mijn zijde (die liever geaaid werd dan geboetseerd).