Op zoek naar een creatieve hobby? Ik heb een goede tip voor je

Het voordeel van een geprefabriceerde doe-het-zelf-set is dat je nieuwe hobby's kunt uitproberen binnen een klein, afgebakend kader. Zonder dat je de losse gebruiksvoorwerpen duur hoeft aan te schaffen. Zonder een cursus te hoeven boeken. Geïnspireerd door het tufting artikel van mijn collega Pia Seidel - tufting is een proces dat gebruikt wordt om tapijten te maken - wil ik ook proberen om een punchnaald te gebruiken. Ik gebruik de "Punch Needle" DIY set van Creative Company. Het grote verschil hier is dat ik niet met een geautomatiseerd tuftpistool werk, maar op kleine schaal met een handmatig geleide naald. Het eindresultaat zal ook geen plat tapijt zijn, maar een bescheiden decoratie op een stoffen tas. Hier kun je zien wat de kit kan en of het genoeg is om mij enthousiast te maken voor een tuftcursus.

Inbegrepen in de set zijn:

• Een geïllustreerde stap-voor-stap handleiding
• Een patroonblad
• Een stoffen zakje
• Vier kleuren garen, elk 10 g
• Een borduurring met een diameter van 15 cm
• Een punchnaald
• Een inrijghulp van draad
• Twee tubes lijm
• een verfkwast

Ik moet zelf voor een kleine schaar en een potlood zorgen

Een paar kleine voorbereidingen

Ik knip voorzichtig de patronen op het laken uit en pak de stoffen zak. Helaas is hij erg gekreukt en lopen er diepe groeven doorheen. Zal dit een probleem zijn bij het tuften? Om complicaties te voorkomen, maakt de zak eerst kennis met mijn strijkijzer. Helaas krijg ik daarmee niet alle groeven eruit.

Daarna keer ik de tas binnenstebuiten (een belangrijke stap die ik bijna vergat), rangschik de elementen spiegelbeeldig en breng de contouren met een potlood over op de stof.

De instructies in de set zijn in kleur geïllustreerd en hebben op sommige plaatsen zelfs QR-codes die leiden naar de website van de fabrikant. Daar vind ik ook een link naar een video tutorial. Gelukkig maar! Met behulp van de clip en het draadvormige inrijghulpmiddel is deze stap kinderspel. Nou ja, bijna dan.

Tijdens het inrijgen van de naald realiseer ik me plotseling dat er een cruciaal onderdeel ontbreekt in het handstuk van mijn ponsnaald: de naald. Ik zoek verwoed in de doos en tussen de afzonderlijke bolletjes garen en vrees het ergste: hij is eruit gevallen of zat er niet eens bij. Een paar hysterische minuten later realiseer ik me dat de naald misschien in de pen zelf zit en dat ik alleen maar het schuifje omhoog hoef te duwen om hem te onthullen. En zo is het. Helaas staat deze kleine maar belangrijke stap in geen enkele handleiding. Uiteindelijk is het enige dat telt dat de draad op zijn plaats zit.

Met de schuifknop kan ik kiezen uit twaalf niveaus. Hoe hoger ik het getal instel, hoe langer de lus met franjes die zichtbaar is op de voorkant van de tas. Ik draai de schuifknop los en vast met een schroefmechanisme. Dit vereist wat geduld en een goed oog. Aan beide kanten van de regelaar zit een inkeping op een metalen plaatje dat moeilijk te herkennen is. Ik moet deze op dezelfde hoogte brengen als de lijnen naast de cijfers. Dat is tenminste mijn persoonlijke interpretatie, want het staat nergens precies geschreven. Ik kies voor niveau vijf.

Het enige wat ontbreekt is de borduurring. Die is snel in elkaar gezet en rekt de stof uit.

Hier gaan we

Ik begrijp het principe achter tuften nog steeds niet. Hoe beweegt de draad door de stof? Waarom blijft het steken op precies de gewenste lengte? Vragen waar ik geen antwoord op heb. Hier trekt mijn fantasie een duidelijke lijn. Het belangrijkste is dat het werkt. De eerste steken zijn onwennig, maar worden al snel gelijkmatig. Mijn leercurve gaat ook steil omhoog. Daarover hieronder meer.

Eerst naai ik langs de contouren, daarna vul ik de vormen in. Het kost veel kracht, maar niet zoveel concentratie als je het eenmaal onder de knie hebt. Maar wees voorzichtig: de naald is extreem scherp. In combinatie met de kracht die ik erop moet uitoefenen om door de stof heen te komen, wordt ponsen al snel een gevaarlijke onderneming. Ik kan mijn hoofd dus niet helemaal uitschakelen. Ik controleer voortdurend waar mijn vingers zich achter de stof bevinden. Soms leun ik zelfs met het frame tegen mijn knie. Duidelijk risicovol gedrag.

Als een element klaar is, moet het aan elkaar worden geplakt met lijm en een kwast. Overigens vind ik dit het leukste deel van het hele proces. Ik let er goed op dat ik ook de buitenste draden goed vastmaak, zodat alles later goed blijft zitten. Na ongeveer 30 minuten is de lijm droog.

Een tas en een paar inzichten rijker

Het project kostte me ongeveer vijf en een half uur. En het resultaat mag er zijn. Ik vind het prachtig wat ik heb gemaakt, ook al kostte het veel kracht en doorzettingsvermogen. Maar als ik van tevoren de volgende tips had gekregen, had ik mezelf een faux pas of twee kunnen besparen.

• Bedenk van tevoren goed in welke volgorde je de elementen wilt stansen, want: De borduurring kan in de weg zitten. Zorg ervoor dat de volgorde zo is dat geen van de reeds geponste motieven klem komt te zitten tussen de twee onderdelen van het borduurraam. Het helpt ook als je de elementen vanaf het begin niet te dicht op elkaar schikt.
• Duw de naald altijd zo ver mogelijk door de stof. Dit is de enige manier om alle lussen even lang te maken.
• Trek de punt van de naald heel voorzichtig naar buiten en houd de punt zo dicht mogelijk bij de stof, anders laat de gestanste lus los. Het is ook het beste om de volgende steek zo dicht mogelijk bij de vorige te plaatsen.
• Houd de naald altijd horizontaal. Dit maakt het ponsen gemakkelijker.
• Te snel perforeren trekt aan de stof. Als er eenmaal gaten in zitten, kan de stof niet meer geborduurd worden. Dit resulteert in lelijke, kale plekken.
• Houd je garenkogel in de gaten. Zodra de draad aan de achterkant van de pin in de knoop raakt en het draadtransport tot stilstand komt, perforeer dan gaatjes in de stof.
• Stik met een systeem. Wild, chaotisch naaien leidt tot een onzuiver resultaat en gaten.
• Stik met een systeem.
• Sluit elk afgewerkt getuft element af met een laagje lijm. Zo kun je ervoor zorgen dat de steken niet loslaten terwijl je alweer aan het volgende motief werkt. En geloof me, je hand zal je dankbaar zijn voor de kleine onderbrekingen.
• Sommige lipjes zitten te los en steken uit als je ze van voren bekijkt. Je kunt ze later gewoon bijknippen met een nagelschaartje. Omdat de lipjes toch aan de achterkant zijn vastgelijmd, vallen de afgeknipte draadjes er niet zomaar uit.