Genoeg gemolken: Waarom series eerder moeten eindigen

Eerst dit: Dit artikel bevat spoilers voor de volgende series: "Prison Break", "The Office US", "The Queen's Gambit", "Peaky Blinders" en "Suits". Lees verder op eigen risico.

Koeien zijn er om gemolken te worden. Tenminste vanuit zakelijk oogpunt. Dus is het logisch: als een tv-serie goed wordt ontvangen, zou het dom zijn om geen nieuwe seizoenen te verfilmen - met andere woorden, om de koe te melken.

Dit was het geval bij een van mijn favoriete series uit 2005, "Prison Break". De gelijknamige gevangenisuitbraak staat centraal. Maar dat gebeurt aan het einde van het eerste seizoen. Dat zou het einde van het verhaal zijn geweest. Toch volgden er nog vier seizoenen en zelfs een speelfilm tot 2017. Waarom? Precies: de koe was nog niet gemolken.

Zoals het spreekwoord zegt: ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld.

Je moet stoppen als het het beste is

"Prison Break" miste het moment voor een eervolle exit. Het eerste seizoen is een meesterwerk. Het tweede is erg goed, het derde oké. Daarna vertoont "Prison Break" de klassieke symptomen van een te lang uitgesponnen thriller: in een poging het vorige seizoen qua drama te overtreffen, escaleert het plot en worden de betrokken partijen steeds machtiger. Eén antagonist moet zelfs worden tegengehouden om de wereldheerschappij te grijpen.

Het feit dat hoofdpersoon Michael Scofield oorspronkelijk alleen zijn ten onrechte ter dood veroordeelde broer uit de gevangenis wilde bevrijden voordat hij werd geëxecuteerd, is allang tot een ondergeschikte clausule gedegradeerd. Om het verhaal steeds verder te verdraaien, graaien de auteurs diep in hun trukendoos: Schotwonden genezen binnen enkele uren en als een dode man weer nodig is, wekken ze hem gewoon weer tot leven.

"Prison Break" behield tenminste het hoofdpersonage dat de serie de hele tijd op sleeptouw nam. De Amerikaanse versie van "The Office" had minder geluk: Hoofdpersoon Michael Scott, zeven seizoenen lang gespeeld door Steve Carell, verlaat The Office na 148 afleveringen in een ontroerende afscheidsaflevering. Het zou de perfecte, welverdiende afsluiting zijn geweest.

In plaats daarvan sleepte de producerende studio NBC de acteurs en actrices nog twee seizoenen voor de camera. Seizoen 8 en 9 voelen alsof je Cristiano Ronaldo vandaag ziet voetballen: Je hebt het grootste respect voor wat vroeger was, maar van de oude glorie is niet veel meer over. Wanhopige, willekeurige gastoptredens proberen het gat op te vullen dat Steve Carell achterliet in "The Office". Maar noch Robert California (James Spader) noch Nellie Bertram (Catherine Tate) hebben het publiek voor zich gewonnen.

De serie "Peaky Blinders" is ook een melksessie: In seizoen 1 en 2 neemt de gangsterfamilie Shelby op ingenieuze en illegale wijze de controle over Birmingham en Londen over. Hoofdpersoon Tommy Shelby - dan de opstap naar de hogere regionen van Hollywood voor acteur Cillian Murphy - trouwt met de liefde van zijn leven en verhuist naar het platteland. Vrede, vreugde en pannenkoeken. Voor mij had het hier mogen eindigen. Maar helaas sleept de serie zich daarna voort. Het drama wordt intenser, de familie raakt zelfs verstrikt in internationale politieke intriges en maakt traumatische ervaringen mee. Na een tijdje is de basissfeer niet langer "Fuck Yeah", maar "Oh nee". En alle lol verdwijnt.

Mini series zijn de toekomst

Ik denk terug aan de echte pareltjes van de popcultuur. Met andere woorden, de films, series, bands en games die korte tijd mijn hele leven leken over te nemen en daarna weer verdwenen. De Linkin Park CD die me vergezelde op talloze autoritten op vakantie. De Happy Tree Friends video's die ons altijd deden lachen. Het browserspel Travianer, dat me na school naar huis deed sprinten. Goede dingen zijn goed omdat er uiteindelijk een einde aan komt.

Netflix's hitserie "The Queen's Gambit" is van een vergelijkbaar kaliber. Het bestaat uit slechts zeven afleveringen. Het is een samenhangend, goed afgerond verhaal. En heel belangrijk: het wordt verteld tot het einde. De hoofdpersoon overwint haar innerlijke demonen en bereikt haar doel om de Russische wereldkampioen schaken te verslaan. Een vervolg zou puur overschot zijn en totaal overbodig, ook al zou het ongetwijfeld bekeken worden. Precies: de koe zou gemolken kunnen blijven worden.

Maar tegen welke prijs?

Waar tv-zenders vroeger succesvolle series zo lang mogelijk uitzonden, zijn miniseries nu een populair verhalend middel op Netflix & Co. De duur en omvang staan vanaf het begin vast en er zijn geen plannen om door te gaan. Daar ben ik blij om. Het middellange formaat, bestaande uit ongeveer tien afleveringen van een uur, biedt de mogelijkheid om veel dieper op verhalen in te gaan dan in een film. Tegelijkertijd dwingt de miniserie de producenten om het verhaal binnen een vast kader en tijdsbestek af te maken en verhaallijnen af te ronden.

Totdat ze besluiten dat zelfs een miniserie voor meer geld kan worden uitgemolken als het geld goed is. Tja. Ander thema.

Ik trek er zelf de stekker uit

Als een serie het moment mist om te stoppen, dan help ik hem een handje: ik zeg hem op. En dat is precies wat ik gefrustreerde lezers aanraad. Als je merkt dat het plot begint te slepen, stop dan gewoon met kijken.

De laatste keer dat ik dit deed was met de advocatenserie "Suits". Aan het einde van het vijfde seizoen leek alles goed met de wereld. Kort daarna moest hoofdrolspeler Mike (Michael Ross) naar de gevangenis, zodat er nieuw drama zou zijn en dus meer materiaal voor volgende seizoenen. Maar voordat het zover was, zette ik zelf de tv uit. Voor mij bleef "Suits" een goed afgerond, op zichzelf staand verhaal met een perfecte lengte en een gelukkig einde.

Wij seriejunkies zijn vaak lovend over de eerste twee of drie seizoenen van een serie, om er vervolgens met spijt aan toe te voegen: "Daarna wordt het een beetje saai of overdreven". Behalve voor mijn collega Domagoj Belancic. Hij was zelfs liefhebber van het laatste seizoen van "Lost".

Grappen terzijde, waarom zouden we ons niet gewoon op het positieve richten? Het is algemeen bekend dat de catalogus van series een bodemloze put is. Je kunt er dus met een gerust hart alleen de beste afleveringen per serie uitpikken en dan heb je nog genoeg om te bingen.

Dat is tenminste hoe ik het nu doe en zelf bepaal wanneer de koe gemolken is.