Hotel Sinestra: een dag op de set van de nieuwe familiefilm
Volgens de legende spookt het in het "Hotel Sinestra". Precies op de plek waar momenteel de gelijknamige Zwitsers-Nederlandse familiefilm wordt opgenomen. Op bezoek bij de set in het nabijgelegen Sent leer ik de naam van de klopgeest, de waarde van een camera en waarom het soms beter is om te schuifelen.
"We repeteren!" roept iemand.
Het oude plein voor me ligt vol sneeuw. Het werd vanmorgen binnengesleept door boeren uit de Sent regio. "Sneeuwrecycling," grappen ze. De filmploeg, ongeveer twintig mensen, misschien meer, verspreidt het. Er zou immers een nare sneeuwstorm zijn in de te filmen scène. Wel jammer, de lucht boven Sent is schitterend blauw.
Ik stel mijn zonnebril bij. Ik kijk naar vijf kinderen, gehuld in dikke jassen. Zij spelen de hoofdrollen in de film. Een vrouw, waarschijnlijk de acteercoach, praat tegen hen.
"Jullie liepen hier net. Als een gek. Het stormt hard en je bent buiten adem. Hard ademen," de vrouw ademt demonstratief diep in en weer uit, keer op keer, "gewoon zo, zie je? En nu: bewaar jezelf voor de kerk!"
Een kerk met een hoge klokkentoren biedt waardevolle schaduw. Zelfs bij temperaturen onder nul kan ik de warmte van de zon voelen. Daarom moeten de jonge acteurs zich de storm voorstellen. Een assistent strooit nog wat sneeuw op de kleurrijke jassen. Iemand roept "Actie". De kinderen rennen de kerk in. "Dat is een snee," roept een ander. De repetitie is voorbij. Iedereen gaat terug naar zijn beginpositie.
De scène, die ongeveer twee seconden duurt in de film, zit in het blik na de vierde poging.
Pauze in het filmen. De kinderen worden verplaatst naar de aangrenzende gemeenschapsruimte, waar warme chocolade, cake en muffins op hen wachten - en koffie voor de volwassenen.
Van de klopgeest die Hermann heet
Vier uur. Zo lang doe ik er met de trein over van Zürich naar Sent, een bergdorpje volgens het boekje. Hartelijk. Tiny. Schilderachtig. Sommige huizen doen zelfs denken aan de Belle Epoque rond de vorige eeuwwisseling, op één na. Een interessante stijlwisseling, ergens in het diepe Graubünden. Achter Davos. Achter Scuol zelfs. Daar, aan het eind van een vallei, waar vos en haas elkaar welterusten zeggen - en waar momenteel een Zwitsers-Nederlandse familiefilm wordt opgenomen, en waar ik en collega-fotograaf Thomas Kunz aanwezig mochten zijn:
"Hotel Sinestra".
Ik heb de tijd in de trein gebruikt voor onderzoek. Het hotel waarnaar de film is vernoemd bestaat echt. Links in het dal, gezien in de stroomrichting van de Inn. Ze zeggen dat er een geest rondwaart op de oude kuurvloer. Een ondode Belg die eind jaren tachtig "Hermann" werd gedoopt. Sindsdien is Hotel Val Sinestra steeds weer gebruikt als decor voor horror- en spookfilms. Maar zelfs spook Hermann zou nooit hebben geloofd dat daar ooit een familiefilm zou worden opgenomen.
Dit is de schuld van een van de filmproducenten, die zijn jeugdige sportvakanties doorbracht in het Hotel Val Sinestra - de Val is in de film weggelaten - en beweert allerlei spoken te hebben meegemaakt. Dus kwam hij met het volgende idee:
Ava (Bobbie Mulder) is op wintervakantie in Hotel Sinestra en wenst haar vervelende ouders weg. Natuurlijk zijn de volgende dag alle volwassenen verdwenen. Tenslotte kunnen de kinderen doen wat ze willen. Totdat ze zich realiseren dat hun zorgeloze jeugd met ouders toch leuker zou zijn. Hun pogingen om de betovering ongedaan te maken leiden hen uiteindelijk naar Sent, naar een kerk.
Daar zijn vandaag alle volwassenen verdwenen.
Daar, waar vandaag gefilmd wordt.
In perfecte chaos is er een verboden kerk
De film zou een mengeling moeten zijn van "Pippi Langkous" en "Kevin - Alone at Home", werd me verteld voordat ik de set bezocht. Dat merk je aan de sfeer op de set. Meestal zijn de kinderen aan het dollen. Sneeuwballen gooien. Luid lachend. De volwassenen laten zich hierdoor niet afleiden. Ze gaan geconcentreerd te werk. Zij bouwen het decor. Ze leggen dikke kabels en plaatsen de kastgrote windmachine die later de kwade storm zal veroorzaken. Niets in alle drukte gebeurt toevallig. Niemand is er alleen voor de lol. Elke beweging is perfect.
Professionals zijn aan het werk.
Het is alsof ik naar perfecte chaos kijk. Terwijl de kinderen lawaai maken, plannen de volwassenen nauwgezet elk schot. Van de positie van de camera - een Alexa Mini - tot de sporen waarop de camera zal worden bewogen, tot de markering waar de kinderen die naar de kerk rennen even stoppen om een betekenisvolle blik in de richting van de camera te werpen. Ergens klimt iemand over een gladde railing, met gevaar voor lijf en leden, om een parkeerbord te verwijderen dat de opname zou verpesten. Niemand trekt het in twijfel.
Terwijl er buiten nog een vlaag van activiteit is, gaat de opname binnen in de kerk verder. Behalve de vijf kinderen en een paar selecte bemanningsleden mag niemand naar binnen. Verboden. Eigenlijk. Wat er gefilmd wordt is geheim. Fotograaf Thomas verdwijnt toch. Plotseling ben ik alleen. 30 minuten later zie ik hem weer, terwijl hij de oude kerk verlaat.
"Dus daar ben je," roep ik hem toe. Beschaamd haalt hij zijn schouders op. Hij zou de studio nu kunnen chanteren met zijn foto's, vlei ik. Thomas glimlacht alleen maar. "Maar ik heb het gevraagd," zegt hij dan zonder iets te onthullen, grijnst - en gaat verder met snauwen.
De waarde van een enkele camera
Wachten is aan de orde van de dag. "Alweer," denk ik lichtelijk zuur. Voor de laatste keer vandaag gaat het gerucht. Daarna moet de set voor de kerk eindelijk klaar zijn om de laatste scène van de dag op te nemen.
"Het weer is vandaag bijna te vriendelijk voor ons," bevestigt Alexis Lieber, de productieleider. Zijn taak is om de regisseur op afstand te houden, zodat hij zich vooral kan concentreren op creatieve beslissingen. Lieber neemt de organisatorische kant van de zaak over. "Maar we kunnen de storm later per computer toevoegen."
Lieber verstelt zijn zwarte katoenen pet en wijst met zijn duim naar de windmachine: "We hebben nog een paar trucjes achter de hand."
Er rommelt iets op de achtergrond. Lieber draait zich geschrokken om. Ook mijn hart staat even stil. Hermann? Een paar mannen wuiven het weg. "Alles goed." Ze leggen net de laatste hand aan een mini-wagen. Het is zwaar. Drie mannen hebben het zojuist op een drie meter kort spoor weten te hijsen - vermoedelijk de bron van het gerommel. De camera wordt er dan op gemonteerd. De enige camera waarover de bemanning beschikt.
"Het kan maar beter niet breken," zegt Lieber.
In de eerste plaats omdat de camera alleen gehuurd wordt. Het is gemakkelijker en kostenefficiënter om de apparatuur die je nodig hebt voor een bepaalde film of opnamedag individueel te huren, zegt de productieleider. Afhankelijk van de accessoires kost een camera tussen de 50.000 en 85.000 Zwitserse frank. Ten tweede omdat het meer dan een dag zou duren om een vervanger hier in Sent terug te krijgen. Dat geldt voor al het materiaal. "In het ergste geval moet de filmproductie worden stopgezet. Dat kost geld."
En toen schuifelden ze langzaam terug
Het is zo ver. De stormscène begint.
Voor de laatste opname plaats ik mezelf achter de camera, vlak bij de regisseur, Michiel ten Horn. Hij merkt niet eens dat ik geen deel uitmaak van de bemanning. Voor ons staan vier houten figuren. Een soort kerststal; de film speelt zich af in de kersttijd. De kinderen wachten aan de andere kant van het plein. Hun taak is eenvoudig: ren op, stop op de markering, kijk in de camera, ren verder. Dit alles terwijl de gigantische windmachine waait. Twee helpers dwarrelen tegelijkertijd sneeuw op, die rechtstreeks in de gezichten van de kinderen waait.
"Actie!" roept tien Horn.
De kinderen voerden een dappere strijd. Klaag niet eens. Integendeel. Tussen de takes door vinden de kinderen, alleen schijnbaar uitgeput van het steeds op en neer rennen, altijd weer de kracht om kattenkwaad uit te halen - precies zoals hun rol in de film voorschrijft. "Method acting", hoor ik iemand grappen.
De middag is nog jong. Toch loopt de opnames al op zijn einde. Dit is ook in het belang van de kinderen: zij mogen volgens de wet niet meer dan drie uur per dag werken. Maar dat betekent niet dat ze zich al mogen ontspannen. Filmproductie met kinderen omvat ook privéschoollessen, ontdek ik. Elke dag. Onderwijs is een must.
Dit geldt ook voor de kleine groep kinderextra's die deel uitmaakten van de opnames. In tegenstelling tot de vijf jonge hoofdrolspelers komen ze uit Sent en kregen ze voor de middag extra vrij van school, ook al waren ze die dag niet nodig. Ze zijn er niet verdrietig over.
"Super! Nu mogen we zelfs eerder naar huis," roept een meisje opgewonden uit. "Helemaal niet," antwoordt een kinderoppas sympathiek, "als we hier eerder klaar zijn, gaan jullie weer naar school."
De kinderen kijken een beetje sip. Alleen het meisje grijnst. "Dan schuifelen we gewoon extra langzaam terug." Ze zegt het zo dat de verzorger het niet kan horen.
De kinderen giechelen. Er heerst weer een goede stemming op de set.
Bis Ende März wird die Familienkomödie unter der Regie von Michiel ten Horn in Sent und Umgebung gedreht. «Hotel Sinestra» wird voraussichtlich Weihnachten 2022 im Verleih von DCM in den Schweizer Kinos starten.
27 mensen vinden dit artikel leuk
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
