Je favoriete spel zou net zo goed zijn zonder crafting

Ik ben in het alchemielab in "The Elder Scrolls V: Skyrim" en combineer willekeurig verschillende ingrediënten waarvan ik de werking niet ken in de hoop dat ik een nuttig drankje krijg. Het resultaat: een "Wonderdrankje van Weerstand tegen Bliksem", een "Summoner's Potion" en een "Essentie van Extra Magicka". Het addertje onder het gras: ik zal waarschijnlijk niet snel een bliksemafleider tegenkomen. En als Stealth Archer doe ik geen summoning spells, dus ik heb geen magicka nodig.

Dus de voorwerpen die ik maak zijn nutteloos. En dit is precies het fenomeen dat ik in veel spellen waarneem. Ik heb wel de mogelijkheid om items te knutselen. Maar die zijn meestal zwakker dan de voorwerpen die ik krijg als questbeloningen of als buit van gedode eindbazen. En als ik wel plannen heb voor een bruikbaar gewaad, ontbreekt er altijd net één ingrediënt om het te maken.

Gamen moet geen tweede baan zijn

Maar er zouden echt spellen moeten zijn waarin je nuttige voorwerpen kunt knutselen. Maar je zult zelf moeten uitzoeken waar je de grondstoffen voor een vlammend zwaard kunt vinden - met andere woorden, google het maar, als we eerlijk zijn. Zodra je op Alt + Tab drukt of je mobiel tevoorschijn haalt, zakt de immersie weg. Dat vind ik jammer. Dus je krijgt de materialen verspreid over de wereld en werkt je door de tussenstappen heen. "Werken" is hier niet overdreven, want dat is precies hoe het voelt. Gokken wordt een sleur, wat me bij het volgende punt brengt.

Het maken van 100 ijzeren dolken alleen maar om mijn virtuele smeedvaardigheid te verbeteren? Daar is mijn tijd te kostbaar voor. En toch moet ik toegeven dat, strikt genomen, de herhaling zinvol is. Om een ambacht onder de knie te krijgen, moet je immers oefenen - zelfs in het echte leven. "Ik vrees niet de man die één keer 10.000 trappen heeft geoefend, maar ik vrees de man die één trap 10.000 keer heeft geoefend", zoals Bruce Lee zei.

Ontwikkelaars doen hun uiterste best om redelijk realistische knutselsystemen op te zetten. Helaas vergeten ze bij hun pogingen om dichter bij de werkelijkheid te komen vaak dat dingen in spellen verkleind en vereenvoudigd moeten worden. Vechten, praten, rijden, verkennen - al deze dingen zijn in werkelijkheid oneindig veel ingewikkelder dan in games. Toch zijn ontwikkelaars er bijzonder op gebrand om crafting realistisch te maken.

Haaland in de Nike-fabriek

Daarom worden we in games vaak overweldigd door overdreven ingewikkelde, opgeblazen crafting-systemen. Items hebben niet alleen "eigenschappen", maar ook "waarden", "specialisaties", "betoveringen", "bonussen" en "skins". Dit betekent dat je veel meer moet leren om succesvol te kunnen craften, maar je merkt nauwelijks verbetering in de gameplay. Er zijn te veel middelen, te veel knoppen, te veel onderlinge afhankelijkheden.

Mijn personage is tenslotte in de eerste plaats een avonturier, in sommige spellen zelfs een god of de redder van de wereld. Omgaan met kleermakers, smeden of het brouwen van drankjes is nauwelijks een dergelijk personage waardig. Ik zou zelfs zeggen onverantwoordelijk. Ik moet tenslotte de stad beschermen tegen rovers, monsters bevechten en necromancers doden. Het minste wat de NPC's in ruil daarvoor kunnen doen is op me letten en me zo goed mogelijk uitrusten. Niemand verwacht dat Erling Haaland zijn eigen voetbalschoenen naait in de fabriek. Hij hoeft alleen maar op het juiste moment in het strafschopgebied van de tegenstander te zijn en de bal over de doellijn te koppen.

Terwijl negeer ik crafting in vrijwel elk spel. Ik verkoop zonder blikken of blozen materialen van de koopman voordat ik met een lichte rugzak door de wereld huppel. Gelukkig is crafting in bijna geen enkel spel een dwanggedachte. Terwijl jij als Sisyphus vastzit in een eindeloze lus van animaties, laat ik mijn nieuwe vechthamer zien hoe het brein van een bandietenleider eruitziet.