Kan een gespleten hond de oplossing zijn?

Over twee weken geleden heb ik hier gepost waarom ik geen hond in huis wil en welke verdedigingstactieken tot nu toe hebben gewerkt.

De commentaren van de gemeenschap lieten niet lang op zich wachten. De meningen liepen sterk uiteen.

"Precies mijn mening.

"Precies mijn mening. Het zijn er gewoon te veel, en bovendien is het dier totaal vermenselijkt. Ik grijp elke keer naar mijn hoofd als ik iemand zie die zijn hond in zijn handtas of aan zijn handen draagt. Als speelgoed," schrijft bijvoorbeeld SwissTriggerHappy. "Leven zonder hond is mogelijk, maar zinloos," schrijft Anoniem in verwijzing naar Loriot en zijn mopsen. Mamasliebling vindt: "In mijn geval neem ik liever afscheid van mijn vrouw dan van mijn honden. Dat heb ik duidelijk gemaakt voordat we trouwden. Haar antwoord: voordat ik afscheid neem van mijn kat, ga jij."

Wel, ik vrees dat ik binnenkort zal moeten buigen voor de wensen en druk van de familie die wanhopig een hond wil. Zoals zo vaak in het leven kan een compromis de oplossing zijn. Mijn familie presenteerde onlangs een nieuw idee. Het toeval wilde dat een familievriend ons vertelde "dat we niet veel plezier beleven aan onze poedel". En zo ontstond het idee of we misschien "Juno" wilden delen. Gedeelde ellende, de helft van de ellende, zogezegd. Het heeft zelfs een officiële naam: Dogsharing. Maar voordat ik me ermee ga bemoeien, wil ik graag van hondentrainer en psycholoog Katrin Andres weten of dit überhaupt gezond is voor honden.

Klassieke jachthonden zijn beter geschikt voor dogsharing

. De allereerste vraag is of "Juno" zelf het wel goed zou vinden om op deze manier opgesplitst te worden. Of, om het anders te zeggen: is het zelfs toegestaan om honden tussen twee families te verdelen? Katrin Andres denkt: "Uiteindelijk hangt het van het karakter van de hond af of en hoe goed hij met twee gezinnen kan opschieten. Het hangt met name af van de herkomst en de levensgeschiedenis van een hond. "Vooral zuidelijke honden uit dierenasielen hebben een bepaalde tijd nodig om zich in hun nieuwe thuis te vestigen," legt Andres uit. Dit kan gemakkelijk een half jaar duren. "In deze tijd heeft het geen zin om de hond over twee huishoudens te verdelen."

In het algemeen kan gezegd worden dat honden, zoals een Duitse herder, die gefokt zijn voor de verdediging, de neiging hebben om één verzorger te hebben. Ze zijn daarom minder geschikt voor hondensharing. "Klassieke familiehonden die vroeger voor de jacht werden gefokt, zoals golden retrievers, zijn daarentegen gewend om bij veel mensen in de buurt te zijn en zijn beter geschikt voor dogsharing."

Hondenpsycholoog: "Niet alleen de hondeneigenaren, maar ook de honden hebben er baat bij"

Katrin Andres is ervan overtuigd dat niet alleen hondenbezitters, maar ook honden zelf baat kunnen hebben bij dogsharing. "Daarnaast is het ook nuttig als de hond went aan andere verzorgers. Het kan immers altijd gebeuren dat de hoofdverzorger afwezig is. "Een dag in een hondenpension verblijven kan ook goed en afwisselend zijn voor honden. Maar Andres pleit ervoor dat de hoofdverantwoordelijkheid voor het delen van honden bij één persoon blijft liggen. "Elke hond heeft een hoofdreferent nodig die met hem werkt."

Shit, ik wou dat ik de expert niet om haar mening had gevraagd. Want mijn hoop dat ze het idee van dogsharing in onderdelen zou afbreken, werd helaas niet vervuld. De komende jaren zal ik dus moeten leven met de latente angst dat er uiteindelijk een hond bij ons komt wonen. En dan misschien uiteindelijk zelfs genieten van mijn onverdeelde aandacht.