"Mickey 17": Robert Pattinson houdt een sci-fi chaos bij elkaar

Luca Fontana

4/3/2025

Vertaling: machinaal vertaald

Stel je voor dat je doodgaat. Steeds weer opnieuw. Elke keer vervangen door een nieuwe versie van jou - identiek en vers van de printer. Maar wat blijft er van jou over als je niet langer uniek bent?

Geen zorgen: de volgende filmbespreking bevat geen spoilers. Ik vertel je niet meer dan al bekend is en te zien is in de trailers.

Bong Joon-ho houdt ervan om genregrenzen te tarten. Hij mengde al maatschappijkritiek met zwarte humor, familiedrama, splatter en iconische beelden in "Parasite" en "Snowpiercer". Zijn eerste film als Oscarwinnend regisseur is daarop geen uitzondering: "Mickey 17" is in de eerste plaats een sciencefiction satire over klonen, kapitalisme en een kolonie op de rand van zelfvernietiging - en over de waarde van een leven dat oneindig vaak gekopieerd kan worden.

Het geheel wordt aangewakkerd door de film "Mickey 17".

Het geheel wordt gevoed door een geweldige Robert Pattinson, wiens personage Mickey minder geconfronteerd wordt met zijn eigen sterfelijkheid dan met zijn inwisselbaarheid. Een tot nadenken stemmende vraag: wat gebeurt er als iemand steeds opnieuw sterft en toch voortleeft? Hoeveel van hem blijft achter in de kopie van de kopie van de kopie - en wat verandert er met elke nieuwe versie?

"Mickey 17" stelt deze vragen slim en met subtiele humor voordat het zich in de tweede helft een beetje te veel verliest in schrille slapstick.

Een nieuwe planeet, een nieuwe kolonie, een mooie toekomst - dat is het plan. De werkelijkheid is anders. Niflheim is een vijandig stuk ijs in niemandsland en Mickey Barnes (Robert Pattinson) heeft de meest ondankbare baan van allemaal: Hij sterft. Keer op keer. Als zogenaamde "Expendable" is het zijn taak om al het gevaarlijke werk en experimenten te doen die niemand anders zou overleven. Geen probleem, als hij sterft, wordt hij gewoon herdrukt.

Maar wat gebeurt er als er per ongeluk ineens twee versies van Mickey bestaan? Eén te veel, vinden de kolonialisten. En vooral één te veel voor Kenneth Marshall (Mark Ruffalo), de charismatische maar ondoorzichtige leider van de kolonie, die liever de status quo handhaaft. Gesteund door zijn vrouw Ylfa (Toni Collette) probeert hij ervoor te zorgen dat Mickey zijn rol als functionerend radertje in het systeem niet in twijfel trekt.

Mykey heeft er echter geen zin meer in om gewoon in de dichtstbijzijnde printerbak geschoven te worden.

Wanneer sciencefiction nog vragen stelt

In sciencefiction zijn er films die vooral voor de show zijn. Grote ruimteschepen, buitenaardse planeten, actiescènes die elkaar overtreffen. En dan zijn er films als "Mickey 17", die precies doen wat het genre op zijn beste momenten kenmerkt: Vragen stellen.

De eerste helft van de film is daar een uitstekend voorbeeld van. Het werpt ons kijkers in een wereld waarin klonen niet alleen een technologische prestatie en economische noodzaak is, maar ook een ethische controverse en psychologische beproeving. Het is immers niet alsof je nooit doodgaat. Integendeel: als je wanhopig genoeg bent, sterf je keer op keer - en leef je toch eeuwig.

Probeer deze gedachtengang in je hoofd te verwerken.

"Mickey 17" bereikt deze prestatie omdat de film dit conflict niet met een opgeheven wijsvinger oplegt, maar het terloops in Mickey's dagelijks leven laat overvloeien. Net zoals anderen naar hun werk gaan, gaat hij dood. Hij krijgt een nieuw lichaam zoals anderen een koffie krijgen. Of beter gezegd: het wordt op hem geprint.

En dit reproductieproces is even grotesk als banaal: Mickey komt uit een oversized 3D-printer die gevoed wordt met organisch afval en verbrande uitwerpselen - want waar zou je anders een mens van maken? Dan begint het geluid dat iedereen zal herkennen die ooit een printopdracht heeft verstuurd: een metaalachtig geratel, een gebrom, een mechanisch gestotter, alsof er ergens een virtueel papiertje is vastgelopen. En dan gebeurt het.

Mickey wordt uitgeprint.

De machine perst hem er laagje voor laagje uit, zijn nog onvoltooide lichaam wiebelt en wiebelt alsof de printer net een inktpatroon heeft moeten bijvullen. Misschien had hij een paar seconden langer in de machine moeten blijven. Maakt niet uit. Het volgende element komt al. De printer uploadt snel de laatste opgeslagen herinneringen uit een andere massa organisch afval - en de nieuwe, bedauwde kopie van Mickey Barnes is klaar voor de volgende dood.

Dit soort details maken de eerste helft van "Mickey 17" even fascinerend als surrealistisch. Daar hou ik van. Want de film is slim geschreven, puntig en zit vol momenten die het thema onderstrepen met droge humor en absurde scènes.

Het beste voorbeeld?

Het beste voorbeeld? Een scène helemaal aan het begin van de film waarin Mickey in een ijsspleet van ruim tien meter diep valt, zichzelf en zijn verbrijzelde lichaam met moeite opraapt en zich dan realiseert dat hij toch niet doodvriest, maar wordt opgegeten - door een gigantische, kakkerlakachtige slak. Terwijl het wezen langzaam naar hem toe beweegt, zucht Mickey alleen maar:

"Ik denk dat opgegeten worden door een gigantisch monster nog altijd beter is dan uren doodvriezen."

Hij pauzeert even. Dan trekt hij een grimas, sluit zijn ogen en laat het onvermijdelijke gebeuren.

"Of niet."

Wanneer sciencefiction een duikeling maakt

Het is precies deze droge humor, deze subtiele berusting, die Mickey zo vertederend maakt. En het is precies deze subtiliteit die de film helaas verliest in de tweede helft.

Wat eerder een slimme mix van sciencefiction, satire en humor was, wordt plotseling luider, hectischer - en op sommige momenten ronduit chaotisch. In plaats van verder in te gaan op het vraagstuk van identiteit en inwisselbaarheid, trapt de film op het gaspedaal en stuurt in een richting die aanvoelt alsof iemand midden in de projectie van genre is veranderd.

Dit is vooral te danken aan Kenneth Marshall. Mark Ruffalo speelt de leider van de kolonie met een mengeling van religieus elan, politiek populisme en de zelfingenomenheid van een man die zich koestert in zijn eigen propaganda. Aanvankelijk werkt dit omdat zijn personage een duidelijk tegenwicht vormt voor het fatalistische zelfbeeld van Mickey. Maar hoe verder de plot vordert, hoe meer de film zich verliest in overgetekende, bijna karikatuurachtige scènes.

Opeens zijn er toespraken die meer klinken als een verkiezingsbijeenkomst dan als sciencefiction. Scènes die lijken alsof Bong Joon-ho even vergat dat hij "Mickey 17" aan het filmen was en geen politieke satire. En dan is er nog Ylfa, Marshalls vrouw gespeeld door Toni Collette, die een bijna verontrustende obsessie ontwikkelt voor sauzen en buitenaardse lekkernijen. Het zou geïnterpreteerd kunnen worden als een body horror component - of als een echt bijtende satire op de esthetiek van eten à la "The Menu" en "Chef's Table", waar de enscenering soms belangrijker is dan het eten zelf.

De vraag is niet of deze elementen op zichzelf werken. Dat doen ze wel. Ruffalo is geweldig, Collette geeft zich - zoals altijd - onbevreesd over aan elke rol, hoe vreemd ook. Maar ze zien eruit alsof ze uit een andere film zijn gemonteerd. En dat is het probleem: "Mickey 17" begint als een scherpzinnige sci-fi beschouwing en eindigt in een spektakel dat steeds verder vervreemdt van zijn eigen uitgangspunt. Dit werkte perfect in "Parasite". Hier iets minder.

Wanneer sciencefiction een anker nodig heeft

Er is nog een vraag die Mickey 17 blijft stellen en die me mateloos fascineerde: Hoe voelt het om dood te gaan? Hij zou het moeten weten, hij is tenslotte al ontelbare keren gestorven. En toch - weet hij het eigenlijk wel? Herinneren zijn kopieën zich het sterven? Of is hij net als iedereen blindelings overgeleverd aan het grootste mysterie in de menselijke geschiedenis?

Hoewel de film deze vraag nooit volledig beantwoordt, weerklinkt hij in bijna elke scène - en geeft Robert Pattinson het perfecte podium voor een van zijn meest genuanceerde optredens. Want hoe over-the-top en overdreven de film ook wordt in de tweede helft, Pattinson blijft consistent en houdt alles met gemak bij elkaar.

Zijn vertolking van Mickey 17 en Mickey 18 is zo gedifferentieerd dat je nooit de indruk krijgt dat je alleen maar een variatie van hetzelfde personage ziet. Mickey 17 is zachtaardig, gek, vol naïviteit en, tenminste in het begin, stoïcijns in het accepteren van zijn lot. Mickey 18 daarentegen is het tegenovergestelde: ruw, onstuimig, zelfverzekerd - en bijna wanhopig in zijn verlangen om als individu erkend te worden. Met andere woorden, alles wat Mickey 17 zelf misschien een beetje zou willen zijn, zo stiekem.

In deze dynamiek schuilt de ware kracht van Pattinson: Het is niet alleen de fysieke transformatie die hem onderscheidt als acteur. Het is de manier waarop hij subtiele verschillen in lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen en manier van spreken gebruikt om twee personages te creëren die precies op elkaar lijken - en toch fundamenteel verschillend zijn.

We praten meer over dit thema in de nieuwste aflevering van de Tech-telmechtel podcast

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Avonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot." meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren