Mijn training voor 444 sterfgevallen in "The Messenger": zorgen voor mijn kinderen
Als je jonge kinderen hebt, kun je alleen bepaalde soorten videospellen spelen: spellen die je kunt onderbreken. En daarvoor zijn Metroidvania-games perfect. Vreemd genoeg is het een genre waarvoor ik niet genoeg geduld of kalmte had voordat ik vader werd.
Je moet weten dat ik gek ben op videogames. Tenminste, dat was ik voordat ik kinderen kreeg. In feite heb ik sinds de geboorte van mijn oudste zelden meer zo lang kunnen gamen als vroeger. Maar gelukkig zijn mijn zoons geen baby's meer, dus heb ik wat meer tijd om mijn vroegere passie uit te leven.
Dat is toen ik een nieuw genre ontdekte: Metroidvania. Deze term is een verzamelnaam die is ontstaan uit twee serienamen: Metroid en Castlevania. Metroidvania-spellen worden gekenmerkt door grote spelwerelden, zodat elke wereld toegankelijk is zodra je bepaalde nieuwe vaardigheden hebt verworven. Ik heb net The Messenger uitgespeeld. Een paar jaar geleden had ik dat niet gekund. Het zijn mijn kinderen die mijn beste voorbereiding zijn geweest.
Ouders hebben stalen zenuwen nodig
Als je wel eens in contact bent geweest met jonge kinderen, dan weet je dit maar al te goed: ze kunnen een driftbui krijgen als je volgens hen hun boterham niet goed hebt besmeerd. Een andere klassieker: je bent eindelijk klaar met het aankleden van de jongste voor een boswandeling. Maar je oudste heeft zijn anorak al uitgetrokken. Je kunt weer helemaal opnieuw beginnen. Bovendien vinden ze het nooit leuk hoe je bananen pelt. Kortom, het leven met kinderen is een leerschool in geduld.
Voordat ik vader werd, was ik een echte zenuwpees. Mijn kinderen hebben me geleerd om onder alle omstandigheden kalm te blijven. Een eigenschap die heel goed van pas komt in een andere context: Metroidvania-spellen. Zelfs als ik voor de tiende keer doodga op dezelfde plek, geef ik niet op. Ik schreeuw niet meer als een bezetene. Integendeel, ik bedank het spel voor de feedback (mijn virtuele dood) en probeer het nog een keer.
Ik ben het constante doelwit van persoonlijke aanvallen
Het grootste deel van mijn schooltijd werd ik lastiggevallen. Ik werd altijd aan de kant geschoven door mijn klasgenoten. Uiteindelijk maakte dit me niet sterker, maar zwakker. In feite had ik jarenlang een gebrek aan zelfvertrouwen. Mijn gevoel van eigenwaarde verbeterde maar langzaam. En zelfs als jongvolwassene vatte ik de minste kritiek persoonlijk op.
En vandaag? Ik word nog steeds beledigd. Maar nu zijn het mijn eigen kinderen die me uitschelden. Sommige beledigingen zijn duidelijk ("je bent dom"), andere minder ("Pap, je bent een grijze worst"). Vroeger zou dit me boos hebben gemaakt, maar tegenwoordig laat "t'es bête" me koud (ik gebruik deze uitdrukking zelf ook). Ik heb ook gemerkt dat zelfs volwassenen moeite hebben om hun emoties onder controle te houden. Dat blijkt wel uit de verhitte debatten in de online commentaren. Wat betreft de worst met grijze haren, mijn zoon vertelde me dat het geen belediging was, maar een compliment. Dat gezegd hebbende, kon hij me niet uitleggen hoe het vleiend was om eruit te zien als een worst. Hoe dan ook, dankzij hem en zijn broer heb ik geleerd het hoofd koel te houden.
Wat heeft deze lange uitweiding te maken met Metroidvania spellen? In The Messenger, dat ik net heb uitgespeeld, heb ik een oneindig aantal levens. Elke keer als ik sterf, brengt de hebzuchtige demon Kazimodo me weer tot leven. In ruil daarvoor eet hij alle tijdelijke diamanten op (de valuta van het spel) die ik moet verzamelen. En hij steekt elke keer de draak met me. Hij zegt bijvoorbeeld tegen me: "Ik ben degene die je nooit had ontmoet als je talent had gehad". Tot aan de aftiteling had de kleine spottende demon me 444 punten van kritiek gegeven (ik ben niet zo goed in dit spel). Vandaag ben ik er trots op dat ik deze kritiek met een goed humeur kan incasseren.
Dankzij mijn kinderen speel ik Metroidvania-games op een zen-manier, verniel ik de controller niet meer en barst ik niet meer in tranen uit. Ik denk er zelfs over om sommige platformspellen, die me in mijn jeugd zo irriteerden, weer eens te proberen. Weet je wat? Ik ga zeker weer een videogamegek worden.
20 mensen vinden dit artikel leuk
Kevin Hofer
Senior Editor
kevin.hofer@digitecgalaxus.chTechnologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.
