Sleeën, joggen, fietsen, uitglijden: Een gewone zondag op de plaatselijke berg
De plaatselijke berg van de stad is in het weekend een drukte van belang. De halve stad brengt zijn vrije tijd door in een klein gebied. Vooral de winter geeft een divers beeld van activiteiten - en een dwarsdoorsnede van onze samenleving.
Ik loop op mijn trekkingschoenen langs de hoofdweg en voel me dom. Heb ik overdreven met de keuze van de schoenen voor mijn zondagse uitstapje? Ik zag op de Instagram-post van een kennis dat er nog sneeuw ligt op de plaatselijke berg en bereidde me daarop voor op mijn grotere wandeling.
Het pad is steil en ik ben niet de enige met het idee om op een zondag de plaatselijke berg van de stad te beklimmen. Er zijn veel stelletjes, gezinnen met kinderen, met en zonder kinderwagens en enkele honden. De paartjes lopen hand in hand langs de modderige stukken, de kinderen rennen vooruit, de ouders roepen hen luidkeels na. Het pad is steil, maar dankzij grind geen probleem, zelfs niet voor mensen met sportschoenen.
Op naar een open plek in het bos. Daar ligt het, de sneeuw.
Winterwonderland Hausberg
Sledders gaan bergafwaarts, fietsers bergopwaarts - er is geen apart pad. "Kijk uit!" hoor ik een oudere heer roepen terwijl hij bijna wordt omvergereden door een kind op een bobslee. Iets verderop loopt een hond achter een tennisbal aan.
Ik slinger me een weg door de kleurrijke drukte en verlaat de splitsing nadat ik een kind met een slee voorrang heb gegeven. Het gaat verder omhoog in de sneeuw. Ik ben blij dat ik mijn trekkingschoenen heb aangetrokken. Ik zie de eerste voeten met gympen al uitglijden. Een vrouw valt naar beneden, ze lacht en heeft zich gelukkig niet bezeerd.
Einde van de ijstrap
Het volgende probleem zie ik van een afstandje. Een steile trap, op de treden waarvan de sneeuw door de vele trainer-treden in ijs is veranderd. Gelukkig is hier niemand en kan ik ongezien mijn geluk beproeven. Zelfs met mijn zogenaamd goede schoeisel begin ik te wankelen. Godzijdank heeft de stad iets bedacht en een hekwerk geplaatst. Met behulp hiervan en een onelegante zijwaartse gang baan ik me langzaam een weg naar boven. Achter me hoor ik twee mannen naderen. De twee lopen de trap op alsof er geen probleem is.
Ik liet me door de twee inhalen. Ze dragen stijgijzers. Met een stevige greep op de reling kijk ik jaloers naar hun goede uitrusting.
Geholde wijn, ijs en uitzicht
Ik haal de top zonder te vallen. Op het uitzichtplatform mengen sleeërs, fietsers en hondenuitlaters zich met allen die per trein zijn aangekomen. Bontjassen, zonnebrillen, mooie handtassen en chique enkellaarsjes ontmoeten functionele kleding.
Op de grond ligt sneeuw en ijs, doorspekt met grind. Een man rijdt op zijn e-bike door de ingang van het uitkijkplatform, ondanks een verbodsbord. De hond van eerder met de tennisbal is er ook al. Een vrouw met hoge hakken en twee volle papieren bekers baant zich een weg terug door de menigte vanuit de kiosk. Een jongeman met een enorme paraglidingrugzak loopt doelgericht langs alle excursiegangers.
Ik sluit me aan in de rij voor wat glühwein. Een racefietser duwt zijn fiets met dunne banden door het volk. Hoe kwam hij hier boven?
Al het goede komt van onderen
Ik overweeg even de trein naar beneden te nemen. Ik wil de ijstrap niet meer aanpakken. Als ik al moeite heb om naar boven te gaan, zal het naar beneden niet beter zijn. Maar er zijn andere wegen terug naar de stad.
Ik loop langs de rivier.
Ik loop langs de kant van het pad en word ingehaald door enkele sleeën. Weten hun chauffeurs dat er na een paar bochten geen sneeuw meer ligt? Het gele wandelbord zegt me dat ik linksaf moet. Ik volg de suggestie en kom op een smaller pad, weg van de sleeërs. Het pad voert steeds steiler naar beneden. Een jong stel in mooie Asics sportschoenen loopt voor me uit. Met elke meter krijgen ze meer zin om te sleeën.
En dan is er nog een trap. Deze is nog ijziger en steiler dan die van de beklimming en midden in het bos. Het echtpaar heeft het zichtbaar moeilijk. Hij loopt voorop, zich nauwelijks vasthoudend aan de takken die naar beneden hangen. Ze glijdt achterlangs, houdt zich aan hem vast en dan vallen ze allebei. Ze lachen, er is niets gebeurd.
Ik heb geen zin om te lachen. Ik sta nog steeds op de top en bedenk hoe ik hier beneden kan komen zonder te vallen. Ik besluit weer opzij te gaan, maar glij al bij de derde trede uit en val naar beneden. Ik land tenminste zacht op mijn rugzak, waarin mijn sjaal, handschoenen en waterfles zitten.
Ik denk aan de twee heren met de stijgijzers. Het zou hen niet zijn overkomen. Tegelijkertijd is het een beetje gênant om zo overuitgerust de plaatselijke berg op te gaan. Ik neem liever een val met waardigheid.
Na een paar meter sta ik op de open plek. Voor mij is dit het einde van het moeizame deel. Voor drommen sleeënde, fietsende en overtuigde trainersdragers die op mij afkomen, begint het avontuur nu pas. Ik wens hen succes en geduld.
6 mensen vinden dit artikel leuk
Experimenteren en nieuwe dingen ontdekken is een van mijn passies. Soms gaat iets niet zoals het hoort en in het ergste geval gaat er iets kapot. Voor de rest ben ik serieverslaafd en kan ik niet zonder Netflix. In de zomer kun je me echter buiten in de zon vinden - aan het meer of op een muziekfestival.
