"Twisters": eindelijk weer een spannende rampenfilm

Eén ding voorop: er staan geen spoilers in deze recensie. Je leest alleen informatie die bekend is uit de trailers die al zijn uitgebracht.

Toen "Twister" in mei 1996 uitkwam, was de door Jan de Bont geregisseerde actiethriller veel meer dan alleen een film over slecht weer. Het was een technische revolutie. Een mijlpaal op het gebied van computer- en geluidseffecten die, ondanks het spektakel, de personages nooit uit het oog verloor. We weten het nog: Bill (Bill Paxton), een voormalig stormjager, keert terug naar Oklahoma voor een laatste epische stormjacht met zijn ex-vrouw Jo (Helen Hunt).

Nu, bijna 30 jaar later, zou het makkelijk zijn om het succes van "Twister" alleen toe te schrijven aan de special effects. In 1996 was er immers nog geen YouTube. Geen sociale media. De vernietigende aard van tornado's was alleen op het nieuws te zien. "Twister" bevredigde ons voyeuristisch verlangen naar de vreselijke maar fascinerende verwoesting. Maar in de kern ging het over mensen. Over het overwinnen van trauma's. Over vriendschap.

En over vliegende koeien.

"Twisters", het vervolg, heeft twee problemen: ten eerste zijn verontrustende beelden van natuurkrachten slechts een klik verwijderd; we hebben geen film meer nodig die ons het gevoel geeft dat echte stormjagers hun leven wagen voor wetenschappelijke kennis en de adrenalinekick. Ten tweede gaven Helen Hunt en Bill Paxton het onzinnige verhaal van "Twisters" de geloofwaardigheid die het nodig had om het publiek mee te slepen. In "Twisters" ontbreken zulke grootheden.

En toch: als na 122 minuten de aftiteling rolt, ben ik opgelucht dat "Twisters" meer biedt dan alleen degelijk vermaak - en een bevredigend vleugje nostalgie uit de jaren negentig. Zou ik het nog een keer kijken? Ja, vooral vanwege de spectaculaire beelden.

Dit is waar "Twisters"

over gaat Kate (Daisy Edgar-Jones) had vijf jaar geleden de stormjacht eigenlijk afgezworen toen een studieproject dat ze leidde tot een dramatisch einde kwam: drie van haar beste vrienden werden meegesleurd in een tornado en kwamen om. Haar zogenaamde onfeilbare intuïtie voor tornado's? Weg met de wind. Sindsdien bestudeert ze stormen in New York City vanaf een veilige afstand - op computerschermen.

Ze haalt uitgerekend Javi (Anthony Ramos), haar enige overlevende vriend uit het vorige drama, over om terug te keren naar Oklahoma - haar thuis, de zogenaamde "Tornado Alley". Dankzij een onbekende donor heeft Javi toegang tot een nieuw soort volgsysteem dat tornado's uitgebreider moet kunnen scannen en beter moet kunnen voorspellen. Maar om de systemen goed te kunnen plaatsen, heeft Javi Kate's zesde zintuig als volbloed stormjager nodig.

Terwijl Kate langzamerhand de ware bedoelingen van Javi's geldschieters ontdekt, kruist ze haar pad met de onuitstaanbaar arrogante doorzetter en social media ster Tyler Owens (Glen Powell). Hij wil niet alleen op stormen jagen, hij wil ze ook "temmen". Maar er zit meer achter zijn façade dan Kate zich aanvankelijk realiseert.

Een welkome, nostalgische reis

Ik wist eerst niet echt wat ik van "Twisters" moest verwachten. Of beter gezegd, ik had een angst die ik eigenlijk niet wilde uitspreken omdat ik het origineel te veel waardeer: hooggepolijste troep die overdreven computereffecten gebruikt om een dun gerekt verhaal en oppervlakkige personages te verbergen.

Even erger: een remake die de succesvolle naam van een franchise uit de jaren negentig neemt, het naar de jaren 2020 brengt en er een paar gastoptredens van ouder wordende personages tegenaan gooit - allemaal zo verpest dat het mijn hart pijn doet.

Been there, done that. Is dat niet zo, "Independence Day 2"?

"Twisters", kan ik met een gerust geweten zeggen, is geen van deze dingen. De nieuwe rampenfilm is geen direct vervolg op het origineel uit de jaren negentig. Afgezien van de tornado's zijn er nauwelijks verbanden tussen de films. Ook zijn er geen goedkope gastoptredens die gebruikt hadden kunnen worden voor de trailer om kunstmatig een hype te creëren voor de remake.

Hoe dan ook, ik ben echt enthousiast over hoe "Twisters" eruitziet. In tegenstelling tot wat ik vreesde, is er niets overmatig gepolijst, gedenoïseerd of zwaar bewerkt, zoals het geval is bij veel van de huidige digitale producties. Dit geeft ze die ongelooflijk flauwe en saaie uitstraling die je misschien al is opgevallen.

In plaats daarvan vertrouwt regisseur Lee Isaac Chung, die in 2020 zelfs werd genomineerd voor een Oscar in de categorie "Beste Regisseur" voor "Minari", letterlijk op film. En op Kodak-camera's zoals die in de jaren zeventig en tachtig werden gebruikt. Voor films als "Star Wars" of "Indiana Jones".

Dus "Twisters" ziet er ook gezellig, warm en nostalgisch uit, vooral in de landschapsopnamen: Stel je weelderige groene velden voor met kilometerslange terracottakleurige grindwegen. Op de achtergrond een angstaanjagend mooie storm waarvan de cirkelende, donkergrijze wolkenformaties het naderende onheil aankondigen. Ja, zo werkt kippenvel. Vooral als je van het spektakel kunt genieten op een IMAX-scherm.

Het kind van de jaren 90 in mij verheugt zich. Ik voel me weer ergens tussen 1993 en 1996, toen ik "Jurassic Park" en "Twister" voor het eerst zag.

De rauwe kracht van de natuur

Apropos: de tornado's zijn de duidelijke sterren van de film. Ze zijn wreed, wreed en doden zonder scrupules - en toch slaagt "Twisters" er ook in om hun ontzagwekkende schoonheid vast te leggen.

Bijvoorbeeld in de scène waarin Kate en Tyler aan hun metgezellen in de auto uitleggen hoe een tornado wordt "geboren". Eerst zeggen ze een hoop clichématig wetenschappelijk gebrabbel op. Maar dan komt Tyler ter zake: "Een tornado is een mengeling van alles wat we weten en alles wat we niet begrijpen. Het is niet alleen wetenschap. Het is ook religie." Passend hierbij op de achtergrond: filmmuziek met zingende engelen.

Voilà: pure poëzie.

Het is deze combinatie van geavanceerde computereffecten en een soundscape vol rancune die echt onder je huid kruipt. Dit geldt met name voor de tornado die 's nachts een rodeoshow "aanvalt" en alleen te zien is in die fracties van een seconde waarin bliksemflitsen de razende nachtelijke hemel verlichten. De angstaanjagend fotorealistische wervelwinden worden vermengd met praktische effecten en heel veel vuil en water, dat bijna non-stop rechtstreeks in de gezichten van de acteurs spat.

De brute kracht van de tornado.

De brute kracht van de natuur - die is voelbaar in elk beeld.

Vaag verhaal? Oppervlakkige personages? Check

Ik schreef aan het begin: "Twister" had ook beschuldigd kunnen worden van een haasachtig verhaal dat meer draait om het ensceneren van de ene storm na de andere. Maar met Helen Hunt en Bill Paxton, in die tijd al respectabele Hollywood-grootheden, hadden ze acteerkwaliteiten die het verhaal gemakkelijk konden dragen en het zelfs diepzinniger konden laten lijken dan het was.

"Twisters" mist een verhaal over de ene storm na de andere.

"Twisters" mist zulke grootheden. Daardoor lijkt het verhaal opvallend vlak. Net als de personages. Kate bijvoorbeeld, gespeeld door de opkomende Daisy Edgar-Jones. Vergelijkbaar met Helen Hunt destijds, belichaamt ze een gepassioneerde stormjager die tornado's en hun paden beter kan voorspellen dan welk computermodel dan ook; ze neemt liever haar toevlucht tot traditionele middelen. Paardenbloemen, bijvoorbeeld. Dat neem ik aan van Helen Hunt. Daisy Edgar-Jones daarentegen mist de gravitas om me zo gemakkelijk over de gebruikelijke clichés heen te laten kijken.

Natuurlijk mogen de stereotype stormtrooper troepen niet ontbreken. Aan de ene kant zijn er de arrogante genieën met academische titels, mooie uniformen en wie weet wat nog meer. Aan de andere kant zijn er de ruige strijdpaarden met hun nonchalante opmerkingen, die ongeëvenaarde veldervaring hebben - en het hart op de juiste plaats. Voor mij als kijker is het vanaf het begin duidelijk aan welke kant ik sta. Clichématiger kan bijna niet.

Maar in 1996 was het niet anders.

Alleen Glen Powells personage Tyler steekt er bovenuit - arrogant en toch ongelooflijk stijlvol. Dit ligt minder aan het script dan aan Glen Powell zelf. Zijn charisma zou een tornado kunnen vangen en temmen. Maar misschien ben ik bevooroordeeld omdat ik hem sinds "Hidden Figures" en "Top Gun: Maverick" te goed vind om zijn prestaties objectief te beoordelen.