"Ultros" is als een koortsdroom: spannend, maar niet helemaal coherent

Ik word wakker in een onbekende omgeving. De kleurrijke wereld om me heen verblindt me. Droom ik? Alles lijkt onwerkelijk. Schaduwachtige vormen op de achtergrond. Na een paar stappen herken ik mijn spiegelbeeld in een plas. Ben ik dat? Wie ben ik eigenlijk?

Ik loop verder en kom een levenloos lichaam tegen. Er zit een zwaard in vast. Ik verwijder het. De persoon die op de grond ligt verschijnt voor me. Ze spreekt tegen me. Ik begrijp haar taal, maar niet waar ze het over heeft.

"Ultros" begint griezelig. Ik weet niet wat hier gebeurt. Mijn enige doel: uitzoeken wat hier aan de hand is.

Het verhaal van "Ultros" is verwarrend en verontrustend

Ontwikkelaar Hadoque onthult iets meer over het verhaal in de beschrijving op Steam. Blijkbaar ben ik neergestort in de sarcofaag. Een gigantische kosmische baarmoeder die door de ruimte zweeft. Binnenin leeft het oude demonische wezen Ultros.

Ik zit gevangen in een oneindige tijdlus van een zwart gat. Pas geleidelijk leer ik de mensen in de sarcofaag kennen en realiseer ik me welke rol ik speel. Meer over het verhaal wil ik niet verklappen. Het is echter verontrustend en geeft een kijkje in de diepten van de menselijke psyche. Zoals typisch is voor het genre, moet ik het verhaal stukje bij beetje zelf verzinnen. Veel blijft cryptisch na de eerste keer spelen. Om alles te weten te komen, moet ik na de eindcredits de wereld verder verkennen. Er zijn alternatieve eindes te ontdekken en alleen deze onthullen mij alle details van het verhaal.

Niet alleen het verhaal is absurd, ook de personages zijn heerlijk vreemd. Zo is er Gärdner, die - hoe kan het ook anders gezien zijn naam - de planten in de sarcofaag verzorgt. Zijn liefde voor planten is bijna pathologisch. Hij lijkt de enige constante in de baarmoeder van de ruimte. Qualia daarentegen is allesbehalve constant en lijkt altijd in de war. Het zijn de andere personages en de wereld van "Ultros" die de hoofdrolspeelster Ouji haar karakter geven. Ze komt zelf nooit aan het woord en haar naam wordt nooit genoemd in het spel.

Ik had 10,5 uur nodig voor mijn eerste playthrough. Maar ik ben ook snel gegaan voor de recensie. Hadoque noemt een streeftijd van 15 uur. Ik denk dat ik nog vijf uur nodig heb om alles te zien. Aangezien de wereld van "Ultros" me heeft geboeid, zal ik dat zeker doen.

Metroidvania met rogue-lite accenten

"Ultros" speelt als een klassieke Metroidvania. Ik verken geleidelijk een grote kaart met verschillende gebieden. Bepaalde gebieden kun je alleen na verloop van tijd bereiken. Om dit te doen, moet ik vaardigheden verwerven.

Ik leer de vaardigheden die relevant zijn voor het verhaal door de wereld te verkennen en het einde van een lus te bereiken - hierover dadelijk meer. Daar krijg ik de zogenaamde extractor. Een maskerachtig ding dat met mij verbonden is en me de verschillende vaardigheden geeft. Een daarvan is de genrefavoriet double jump. Andere vaardigheden laten me kort vliegen en planten snijden of opgraven. In "Ultros" kan ik naast mijn exploratievaardigheden ook mijn groene vingers laten zien. Door te tuinieren kan ik mijn omgeving manipuleren en vooruitgang boeken op de kaart en in het verhaal. De puzzels die op deze manier ontstaan vereisen soms veel denkkracht.

Hoe geweldig deze vaardigheden ook klinken, ik heb ze zelden nodig. Om verder te komen in het verhaal heb ik ze meestal maar op één gebied nodig. Later komen ze nauwelijks meer aan bod.

Als ik een nieuwe extractorvaardigheid heb geleerd, begint de lus opnieuw als ik een bepaalde kamer binnenga. Ik word dan wakker op dezelfde plek als aan het begin. De andere personages lijken me dan vergeten te zijn. Ik ben ook mijn vaardigheden vergeten. Ik moet ze terughalen in een andere kamer.

Naast de Extractor-vaardigheden zijn er ook nog de Cortex-vaardigheden. Deze zijn niet nodig om verder te komen, maar verbeteren de gameplay met nieuwe aanvalstechnieken, meer gezondheidspunten of meer aanvalskracht. Ik leer ze door de resten van mijn tegenstanders op te eten. Afhankelijk van hoe ik ze afmaak, laten ze lichaamsdelen van verschillende kwaliteit achter. Variatie in gevechten wordt dus beloond.

Net als de extractor verlies ik mijn cortexvaardigheden aan het einde van een lus. Ik moet er weer voor vechten. Ik kan echter items vinden waarmee ik in nieuwe lussen telkens één geselecteerde cortexvaardigheid kan behouden.

Niet alles is altijd duidelijk in de gameplay

Net als het verhaal legt "Ultros" niet veel uit over de gameplay. Op een gegeven moment kom ik bijvoorbeeld een machine tegen. Als ik die activeer, verschijnt er een bal met een oog. Ik kan de bal bewegen met mijn aanvallen en het oog volgt me. In het begin weet ik niet wat ik ermee moet doen. Pas na wat vallen en opstaan realiseer ik me dat de machine me naar de bal teleporteert als ik hem weer activeer. Ik moet de bal dus met mijn aanvallen verplaatsen naar plekken die voor mij onbereikbaar zijn en me daar dan naartoe laten teleporteren. Het kost soms tijd om te beseffen wat het spel wil dat ik doe.

Het gameplaymechanisme met de bal verschijnt tenslotte niet slechts één keer. Later in het spel wordt het zelfs uitgebreid door zoiets als voetbal te moeten spelen. Andere minigames zoals een versie van "Four Wins" zorgen voor afwisseling naast verkennen, vechten en tuinieren.

Cool gevechtssysteem dat zijn potentieel niet kan waarmaken

In "Ultros" vecht ik met een zwaard. Ik kan niet blokkeren, maar wel ontwijken. Als ik dit op het juiste moment doe, kan ik een tegenaanval doen. Sommige tegenstanders hebben een beschermend schild dat ik eerst moet vernietigen met een oplaadbare aanval. Ik kan ook jongleren met tegenstanders. Om dit te doen, moet ik ze eerst omhoog gooien met bepaalde aanvallen en ze daarna weer aanvallen met een standaardaanval. Daarna kan ik ze in elke richting gooien - zelfs naar andere tegenstanders. Ik gebruik de Cortex, het vaardigheidsbord, om mijn moveset uit te breiden.

Slagen bieden genoeg variatie. Het is jammer dat dit niet geldt voor de tegenstanders. Het voelt alsof ik altijd dezelfde vijf of zes vijanden tegenkom. De meeste zijn ook te makkelijk naar mijn smaak. Dit geldt zowel voor de standaard antagonisten als voor de eindbazen - en ik speel op de hoogst mogelijke moeilijkheidsgraad. Jammer, "Ultros" verspilt hier veel potentieel.

De wereld van "Ultros" is grotesk en toch zo mooi

De kaart van "Ultros" is daarentegen uitstekend. Het begint al met de psychedelische sci-fi artstijl van art director El Huervo. Op het eerste gezicht lijken de gebieden erg op elkaar. Bij nader inzien komt dit echter doordat de overgang vloeiend en niet abrupt is. Hetzelfde geldt ook voor de soundtrack van Ratvader. Als ik het gebied verander, verandert de muziek schijnbaar ongemerkt. In elk geval zijn de soundtrack en de geluidseffecten briljant en trekken ze me nog meer in de ban van "Ultros".

De lay-out van de kaart is ook indrukwekkend. De afzonderlijke gebieden zijn handig met elkaar verbonden of slim van elkaar gescheiden. Ik geniet ervan om de wereld van "Ultros" te verkennen - zelfs als ik door de lussen bepaalde gebieden meerdere keren moet doorlopen. De rogue-lite elementen storen me nauwelijks - daar ben ik meestal geen fan van. Hoewel ik in de loops bij het begin begin begin, is er altijd wel iets anders.

Het planten van de flora is goed.

De aanplant van flora is vakkundig in de wereld verweven. In het begin is het optioneel, later wordt het verplicht om verder te komen in het verhaal. Hierdoor verandert ook de wereld zelf. Waar het eerst donker was, groeit in korte tijd een prachtige boom. Ik kan er ook fruit van plukken en eten, wat mijn statistieken weer verbetert. De sarcofaag wordt zo een levend organisme dat in de loop van de tijd verandert.

Hoewel er positieve dingen waren, had ik ook te maken met bugs op twee plaatsen waardoor ik niet verder kwam. Ik wist niet zeker of ik vastzat vanwege een bug of omdat ik ergens anders heen moest. Het duurde lang voordat ik daar achter was. Ik heb er echter vertrouwen in dat Hadoque deze bugs voor de release zal oplossen.

Conclusie: Een wereld die het ontdekken waard is

"Ultros" is zo'n spel dat me meteen vanaf het begin pakt, ook al geeft het niets weg. Misschien vind ik het daarom wel leuk. Ik hou ervan om in het diepe te worden gegooid en het onbekende te verkennen zonder context. En als deze wereld net zo stijlvol overkomt als de sarcofaag, is dat des te beter. De verhalen over de omgeving en de frisse ideeën zoals tuinieren in een Metroidvania zijn geweldig.

Helaas zijn deze ideeën niet volledig geïntegreerd. Mijn escapades als ruimtetuinier zijn leuk, maar ze brengen me alleen op bepaalde punten vooruit in het verhaal. Na verloop van tijd verzanden bepaalde vaardigheden volledig in de baarmoeder en voelen daardoor irrelevant.

Hetzelfde geldt voor het gevechtssysteem. Het had veel potentie. Maar uiteindelijk lijdt het aan een gebrek aan variatie in de vijanden. Ik versla ze altijd op dezelfde manier omdat dat voor mij werkt. Bovendien leveren de antagonisten me geen problemen op. Persoonlijk vind ik het spel te makkelijk.

Dankzij de kritiek heb ik "Ultros" met plezier gespeeld. Als je van Metroidvanias houdt, zul je waarschijnlijk hetzelfde voelen. Ik kan het spel aanraden voor ongeveer 25 frank / euro. Vooral als je een Steam Deck OLED hebt. Het is vanaf de lancering geverifieerd voor de handheld. Het spel ziet er magisch uit op het scherm.

"Ultros" is vanaf 13 februari verkrijgbaar voor PS5, PS4 en PC. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Kepler Interactive voor testdoeleinden.