Vervolg aangekondigd voor "Alien: Isolation": Ik verheug me en vrees

Zullen tien jaar genoeg zijn om bij te komen van de angsten in "Alien: Isolation"? En nog een ménage à deux aan te gaan met het kwijlende monster van een andere wereld? De ontwikkelstudio van "Alien: Isolation", Creative Assembly, wil de sprong zeker weer wagen.

Tien jaar na de release van de game in 2014 heeft Creative Director Al Hope aangekondigd op X dat er een vervolg komt op "Alien: Isolation". Voor de tiende verjaardag zijn "jullie noodsignalen luid en duidelijk gehoord" - het noodsignaal is een verwijzing naar de eerste "Alien" film uit 1979. Het vervolg is echter nog in een vroeg stadium van ontwikkeling. Hope gaf geen details over het spel of een releasedatum.

Tussen de "Total War" spellen door kwam "Alien: Isolation"

De studio Creative Assembly, die bij Sega hoort, staat eigenlijk niet bekend om horrorgames. In feite is het bekend om bijna niets anders dan de "Total War" serie. Ik tel er in totaal 16 op de Wikipedia pagina van het Britse bedrijf. "Alien: Isolation" valt op in het portfolio van de studio. Als een ontwikkelstudio zich vanaf het begin zo heeft gefocust op één genre, namelijk strategiespellen, is de uitzondering des te belangrijker.

De ontwikkeling van het spel was destijds een droomproject, stelt Hope in zijn post. Hij benadrukt dat "Isolation" de "sfeer en horror" van de originele film moest vangen. Dit omvat het rondsluipen, het overgeleverd zijn aan de genade van anderen en vooral de hartkloppingen. Er is dus hoop dat het nieuwe spel niet zal uitdraaien op een balspel voor meerdere spelers. Zoals "Aliens: Fireteam Elite" uit 2021 of het geannuleerde "Hyenas", bijvoorbeeld.

"Alien: Isolation": een haat-liefdeverhouding

Ik hield van "Alien: Isolation" en ik haatte het. Ik heb de "Alien"-films lange tijd vermeden uit angst. Normaal deinsde ik terug voor elke vlieg. Maar toen, bijna precies vier jaar geleden, durfde ik het aan om livestream deze game, waar ik al veel over gehoord had. "Isolation" greep me meteen. Voor een spel uit 2014 ziet het er vandaag de dag nog steeds goed uit, afgezien van de personages. Maar die zijn toch onbelangrijk.

De donkere gangen, het flikkerende licht en de soundtrack voerden me volledig mee naar het min of meer verlaten ruimtestation "Sevastopol". De bekende alien uit de gelijknamige films haalt er kattenkwaad uit. Alsof dat nog niet genoeg is, vechten de overgebleven mensen ook nog met elkaar. In het midden van dit alles zit ik gehurkt in een archiefkast en gluur door de spleten, in de hoop niet ontdekt te worden. Ik speelde Amanda Ripley, de dochter van Ellen Ripley uit de films. En net als haar moeder wist ze niet wat haar te wachten stond.

Bloed, zweet en tranen - en toch graag weer

Als Amanda moest ik leren dat stil zijn troef is en munitie voor de revolver zeldzaam. Het helpt sowieso alleen tegen mensen en alleen als ik ze kan raken met mijn trillende handen. En als ik pech heb, trekt het lawaai de vreemdeling aan, het wezen dat ik liefkozend het "godvergeten gebroed van de hel" noemde. Tot op de dag van vandaag word ik soms in het koude zweet wakker omdat ik denk dat ik de alien heb horen rommelen in een ventilatieschacht.

En ik zal nooit het gepiep vergeten van de noodtelefoons die dienen als reddingspunten. Het gepiep - mijn persoonlijke ambrozijn voor de oren - betekende dat ik na talloze pogingen waarin ik als buitenaards voer eindigde, eindelijk een deel kon voltooien. Dagen voor de geplande "Alien"-streams stonden de rillingen over mijn rug en toch speelde ik het spel uit, inclusief alle DLC. Gewoon omdat het zo goed is.

"Alien: Isolation" slaagt erin om met slechts een paar geluiden en een donkere gang te doen wat "Resident Evil" en co. niet kunnen met hun hele trukendoos van gemuteerde monsters, walging en waardeloze jump-scares: me in mijn broek doen plassen. Daarom kijk ik uit naar het vervolg op "Isolation" - en ben ik er tegelijkertijd bang voor.