Waarom ik Kahuna speel, ook al verlies ik bijna altijd
Een paar weken geleden kocht ik het geweldige strategiespel Kahuna. Het leerde me niet alleen dat een goede tactiek cruciaal is, maar ook dat ik waanzinnig slecht kan verliezen.
Mijn voeten zitten vast in het zand. Lichte golven geven wat vaart aan de verder kalme zee. Dichte jungle begint direct achter me. De zon straalt meedogenloos van boven, slechts zelden gesluierd door een cumuluswolk. Een witte brug verbindt mijn eiland Coco met zijn nog onbewoonde buurman Gola. Niet alleen wil ik het graag in mijn bezit hebben, maar mijn aartsvijand heeft al een brug gebouwd naar de overkant. Binnenkort wordt beslist wie de betere veroveringsstrategie heeft.
De regels zijn eenvoudig
Tot deze perfecte wereld, doordrongen van het verlangen naar wraak, word ik meegenomen door Kahuna, een bordspel voor twee minstens tienjarigen. Met behulp van eilandkaarten, waarvan je er maximaal vijf in je hand mag hebben, bouw je bruggen - of sloop je die van je tegenstander. Sommige kaarten liggen met de beeldzijde naar boven, andere liggen met de beeldzijde naar beneden in de stapel. Jij bepaalt waar je vandaan trekt en dus of je tegenstander de kaart ziet of niet. Je mag echter maar één kaart tegelijk trekken. Als je al vijf kaarten in je hand hebt, moet je er een of meer spelen of een kaart met de beeldzijde naar beneden op de bodem van de stapel leggen.
Het doel is ook simpel: meer eilanden bemachtigen dan je tegenstander. Je bezit een eiland zodra je meer dan de helft van de verbindingen met je bruggen hebt bezet. Telkens als je kaarten op zijn, worden je bezittingen geteld. Bij de eerste tussenstand kun je één punt scoren, bij de tweede twee en bij de derde zoveel als je meer eilanden bezit. Het is een kwestie van geluk of de juiste kaarten voor je op tafel liggen, al het andere is tactiek.
Tactieken veroorzaken problemen
En dat is precies waarom ik relatief vaak verlies. Zelfs in mijn ideale wereld - een zwoele lenteavond, saamhorigheid - sluit wraakzucht zich snel aan. Kahuna laat me niet alleen zien dat ik aan strategische hersentraining moet doen. Het laat ook zien dat ik een ongelooflijk pijnlijke verliezer ben. In ieder geval tegen mijn vriend.
Hij schaakt relatief goed en bezit een tiental boeken van grootmeester Garri Kasparov. Hij kan gemakkelijk een paar stappen vooruit denken, terwijl ik vaak bevangen ben door impulsen. Net als in mijn schooltijd leidt dit tot slordige fouten. In de wiskundeles vergeet ik plotseling de tekens, in Kahuna zie ik een brugverbinding over het hoofd of welke kaart mijn tegenstander nu heeft gepakt. Dat laatste zou cruciaal zijn om te anticiperen op de tactiek van de tegenstander.
Naast deze discrepantie in ons handelen, die mij op zich al verontrust, zijn er onnodige uitspraken als: "Caro, ik had vandaag geen goede dag. Kunnen we Kahuna spelen zodat ik toch een gevoel van prestatie heb?"
Het kind is boos
Ik zou nu graag willen zeggen dat zulke provocaties me koud laten. Maar nee, ze doen precies wat ze moeten doen. Ze voeden mijn minderwaardigheidscomplexen, mijn hoofd valt onmiddellijk in de modus: "Jouw dag is des te meer verpest als ik al jouw eilandjes overneem!" Zelfverwijzend verlies ik des te meer met deze mentaliteit. En dan verval ik in een ruimte kinderachtige woede waar ik me met terugwerkende kracht erg voor schaam. Op dit moment heb ik het echter te druk met het wegvegen van de bruggen en lopers met een handzwaai en het beledigen van de winnaar.
Het spel is geweldig
Ik ben immers al zover verbeterd dat mijn slechte-loser-optredens steeds korter worden en ik me relatief snel kan verontschuldigen voor mijn kinderachtige gedrag. Ten eerste omdat ik verdomme 30 jaar oud ben. Ten tweede omdat ik wil dat Kahuna leuk blijft en we het spel 's avonds graag uit de commode halen. Het is snel op te zetten, snel te begrijpen en toch zeer gevarieerd. En bovenal duurt een spel maximaal 30 minuten. Perfect voor iemand als ik, voor wie aandacht uiteindelijk wegvalt.
En tenslotte is er de Zuidzeesfeer. Het vormt de tegenpool van al mijn negatieve gevoelens. Op alle stress die in mij ontspruit als opnieuw mijn hardgebouwde eilandverbindingen worden doorgesneden. Ik wil me niet eens voorstellen hoe slecht mijn humeur zou zijn als mijn personage niet met zijn voeten in het warme zand stond, maar in de drek van brute slagvelden.
28 mensen vinden dit artikel leuk
Mijn horizon verbreden: zo zou ik mijn leven in een paar woorden samenvatten. Ik hou ervan nieuwe dingen te ontdekken en meer te leren. Ik ben voortdurend op zoek naar nieuwe ervaringen op alle gebieden: reizen, lezen, koken, cinema of zelfs DIY.
