"Warhammer 40K Space Marine 2" getest: een actiefeest alsof het het jaar 2000 is

Ik ben geen Warhammer 40K-expert. Als ik de complexe franchise zou moeten beschrijven die voortkomt uit een tafelbladspel, komen er twee dingen in me op: een dystopische sci-fi toekomst en Space Marines. De gefokte supersoldaten vertegenwoordigen een soort futuristische Tempeliers, die elke bedreiging voor het Rijk verpletteren onder hun machtige gepantserde laarzen.

De bedreiging in Warhammer 40K is een bedreiging voor het Rijk.

De dreiging in Warhammer 40K Space Marine 2 bestaat uit de Locust-achtige Tyranids en de krachten van Chaos. Dit zijn ketters en afvallige imperialisten die de almachtige keizer de rug hebben toegekeerd. Helaas moeten de orcs uit het eerste deel uit 2011 thuisblijven. Jammer, maar misschien maar goed ook. Toch word ik gebombardeerd met zoveel fantasytermen dat ik snel het overzicht verlies. Maar het verhaal is ook vrij onbelangrijk. Het enige wat ik moet weten is dat ik, net als 13 jaar geleden, in de rol van Demetrische Titus kruip en alles op mijn pad vernietig. Net als in het echte leven.

Verhaal is een middel om een doel te bereiken

Aan het eind van het eerste deel wordt Titus ten onrechte door de inquisitie veroordeeld voor ketterij. Nadat de rechter zelf als ketter is gebrandmerkt en gedood, keert Titus terug naar de Ultramarijnen - na een periode als Blackshield in de Deathwatch (vraag me alsjeblieft niet wat dat betekent). De Ultramarijnen zijn een orde van Space Marines.

Titus krijgt twee krijgers toegewezen, Gadriel en Chairon. Met z'n drieën beginnen ze aan een historisch avontuur om de Tyranid-hordes af te slaan. De campagne kan alleen of met maximaal twee anderen worden gespeeld. Dit maakt de missies niet alleen makkelijker, maar ook leuker. De bots zijn niet de slimste en staan vaak gewoon dom in de buurt. Ze tonen in ieder geval geen valse verlegenheid bij het herleven en zijn meteen ter plekke. Gelukkig maar, want ondanks Titus' kolossale gestalte en stalen pantser overweldigen de hordes monsters me vaak als ik niet oppas.

Het spel wordt gespeeld vanuit een derde-persoonsperspectief. Titus heeft een melee wapen en een afstandswapen. Gezien het aantal vijanden is de munitie meestal op na de tweede golf vijanden. Daarom maak ik veel gebruik van mijn kettingzaagzwaard. Ik kan er combo-aanvallen mee uitvoeren en bloederige stukken door de hordes groteske wezens hakken. Als vijanden genoeg verzwakt zijn, gloeien ze rood op en kan ik voor de brute finisher gaan. Ze doen niet onder voor de fatalities uit "Mortal Kombat". Ik leer niet alleen de anatomie van mijn tegenstanders kennen, ik regenereer ook mijn schild. Mijn levensenergie wordt ook sneller aangevuld als ik kies voor close combat. Trouw aan het motto: aanval is de beste verdediging.

Er zijn ook granaten en een superaanval die langzaam oplaadt en slechts sporadisch kan worden gebruikt. Er is geen skill tree of vrij te spelen wapens in de campagne. In plaats daarvan worden er in de loop van het spel geleidelijk nieuwe dodelijke wapens geïntroduceerd, die ik tijdens de missies regelmatig kan omwisselen. Ik vond de afstandswapens in het begin wat weinig variatie bieden. De verschillende pistolen en geweren lijken erg op elkaar. Pas tegen het einde komen er wapens met een groot kaliber bij, zoals lasergeweren, vlammenwerpers of plasmakanonnen. De wapens in het eerste level hebben echter ook veel kracht. Klappen veroorzaken fonteinen van bloed zoals in een Peter Jackson-horrorfilm.

Ik ben een beetje teleurgesteld over de mêlee wapens. Ik kan er efficiënt monsters mee afslachten. De geluidseffecten gaan echter volledig verloren in de algehele chaos. Als ik met mijn powerzwaard door een van de vele gemene aliens snij, klinkt het alsof ik boter op mijn brood smeer. Pas als Titus een enorme warhammer krijgt, komen de melee gevechten echt op gang. Dat heb ik pas helemaal aan het eind losgelaten.

Dood komt van boven

Ik heb het meeste plezier als ik mijn jetpack om kan doen. Chairon is het met me eens: "Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst de dood van boven heb gebracht". Zo'n diep inzicht in de persoonlijkheid van de stoïcijnse krijger is bijna het equivalent van een vreugdedansje. Helaas verschijnen de jetpacks alleen in bepaalde levels. Ze maken zowel beweging als gevechten veel dynamischer. Met de jetpack kan ik enorme afstanden afleggen en met een explosie vanaf duizelingwekkende hoogte op mijn vijanden neerstorten. Dit was al mijn hoogtepunt in het eerste deel en is ook hier erg leuk.

De actie is duidelijk het middelpunt van het spel. De levels zijn lineair en leiden me van slagveld naar slagveld. Af en toe een hendel overhalen is het toppunt van gevoel. Toch geeft "Warhammer 40K Space Marine 2" me een goede indruk van de wereld, zelfs zonder het ingewikkelde achtergrondverhaal te kunnen volgen. Het is ook sensationeel in scène gezet. Gigantische hordes monsters stromen over enorme slagvelden en bespringen oorlogsmachines met kanonnen zo groot als schoorstenen. Massa's grommende buitenaardse vogels cirkelen in de lucht. Ik en mijn team zitten er middenin. De wereld, die wordt gekenmerkt door eeuwige oorlog, is door en door voelbaar. Niet in de laatste plaats omdat het Rijk elke muur en elke poort versiert met grimmige schedels.

Hoewel de gameplay niet bijzonder gevarieerd is, maakt "Space Marine 2" indruk met het levelontwerp. Van de weelderig groene jungleplaneet Kadaku, tot gigantische hallen waar het plafond in de nevel verdwijnt, tot sombere keldergewelven bezaaid met stapels lijken, er is genoeg variatie. Er is ook een grote portie technogotiek. Bijna elk lid van het rijk bestaat voor 50 procent uit machineonderdelen. Alles staat in het teken van oorlog. Voor de keizer. Tegen de ketters. Deze mantra wordt zo vaak herhaald in het spel dat als ik er een drankspelletje van zou maken, ik na het eerste level op de intensive care zou zijn beland. Omdat het gewoon een spel is, voel ik me in plaats daarvan in de zevende hemel.

Na de campagne is vóór de oorlog

Na de campagne zijn er de speltypen "Operations" en "Eternal War". De laatste is een PvP-modus waarin twee teams van zes Space Marines het tegen elkaar opnemen. Helaas heb ik tijdens de testfase nooit een volle server gevonden en heb ik het daarom niet kunnen uitproberen.

In "Operations" speel je zes zijmissies die parallel lopen aan de campagne. Hierdoor kun je missies vanuit een ander perspectief beleven. Net als het hoofdverhaal kun je deze missies ook in groepjes van drie spelen. Je kunt zelfs kiezen tussen verschillende klassen. En je verzamelt ervaringspunten om extraatjes vrij te spelen en je levende oorlogsmachine aan te passen. Er zijn ook cosmetische items beschikbaar voor de multiplayerstanden.

"Warhammer 40K: Space Marine 2" is getest door Saber Interactive. Ik heb de PC-versie gespeeld. Het spel is ook verkrijgbaar voor PS5 en Xbox Series X/S.