Dubbed versies maken je dom!

"Ik ben te lui om 's avonds moeite te doen" - ik heb de zin die de consumptie van nagesynchroniseerde versies verklaart al tientallen keren gehoord. Ik heb het nooit begrepen. Dat je 's avonds moe bent - oké. Maar hoe liefdeloos voorgelezen teksten, die hooguit overeenkomen met de lengte van de lipbewegingen op het scherm, het leven makkelijker moeten maken is mij een raadsel.

Beter: Het is een mysterie voor me geworden. Ik ben geboren in 1974 en heb in mijn jonge jaren nauwelijks de kans gehad om films in de originele versie te bekijken, laat staan series. "A Colt for All Seasons", "Torches in the Storm", "James Bond", "Starship Enterprise", "Captain Future" - alles was in het Duits omdat het in het Duits werd uitgezonden. En zo gaat dat met de slechte dingen: Je raakt eraan gewend. En in dit geval zie je letterlijk over het hoofd dat de mensen die praten iets anders zeggen dan wat jij hoort. Het lijkt volkomen normaal dat de mond die gevormd is tot een "Nee!" een brede "Nee!"

uitstraalt.

Mijn eerste kennismaking met origineel geluid was in 1982 toen ik met mijn ouders naar de bioscoop ging om "E.T." te zien - tot op de dag van vandaag nog steeds mijn favoriete film. Ik had moeite om de ondertiteling te volgen, maar vond het geweldig om de acteurs en actrices met hun echte stemmen te horen. Het leek allemaal veel echter en tastbaarder.

Maar dat kon alleen in de bioscoop. En alleen als de mensen die ons vergezelden dat wilden. Thuis op de tv en later met de VHS-banden was ik nog steeds veroordeeld om alles synchroon te bekijken. Maar - ik was eraan gewend.

Op een gegeven moment, ik was al ouder dan twintig en woonde alleen, kwam de dvd langs. Eindelijk had ik een keuze. En vanaf dat moment koos ik altijd voor de originele soundtrack.

Als er Pacino op staat, moet Pacino erin zitten!

Eerst moet worden opgemerkt: Frank Glaubrecht is niet Al Pacino. Alleen Al Pacino is Al Pacino en klinkt als Al Pacino. Frank Glaubrecht is zijn Duitse nasynchronisatiestem. En klinkt als Frank Glaubrecht. Als ik naar Al Pacino kijk, wil ik Al Pacino horen.

Bovendien zijn nasynchronisatie-acteurs meestal geen acteurs. Wanneer ze de vertaalde tekst opnemen, zijn ze niet op de set, midden in de actie, maar alleen in een opnamestudio. Ze acteren niet, ze lezen. En zo klinkt het meestal ook: monotoon en onbewogen. En op geen enkele manier zoals het origineel. Melodie, intonatie, kleuring - allemaal weg. Gedubde versies hebben gewoon geen ziel.

Of de verkeerde. Sommige nasynchroniserende acteurs en actrices denken dat ze bijzonder cool, grof of sexy moeten klinken. Dit is vooral duidelijk voor ogen en oren in de serie "24": Tobias Meister, de Duitse stemacteur voor het personage Jack Bauer, wilde duidelijk de badassness van het personage benadrukken, maar klinkt gewoon ongelooflijk dom. Alsof hij zijn eigen project parodieert.

Daarnaast, en dit is het belangrijkste argument, leer je geen goed Engels met nagesynchroniseerde versies. Volgens een onderzoek staat Zwitserland slechts op de 29e plaats internationaal als het gaat om Engelse taalvaardigheid, achter Duitsland, waar bijna uitsluitend nagesynchroniseerde versies in de bioscopen worden vertoond.

Scandinavië

Scandinavische landen staan bovenaan: Nederland op de eerste plaats, gevolgd door Zweden, Noorwegen, Denemarken en Finland. De reden hiervoor is economisch: in tegenstelling tot de Duitstalige markten zijn deze markten te klein om hun eigen taalversies te maken, daarom hebben ze altijd ondertiteling gebruikt, wat veel goedkoper is. Als bijproduct van dit besparingsbeleid zijn Scandinavische kinderen als het ware vanaf het begin nauw verbonden geweest met de Engelse taal.

Dit zijn de argumenten tegen nagesynchroniseerde versies: Ten eerste klinkt het bijna altijd volslagen idioot. Ten tweede mis je veel van de oorspronkelijke karakterisering. En ten derde mis je de kans om goed Engels te leren.

Opeens kan het kind bijna te goed Engels spreken

Toen mijn zoon vanaf jaar 3 Engelse les kreeg, kondigde ik aan: "Zoon, hier is een nieuwe toevoeging aan ons huishouden: je kunt zoveel Netflix kijken als je wilt, maar alles in de oorspronkelijke taal."

Hij was totaal verontwaardigd en een paar dagen speelden we het spelletje "ik schakel over op Duits zodra papa de kamer verlaat en papa schakelt over op Engels als hij terugkomt", maar uiteindelijk werd het normaal voor mijn zoon - over wennen gesproken - om zijn programma's in het origineel te bekijken. Na twee jaar sprak hij vloeiend Engels.

Tussen neus en lippen door word ik zelfs uitgelachen in het Engels. Onlangs was de pizzakoerier al meer dan een half uur te laat en ik wilde bellen. "Doe alsjeblieft niet zo boomerig," smeekte mijn zoon me, die zich steeds meer schaamt voor mijn acties.

En toch: er zijn redenen voor nagesynchroniseerde versies

Nu, mensen zijn verschillend en hebben niet allemaal dezelfde taalvaardigheid. Er zijn mensen met leesproblemen die ondertitels gewoon niet kunnen volgen, en er zijn mensen die over het algemeen moeite hebben met vreemde talen. Ze zijn zeker niet lui. Voor hen zijn nagesynchroniseerde versies de enige manier om überhaupt naar een film te kunnen kijken.

Daarnaast zijn onze hersenen sowieso ontworpen om zo moeiteloos mogelijk te werken. Het probeert elke mentale inspanning die niet absoluut noodzakelijk is te vermijden. De uitspraak "Ik ben te lui om 's avonds moeite te doen" is daarom niet alleen gebaseerd op een enigszins comfortabel karakter. Maar ook op cerebrale zuinigheid.

Uitnodiging om moeite te doen

Je zou toch moeten proberen om je favoriete series in de oorspronkelijke taal te kijken. Want ook al hebben de hersenen een natuurlijke afkeer van elke vermeende onnodige inspanning, het is nog steeds de moeite waard - in feite is alles wat een prestatie genoemd kan worden, alleen mogelijk daardoor. Daarom heet het zo: Je hebt de prestatie aan je hersenen ontworsteld.

De beloning voor dit werk is beter Engels, wat de moeite waard is voor iedereen op de 29e plaats, en een veel intenser genieten van de film. Dubbed versies zijn uiteindelijk als seks zonder zoenen: Je kunt het wel doen, maar het is maar half zo leuk.

Je hoeft niet van nul naar honderd te gaan. Probeer het gewoon de volgende keer dat je een film kijkt. Als je het vervelend vindt, herinner jezelf er dan aan dat het gewoon je hersenen zijn die tegen je zeggen: "Man, wat heeft het voor zin, ik ben te lui om 's avonds te werken! En anders ook!" Zeg tegen jezelf: "Misschien, maar ik wil beter Engels kunnen spreken en de echte stemmen horen!"

Houd vol, het is echt de moeite waard. En als je je realiseert dat het niets voor jou is: Dat is ook prima. Films en series kijken gaat immers niet in de eerste plaats om taalvaardigheid, maar om plezier hebben. Mensen die die twee gelijkstellen zijn sowieso boomers.