Getest van "Senua's Saga: Hellblade II": zenuwslopend, bombastisch en gewoon ongeëvenaard

Ik sluip door een kamp dat gehuld is in dichte mist. De grond ligt bezaaid met lijken. Anderen zijn opgehangen aan houten palen. Welke waanzin heeft zich hier afgespeeld? De stemmen in mijn hoofd sporen me aan om terug te keren. Nee, ik moet vooruit gaan, de ene voet voor de andere zetten. Of is alles toch hopeloos? Er is geen tijd voor mijn innerlijke onrust. De muziek zwelt dreigend aan en vervormde grimassen springen me tegemoet vanuit de duisternis. Een dans van leven en dood begint.

Nadat ik mijn bebloede zwaard uit het levenloze lichaam van de laatste tegenstander heb getrokken, keert de rust terug. De mist trekt op en even lijkt het tafereel bijna vredig. De lijken om me heen en mijn ruziënde innerlijke stemmen brengen me terug naar de werkelijkheid. Wat echt is en wat niet is nooit helemaal duidelijk in "Senua's Saga: Hellblade II". Het enige dat duidelijk is, is dat Ninja Theory's vervolg op "Senua's Sacrifice" een fantastisch spel is geworden.

Waar gaat het over

In het eerste deel ging de Keltische krijger Senua op pad om de ziel van haar overleden geliefde te redden. Daarbij reisde ze door de hel van de Vikingen en raakte in de war met goden. Ik vond het idee beter dan het spel. Vooral de oppervlakkige puzzels en vervelende gevechten zorgden ervoor dat ik het niet wilde uitspelen. En dat is jammer, want ik vond het verhaal en vooral de visuele presentatie toen erg goed. Gelukkig gaat het tweede deel in alle opzichten nog een stapje beter.

"Hellblade 2" volgt direct op het eerste deel. Senua heeft zichzelf gevangen laten nemen en naar een slavenschip gebracht. Hierdoor kan ze met de invallers van de Vikingen meereizen naar haar thuisland - IJsland. Ze wil erachter komen wat de Noormannen van plan zijn en een einde maken aan de slavernij.

Een lijdensweg

Nadat het schip in een storm terechtkomt en kapseist, wordt Senua van het schip gegooid en spoelt aan op een strand. Ze heeft geen tijd om op adem te komen, want sommige slavendrijvers hebben het ook overleefd. Onder hen is de leider Thórgestr. Na een kort, bloederig gevecht neemt Senua hem gevangen. Ze heeft hem nodig om de weg terug te vinden naar zijn stam en zijn vader. Zo begint een moeizame en adembenemende reis door een mysterieuze wereld vol mythen en monsters - waarvan sommige in Senua's hoofd leven.

De krijger lijdt aan psychoses. Om dit zo authentiek mogelijk in beeld te brengen, werkte Ninja Theory onder andere samen met Paul Fletcher, een professor aan de Universiteit van Cambridge. Hij is een expert op dit gebied. De interne dialogen zijn soms een beetje vermoeiend, maar creëren ook een unieke sfeer, met een persoon in het middelpunt die worstelt met zichzelf. Elke beslissing wordt onder de loep genomen, bevestigd en afgewezen.

Senua wordt gedurende het hele verhaal vergezeld door Thórgestr, Fargrímr en Ástríðr. Fargrímr weet meer over de bovennatuurlijke gebeurtenissen in de wereld en Ástríðr is een stamhoofd die haar volk wil beschermen tegen een reus. Een groot deel van het verhaal draait om deze mystieke wezens. Centraal staan echter de vier reizigers en hun ruzies, bovenal Senua. Zij worstelt niet alleen met echte demonen, maar ook met haar innerlijke demonen.

Erg mooi

"Hellblade 2" greep me vanaf de eerste minuut. Dit komt door de audiovisuele presentatie in combinatie met de eersteklas acteurs en actrices. Dankzij motion capture zijn de bewegingen en gezichtsanimaties perfect vastgelegd. Elke kleine onzekerheid, uitputting of frustratie is duidelijk zichtbaar. Ik heb nog nooit zoveel fotorealisme gezien als in dit spel. De Unreal Engine 5 maakt het mogelijk. Dit geldt met name voor de omgeving. Het rotsachtige en sprookjesachtige landschap van IJsland is perfect vastgelegd. Ik heb misschien wel een nieuwe fetisj voor mezelf ontdekt: rotsporno. Ik begrijp eindelijk de fascinatie van de rotsbijters uit "The Neverending Story". De rotsblokken zien er gewoon goed genoeg uit om op te eten. Net als de rest van het spel. Er zijn mooie met mos bedekte stenen hutten, grotten verlicht door kristallen of adembenemende fjorden met ruisende watervallen.

Het spel slaagt er bijna of in ieder geval zonder waarneembare onderbrekingen in - vergelijkbaar met "God of War". Er is geen fade to black tijdens een tijdsprong. In plaats daarvan zoomt de camera weg, vliegt als een drone over het dromerige landschap en vindt de avonturengroep weer terug, die nu op een andere locatie is aangekomen. De samensmelting van realiteit en visioenen is net zo indrukwekkend geënsceneerd. Ik ga een verlaten dorp binnen als er plotseling een zwarte figuur verschijnt die het hele scherm in rode en zwarte schaduwen hult. In het volgende moment staat de wereld op zijn kop en verandert de omgeving in een surrealistische nachtmerrie.

Het is in het begin even wennen dat het spel een beeldverhouding van 2,39:1 gebruikt. Deze komt oorspronkelijk uit de filmindustrie en wordt tegenwoordig nog maar zelden gebruikt. Als je, zoals ik, geen ultrabreed beeldscherm hebt, moet je rekening houden met zwarte balken. Hierdoor ziet het spel er filmischer uit. Het helpt dat het spel helemaal geen gebruikersinterface heeft.

Ik was minstens zo onder de indruk van het geluidsontwerp als van de graphics. Ninja Theory raadt een hoofdtelefoon aan en voor één keer moet ik je gelijk geven. Zelfs met mijn 5.1 surroundsysteem komt de soundscape niet echt tot zijn recht. En het heeft alles. Diep gegrom dat rechtstreeks uit de hel zou kunnen komen is te horen als monsterlijke grimassen me bespringen. Het geluid zwelt aan tot een orkestrale symfonie van horror die mijn hart tot in mijn nek doet kloppen. Het rommelt en dondert en even plotseling keert de stilte terug - de plotselinge afwezigheid van geluid zorgt voor een heerlijk melancholische sfeer. De soundtrack bezorgde me regelmatig kippenvel.

Technisch draait het spel heel soepel op de pc. Dankzij DLSS en FSR 3 zou het spel soepel moeten draaien, zelfs met minder krachtige grafische kaarten dan mijn RTX 4090. Afgezien van een paar haperingen bij het laden, had ik geen technische problemen. Alleen de stemuitvoer was soms niet lipsynchroon.

Repetitieve gevechten en weinig veeleisende puzzels

Terwijl het verhaal en de enscenering me volledig in slaap susten, trokken de gevechten en vooral de puzzels me herhaaldelijk uit de verhaallijn. Ik kan de gevechten vergeven. Ze zijn vermakelijk en na een paar minuten alweer voorbij. Ze komen ook lang niet vaak genoeg voor om "Hellblade 2" een actiespel te kunnen noemen. Daarvoor zijn ze ook niet complex genoeg. Er is een zware en een lichte aanval en ik kan ontwijken. Mijn focus laadt zich ook op in de loop van de tijd. Als ik die activeer, vertraagt de tijd en maak ik korte metten met de vijanden.

De aanvalspatronen van de tegenstanders zijn heel gemakkelijk te lezen en het ontwijkingsvenster is royaal. Bovendien vallen de vijanden achter elkaar aan. De enscenering is eersteklas. Enerzijds zijn de vijanden met hun maskers of misvormde gezichten, die meestal maar vaag herkenbaar zijn, heerlijk eng. Aan de andere kant zijn de zwaardgevechten echt krachtig en dynamisch geënsceneerd. Het ene moment steek ik mijn zwaard in de maag van een tegenstander, het volgende trekt iemand me tegen de grond en pas op het allerlaatste moment kan ik zijn bijl pakken en in zijn schedel rammen. De gevechten volgen altijd hetzelfde patroon, dus dat hadden er wel wat minder mogen zijn. Maar ze helpen om de wreedheid van de wereld over te brengen.

Maar met de puzzels kan ik nauwelijks iets. De meeste verdienen de naam nauwelijks. Meestal moet ik bepaalde symbolen in de omgeving vinden en er vanuit de juiste hoek op richten. Of ik moet drie bollen verzamelen om een magisch gesloten poort te openen. Om de bollen te bereiken, kan ik interacteren met grotere lichtbollen die de omgeving veranderen. Zo wordt bijvoorbeeld een brug ineens zichtbaar of verdwijnt een muur. De puzzels zijn zo georganiseerd dat ik automatisch naar de juiste plek wordt geleid en nauwelijks hoef na te denken. Op een paar uitzonderingen na, had ik ze helemaal achterwege kunnen laten. Ze rekken de speelduur alleen maar op.