Halve marathon: "hoogtetraining" en generale repetitie op de Madrisa Trail

"Hé, ben jij Oliver van Galaxus niet?" vraagt iemand en tikt me op de schouder. Ik draai me om en kijk, nog steeds drijfnat van het zweet en met een ietwat rood hoofd, maar met een door endorfine opgepepte grijns, in een gezicht dat net zo bezweet is en net zo grijnst, maar dat me volledig onbekend is. "Ik las je hardloopblog en dacht bij mezelf dat de kleding en het gezicht me bekend voorkwamen."

Deze korte ontmoeting was een van de vele emotionele hoogtepunten die ik op vrijdag 9 augustus mocht meemaken in het finishgebied van de T11 race van de Madrisa Trail.

Het beste en, met het oog op de halve marathon op de Greifenseelauf op 21 september, het belangrijkste wat ik van de loop heb geleerd is dat ik het hele evenement en de wedstrijd zelf beter aankon dan ik van tevoren had verwacht:

• Ik was niet overdreven zenuwachtig voor de start en kon de nacht voor de race goed slapen. Het was pas echt in het laatste uur voor de start dat ik een beetje onrustig en gespannen werd.
• In de loop zelf vond ik mijn ritme na de eerste paar honderd meter.
• Lopen in een grote menigte, vooral bij de start en ongeveer de eerste kilometer, was geen prettige ervaring, maar het hinderde of belemmerde me niet zo erg als ik had gevreesd.
• Mijn finishtijd (1:11 uur) was aanzienlijk sneller dan ik had verwacht (1:25 - 1:30 uur). Ik heb bewust niet gekeken naar mijn totale looptijd tijdens de race, maar alleen naar mijn huidige kilometertijd.

Mijn tijdsaanname was gebaseerd op de theoretische prestatiekilometers van de route: 11 kilometer trail plus ongeveer 400 meter klimmen, wat zou resulteren in ongeveer 4 extra prestatiekilometers. Ik ging daarom uit van 15 kilometer, die ik eerder in ongeveer 1:45 tot 1:50 uur had gelopen. Ik wilde mezelf natuurlijk tot het uiterste drijven in de race en ging er gewoon van uit dat ik ongeveer 15-20 minuten uit deze afstand kon halen. Ik had tot dan toe niet veel trailervaring gehad, dus ik dacht natuurlijk dat bergop lopen en de meer uitdagende trails me wat meer zouden afremmen dan in werkelijkheid het geval was. (Mijn vrouw en dochter zien me volgend jaar al de 24 kilometer lopen...)

Hoogtetraining tijdens de trainingspauze

Mijn vakantie van drie weken eindigde met een aantal echte hoogtepunten. Maar de tijd daarvoor was ook erg leuk en bevredigend - ook al was het soms bijna ondraaglijk heet (wat voor mij betekent meer dan 30 graden in de schaduw en nog steeds meer dan 20 graden 's nachts). Ik besloot daarom spontaan om een trainingspauze van minder dan twee weken in te lassen en schakelde Garmin-coach Greg (die ik de vorige keer noemde) voor die tijd gewoon uit. In plaats van te joggen in de zinderende hitte, voltooide ik in deze periode een hoogtewandeling in de bergen van Graubünden. Samen met mijn gezin heb ik 70 kilometer gewandeld over zeven etappes/dagen en in totaal 6.000 hoogtemeters afgelegd tussen de Rijnvallei van Chur en het Engadin

Tijdens mijn trainingspauze heb ik dus niet stilgezeten. Ik heb echter niet eens de "open water trainingen" in het bergzwemmeer aangepakt die ik even had overwogen ...

Voeding blijft belangrijk

Natuurlijk heb ik het thema voeding in deze periode niet verwaarloosd (nou ja ...). Aan de ene kant deed ik veel voor mijn mentale hygiëne en verwende ik me graag wanneer de gelegenheid zich voordeed. Anderzijds las ik als vakantieleesboek het "Ernährungskompass" van Bas Kast, dat (rsp. mijn collega gezondheidsredacteur Anna Sandner heeft ook uitgebreid geschreven over het bijbehorende kookboek:

Een heel interessant leesvoer dat ik iedereen kan aanraden die zijn eigen dieet onder de loep wil nemen.

Ik heb ook meer inzicht gekregen in de power gels die ik al voor de vakantie was gaan testen. Deze omvatten het feit dat de gels van Peak Punk, die ik als favoriet had omschreven toen ik ze voor het eerst probeerde, de duurtest van de trailrun niet doorstonden. Tijdens de race, onder grote inspanning en zonder water bij de hand om af te spoelen, was de consistentie te stevig en plakkerig voor mij. Ik had moeite om de substantie door te slikken, moest kauwen en had lange tijd resten in mijn mond. Dus ik zal nog wat meer moeten proberen.

Het aftellen is begonnen, nog vijf weken te gaan

Nu ik weer aan het werk ben en een gezinsleven heb, zijn de temperaturen nog steeds op het randje van hoog en is het ook nog eens lekker weelderig weer. De beste omstandigheden om excuses te vinden om een hardloopsessie of twee over te slaan. Maar nu, vijf weken voor de wedstrijd, is daar natuurlijk geen sprake van. Maar bovenal ben ik nu zo vastgeroest in mijn hardlooproutine dat ik mijn loopjes niet meer wil missen. Ik voel hoe goed ze voor me zijn, hoe leuk ze zijn - zelfs in de regen, kou of hitte (hoewel ik hier een bovengrens trek) - en dat was vanaf het begin het doel van het halve marathonproject: Niet om zes maanden lang verbeten te trainen voor één loop en dan gewoon terug te vallen in mijn oude gewoonten, maar om fundamenteel nieuwe gewoonten te ontwikkelen die mijn leven op de lange termijn in een gezondere richting zullen sturen en houden.

Ik ga hier nog één keer spreken voordat het moment van de waarheid aanbreekt op zaterdag 21 september. Ik zou het geweldig vinden om daar een of twee lezers te ontmoeten die onze reis hier de afgelopen maanden hebben gevolgd.

Als je wilt weten wat Claudio en ik de afgelopen vijf maanden al dan niet hebben bereikt, kun je onze eerdere updates hier lezen: