Achtergrond
Weg met de luis: De expert raadt deze tips aan tegen jeukende hoofden
van Katja Fischer
Ze zijn piepklein, ongevaarlijk, maar een ongelooflijk vervelende plaag: hoofdluizen. Ze verschijnen vaak na de zomervakantie, in de nazomer of vroege herfst - nu dus. Hier zijn vijf dingen die je waarschijnlijk nog niet wist over ze. Let op, jeukgevaar!
Mijn hoofd jeukt. En dat is al dagen zo. Om precies te zijn sinds de dag dat de school van mijn dochter me informeerde over een nieuwe luizenplaag. Terwijl ik de brief nog aan het lezen was, begon de krabreflex. En het houdt maar niet op. Ook al heb ik mijn hoofd sindsdien minstens tien keer grondig gecontroleerd.
Geen wonder, nu heb ik ook beroepsmatig met de beestjes te maken. Terwijl ik dit artikel schrijf en het interview met een luizenexpert lees, betrap ik mezelf erop dat ik steeds weer naar mijn hoofdhuid grijp. "Luis" is irritant geworden. Letterlijk.
O jee, jeukt je hoofd nu ook al? Hopelijk is het gewoon een paranoïde reflex. De beestjes zijn weer in het hoogseizoen. Het is echter nog niet duidelijk waarom het aantal meldingen van hoofdluis na de zomervakantie toeneemt en er is nog geen wetenschappelijk onderzoek gedaan. Andere feiten zijn echter wel duidelijk - hier zijn er vijf van.
Hoofdluizen zijn kleine, twee tot drieënhalve millimeter lange insecten met zes poten. Aan de uiteinden van hun poten zitten zogenaamde klauwtjes, waarmee ze zich letterlijk vastklampen aan het haar. Hoofdluizen zijn normaal gesproken grijs tot transparant. Als ze echter net bloed hebben gezogen, nemen ze een roodachtige kleur aan.
Hoofdluizen planten zich voort door hun eitjes direct bij de haargrens te leggen. De pas uitgekomen jonge luizen, die nimfen worden genoemd, kunnen zich direct op de hoofdhuid voeden. Het duurt een paar dagen voordat ze geslachtsrijp zijn. Daarom wordt de periode tussen uitkomen en geslachtsrijpheid gebruikt voor de tweede luizenbehandeling. De eerste behandeling doodt meestal de luizen, maar niet hun hardnekkige eitjes. Je wacht tot de jonge luizen uitkomen - en elimineert ze dan voordat ze zich vermenigvuldigen.
Om de vijf uur zuigt een luis aan de hoofdhuid. Met zijn speeksel geeft hij een verdovende stof af, daarom merkt de getroffene in eerste instantie niets van de beet. Pas als de verdoving is uitgewerkt, is de jeuk merkbaar. De hoofdluis kan maar 24 tot 55 uur overleven zonder menselijk bloed. Volgens hoofdluis.info wordt hij dan seniel en sterft hij.
Voorwerpen spelen bijna geen rol bij de overdracht. Hoofdluizen worden overgedragen van hoofd naar hoofd. Dit kan overal gebeuren: bijvoorbeeld op school, in de trein of in het theater. Ze kunnen niet vliegen of springen, zoals vaak wordt aangenomen. Ze bewegen zich alleen voort door op hun poten te kruipen. Maar dat doen ze relatief snel: volgens het Duits Medisch Tijdschrift kunnen ze in één minuut wel 23 centimeter afleggen. De mythe dat huisdieren hoofdluizen overbrengen is ook niet waar. Het zijn uitsluitend parasieten van mensen. Dit betekent niet dat honden en katten geen luizen kunnen hebben. Maar het zijn andere soorten luizen, bijvoorbeeld haarluizen.
In de volksmond wordt geen onderscheid gemaakt tussen luizeneitjes en eitjes, beide zijn neten. Dit is waarschijnlijk omdat het onderscheid erg moeilijk is. Alleen experts zouden herkennen of het een neet of een ei is en of het ei leeft, schrijft Lausinfo. Strikt genomen zijn er echter wel verschillen: luizen leggen eieren waaruit de luizenbaby's uitkomen. Wat overblijft zijn de eierhulsjes, de neten.
Zo, heb je nog steeds jeuk? Het zou snel moeten wegtrekken, dat beloof ik. Zo niet - en je merkt daadwerkelijk een luizenplaag - dan vind je in onze winkel wat je zoekt. Met anti-luizenproducten die door "K-Tipp" als zeer goed zijn bevonden:
Moeder van Anna en Elsa, aperitief expert, groepsfitness fanaat, aspirant danseres en roddel liefhebber. Vaak een multitasker en iemand die alles wil, soms een chocolade kok en koningin van de bank.