In "Children of the Sun" word ik een sluipschutterskogel (ja, dat lees je goed).

"Children of the Sun" is een klein, creatief indiespel dat altijd een grote grijns op mijn gezicht tovert. Niet omdat ik me laat meeslepen door het verhaal. Ook niet omdat het spel me grafisch of technisch wegblaast. Nee, de magie van de puzzelshooter van solo-ontwikkelaar René Rother zit hem in de ingenieuze spelmechanieken, die ik nog nooit in een ander spel heb ervaren.

In "Children of the Sun" kruip ik in de huid van een wraakzuchtige sluipschutter. Hij heeft zich ten doel gesteld om alle leden van een occulte sekte te vermoorden. Het bijzondere aan het spel: Ik bestuur niet alleen het personage, maar ook de scherpschutterskogels die worden afgevuurd.

Eén kogel, veel tegenstanders

De 26 levels in het spel zijn opgebouwd als grote puzzels. Mijn doel is om alle vijanden uit te schakelen met slechts één scherpschutterschot. Voordat ik de trekker overhaal, verken ik eerst de omgeving met mijn personage. Hoewel "verkennen" een beetje overdreven is - ik kan alleen naar links en rechts bewegen. Dus ik bekijk de nietsvermoedende slachtoffers en markeer ze met een klik op het scrollwiel.

Nadat ik de vijanden heb gevonden en gemarkeerd, haal ik de trekker over. Zodra de sluipschutterskogel de loop verlaat met een bevredigende knal, kan ik de tijd vertragen door de rechtermuisknop ingedrukt te houden. De kogel kan in slow motion worden bestuurd. Ik kan de vliegrichting van het projectiel niet volledig veranderen, maar alleen kleine koerscorrecties uitvoeren.

Wanneer ik een vijand raak, word ik beloond met een fontein van bloed en prachtig overdreven ragdoll physics - de sekteleden denderen weg alsof ze door een vrachtwagen zijn geraakt. Daarna stopt de kogel in de lucht en vertraagt de tijd automatisch. Ik zoek mijn volgende slachtoffer in slow motion, richt de kogel in de juiste richting en de procedure begint opnieuw. Als ik een doelwit mis, moet ik het level opnieuw beginnen.

Het vinden van de juiste weg door de vijanden gaat met veel vallen en opstaan. Muren of andere obstakels blokkeren vaak de weg naar het volgende doelwit. Ondanks dat het vaak mislukt, is het proberen en experimenteren erg leuk - vooral als ik eindelijk het meest efficiënte pad door de hoofden van de sekteleden vind en elke seconde headshots uitdeel. Geweldig.

De bal leert nieuwe trucjes

In de loop van de tijd leert mijn bal nieuwe trucjes. En dat is echt nodig, want de vijanden worden snel sterker en de levels complexer.

Met een kogelupgrade kan ik mijn kogel bijvoorbeeld tijdelijk opvoeren tot een absurde maximumsnelheid. Als de kogel genoeg aanloop heeft, kan ik ook zwaar gepantserde sekteleden doden. Het is ongelooflijk bevredigend om een vijand met bepantsering vanaf honderden meters met één schot te raken met wat aanvoelt als de snelheid van het licht.

Met een andere orb upgrade vul ik een speciale balk door gloeiende blauwe lichaamsdelen van vijanden te raken. Als de balk vol is, kan ik de bol op elk moment stoppen door op de rechtermuisknop te klikken en hem helemaal opnieuw uit te lijnen. Dit is goud waard, vooral in de latere levels. Deze zijn soms erg kronkelig en de vijanden zijn goed verborgen.

Dankzij de toenemende complexiteit blijft de besturing aangenaam eenvoudig. Het hele spel kan worden gespeeld met alleen de muis en zonder toetsenbord. Controllers worden ook ondersteund, maar schieten met sticks is niet zo leuk als met de preciezere muis.

Een kort plezier

Na ongeveer drieënhalf uur heb ik me een weg naar de sekteleider geschoten en zie ik de eindcredits. Online leaderboards zorgen voor motivatie op de lange termijn. Hoe sneller en efficiënter ik door een level kom, hoe meer punten ik verdien. Als hoge scores je niet aanspreken, heb je geen reden om nog meer tijd aan het spel te besteden als je het verhaal hebt uitgespeeld.

Al met al had ik graag wat meer levels gezien. Het spel zou ook hebben geprofiteerd van iets meer variatie in het levelontwerp en een evenwichtiger speeltempo. Terwijl ik me in de eerste helft van het spel met de snelheid van het licht door de levels schiet, worden de spelomgevingen in de tweede helft steeds groter, met steeds meer vijanden. Er zijn geen checkpoints in de levels - één klein foutje en ik begin helemaal opnieuw. Dat kan soms vermoeiend zijn. Trial and error werkt beter met kortere, compacte levels.

Audiovisueel is het spel tot aan de eindcredits van een zeer hoog niveau, voornamelijk dankzij de unieke artstijl. Het maakt indruk met zijn contrastrijke kleurenschema, low-poly modellen en korrelige PS1-texturen. In combinatie met de soms verontrustende komische intermezzo's en de krachtige geluidseffecten wordt een surrealistische psycho-horrorsfeer gecreëerd die ik ergens tussen het werk van Suda 51, "Hotline Miami" en "Superhot". Echt geweldige cinema.

Conclusie: Een unieke puzzelshooter met ingenieuze spelmechanieken

"Children of the Sun" is een slimme puzzelshooter met unieke spelmechanieken. Het besturen van de afgevuurde kogels is erg leuk. Het uitdelen van headshots is bloederig en bevredigend. Ik ben gemotiveerd om het perfecte pad door de levels te vinden, ook al kunnen sommige van de grotere spelomgevingen vermoeiend zijn. De audiovisuele presentatie is overtuigend met een surrealistische en verontrustende sfeer. Ondanks de lage aankoopprijs is het spel met ongeveer drie uur speeltijd een beetje te kort.

"Children of the Sun" is nu verkrijgbaar voor de PC. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Devolver voor testdoeleinden.