Kleur, vorm, geur: laten we het hebben over kinderpoep

Met de geboorte van een kind verandert je relatie tot ontlasting. Vanaf dat moment zijn ze gewoon een permanent onderwerp. Heeft de baby een grote gehad vandaag? Zo ja, hoeveel? In welke kleur? Wat was de vorm? De consistentie? En hoe was de geur? Plotseling zit je tijdens een aperitief met ouders over de uitwerpselen van je kroost te praten - en je vindt het heel normaal. In dezelfde groep zou je nooit intieme toiletanekdotes over jezelf hebben verteld. En zeker niet in je relatie. Het is een bekend feit dat veel mensen zich nog steeds schamen om de grote zaken in het bijzijn van hun partner te doen, zelfs na jaren.

Terwijl de poep nog in het toilet zit, is het geen goed idee om erover te praten in het bijzijn van je partner.

Terwijl de poep van kinderen de normaalste zaak van de wereld is, heeft de poep van volwassenen een triest, stinkend schimmig bestaan. Het is een paradox.

Zo waterig en geel als nooit tevoren

Dit alles overweeg ik terwijl ik voor de vierde nacht op rij de bevuilde lakens van mijn kinderen verschoon. En tegelijkertijd uitgebreid met mijn man praten over de boven- en onderafscheidingen van onze dochters, die geplaagd worden door een maagdarminfectie
.
In het bijzonder over de diarree van onze tweeënhalfjarige. Het is zo waterig en geel als we het ooit gezien hebben. En in de bijna zes jaar ouderschap die we nu onder ons hebben, hebben we uiteindelijk heel wat ontlastingkleuren en consistenties meegemaakt. Dus google ik weer eens informatie over menselijke uitwerpselen. Vergelijk de kleurstellingen met onze toiletinhoud. En ik voel me dom. Ik vraag me af of andere vaders en moeders dat ook doen.

"We snuiven het toch"

Dat doen ze, zo verzekert Lucia Cremer me een paar dagen later in een telefonisch interview. De Duitse kinderverpleegkundige is auteur van babyadviesboeken en runt het infoportaal Babytipps24.de. "Mijn posts over kinderontlasting krijgen naar verhouding veel kliks," zegt ze. En dat is niet overbezorgd of paniekerig, voegt ze eraan toe. "Een veranderde stoelgang moet door ouders altijd serieus genomen worden. Ook al is het vaak ongevaarlijk, vooral bij baby's."

Samen met haar als deskundige wil ik de vraag onderzoeken welke ontlasting eigenlijk zorgwekkend zou kunnen zijn. Lucia Cremer deelt twee vuistregels: Ten eerste moeten er alarmbellen gaan rinkelen zodra de geur verandert. "Als de ontlasting plotseling zuur ruikt, kan dat een voorbode zijn van een infectie," zegt ze. "Gelukkig snuiven we het toch altijd onbewust. Ten tweede moeten ouders een kinderarts raadplegen als ze een slecht gevoel hebben, afgezien van de geur. Dus de ongeschreven wet dat neo-ouders op hun instincten moeten afgaan, geldt ook voor uitwerpselen.

Het kleurenpalet van de grote stoel

Samen nemen we het kleurenpalet van de stoel door. En ik realiseer me dat het groter is dan ik had gedacht. In principe heeft de kleur iets te maken met de leeftijd van het kind en met voedsel, verduidelijkt Lucia Cremer. "Dat moet je nooit negeren."

Donkergroen-zwart bij pasgeborenen

De zogenaamde "puerperale afscheiding" is de eerste, bijna geurloze stoelgang kort na de geboorte. De darminhoud van de baby bevat nog steeds wat hij in de maag van de moeder heeft ingeslikt
.

Lichtgroen tot geel-crème

Of je nu borst- of flesvoeding geeft, de ontlasting wordt in de eerste weken van het leven lichter van kleur. "Extra schuim is typisch voor een baby die borstvoeding krijgt en niet goed zuigt," zegt de deskundige. Als dit het geval is, moet je naar een borstvoedingsconsulent gaan. Schootbaby's hebben één keer per dag een stoelgang, weet Lucia Cremer, die ook specialisten voor flesgevoede baby's opleidt. "Bij borstgevoede baby's daarentegen is het normaal als ze een paar dagen geen stoelgang hebben."

Groen

Vanaf de vierde tot zesde levensmaand begint de aanvullende voeding - vanaf dat moment vind je de kleuren van de voedingsmiddelen ook terug in de inhoud van de luier. Spinazie bijvoorbeeld is verantwoordelijk voor groenige ontlasting. Dat geldt ook voor ijzersupplementen. "Tegelijkertijd kan groen echter ook een waarschuwingssignaal zijn voor een maagdarminfectie of een verkoudheid," zegt hij, eraan toevoegend dat de licht zure geur hier de doorslag geeft.

Geel

Ook hier: Samen met de zure geur kan een infectie van het maagdarmkanaal of een andere ziekte aanwezig zijn. Dus als er naast de gele ontlasting symptomen zijn als buikpijn of diarree, is pediatrisch advies nodig. Soms kunnen eieren of zuivelproducten ook een gele kleur veroorzaken.

Rood

Als de ontlasting rood is, kun je in eerste instantie gealarmeerd zijn. Maar het kunnen ook gewoon bieten zijn. "Bloed zou bovenaan staan," zegt Lucia Cremer. In dat geval moeten de ouders onmiddellijk naar een kinderarts. "Zelfs de kleinste druppel bloed in de urine."

Zwart

Hier zouden ijzersupplementen ook debet aan kunnen zijn. Heel zelden kan het ook een darmbloeding zijn. Buiten de bevalling is zwart altijd een reden om naar een specialist te gaan, zegt Lucia Cremer.

Licht tot witachtig

De deskundige raadt ook aan medische opheldering te vragen bij zeer lichtgekleurde ontlasting. Daar zijn veel mogelijke redenen voor: een tekort aan galvloeistof is een mogelijke oorzaak. Soms echter zijn medicijnen tegen diarree gewoon verantwoordelijk. Of calciumrijk water bij een baby met flesvoeding.

"Geen onaangenaam ruikende, kleverige geest"

Drie kwartier lang praat ik met de pediatrische deskundige en babyportaalblogger over alle fecale texturen en kleuren bij kinderen, zonder één keer een greintje walging te voelen. We kunnen net zo goed praten over de nieuwste speelgoedtrend of babykleding. Als we daarentegen uitwerpselen van volwassenen zo gedetailleerd zouden ontleden, denk ik dat ik afwisselend zou worstelen met schaamte en kokhalsreflexen.

"Voor volwassenen is ontlasting inderdaad een groot taboe," bevestigt Lucia Cremer. Onterecht, denkt ze. "Ze zou graag een meer ontspannen aanpak zien en raadt haar leerlingen daarom regelmatig aan de bestseller "Darm mit Charme" te lezen om remmingen te doorbreken.

"Spijsvertering is een miljardenbusiness, we zien dagelijks zoveel advertenties met middeltjes voor de darmen. Maar we kunnen er nog steeds niet openlijk over praten," merkt Lucia Cremer op. En voegt eraan toe: In de geriatrische zorg is het onderwerp weer alomtegenwoordig, net als bij kinderen.

Van lawaaiige naar stille toiletten

Dit is inderdaad absurd. Vooral omdat ontlasting kennelijk niet altijd een taboe was. De oude Romeinen bijvoorbeeld hurkten in de zogenaamde latrine om naast elkaar en zonder tussenschotten hun behoefte te doen. In de Middeleeuwen ontlastten mensen zich schaamteloos op straat of bemestten zelfs de akkers met hun uitwerpselen. En tegenwoordig sluiten we onszelf op in een hokje en noemen het een "stil toilet" ... Maar laten we daar niet heen gaan. Mijn collega heeft immers al uitgebreid verslag gedaan van de geschiedenis van het toilet.

Na de vijfde nachtelijke wasbeurt van het beddengoed, een bezoek aan de kinderarts, veel beschuiten en gezouten krakelingen en minstens zoveel opgebruikte zenuwen is de ziekte van mijn dochters weer voorbij. Tot de volgende infectie. Maar dan met de kleurstelling in gedachten boven de toiletpot.