"Pokémon Legends: Arceus": hoe speel je de eerste uren
Pokémon Legends: Arceus" werd bijna het rollenspel waar fans al jaren op hopen. Dat is althans mijn indruk na tien uur spelen.
Nintendo wil echt nieuwe wegen inslaan met "Pokémon Legends: Arceus". Ik heb nu bijna tien uur gespeeld - en ik wil nog steeds niet stoppen. Een goed teken. Krijgen wij fans dan eindelijk het rollenspel waar we al jaren op hopen?
Niet helemaal. Daarvoor wordt veel te veel potentieel verspild.
Eindelijk een nieuwe verhaallijn
Tijdreizen! Nooit eerder gezien in Pokémon. Maar het zorgt voor een spannende nieuwe setting. We herinneren ons: het verhaal in de vorige spellen was in principe altijd hetzelfde, alleen verander je het in blauw, zilver, bladgroen, robijn... je snapt de grap. We gingen altijd de wereld in om Pokémon te vangen, misdaadsyndicaten uit te schakelen, onze rivalen te overtreffen en de beste te worden op het grote toernooi.
Arceus begint met een mysterie. Meteen in het begin worden we teruggevoerd naar een tijd waarin mensen en Pokémon niet in harmonie samenleefden. Laat me je kennis laten maken met de Hisui regio, die geïnspireerd is op het feodale Japan. Daar sluiten we ons aan bij een onderzoeksteam om de wereld en de Pokémon die erin leven te verkennen en te categoriseren - en om 's werelds eerste Pokédex samen te stellen. Tenminste, totdat goddelijke Pokémon de regio gaan terroriseren. Wie gaat het opsporen? Wij, natuurlijk.
Niet dat je een Oscarwaardig verhaal à la "The Last of Us" verwacht. Op typische Nintendo-manier wordt het veel te kinderachtig verteld. De dialoog varieert van ondergronds infantiel tot uitleg als "met X verander je je Pokémon, dat heet X-veranderen". Geweldig. Toch voelt "Arceus" vanaf het begin fris aan. Behalve als het gaat om de spelwereld. Of zoals collega Phil het zou zeggen: de Donphan in de ruimte.
De graphics: Oh my!
Toegegeven, de wereld is eindelijk helemaal open en vrij beloopbaar. Geen buisniveaus meer. Geen top-down perspectief. De camera kan rond het personage worden gedraaid. Zelfs tijdens gevechten kan ik me vrij bewegen. Een droom die "slechts" 25 jaar heeft moeten bloeien sinds ik mijn eerste Pokémon-spel speelde. Maar: grafisch zal de wereld van Hisui geen schoonheidsprijzen winnen. Daar bedoel ik het nog steeds goed mee.
Niet dat ik dat verwachtte van een Nintendo Switch spel. Maar toch, moet de wereld zo somber, grauw en fantasieloos zijn? Voeg daarbij ultra-washy texturen, goedkope lichteffecten en nauwelijks randafvlakking. Hisui ziet eruit alsof de ontwikkelaars geen vinger hebben uitgestoken sinds een onvoltooide alfa-versie. Wat dacht Nintendo wel niet? Zelfs de voorgangers "Zwaard" en "Schild" zagen er mooier uit, zelfs in hun buisvormige niveaugangen.
Bron: Nintendo
Onverminderd trouwe fans zouden me kunnen beschuldigen van te veel strengheid. Ze bestaan immers de verschillende terraria: weelderige groene weiden, schilderachtige stranden en besneeuwde bergen, bijvoorbeeld. Maar de hier gebruikte adjectieven doen geen recht aan wat er werkelijk te zien is. Alles lijkt veel afgeknotter. Beter zou zijn: "Er zijn weilanden, stranden en bergen."
Punt.
Een vleugje rollenspel
Het kostte me een uur of twee om de grafische cultuurschok te verwerken. Maar daarna werd ik beloond met nieuwe gevechts- en vangsystemen die van "Arceus" eigenlijk een buitengewoon leuke lichte versie van een RPG maken.
Eerst zijn er geen onzichtbare Pokémon meer in hoog gras. Vervolgens laat het spel je kiezen hoe je Pokémon vangt. Ik, bijvoorbeeld, sluip het liefst vanuit gecamoufleerde struiken. Pas dan gooi ik een Pokéball. Als een symbool boven het hoofd van de Pokémon me laat zien dat het moeilijk is hem te vangen, zelfs als hij gecamoufleerd is, probeer ik hem te verzachten met een verleidelijk snoepje of ik gooi een kleibal naar zijn hoofd en maak het hem onmogelijk om snel te ontsnappen - zo kan ik een gevecht vermijden. Met een beetje oefening is het geheel in een mum van tijd klaar.
Bron: Nintendo
Als alternatief zou ik meteen in het gevecht kunnen springen om de Pokémon te verzwakken voordat ik hem probeer te vangen. In plaats van dat Tempo alleen bepaalt welke Pokémon als eerste mag aanvallen in het turn-based gevechtssysteem, zoals vroeger, kan Tempo nu ook beïnvloeden of de Pokémon zelfs twee of meer keer achter elkaar mag aanvallen.
Dit leidt er op zijn laatst toe dat de Pokémon als eerste aanvalt.
Dit leidt uiterlijk tot meer diepgang in het gevechtssysteem, wanneer je Pokémon niet alleen hun aanvallen "leren", maar ze ook "beheersen". Mastering betekent dat je kunt kiezen of je de aanval normaal, op tempo of op strijd wilt uitvoeren. Met "snelheid" verlies je schade, maar je kunt meerdere keren achter elkaar aanvallen. Met "Power" doe je meer schade, maar verlies je snelheid en kun je de tegenstander dan meerdere keren laten aanvallen.
Bron: Nintendo
Als ik bijvoorbeeld zie dat de Pokémon van de tegenstander wat verzwakt moet worden om hem te vangen, maar mijn Thunderbolt hem direct zou verslaan - dat weet ik als goede Pokémon-trainer - schakel ik over op Tempo: De aanval verzwakt de tegenstander "slechts", en ik kan er een Pokéball achteraan gooien voordat ik weer aan de beurt ben. Of ik combineer: eerst de Speed Thunderbolt, dan direct een Battle Thunderbolt. Dat kan al genoeg zijn om de tegenstander te verslaan zonder hem te laten aanvallen.
Briljante zet, Luca.
Zwerven door de wereld is dus erg leuk. Ook omdat het verkennen van de Pokémon vereist dat je ze soms vangt, soms met ze vecht, soms voedt en soms evolueert. Wat er precies moet gebeuren is altijd te lezen in het Pokédex-prototype of handig weergegeven tijdens het observeren van de Pokémon. Dit voegt variatie toe aan het spel.
Bron: Nintendo
Het verhaal en het gevechtssysteem doen dus sterk denken aan rollenspellen. Daarnaast is er een overvloed aan zijmissies die kunnen wedijveren met een "Shadow of War". Wie graag urenlang achter een 0,8 meter hoge bamelin aanzit, om vervolgens beloond te worden met een magere vijf sinusbessen, zal tevreden zijn. Obsessief-compulsieve mensen zoals ik daarentegen, die het haten om naar het volgende gebied te gaan voordat alle hoofd- en zijmissies zijn voltooid, zullen luid vloeken.
Het enige is: behalve "Opvang" en "Onderzoek" is er niet veel anders te doen. Nintendo had voor wat meer afwisseling moeten zorgen. Op den duur wordt het spel te eentonig.
Conclusie: Het is leuk, maar...
Ik heb nu tien uur lang "Pokémon Legends: Arceus" gespeeld. Eigenlijk bevalt het me wel. Maar het is nog steeds niet het Pokémon rollenspel geworden waar wij fans al jaren op wachten. "Arceus" probeert dat wel te zijn, en komt in de buurt dankzij een frisse setting en een herzien gevechts- en vangsysteem. Maar als je de Pokémon uit de spelwereld verwijdert, bestaat die eigenlijk alleen maar uit verzamelobjecten. Als je niet wilt vechten of Pokémon wilt vangen, is er niets meer te doen - en dat geldt voor alle gebieden die ik in de eerste uren heb gespeeld. De vraag is hoe lang dit me blijft boeien.
Dus, "Arceus" voelt meer als een proof-of-concept dan als een echt rollenspel. Alsof het spel ofwel meer budget of ontwikkelingstijd tekort kwam. Dit valt vooral op bij de liefdeloze afbeeldingen, waarvoor ik geen plausibele verklaring heb. Jammer. Toch liet Nintendo vijf (!) jaar geleden al zien hoe prachtig charmant en toch gevarieerd minimalisme kan zijn: met "Zelda: Breath of the Wild".
.
19 mensen vinden dit artikel leuk
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
