Preview "Sniper Elite 5": een moorddadige speeltuin
Ook in de vijfde "Sniper Elite" worden massa's nazi's doorzeefd met kogels in slow motion en röntgenvisie. Dit is niets bijzonders meer, in tegenstelling tot de rest van het spel.
Sniper Karl Fairburne kan zich maar niet losrukken van de Tweede Wereldoorlog. Voor de vijfde keer baant hij zich sluipend en moordend een weg door slagvelden die gedomineerd worden door nazi's. In "Sniper Elite 5" bevindt Karl zich in Frankrijk. In een preview-sessie van ongeveer twee uur kon ik het niveau "Château de Berengar" uitgebreid testen.
Net als in eerdere delen bestaan de missies uit uitgebreide levels die vrij te verkennen zijn. Dit schilderachtige Franse kasteel is er een van. Mijn missie is geheime documenten over naziplannen te stelen van Obergruppenführer Abelard Möller. Tot nu toe zo weinig origineel. Sniper Elite 5" wordt interessant als het gaat om het vinden van de juiste koers. In mijn eerste poging begin ik in een klein kamp van de Franse verzetsbeweging. De levels nodigen je uit om ze meerdere keren te doorlopen, daarom kunnen extra startpunten worden vrijgespeeld.
Een beetje zoals "Hitman" alleen dan zonder de vermomming
Zo ver ben ik echter nog niet. Ik struin eerst over een kleine heuvel vanwaar ik zicht krijg op het Château de Berengar. Mijn kaart vertelt me dat ik hierheen moet. Iets verder naar links steekt een kerktoren boven de boomtoppen uit en suggereert een alternatieve route. Doelgericht als ik ben, neem ik toch de directe route.
Dat dit zelden het beste idee is, blijkt meteen uit de wegversperring en het kamp dat de nazi's voor de brug naar het kasteel hebben opgezet. Karl, dat ben ik, is hiervan niet onder de indruk. Ik glijd in mijn (fictieve) sluipvinnen en nader gehurkt de volgende zandzakken. Zelfs als ik dat doe, word ik bijna opgemerkt door de verkenner in de wachttoren. Dit wordt mij gesignaleerd door de witte waarnemingskwab, die groter wordt naarmate ik langer zichtbaar ben. Als het geel wordt, ben ik gezien, maar heeft de vijand nog geen alarm geslagen. Zover laat ik het toch niet komen. Toegegeven, ik put de toegestane zichtbaarheid uit tot de laatste seconde, maar het is genoeg om langs de barricade te komen en me achter een paar kratten te verstoppen.
Waar ik niet op gerekend had: De bewaker nadert toch om te zien of daar zojuist iets is verplaatst of niet. Ik vind het prima zo. Een snelle prik met mijn broodmes en er zijn twee ogen minder om je voor te verbergen. Stom genoeg had de soldaat niet het fatsoen om in stilte te sterven. Zijn gekir trekt zijn collega's in de wachttoren aan. Een welgemikt schot uit het pistool met geluiddemper lost ook dit probleem op. Helaas vergat ik mijn eigen omslag. De bewaker in het mitrailleursnest is oplettender en haalt meteen de trekker over. Een korte whoosh en ik sterf de eerste slow-motion dood.
Gelukkig is er Quick Save. Ik ben nog niet echt ver gekomen. Ik hurk weer voor de zandzakken. Terwijl ik dat doe, zie ik een vrachtwagen door de wegversperring rijden. Daar kan ik waarschijnlijk naar binnen sluipen. Maar omdat het de verkeerde kant op gaat en ik haast heb, probeer ik mijn semi-stille methode nog eens. En met één keer bedoel ik zo'n tien keer, totdat er voor altijd stilte over het hele kamp valt. Voordeel hiervan: Ik hoef de lichamen niet te verbergen, want er is niemand meer om ze te vinden.
Laat het alarm niet afgaan
Bij aankomst in het kasteel moet de volgende beslissing genomen worden. Ik kon de hoofdingang nemen, die ongetwijfeld zou eindigen in een kogelregen. Beter is het om de omgeving een beetje te verkennen. De gedraineerde gracht lijkt de meest veelbelovende optie. Veel tijd om erover na te denken heb ik niet, want ik word altijd ergens vandaan gespot. Gelukkig groeit er vanuit de gracht een kruiper direct naar een raam waar ik op kan klimmen.
Mijn bestemming is heel dichtbij. Alleen lijkt de vloer nog steeds de verkeerde te zijn. De doorgang naar het trappenhuis wordt helaas bewaakt door twee soldaten. Met een beetje slagvaardigheid zijn dergelijke problemen in "Sniper Elite" relatief eenvoudig op te lossen. Toegegeven, ik zou ook een fles kunnen gooien als afleiding, maar per slot van rekening heb ik al die geluidloze wapens ergens voor meegesjouwd. Het is gewoon stom dat ik in mijn haast koos voor de MP40 die ik eerder vastlegde. Het is helemaal niet stil, en omdat ik het spel via internet stream, is er een beetje lag. Na twee magazijnen liggen de soldaten op de grond, maar het hele kasteel staat op zijn poten. Welnu, de missie mag daardoor niet mislukken.
In klassieke Rambo-mode en royaal gebruik van Quick Save/Quick Load vecht ik me een weg naar het kantoor van de Obergruppenführer. Bij gebrek aan munitie komt zelfs mijn eerder verwaarloosde sluipschuttersgeweer in actie. Niet de eerste keus voor close house gevechten, maar ik word meestal beloond met de iconische Killcam als ik wel iets raak. De killcam laat in slow motion zien hoe de kogel door vijandelijke lichamen dringt. Nog steeds bloederig als altijd.
Om mezelf wat ademruimte te geven, laat ik wat explosieve geschenken achter bij de lijken in de vorm van granaatvallen. Daarna neem ik het kantoor onder handen. Gelukkig vond ik vooraf de sleutels ervan van een andere officier. Anders zou ik de C4 moeten uitpakken en dat zou het hele kasteel weer wakker maken. En per slot van rekening verdienen ze wat rust - net als mijn trigger finger.
Hoewel Möller een veel netter bureau heeft dan ik, vind ik niets interessants. Blijkbaar is hier een tweede kamer. De schakelaar ervan is een beweegbare wandlamp die een verborgen deur opent. Daarachter vind ik eindelijk de aanwijzingen voor Project Kraken. Met de documenten in mijn bagage eindig ik mijn sightseeing tour in het Château de Berengar. Ik hoef niet eens de trap te nemen. De vriendelijke gastheer heeft een touw geregen dat direct naar de tuin leidt. Ik smoor de huiiii bij het abseilen en sluip naar de uitgang van het niveau. Ik gebruik het woord sluipen heel ruimhartig. Nog vijf soldaten bezwijken aan mijn sluipschuttersgeweer en een granaat die naast een munitiekist ontploft. Onder dekking van het daaropvolgende inferno maak ik mijn Franse uitgang. Missie volbracht.
De vrijheid is bedrieglijk
De missie had ook anders en zo kunnen verlopen: in plaats van rechtstreeks naar het kasteel te gaan, kies ik voor de omleidingen via de kerk. Ervoor staat een kleine vrachtwagen. Ik kan de motor zo saboteren dat hij zoveel lawaai maakt dat zelfs geweerschoten niet meer te horen zijn. Met deze afleiding kruip ik verder over de zandweg. Bij een splitsing kan een nieuw startpunt worden ontsloten. Vanaf daar ga ik verder over een veld van lianen, waar patrouillerende soldaten sowieso fair game zijn. Bij het volgende bruggetje steek ik ongemerkt de rivier over. Eenmaal aan de andere kant, kan ik rechtstreeks het wachthuisje inklimmen en de nietsvermoedende bewaker doden. Daarna is het een steenworp naar het kasteel, waar mijn pad opnieuw geplaveid is met lijken, maar ik laat tenminste geen alarmbellen afgaan.
"Sniper Elite" toont rudimenten van een "Hitman"-spel. Althans op de kaart die ik kon spelen, zijn er veel paden naar het doel. Toch lijkt het qua gameplay neer te komen op meestal drie benaderingen: pacifistisch, stil en dodelijk of schreeuwend en schietend. Karl is geen vermommingstekenaar zoals Agent 47. Bij mijn weten bestond dit in eerdere delen wel, maar slechts sporadisch. Karl vertrouwt liever op zijn pistool dan op zijn charme. Hij is de typische stoere Yank lunkhead van het soort B.J. Blazkowicz voordat hij een persoonlijkheid kreeg met de nieuwe "Wolfenstein" delen.
Maar dat doet er niet toe. Als de rest van het spel ook genoeg interessante locaties biedt, moet het weer een vermakelijk sluipschuttersfeest worden. Het wapenarsenaal is uitgebreid, vaardigheidsbomen motiveren je om in level te stijgen en zijmissies te voltooien, en de slow-motion anatomielessen wekken bij mij altijd een morbide grijns op. En had ik al gezegd dat Sniper Elite 5 beschikbaar zal zijn in Game Pass? Die combinatie is beslist een slam dunk.
"Sniper Elite 5" komt op 26 mei uit voor PC, PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series S/X.
24 mensen vinden dit artikel leuk
Philipp Rüegg
Senior Editor
Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.chIk ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
